Μεγαλο – βδομαδιάτικο, η επί γης κόλαση… (Και πόσο εύκολα, ένας πολιτισμένος λαός μεταμορφώνεται σε συμμορία από εγκληματίες)…

  Αν η κόλαση με τα καζάνια πίσσας που βράζουν και τους διαβόλους να κυριαρχούν και να κανοναρχούν, βρίσκεται στον ανεξερεύνητο ακόμα χαώδη ουρανό και τις περιγραφές προφητών, οσίων και θεολόγων των χριστιανών και όποιων άλλων θρησκειών, (οι Αρχαίοι μας πάντως, πιο προσγειωμένοι, δεν είχαν κόλαση!), υπήρξε μια αληθινή, χειροπιαστή, φωτογραφημένη κι αποκρουστική, κόλαση επί γης,

 

 που σήμερα είναι τουριστικό αξιοθέατο που παραπέμπει εύστοχα στην αδιανόητη βαρβαρότητα, που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος.

  Και στη περίπτωση μας, δεν αναφερόμαστε στον κανιβαλισμό απολίτιστων αγριάνθρωπων και το φρικώδες μακέλεμα, που γίνεται «νόμιμα», ανθρώπου από άνθρωπο, στον πόλεμο, αλλά στον επιστημονικά οργανωμένο, σχεδιασμένο, φρικιαστικό, μαζικό ανθρώπινο εξευτελισμό και στραπατσάρισμα, που εξαφάνισε – εξαΰλωσε 6.000.000 αθώους ανθρώπους.

  Νέους, γέρους, παιδιά, άνδρες γυναίκες, με μόνη αιτία και κατηγορία τη φυλή, την αναπηρία, τα πολιτικά τους πιστεύω, ή κάποια σεξουαλική τους ιδιαιτερότητα.

  Φυσικά αναφέρομαι στο μοναδικό στην ιστορία, σε σατανικότητα, φρικαλεότητα και μέγεθος έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας, που διέπραξε η Ναζιστική Γερμανία, κύρια εναντίον των Εβραίων, αλλά και των Σλάβων, των Ρομά, των πολιτικών αντιπάλων, των κομμουνιστών, των ατόμων με αναπηρία, των ομοφυλόφιλων.

   Ανάμεσα τους και 70.000 Ελληνο – Εβραίοι…

  Ένα Σάββατο, 27 Ιανουαρίου το 1945, το 322^ο τμήμα πεζικού της 60^ης στρατιάς του Κόκκινου Στρατού, με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Πάβελ Κουρότσκιν, μπήκε ελευθερωτής στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς – Μπιρκενάου!

  Οι Σοβιετικοί στρατιώτες, βρέθηκαν μπροστά στην ανείπωτη φρίκη μιας ζωντανής, αληθινής κόλασης επί γης, με ζεστούς τους φούρνους ακόμη και την οσμή της καμένης σάρκας.

  7.000 εξαθλιωμένοι, σκελετωμένοι, ανίσχυροι κι ανήμποροι, ακόμα και να χαρούν, με ανάμεσα τους 611 παιδιά, σε ακραίες συνθήκες στέρησης, αρρώστιας και πείνας κι εγκατάλειψης στη τύχη τους.

  Εκατοντάδες κρατούμενοι, καθηλωμένοι στα ξύλινα κρεβάτια, άρρωστοι, χολεριασμένοι, ψειριασμένοι, με τύφο, φυματίωση, καχεξία, χωρίς φωνή, χωρίς καμία αντίδραση, με μόνο ανοιχτά τα τεράστια σε απόγνωση και αποχαύνωση μάτια τους, να βλέπουν σχεδόν άψυχα, το πουθενά!

  Τις τελευταίες μέρες, κι ενώ οι ομοβροντίες των Ρώσικων τανκς όλο και δυνάμωναν, συντεταγμένα με σχέδιο οι Γερμανοί φρουροί έβγαζαν απ’ το στρατόπεδο σε ατέλειωτες φάλαγγες τους κρατούμενους, που μπορούσαν να περπατήσουν, στη παγωμένη χειμωνιάτικη Γερμανία, σε μια πορεία θανάτου, προς τα ενδότερα. Ένα δρόμο μαρτυρίου, που άφηνε στις άκρες του δρόμου πτώματα όσων έπεφταν από εξάντληση κια κρύο.

