Μικρές περιπλανήσεις στις εξοχές του Αμυνταίου…

Γράφει ο Θανάσης Τραϊανός

  Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όντας μαθητές του Γυμνασίου Αμυνταίου, τα αγόρια φορούσαμε ακόμη το γνωστό πηλήκιο με την κουκουβάγια και τα κορίτσια την μπλε ποδιά, μετά τον υποχρεωτικό κυριακάτικο εκκλησιασμό, η παρέα μας,

 έτσι, χωρίς καμία προετοιμασία, αυθόρμητα, χωρίς κάποιο σχεδιασμό, με τα καλά μας ρούχα, με λιακάδα ή ακόμη και με χιόνι, ανεβαίναμε στο Λόφο, στα νότια της Πόλης, όπου σήμερα ορθώνονται κεραίες κινητής τηλεφωνίας.

  Ήμαστε ο Πέτρος Χρηστίδης, ο Κώστας Βάσος, ο Γιάννης Πελοπίδας, ο Γιώργος Χ”Κων/νου και εγώ. Αν ήταν και κάποιος άλλος, να με συγχωρεί, δεν το θυμάμαι.

  Η αγάπη για τη φύση και η ροπή για αποδράσεις και περιδιαβάσεις σε κάμπους, βουνά και ρουμάνια κρατάει εξ απαλών ονύχων.

Ξεκινούσαμε από το πάρκο του Αμυνταίου, τη σοφή αυτή ανοιχτωσιά, που σχεδίασαν υπέροχοι παλιοί Αμυντιώτες, στα νότια του Α’ Δημοτικού Σχολείου και της Εκκλησίας των Αγίων Κων/νου και Ελένης, πριν ακόμη η αστοχία του τότε Μητροπολίτη την κατεδαφίσει για να χτίσει τη σημερινή, η οποία σαφώς και υστερεί σε αρμονία και ομορφιά από την προκάτοχό της.

  Μάλιστα για το γκρέμισμα του τρούλου της, συνέδραμε tank της 9^ης Μεραρχίας, που τον ...τραβούσε με συρματόσχοινο. Τόσο πολύ αντιστεκόταν να καταρρεύσει! Ήμουν απορημένος, σιωπηλός, αυτόπτης μάρτυρας!

  Αρκετά χρόνια αργότερα, από ακριτομυθίες και μόνο γνωστών, διαφάνηκε, γιατί μια υπέροχη εκκλησία του 1928, ρυθμού Βυζαντινού, με τέλειες αναλογίες, χωρίς στατικά προβλήματα, αφιερωμένη στον Άγιο Κων/νο, χάρη του γεγονότος ότι οι κτίτορές της στα χρόνια του Εθνικού Διχασμού ήταν Βασιλικοί και ήθελαν να τιμήσουν τον ένα πόλο του διχασμού, το Βασιλιά Κων/νο, ο οποίος βέβαια είχε πεθάνει το 1923, έπρεπε να κατεδαφιστεί.

  Το πάρκο το περιποιόταν ένας μόνο κηπουρός, ο Αχιλλέας Πατρίκης, που τον θυμάμαι να κυνηγάει τα παιδιά όταν έμπαιναν στις βραγιές των λουλουδιών.

  Διάδρομοι, χωμάτινοι βέβαια, και βραγιές του πάρκου οριοθετούνταν από περιποιημένα πάντα λιγούστρα και φιλοξενούσαν ποικιλία λουλουδιών από τριαντάφυλλα μέχρι το λινάρι με τα σιέλ πέταλα του άνθους του.

  Το Πνευματικό Κέντρο δεν είχε κτιστεί και κάπου εκεί υπήρχε σιντριβάνι και ένα καλοκαίρι λειτούργησε εξοχικό αναψυκτήριο.

  Ο ελεύθερος αυτός χώρος πρασίνου σε συνδυασμό με την απλωσιά της πλατείας Γ. Μόδη και των πλατειών Αγίων Κων/νου και Ελένης και Κ. Μακρή, των οποίων, ειρήσθω εν παρόδω, η ανάπλασή τους είναι επιτακτική, συνθέτουν ένα μοναδικό άπλετο χώρο, που δεν συναντάς συχνά σε πόλεις.

