Τζάμπα μάγκες…

(Του Α.Θ.Ρ. από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Αυτή η καθολική εικόνα στη δίκη της Χρυσής Αυγής, σαν εγκληματική οργάνωση, των κατηγορούμενων μεγαλοστελεχών της, με τα … «δεν είδα», «δεν ξέω», «δεν κατάλαβα», «δεν πιστεύω», κι άλλα αγαπημένα λογάκια των πρώην ανήμερων

 

 θηρίων του Ελληνικού εθνικοσοσιαλιστικού (Ναζιστικού) χώρου, να ομνύουν σαν κατηχητόπουλα αθώα, είναι …όλα τα λεφτά!

  Οι αγκυλωτοί σταυροί, έγιναν αθώα αρχαία Ελληνικά σύμβολα, ο ναζιστικός χαιρετισμός, κι αυτός ελληνοποιήθηκε, μόνο περικεφαλαία, χλαμύδα κι έναν Βουκεφάλα δεν βάλαν να καβαλά ο Χίτλερ!

  Όμως τα βίντεο, οι φοβερές εικόνες, οι εγκληματικοί τραμπουκισμοί, τα παραστρατιωτικά γυμνάσια, οι στολές, τα παραφουσκωμένα κορμιά με τα τατουάζ με ναζιστικά σύμβολα, τα χρόνια που το θράσος, η βλακεία κι ο τραμπουκισμός οργανωμένου όχλου, έδειχνε ανέλεγκτος και κυρίαρχος, δυστυχώς γι’ αυτούς, αλλά λένε.

  Τα καταρρίπτουν σαν γελοίες δικαιολογίες, τις ¨αθώες» απολογίες, φοβισμένων, δειλών, μεταμορφωμένων ανθρωπάριων, μπροστά στην έδρα των δικαστών τους, σα να απειλούνται με την εσχάτη των ποινών –τον θάνατο- κι όχι όπως σίγουρα θα φανεί, με φυλακίσεις κάποιων μηνών, ίσως και μ’ αναστολή, για τους πλείστους.

  Αυτόματα, -κι ας θυμώνουν οι δεξιοί αναγνώστες μου- έρχονται στο νου των πλείστων και σε σύγκριση μ’ αυτά τα παραφουσκωμένα αλλοτινά ανήμερα θηρία, εκείνοι οι χλωμοί αδυνατούληδες –πολλοί τους με ενεργό φυματίωση- απ’ την «καλοπέραση» στα μεσαιωνικά μπουντρούμια, αριστεροί, κομουνιστές, «συνοδοιπόροι» Δημοκράτες, αλλά κι αυτοί οι Δημοκράτες, τα χρόνια της Χούντας, που στέκονταν αγέρωχοι μπροστά στους στρατοδίκες και έβρισκαν μοναδική ευκαιρία τότε, όχι ν’ αρνηθούν τα πιστεύω τους –για τα οποία οι πλείστοι δικάζονταν- αλλά και να κάνουν κήρυγμα των πολιτικών τους πιστεύω, της ιδεολογίας τους, του κόμματος ή του χώρου τους και να κατακεραυνώσουν κράτος και δικαστές για τις συνθήκες κράτησης και δίκης τους!

  Τότε παλιά, οι εφημερίδες γράφαν λέξη προς λέξη όλα όσα διαδραματιζόταν στις αίθουσες των δικαστηρίων, ιδίως σε πολιτικές δίκες.

  Οι δημοσιογράφοι ήταν πρακτικογράφοι, και οι σελίδες των εφημερίδων τεράστιες, χωρίς την εικόνα «περιοδικού» που κατάντησαν σήμερα με το «ταμπλόιντ», που παραπέμπει σε …Μίκυ Μάους!

  Διάβαζες «πρακτικά» της δίκης, κι έβγαζες, αν είχες λίγο νιο – νιό, μόνος σου συμπέρασμα, για το δίκιο και το άδικο.

  Δεν χρειαζόσουν τη μασημένη –και σαλιωμένη- τροφή του πληρωμένου Γκαιμπελίσκου, που τελείωσε τη «Σχολή Δημοσιογραφίας» του ΣΚΑΪ, να σου σερβίρει τη μαρμίτα του Μαρινάκη – του κάθε Μαρινάκη…

  Οι εφημερίδες είχαν ένα μόνο άρθρο – σχόλιο ου εκδότη τους, που αυτό ήθελες, το δεχόσουν ή το αρνιόσουν. Τα άλλα, ήταν αυτούσιες ειδήσεις… (κλείνω παρένθεση).