  Πίστευαν οι επικεφαλής του εγκλήματος, ότι μπορούσε να κρυφτεί απ’ την ανθρωπότητα ένα τέτοιας έκτασης ανοσιούργημα, που διαπράχθηκε σε βάρος 6 εκατ. αθώων ανθρώπων, όχι τον άγριο μεσαίωνα κι από έναν απολίτιστο λαό, αλλά πριν 80 χρόνια, από έναν Ευρωπαϊκό, πολιτισμένο λαό.

  Ο ορισμός της φρίκης, σίγουρα βρίσκεται την εικόνα των εγκαταλειμμένων κι ανήμπορων χολεριασμένων, στο αναρρωτήριο του στρατοπέδου, χωρίς βοήθεια, θέρμανση, τροφή, πλημυρισμένους μέσα στις ακατάσχετες κενώσεις που προκαλεί η χολέρα. (30 – 40 υδαρείς κενώσεις ημερησίως, μέχρι πλήρους αφυδάτωσης, ακαμψίας και θάνατο) με πλήρη αίσθηση του επερχόμενοι μοιραίου και με αποτυπωμένη στην έκφραση, την αγωνία του επικείμενου θανάτου… φρίκη!

  Ο Ρούντι Βάις, είναι Γερμανο – Εβραίος, πρώην Βερολινέζος, που μετά το ολοκαύτωμα ζει στο κιμπούζ Αγκαμ του Ισραήλ. Καθ’ ότι ο μόνος απ’ την οικογένεια κι όλους τους συγγενείς του που επέζησε απ’ το ολοκαύτωμα, αποφάσισε να ψάξει να βρει στοιχεία και πληροφορίες για το πώς και που χάθηκαν οι γονείς, τα’ αδέλφια του κι οι συγγενείς του.

  Ο πατέρας του Γιόζεφ Βάις, ήταν γνωστός γιατρός στο Βερολίνο, είχε μητέρα και δύο αδέλφια. Κάποιος Γερμανός, ο Κούρτ Ντόρφ, που έμαθε απ’ τις αναζητήσεις του σε εφημερίδες, του έστειλε μοναδικά στοιχεία απ’ το εκτενέστατο ημερολόγιο που κρατούσε ο Έρικ Ντόρφ, αξιωματικός των Ες - Ες, που ήταν ανιψιός του και το βρήκε στο πατρικό τους σπίτι στο Βερολίνο.

  Έτσι βγαίνει μια απίστευτη ιστορία, που έγινε βιβλίο απ’ τον Gerald Green, το «Ολοκαύτωμα» (εκδόσεις Λιβάνη 456 σελ.)

  Το ημερολόγιο του Έρικ Ντόρφ, με σχολαστική – νοικοκυρίστικη Γερμανική τάξη, περιγράφει γεγονότα που έζησε, απ’ τον Σεπτέμβρη του 1935 μέχρι το 1945.

  Ένας δικηγόρος, νέος, άνεργος ο Έρικ, παντρεμένος με δύο παιδιά, ψάχνει στις αγγελίες μια οποιαδήποτε δουλειά, γιατί τα φέρνει δύσκολα οικονομικά.

  Περιγράφει μια επίσκεψη στο ιατρείο του Βάις, για κάποιο πρόβλημα υγείας της γυναίκας του, μάλιστα ο γιατρός που γνωρίζει την οικογένεια του και τον φούρναρη πατέρα του, δεν του παίρνει επίσκεψη.

  Ο άνεργος δικηγόρος, αρνείται τη πίεση της γυναίκας του να διοριστεί στην αστυνομία, με την παρέμβαση γνωστού της στρατηγού που σχετίζεται με τον στρατηγό της Γκεστάπο Χάιντριχ, που είναι ανερχόμενος αστέρας του ναζιστικού κόμματος.

  …Είσαι δειλός και ντροπαλός και ποτέ σου δεν αναφέρεις ότι τελείωσες τη Νομική, μέσα στους 10 πρώτους… του λέει.

  Ο Ντόρφ, δηλώνει πως είναι απολιτικός, ο πατέρας του, που αυτοκτόνησε στη κρίση του 1929 ήταν σοσιαλιστής, αλλά συμπληρώνει …ότι βλέπει μέρα με τη μέρα να βελτιώνεται η ζωή των πολιτών στη Γερμανία…

  Η οικονομική καταστροφή κι η αυτοκτονία του πατέρα του, έχει σημαδέψει τον χαρακτήρα του Ντόρφ. Κάποτε λυγίζει στη πίεση της γυναίκας του για δουλειά και κλείνεται το ραντεβού με τον Χάιντριχ, που είναι αρχηγός της Γκεστάπο, της ασφάλειας και κολλητός του Χίμλερ, που είναι αρχηγός των Ες – Ες.