  Παίρναμε το δρόμο για τα Πευκάκια, σημερινή οδός Ανδρέα Παπανδρέου, στη συνέχεια οποιονδήποτε χωματόδρομο στα αριστερά, διασχίζαμε αμπέλια και χέρσα χωράφια στη θέση Γιάκα, αν είχε περάσει ο τρύγος φτιάχναμε μπίρκα, μαζεύαμε και τρώγαμε τις ραούλκες, δηλαδή τα τσαμπάκια σταφυλιού στις κορυφές των κλημάτων, περνούσαμε από μέζτες χωραφιών, δρασκελίζαμε την αντιαρματική, τάχα, τάφρο, απομεινάρια της συναντάς και σήμερα, και μέσα από το πευκοδασύλλιο φτάναμε στην κορυφή.

  Καθόμαστε καταγής, αγναντεύαμε το Βέρμιο και το Σινιάτσικο, τον κάμπο της Βεγόρας, τη Βεγορίτιδα λίμνη.

  Πέρα από την Πτολεμαΐδα βλέπαμε τις καμινάδες του Α.Η.Σ. της Δ.Ε.Η. αλλά δυστυχώς δεν είχαμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος της συντελόμενης ρύπανσης και στεκόμασταν μόνο στο γεγονός ότι σε λίγο θα είχαμε ηλεκτρικό φως στο σπίτι μας.

  Χαράζαμε τα αρχικά του ονόματός μας σε πέτρες, για να απαθανατιστούν ίσως, αλλά την επόμενη φορά που ανεβαίναμε, δεν τα βρίσκαμε, συζητούσαμε και ρεμβάζαμε. Είχαμε κιόλας νιώσει τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα της καρδιάς!

  Μια φορά κατεβήκαμε από τη νοτιοανατολική πλευρά και διασχίσαμε μια χαράδρα με κατακόρυφα πρανή από ψαμμίτη. Την είχε σμιλέψει, στο πέρασμα του χρόνου, το βρόχινο νερό με το καλέμι του.

  Μας είχε εντυπωσιάσει πολύ και ήταν η πρώτη φορά που διαπιστώναμε την καταλυτική δύναμη της διάβρωσης.

  Αυτής της πεζοπορικής διαδρομής, που νοσταλγικά έρχεται από το άδολο παρελθόν, μια παραλλαγή της, μια εκδοχή της, πεζοπορώ συχνά εδώ και λίγο καιρό.

  Είναι μια θαυμάσια διαδρομή για περπάτημα σε χωραφόδρομο και με λίγο ανήφορο στην πλαγιά του Λόφου για περισσότερη άσκηση.

  Μια καλή αφετηρία είναι οι δύο χωματόδρομοι, που αρχίζουν από τον περιφερειακό δρόμο LIDL – Γ’ Δημοτικό Σχολείο.

  Στις παρυφές του πευκοδάσους υπάρχει ωραιότατος χωματόδρομος, που φτάνει ως την κορυφή.

  Από τα κολονάκια υψομέτρου της κορυφής, που είναι δύο, ένα της Γ.Υ.Σ. του 1953 και ένα του Ο.Κ.Χ.Ε. πρόσφατο, κοντά στις κεραίες, ένα μπαλκόνι στα 730 μ. υψ. η θέα ολόγυρα είναι κορυφαία.

  Τα τοπογραφικά χαρακτηριστικά της περιοχής φαίνονται όλα και είναι μαγευτικά. Το πήγαινε - έλα της διαδρομής είναι 6 ως 7 χιλιόμετρα, ανάλογα με το εύρος της περιδιάβασης στην κορυφή.

  Για την επιστροφή οι εναλλακτικές διαδρομές είναι αρκετές μέσω χωραφόδρομων σε αμπέλια, συστάδες δένδρων και θάμνων.

  Το μονοπάτι (ροδιές αυτοκινήτων) στην ανατολική άκρη του πευκοδάσους είναι αρκετά κατηφορικό αλλά καθώς το κατεβαίνεις χαλαρά και ήρεμα, απολαμβάνεις το τοπίο, που σου προσφέρεται σαν γλυκύτατο επιδόρπιο.