Ο Νασρεντίν, ο Θεός και τα καρύδια!

(Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Μια μέρα, τρεις πιτσιρικάδες μάλωσαν στην πλατεία του χωριού, επειδή δεν συμφωνούσαν στη μοιρασιά ενός σακιού καρυδιών. Ακριβώς μια στιγμή πριν αρχίσει το ξύλο, κάποιος πέταξε την ιδέα να πάνε

 

 στον Νασρεντίν Χότζα που είχε τη φήμη του δίκαιου, να τους τα μοιράσει αυτός.

  «Θέλετε να σας τα μοιράσω με τον τρόπο που μοιράζει ο Θεός ή κάπως αλλιώς;» τους ρώτησε.

  «Όπως ο Θεός, όπως ο Θεός!» είπαν τα παιδάκια όλα μαζί.

  Δίνει λοιπόν ο Νασρεντίν στον έναν το μισό σακί και παραπάνω, στον άλλον καμιά διακοσαριά και στον τρίτο 2 μόνο καρύδια!

  Τα παιδάκια φυσικά, άρχισαν τις διαμαρτυρίες: «Εμείς θέλουμε να πάρουμε όλοι τα ίδια», έλεγαν και ξανάλεγαν και τότε ο Νασρεντίν αποκρίνεται: «Ο Θεός μοιράζει τα πράγματα, όπως εγώ σας μοίρασα τα καρύδια. Αυτά που μου λέτε, τα πιστεύουν μόνο οι αφελείς».

  Έτσι είχαν λοιπόν τα πράγματα κατά την εποχή του Νασρεντίν, έτσι ήταν πριν από αυτόν, έτσι είναι σήμερα και πιθανότατα έτσι θα είναι και στο μέλλον. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς οι άνθρωποι γι αυτό. Από την στιγμή που αποφασίσαμε να ζούμε εις κοινωνίαν, το ορθό θα ήταν να είχαμε συμφωνήσει πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι και πως το σωστό είναι όλοι να έχουμε τα ίδια και σε ίσες ποσότητες. Θα έπρεπε επίσης να είχαμε συνειδητοποιήσει ότι το γενικότερο καλό, το καλό του συνόλου δηλαδή, συμπίπτει με το ατομικό καλό. Άρα όλοι θα προσέτρεχαν σε βοήθεια όποιου είχε κάποια ατυχία, ώστε, όταν κι αυτοί με την σειρά τους πάθαιναν κάτι, να δέχονταν την βοήθεια των υπολοίπων.

  Απλό, κατανοητό, λογικό, εύκολο στη σύλληψη, δύσκολο στην εκτέλεση όμως. Διότι όταν κάποιος είναι καλά, δύσκολα μπαίνει στα παπούτσια του άλλου, που περνάει άσχημα. Ή, ενστικτωδώς και φοβούμενος μην είναι η δυστυχία κάτι μεταδοτικό, προσπαθεί να περιχαρακώσει την ζωή του, αδιαφορώντας αν αυτό θα φέρει σε ακόμη δυσχερέστερη θέση τον άλλον.  Προσέξτε το λίγο αυτό το σημείο: ενστικτωδώς κλείνεται και δεν βοηθάει, τουλάχιστον όχι τόσο όσο θα μπορούσε. Η λογική λέει «κράτα με να σε κρατώ», αλλά οι αντί-κοινωνικοί αυτοματισμοί που μας έχουν περαστεί στο υποσυνείδητο, λένε «τώρα φίλε, ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

  Κι εδώ έχει μεγάλη σημασία η λέξη «περαστεί». Στις κοινωνίες των ιθαγενών που ακόμα και σήμερα ανακαλύπτουμε, αυτή η αλληλεγγύη που έλεγα πιο πάνω, υπάρχει και λειτουργεί θαυμάσια. Και τους βοηθάει να επιβιώνουν σε πολύ σκληρά περιβάλλοντα για χιλιάδες χρόνια τώρα.

  Στις «πολιτισμένες» μας κοινωνίες είναι που έχει χαθεί. Σε αυτές είναι που ο  άνθρωπος χάνει μεγαλώνοντας, τον Άνθρωπο που έχει μέσα του όταν γεννιέται.

  Ο αμοραλισμός και η ατομοκεντρική θεώρηση της ζωής, «μας περνιέται» μέσα από την εκπαίδευση και τα μηνύματα που θέλουν οι εκμεταλλευτές κάθε κοινωνίας, οι λεγόμενες ελίτ, να επικρατούν. Γιατί τότε είμαστε διαιρεμένοι και γινόμαστε πιο εύκολα τα πιόνια για τα παιχνιδάκια τους. Τόσο απλά…

  Αν τώρα κάνατε τον κόπο και διαβάσατε τα παραπάνω κι ο νους σας πάει  στους πρόσφυγες, στους μετανάστες, στους φτωχοποιημένους συν-πολίτες μας, στους φασίστες, στους ρουφιάνους, σε όσους βομβαρδίζουν, σε όσους πουλάνε τα όπλα, σε όσους παίρνουν 3.000 € το κεφάλι για να σε βάλουν σε μια βάρκα με προορισμό συχνά τον θάνατο, σε όσους χρεώνουν 10 € για μια φόρτιση κινητού, στον Πορτοσάλτε, στον Πρετεντέρη, στον κυρ-Παντελή τον έντιμο, στα σόγια που μας κυβερνάνε μέσα κι έξω από την χώρα πιο εύκολα απ’ ότι ο τσομπάνης τα πρόβατά του, σημαίνει πως δεν τα έγραψα άδικα.

  Ευχαριστώ που μου κάνατε την τιμή και καλή αντάμωση εκεί έξω, με περισσότερη συμπόνια και ανεκτικότητα.

Γ. Μ.

παραΕκπαιδευτικός