  Το παρατσούκλι του Χάιντριχ που κυκλοφορεί, είναι «Ο φοβερός νέος θεός του θανάτου»!

  Ο Ντόρφ, τον περιγράφει σαν έναν όμορφο, ευγενικό, έξυπνο 31 χρονών άντρα, ντυμένο υπέροχα, στην μαύρη σιδερωμένη στολή των Ες – Ες.

  Μετά από ένα επιστημονικά ανακριτικό ξεψάχνισμα και τη σχετική ναζιστική κατήχηση απ’ τον Χάιντρι και την πίεση για δουλειά του Ντόρφ, κι αφού ομολογεί ότι «είναι ανοιχτός σε κάθε καινούργιο και σωστό», προσλαμβάνεται στην Γκεστάπο.

  (Ντόρφ)… 22/9/35, ντύθηκα τη μαύρη στολή των Ες – Ες, κι έδωσα τον «όρκο του αίματος»…

  Πήρε το βαθμό του υπολοχαγού κι ανέλαβε γραφείο δικηγορικής μέριμνας, όχι μακρά απ’ αυτό του Χάιντριχ. Δεν τον καλοάρεσε να φορά στολή, που είχε στα πέτα της νεκροκεφαλές, αλλά η γυναίκα του είπε ότι …τώρα με τη στολή, οι μικροέμποροι της γειτονιάς τους της δίναν τα καλύτερα προϊόντα, στις χαμηλότερες τιμές!

  Μελετώντας φακέλους πολιτών, έπεσε την αντίληψη του καταγγελία πολίτη, για τον Εβραίο γιατρό Βάϊς, ότι κουράρει εκτός Εβραίων και Άριους –πράγμα που είχε ήδη απαγορευτεί-.

  Τον επισκέφτηκε στο Ιατρείο, του το ανέφερε και του σύστησε να φύγουν απ’ την Γερμανία οικογενειακώς, όσο είναι καιρός και προπαντός, να μη ζητήσει ποτέ του χάρη απ’ τον ίδιο.

   Μέρα με τη μέρα, με τη μαύρη στολή φορεμένη, τις γυαλιστερές μπότες, το φόβο ή σεβασμό που έβλεπε στους ανθρώπους, που προηγούμενα  δεν τον ξεχώριζαν, προχωρά ο μετασχηματισμός ενός πρώην απολίτικου, μορφωμένου, πολιτισμένου νέου ανθρώπου, οικογενειάρχη, σ’ ένα γρανάζι κεντρικό στη περίπτωση του Ντόρφ, της κρεατομηχανής που μακέλεψε, εξαΰλωσε, σύντριψε δεκάδες εκατομμύρια αθώων ανθρώπων στην Ευρώπη, πριν 80 χρόνια!

  Χωρίς κανένα υπονοούμενο από μέρους μου, γονείς, αδέλφια, συγγενείς, ομοεθνείς των σημερινών Γερμανών εταίρων μας στην Ε.Ε., εκτός από ελάχιστους, υπήρξε όλος αυτός ο εγκληματικός συρφετός που εύκολα πίστεψε, λάτρεψε και ακολούθησε σ’ ένα ανήκουστα προηγούμενα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, κι ιδίως στοχευόμενων κομματιών αυτής.

  Κι όλο αυτό το έγκλημα, από έναν άξιο κατά τα άλλα λαό, γεμάτο Νόμπελ, ποίηση, μουσική, γράμματα και τέχνες!

   Όταν άρχισαν να πέφτουν τα πρώτα …τούβλα απ’ τον όχλο στις βιτρίνες των εβραϊκών καταστημάτων στο Βερολίνο, η γυναίκα του Ντόρφ, Μάρθα, τον ρώτησε: «τι σημαίνουν όλα αυτά για σένα και τη καριέρα σου»;

  Ντόρφ: «Δεν έχω σκοπό να πετώ τούβλα στα μαγαζιά των εβραίων. Δεν είμαι αλήτης του δρόμου. Είμαι ένας κανονικός υπάλληλος»!