  Κι αυτά, εννοείται, σε ανώμαλες αντιδημοκρατικές εποχές…

  Οι πολιτικές καταθέσεις –μανιφέστα- στις δίκες εκείνης της εποχής, των κατηγορουμένων, χωρίς φόβο, χωρίς αναστολές, χωρίς υπολογισμούς και συμψηφισμούς, χωρίς τη ξευτίλα της υπογραφής και της …κωλοτούμπας, είχαν επακόλουθο, στην απόφαση, την ίδια τους τη ζωή, πολύχρονες φυλακίσεις, εξορίες και κυνηγητό, μέχρι την ώρα του λυτρωτικού θανάτου για τον διωκόμενο.

  …«Άλλα χρόνια τότε», θα μουρμουρίσει με μια εύκολη δικαιολογία ο φιλελές αντιρρησίας. Θα του θυμίσω όμως, ότι ακόμη και σήμερα, εκείνοι οι νεαροί θεοπάλαβοι αναρχικοί, κάποιοι με τη κατηγορία του τρομοκράτη, βρίσκονται χρόνια στις φυλακές, κι αυτοί …χωρίς να ‘χουν φουσκωμένα μπράτσα και ξυρισμένο κεφάλι, στο δικαστήριο δε κλαψούρισαν, δεν μίλησαν για παρεξήγηση και τέτοια γλυκανάλατα, αλλά προπαγάνδισαν περήφανα την ιδεολογία και τις πράξεις τους, άσχετα αν συμφωνεί η διαφωνεί μ’ αυτά, καθένας μας…

  Για να μην αδικώ όμως τον ακροδεξιό – χουντικό χώρο, κι οι αρχιχουντάρχες Παπαδοπουλο – Πατακο – Μακαρέζοι και λοιποί πρωταίτιοι του πραξικοπήματος της 21/4/67, στο δικαστήριο τους δεν κλαψούρισαν και δεν αρνήθηκαν την εγκληματικο – βλακώδη τους απόπειρα να μας σώσουν –εμάς τους αδιόρθωτους- απ’ τον …κακό δρόμο, τα ποτά, τα ξενύχτια και τα λοιπά ωραία…

  Το εδώλιο του κατηγορουμένου στο δικαστήριο, ιδίως όταν η εμπλοκή του είναι καταφανής άδικη, γίνεται «μπαλκόνι» διακήρυξης ιδεών, ευψυχίας, ήθους, παραδείγματος, ανθρώπινης δύναμης!

  Δεν τους λύγισε το κλάμα της μάνας τους, του παιδιού, της συντρόφου τους.

  Δεν λογάριασαν νιάτα, χαμένες άνοιξες και καλοκαίρια, χαρές και φίλους.

  Η πίστη στις ιδέες, το καθήκον, τη πατρίδα, το λαό, τη δημοκρατία, η υποχρέωση στο σκοπό, ήταν γι’ αυτούς μονόδρομος υποχρεωτικός. Πάνω απ’ τα συνηθισμένα, τα καθιερωμένα, τα ανθρώπινα, τα δικά μας, που χαρακτηρίζουν μέσο συνηθισμένο άνθρωπο.

- Λυπάμαι που ο Τερτσέτης δεν κατέγραψε στα «Απομνημονεύματα του Θ. Κολοκοτρώνη» την απολογία του Γέρου του Μοριά, όταν με ψευδομάρτυρες, οι βάρβαροι του Όθωνα τον έσυραν σε δικαστήριο, κι οι δικοί μας δικαστές (πλην Τερτσετή – Πολυζωίδη), ψήφιζαν τον θάνατο του!

  Με κείνη τη πηγαία, λαϊκή, αληθινή γλώσσα του λαού, θα μαρτυρούσε τη ραδιούργα ξευτίλα των σφετεριστών του Αγώνα και της εξουσίας.

  Με 5.000 χρυσά φράγκα είχαν επικηρύξει το κεφάλι του νικητή του Δράμαλη, του κύριου αντίπαλου του Ιμπραήμ, πριν την ντροπιαστική σύλληψη του και φυλάκιση, στο μπουντρούμι του Ιστ Κάλε του Ναυπλίου!

