(Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…
Λίγα λόγια για την αριστεία, περί της οποίας
γίνεται πολύς λόγος από το 2015 κι εντεύθεν. Με τσιτάτα φυσικά, όπως πάντα,
στον τόπο που κατά τα άλλα γέννησε την δημοκρατία και την φιλοσοφία.
Αν δεν θέλει κανείς να πολιτικολογήσει, τα
πράγματα με την αριστεία είναι πολύ απλά:
κάθε κοινωνία που ενδιαφέρεται για το
μέλλον της, οφείλει να ενθαρρύνει και να βοηθά υλικά και ηθικά, τα τέκνα της
που δείχνουν μια ιδιαίτερη κλίση στην μελέτη και την ανακάλυψη, που τα
διακρίνει μια φιλομάθεια δηλαδή, αλλά ταυτόχρονα έχουν φαντασία, πρωτοτυπία
σκέψης, δίψα για νέες γνώσεις και εμπειρίες καθώς και αγάπη για κάποιον
επιστημονικό τομέα.
Αυτά τα άτομα λοιπόν, αν η κοινωνία στην
οποία θα ζήσουν και θα εργαστούν, καταφέρει να τα κάνει να αισθανθούν πως θα
βρουν την ανταμοιβή και την αναγνώριση μέσα στους κόλπους της, θα επιστρέψουν
εις το πολλαπλάσιο τους πόρους που θα δαπανήσει η Πολιτεία για την μόρφωσή
τους. Αν. Και φυσικά, θα πρέπει να τους εμφυσήσει και την αγάπη για τους
θεσμούς της δικαιοσύνης, της ισότητας και την διάθεση της προσφοράς προς τα
υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας, τους
συμπολίτες τους.
Η παροχή πόρων λοιπόν για την δημιουργία των
κατάλληλων συνθηκών, οι οποίες θα βοηθήσουν ν’ ανθίσει το πνεύμα τέτοιων
χαρισματικών παιδιών, λειτουργεί ανταποδοτικά για όλη την κοινωνία.
Σε μια ιδανική κοινωνία, τα αριστεία θα
αποτελούσαν και μια πολύ καλή ηθική επιβράβευση αυτών των μαθητών, με την
έννοια ότι «καταλαβαίνουμε ότι κοπιάζεις περισσότερο κι από ότι σου ζητείται,
στο αναγνωρίζουμε, συνέχισε έτσι και οι δάσκαλοι και η Πολιτεία θα είναι εδώ
για σένα και ό,τι χρειαστείς θα το έχεις».
Αργότερα φυσικά, θα έρθουν και οι υποτροφίες,
ώστε το οικονομικό ζήτημα να μην αποτελέσει εμπόδιο για τέτοια μυαλά και να
καταφέρουν να αναπτύξουν σε βάθος την επιστημονική τους κατάρτιση.
Το πρόβλημα στην δική μας κοινωνία είναι
φυσικά ένα και μοναδικό: η αναξιοκρατία.
Διότι δεν νοείται για κάποιους γονείς, το
παιδί τους να παίρνει 15 και 16. Γι’ αυτούς ακόμη και το 19 είναι λίγο κι ας
ξέρουν βαθιά μέσα τους ότι το διάβασμα του παιδιού είναι για 13. Και είναι
αυτοί που θα πηδήξουν ως το ταβάνι μόλις τους πω την γνώμη μου: στα σχολεία
μας δεν θα έπρεπε να υπάρχουν βαθμοί. Υπάρχει χώρος στο Πανεπιστήμιο για τον
βαθμό. Διότι δεν έχουν όλα τα παιδιά τις ίδιες ταχύτητες εκμάθησης και τα
ίδια ταλέντα.
Για μένα, τα αριστεία στα σχολεία θα έπρεπε
να δίνονται σε ένα ποσοστό, π.χ. στο 5% των παιδιών, μετά από μυστική ψηφοφορία
όλης της εκπαιδευτικής κοινότητας – μαθητών και δασκάλων.
Με πρώτα κριτήρια τον βαθμό της προσπάθειας
και την συνολική συμπεριφορά των μαθητών στο σχολικό περιβάλλον, ακόμα και στο
εξωσχολικό.
Τα παιδιά μας ξέρουν να κρίνουν και να
επιβραβεύουν τους συμμαθητές τους που αγωνιούν και κοπιάζουν. Εμείς είμαστε
αυτοί που το έχουμε ξεχάσει, στην υλιστική κοινωνία που έχουμε φτιάξει γι’
αυτά. Αυτά τα ολίγα…
Γ. Μ.
παραΕκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η εποικοδομητική κριτική και οι εναλλακτικές προτάσεις - απόψεις είναι απαραίτητες και ευπρόσδεκτες, ειδικά όταν το ζητούμενο είναι η ανταλλαγή ιδεών.
Τα σχόλια εκφράζουν τις απόψεις των αποστολέων τους και η ευθύνη (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Κάθε υβριστικό, προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο, θα διαγράφεται όποτε εντοπίζεται από την ομάδα διαχείρισης.
Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σου.