  (10/11/38) Την επομένη, σε σύσκεψη με τον Χάϊντριχ, προτείνει σχέδιο για δράση «αγανακτισμένων πολιτών», με την αστυνομία να προσποιείται ότι δε βλέπει, πράγμα που ενθουσιάζει τον Χάϊντριχ, που προτείνει άμεσα τη προαγωγή του σε λοχαγό!

  Η νύχτα εκείνη του πογκρόμ των Εβραϊκών μαγαζιών, ονομάστηκε η «νύχτα των κρυστάλλων»… Κι είναι η απαρχή του Εβραϊκού ξεκληρίσματος.

  «Τη νύχτα εκείνη κάναμε με τη Μάρθα παθιασμένο έρωτα» (Ντόρφ)

  Σεπτέμβριος 1939. Η Πολωνία έπεσε. Σύμφωνα με τα σχέδια του γραφείου του Χάϊντριχ, η Πολωνία θα μετατραπεί σ’ ένα τεράστιο «σκουπιδότοπο» των Εβραίων όλης της Ευρώπης!

- (Ντόρφ) … «Κι αν αρνηθούν οι Εβραίοι την μετακίνηση»;

- (Χάϊντριχ) … «Οι Εβραίοι δεν αρνούνται ποτέ τους, είναι άοπλοι, χωρίς συμμάχους»!

  Λίγο πριν την επίθεση στη Σοβ. Ένωση, σε σύσκεψη του Χίτλερ με 200 ανώτερους αξιωματικούς, μαζί τους ο Χάϊντριχ, μεταφέρει στον Ντόρφ τις σκέψεις του Χίτλερ… «Αυτή η «εργασία» να εξαλειφθούν όλοι οι εχθροί του Γ’ Ράιχ, Εβραίοι, μπολσεβίκοι, κλήρος, κομισάριοι και η διανοούμενη τάξη, είναι τόσο λεπτή που δε μπορούμε να την εμπιστευτούμε στο στράτευμα. Μόνο τα δικά μας Ες – Ες, τα μαύρα κοράκια θα ‘χουν τη δύναμη, το θάρρος, το κουράγιο να το εκτελέσουν»…

   Αμέσως ο Χάϊντριχ ετοιμάζει σχέδιο για 4 ομάδες κρούσης. Χωρίζει το χάρτη της Σοβ. Ένωσης σε 4 περιοχές ABCD, που θα ‘χουν για υπεύθυνους για το σχέδιο, έναν η καθεμία τους.

  Απρίλιος 1941. (Ντόρφ) «Τι σκεπτόμουν εγώ προσωπικά; Πρώτα – πρώτα, το ρητό του Άιχμαν «Υπακοή»! πρέπει να σκέφτομαι συνέχεια το σχέδιο του Φύρερ για μια Νέα Ευρώπη, ένα νέο κόσμο ο οποίος θα κυβερνιέται από εμάς, τους τελειότερους ανθρώπους, την Αρία φυλή! Οι Εβραίοι στέκονται εμπόδιο στο δρόμο μας. Όλες αυτές οι Χριστιανικές απόψεις για οίκτο, πρέπει να μπουν στην άκρη»…

  Ο Χάϊντριχ έκανε δεξίωση στα στελέχη των Ες – Ες για να ανακοινώσει το σχέδιο «Ομάδες κρούσης». Ο Ντόρφ, εντυπωσιάζεται απ’ τη γνωριμία του με τα στελέχη των Ες – Ες, πρώην γνωστούς επιστήμονες! «Ο συντ/ρχης Μπλόμπελ, πρώην εξέχων αρχιτέκτονας. Ο Βάινμαν, γνωστός γιατρός, ο Όχλεντορφ, είναι πρώην δικηγόρος, ο Μπιμπερστάιν, είναι πρώην ιερέας Λουθηριανός».

  Ο Χάίντριχ ανακοινώνει στα στελέχη του, ότι αυτός που θα παρακολουθεί σ’ όλη τη Ρωσία το έργο των «ομάδων κρούσης», θα είναι ο Ντόρφ!

  3.000 Γερμανοί, αρχικά, αποτελούν τη βάση του σχεδίου δράσης. Ο Χάϊντριχ ποντάρει σταδιακά στη πλαισίωση στη πορεία αυτών, με εθελοντές Ουκρανούς, Λιθουανούς και λαούς της Βαλτικής.