  Το μυαλό, η ψυχή και το όπλο του αγώνα της ελευθερίας μας, καταδικάστηκε σε θάνατο απ’ τους Έλληνες!

  …«Μας κατέβασαν, μας εδιάβασαν την απόφασιν. Είδα τόσαις φορές τον θάνατον και δεν εφοβήθηκα ούτε και τότε. Καλύτερα είναι, όπου σκοτώνουμε άδικα, παρά δίκαια.

  Εφάγαμεν το βράδυ. Την αυγήν, εκαμαμεν την διαθήκην μας, και επροσμέναμεν την ώραν του θαννάτου.

  Μετά δύο ώρας, εμάθαμε ότι ο βασιλιάς μας έκαμεν χάτη την ζωή μας, από το άδικο»… (ορθογραφία Τερτσέτη).

- Απολογία Παναγούλη Αλέκου (1968)

  …«Δεν υπάρχει, κύριοι Στρατοδίκαι, ωραιότερον κύκνειο άσμα για κάθε αγωνιστή, απ’ τον επιθανάτιο ρόγχο, μπροστά στα πολυβόλα του εκτελεστικού αποσπάσματος της τυραννίας. Κι αυτή την θέσιν αποδέχομαι!».

- Απολογία Νίκου Μπελογιάννη (1952)

  …«Αγαπάμε την Ελλάδα περισσότερο απ’ τους κατήγορούς μας και το δείξαμε αυτό έμπρακτα, με τους αγώνες μας εναντίον των Γερμανο – Ιταλο – Βουλγάρων κατακτητών της πατρίδας μας»…

- Η απολογία του Σωκράτη, είναι ένα μοναδικό παιχνίδι λογικής, ρητορικής και μαιευτικής μεθόδου, με τον κατήγορο του Μέλητο, μπροστά στο Αθηναϊκό ακροατήριο και τους δικαστές του, όπου ανατρέπει κάθε κατηγορία σε βάρος του, με ευγενικό και ήρεμο αποδεικτό τρόπο.

  Μόνο που, το μέγεθος της απολογίας που έγραψε ο Πλάτων, είναι απαγορευτικό για το φτωχό μου άρθρο!

  Κι εδώ, ως γνωστό, η απόφαση απ’ τους Έλληνες ήταν θάνατος! (χωρίς χάρη απ’ τον βασιλιά, που δεν είχαν οι Αθηναίοι)…

  Έχουν μοιράσει τελικά πολύ θάνατο οι Έλληνες στην Ελλάδα, κι όλο αυτό, προς χάριν της …Ελλάδας, με όπλο τη διαβολή, τη ρουφιανιά, την αρπαγή και την …κουτάλα!

  Η ουσία, -σαν τον μπακλαβά που είναι στην γωνία- στην Ελλάδα, το επίσημο θανατικό, εκτός απ’ την κακία, τη μοχθηρότητα και τη βλακεία, πάντοτε είχε …μαρμίτα στη γωνία!

  Αυτή η θαυμαστή υπέρβαση ορισμένων – ξεχωριστών, πάνω απ’ το συνήθως ανθρώπινο όριο στην αντοχή, τον πόνο, το φόβο, τη μοναξιά, το θάνατο, στην άρνηση της συμβατικότητας, του συμβιβασμού, της υποταγής, χαρακτηρίζει τον Ήρωα!

  Πόσα θα υπέκυπταν από εμάς, στο δίλλημα του κατακτητή, του κακού …«τη πίστη σου ν’ αλλάξεις, να προσκυνάς τον αγά»; για να αποφύγουμε τον ανασκολοπισμό και τη σούβλα;

  Διάκος, Παπαφλέσσας, Κολοκοτρώνης, Καραίσκος, Ανδρούτσος, Παναγούλης, Μπελογιάννης, άλλοι, ανώνυμοι και άγνωστοι, ξεχωριστοί, στάθηκαν όρθιοι και γύρισαν την ιστορία ανάποδα.

  Κι η αληθινή ιστορία δεν γράφεται με πορδές, ψεύτικα παράσημα, μεγάλα λόγια, χλαμύδες, Βουκεφάλες, ψευτο – μεγαλέξανδρους, τραμπουκισμούς σε εξαθλιωμένους πρόσφυγες και πλάνες, λαϊκίστικες υπερβολές!