- (Χάϊντριχ): «Στο δευτερόλεπτο που οι στρατιωτικές μας δυνάμεις θα καταλαμβάνουν μια περιοχή, εμείς θα είμαστε λίγο πίσω τους να μαζεύουμε όλους τους μπολσεβίκους, κομισάριους, γύφτους, Εβραίους, σακάτηδες»…

  Ουκρανία 9/1941 (Ντόρφ): «Ήρθε η ώρα που τελικά σκότωσα κι εγώ. Βρίσκομαι στο Κίεβο να κάνω έλεγχο την «ομάδα κρούσης 6», κάτω απ’ τις διαταγές του συντ/ρχη Μπλόμπελ».

- (Μπλόμπελ): «Μαζέψαμε αρκετούς απ’ αυτούς τους γαμημένους βλάκες, κατεργάρηδες και καθάρματα»…

  «Μου εξήγησε ο Μπλόμπελ για κάποιους Ουκρανούς ρέμπελους που έβλεπα να τριγυρνούν στο στρατόπεδο. Δεν τους καίγεται καρφί να σκοτώνουν, μοιράζονται το πλιάτσικο μεταξύ τους, αφού όμως πρώτα πάρουν μερίδιο οι αξιωματικοί!

  Δεν μου άρεσε ο τρόπος του Μπλόμπελ, ήταν όμως αποτελεσματικός στο έργο του… Με οδήγησε λίγο μακρύτερα σ’ ένα λιβάδι»…

- (Μπλόμπελ): «Τους βάζουμε να σκάβουν μόνοι τους, πιστεύοντας ότι πρόκειται για κάποια οχυρωματικά»…

  Σε μικρή απόσταση διέκρινα τους Εβραίους. Έβγαζαν τα ρούχα και τα τιμαλφή τους κάτω απ’ τις φοβέρες των Ες – Ες. Μερικές απ’ τις γυναίκες, γυμνές, κρατούσαν στην αγκαλιά τους τα μικρά τους. Ήταν από ένα χωριό κοντά στο Κίεβο.

  «Άντε Φόλτζ, να μπούνε στο χαντάκι και να ξαπλώσουν, αλλά μην το παραγεμίσεις!» είπε ο Μπλόμπελ. Δεν πρόβαλαν αντίσταση. Κάποιοι προσευχόντουσαν. Μια γυναίκα νανούριζε, κλαψουρίζοντας το μωρό της. Τελείωσαν όλα σε δευτερόλεπτα, με τα πολυβόλα να κροταλίζουν.

 - (Ντόλφ) «Ένας λαός σαν το δικό μας, γεμάτος ταλέντα, ενεργητικότητα κι εξυπνάδα, λαός καλλιτεχνών, δεν ήταν δυνατόν να κάνει τέτοιες πράξεις. Εκτός, αν ήταν απαραίτητες για την υγεία και το μέλλον του έθνους μας! …Κι άλλοι, κι άλλοι Εβραίοι, πέθαναν συνεχώς. Τώρα όμως είμαι πεπεισμένος ότι είναι σωστό αυτό το πράμα. Δεν έχουν κανέναν άλλο σκοπό, εκτός απ’ το να οδηγηθούν στο θάνατο!».

Κίεβο 9/1941. (Ντόρφ) «Το ξενοδοχείο «Κοντινένταλ», μαζί με περισσότερους από 200 ανώτερους αξιωματικούς μας, τινάχτηκε από Ρωσικές νάρκες στον αέρα. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι αυτοί οι πρωτόγονοι Σλάβοι θα μπορούσαν να είναι έξυπνοι!

…Ολόκληροι ουλαμοί Ουκρανών, κατατάσσονται πρόθυμα σαν βοηθητικοί στα Ες – Ες.

… Είναι περίεργο πόσο πολύ συνεργάστηκαν οι Εβραίοι μαζί μας και υπάκουσαν πρόθυμα στις διαταγές μας.

… Περιμέναμε 6.000 απ’ αυτούς και τώρα μας ήρθαν 30.000, είπε ο Μπλόμπελ. Όλοι οι αρχηγοί τους κι οι ραβίνοι, τους έχουν πείσει να υπακούν αμέσως!

… Ο άνθρωπος που μπορεί τώρα με απάθεια να επιβλέπει ομαδικές εκτελέσεις, που μπορεί να πυροβολεί το κεφάλι ενός κοριτσιού, δε δείχνει ως τόσο καμία εξωτερική επιδερμική αλλαγή, αυτός είμαι εγώ! Είμαι ένας στρατιώτης, ένας μαχητής πρώτης γραμμής στη προσπάθεια του να κυριαρχήσει η Γερμανία!

… Ο Όχλεντορφ, της ομάδας C, έχει αναλάβει την Κριμαία, «διεκπεραίωσε» ως τα τώρα 90.000 Εβραίους! Στο Μπάμπι Γιάρ του Κιέβου, ο Μπλόμπελ, ως τα τώρα, «τακτοποίησε» 100 χιλ. σ’ έναν τάφο. (Από αναφορά μου στον Χάιντριχ, με τις σχετικές φωτογραφίες και ταινίες).

  Ο Χάιντριχ αλλά και άλλοι αρκετοί απ’ τους ανώτερους αξιωματικούς, βλέπω ότι αισθάνονται κάποιο περίεργο εθισμό με το θέαμα που προσφέρουν οι ταινίες, με γυμνές μελλοθάνατες Εβραίες… Ο Χάιντριχ, ζει μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή, έχει μια όμορφη αξιαγάπητη σύζυγο και παιδιά…

Βερολίνο 25/12/1941, Χριστούγεννα. (Ντόρφ) «Πόσο θαυμάσιο είναι να ξαναβρίσκεται κανείς με την οικογένεια του πάλι και να μπορεί να γιορτάσει»;

Βερολίνο Ιανουάριος 1942. (Χίμλερ) … «Ο Φύρερ έχει δώσει διαταγή για τη «τελική λύση» του εβραϊκού προβλήματος… Καμία προσωπική ευθύνη δεν έχετε για την εκτέλεση της εντολής, η ευθύνη βαραίνει προσωπικά τον Φύρερ».

(Ντόρφ): «Μέσα μου σαλεύει κάποιο περίεργο αίσθημα, ότι να κάτι δεν πάει καλά –θεός φυλάξοι- αν τυχόν χάσουμε τον πόλεμο, φοβάμαι μήπως όταν ανακαλυφθούν τα πτώματα, πιθανόν να ρίξουν την ευθύνη σε μας»!

(Ντόρφ) 20/1/1942: «Σύσκεψη με Χάιντριχ, ανώτεροι αξιωματικοί των Ες – Ες, Γενικοί Γραμματείς της κυβέρνησης. Ο Άϊχμαν: …Γιατί στο Άουσβιτς; Έχει εξαιρετική σιδηροδρομική διακλάδωση, τεράστιο χώρο και χιλιάδες Εβραίοι της Πολωνίας τριγύρω»!

(Χάιντριχ): «Η «τελική λύση» αφορά όλους τους Εβραίους της Ευρώπης (11 εκατ.), μ’ αυτούς της Αγγλίας – Ιρλανδίας. Οι Εβραίοι θα σχηματίζουν μονάδες για καταναγκαστική εργασία. Οποιοσδήποτε αρρωστήσει ή χειροτερεύει η φυσική του κατάσταση, θα θανατώνεται! Η χρήση των θαλάμων αερίων, συζητείται σοβαρά»…

(Ντόρφ): «Δεν υπάρχει αμφιβολία Άϊχμαν, ότι όλες αυτές οι σκληρές κι επίπονες εργασίες, τις κάνουμε για χάρη των αγαπημένων μας οικογενειών, για τις γυναίκες και τα παιδιά μας»!!!

(Άϊχμαν): «Χρωστούμε κάτι στην επόμενη γενιά των Γερμανών, για να μπορέσουμε να διατηρήσουμε την καθαρότητα της φυλής μας και την μακροημέρευση του δυτικού πολιτισμού»!

Μινσκ 2/1942. (Ντόρφ): «Οι Εβραίοι μαζεύτηκαν τριγύρω σ’ ένα βαθύ λάκκο. Ήταν εντελώς γυμνοί. Ο Νέμπε εξήγησε στον Χίμλερ ότι ως τώρα οι άντρες του έχουν εκτελέσει 45.000! Ψιλοπράγματα, είπε ο Μπλούμπελ σε μένα. Εμείς σε 2 μέρες σκοτώσαμε 33 χιλ. στο Μπάμπι Γιάρ!!! Είναι πραγματικά θαυμαστό, το πόσο πολύ το κονιάκ, τα τσιγάρα και το πλιάτσικο απ’ τα ρούχα των Εβραίων, μπορεί να δώσει κουράγιο στους άντρες μας»!

  Ντόρφ για τον Χίμλερ: «Μπορώ να σημειώσω χωρίς φόβο ότι ο ίδιος –αυτός που έδινε διαταγές για θανάτους εκατομμυρίων Εβραίων- με το σουβλερό πρόσωπο και τα στρογγυλά μυωπικά γυαλιά, τα ελάχιστα μαλλιά του, το πάχος στη κοιλιά, τη θηλυπρεπή φωνή, πολύ λίγο έμοιαζε με ήρωα της Αρίας φυλής! …Αργότερα επισκέφτηκε μαζί μας ένα άσυλο ψυχοπαθών, κι είπε στον Νέμπε ότι είναι κρίμα να τους αποτελειώσει έτσι βάρβαρα με τα πολυβόλα»…

(Νέμπε): «Συμφωνώ αρχηγέ, θα χρησιμοποιήσουμε δυναμίτη»!

  Ο Ντόρφ γίνεται ταγματάρχης, με απόλυτα ικανοποιημένο απ’ τη δουλειά του τον Χάιντριχ.

(Ντόρφ): «Αρχίζουμε να συζητάμε για άλλες αποτελεσματικότερες μεθόδους του σχεδίου μας. Ήδη το σταρτόπεδα στο Μπέλζεκ άρχισαν να χρησιμοποιούν μονοξίδιο του άνθρακα. Στο Τσέλμνο και το Πότζ, τεράστια καμιόνια με τις εξατμίσεις τους διοχέτευαν σε θαλάμους τα φονικά τους καύσιμα.

  Στο Μπάμπι Γιάρ, ύστερα από διαταγή, κι αφού ο τεράστιος όγκος πτωμάτων θαμμένων, έβγαζε απ’ τη γη την απαίσια μυρωδιά του σάπιου, ξεθάφτηκαν χιλιάδες πτώματα και κάηκαν σε τεράστιες φωτιές».

Τσέλμνο Πολωνία 1942. (Ντόρφ): «Νέα μέθοδος δοκιμάζεται. Κλειστό καμιόνι, με 40 – 50 στοιβαγμένους Εβραίους μέσα, με την εξάτμιση του να τους δηλητηριάζει σε 10 – 12 λεπτά! Δοκιμάζουμε και κτισμένους θαλάμους στο Μπελζέκ, την Τρεμπλίνκα, το Άουσβιτς, το Σομπιμπόρ, με αέριο που διοχετεύουν μηχανές.

  …Ακόμα δεν έχουμε κατορθώσει να τελειοποιήσουμε τη μέθοδο που θα ‘χει ταχύτητα κι αποτελεσματικότητα. Σε κάποια γκρουπ, στο καμιόνι, τα μικρά παιδιά ήταν απλά ζαλισμένα κι όχι νεκρά απ’ το αέριο, επειδή τα προστάτευαν σφιχτά στην αγκαλιά τους οι μάνες! Με μια πιστολιά στο καθένα, τελείωναν»!

Βερολίνο, Ιούνιος 1942. (Ντόρφ): «Ο Χάιντριχ πέθανε 4/6/42, ο ήρωας μου, το ίνδαλμα. Μια βόμβα έσκασε κάτω απ’ το αμάξι του στη Πράγα. 1.300 άτομα εκτελέστηκαν στην Πράγα και το Μπρνο για αντίποινα. Η αμφιβολία, οι τύψεις, ο φόβος αρχίζουν να ενοχλούν.

…Μάρθα, νομίζω ότι χάσαμε τον πόλεμο… ίσως χάθηκε την ώρα που μπήκαν οι Αμερικάνοι. Οι βιομηχανίες τους έχουν τεράστια δυνατότητα. Θα εφοδιάζουν συνέχεια τους Ρώσους και δεν πρόκειται να μας δείξουν κανένα οίκτο.

  Ίσως κάποια μέρα οι άνθρωποι θ’ αρχίσουν να λένε τερατώδη ψέματα για μας. Για πράξεις που κάναμε στην Πολωνία, τη Ρωσία. Ν εξηγήσεις στα απιδιά, ότι πάντα ήμουν ένας πιστός έντιμος υπηρέτης του Γ’ Ράιχ. Ένας στρατιώτης στη μάχη.

  …Τι ξέρεις άραγε πραγματικά για τη δουλειά μου; Κάποιες μένουν πάντα αγαθές καλές Γερμανίδες νοικοκυρές με ενδιαφέροντα, εκκλησία, κουζίνα, παιδιά»…

Άουσβιτς Οκτώβριος 1942. (Ντόρφ): «Εδώ είναι η κύρια αρένα που θα δώσουμε τη «τελική λύση». Τριγύρω υπάρχουν δάση, εργοστάσια της Ζήμενς, το Φόρμπεν κι άλλα πολλά. Ο Ρούντολφ Χόες είναι ο ιδιοκτήτης εδώ».

(Χίμλερ): «Οι Εβραίοι που έχουν τη δύναμη και ικανότητα να δουλέψουν δε θα θανατώνονται. Όλοι οι υπόλοιποι οι άχρηστοι, κατευθείαν απ’ το τραίνο στο χώρο «απολήψεως»… Αυτή η μπόχα, η μυρωδιά η απαίσια απ’ τις καπνοδόχους, κοίταξε να δεις να κάνεις κάτι. Δεν έχουμε κανένα λόγο να επιδεικνύουμε τριγύρω το έργο μας»…

Αμβούργο 1/1943 (Ντόρφ): «Καινούργιος μου αρχηγός ο Έρνστ Κάλτενμπρουνερ. Η φημισμένη φίρμα κατασκευαστών Ερφουρτ και Τοπφ ετοιμάζουν τους φούρνους του Άουσβιτς. Για αέριο φάνηκε ανεπαρκές το μονοξείδιο του άνθρακα και μ’ έστειλαν στο Αμβούργο σε εταιρεία να μάθω για το «Ζυκλόν Β» που έχει βάση το υδροκυάνιο. Τους έδωσα μια τεράστια παραγγελία, με τη δικαιολογία «λόγους απολύμανσης». Τα κουκιά του μύριζαν σαν κακάο»!

Βερολίνο 1943 (Ντόρφ): «Τα νέα στρατόπεδα, έχουν ξεπεράσει σε παραγωγή τα προγράμματα που είχαμε ετοιμάσει. Η τελευταία μας επίθεση στη Ρωσία έχει αποτύχει. Οι σύμμαχοι έχουν πάρει τη Β. Αφρική κι ακούγεται ότι εισβάλουν στην Ευρώπη. Κι εμείς συνεχίζουμε τη «τελική λύση»…

Άουσβιτς 1943. «Οι Ρώσοι άρχισαν αντεπίθεση. Ο διοικητής Χόες, σε ερωτήσεις μου ανέφερε για τι συνθήκες. Ο λοχίας Μολ, έκανε σκοποβολή σε γυμνές Εβραίες κοπέλες, τραυματίζοντας τες. Η φρουρός Ίρμα Γκρέσε, συνήθιζε να σχίζει τα στήθη των γυναικών με το μαστίγιο της…

  Οι Εβραίοι κατέφθαναν από κάθε σημείο της Ευρώπης, παστωμένοι σε βρώμικα βαγόνια. Στο σταθμό γίνονταν η διαλογή των γερών νέων για τη δουλειά, οι άλλοι οδηγόντουσαν κατευθείαν στους θαλάμους αερίων.

(Χόες): «Τη προσοχή μου απέσπασε ένα όμορφο κορίτσι, στο γκρουπ που έρχονταν από τον σταθμό, που φώναζε …είμαι μόνο 22, είμαι μόνο 22! Ο φρουρός την έκανε να σωπάσει με το λαστιχένιο γκλοπ. Στο στρατόπεδο δημιουργήθηκαν μπορντέλα, χωριστά για αξιωματικούς και στρατιώτες. Τα κορίτσια είναι Πολωνέζες και Ρωσίδες. Ο Χίμλερ, απαγόρευε «φυλετική βεβήλωση» με Εβραίες…

  Καταφέραμε να δουλεύουμε συγχρόνως 46 φούρνους. 12.000 άτομα «τακτοποιήθηκαν» τη μέρα. Πρόκειται για θαύμα! …Χρειάζονται περίπου 12 λεπτά για ν’ αποτελειωθούν. Χτυπάνε και ξεσχίζουν με τα νύχια τους ο ένας τον άλλον προσπαθώντας να φτάσουν στην πόρτα… Σας συστήνω να μην κοιτάξετε μέσα στην αίθουσα. Χρειάζεται καιρό για να συνηθίσει κάποιος»…

Βερολίνο Μάιος 1943 (Ντόρφ): «Όσο κι αν προσπαθούσα, η εικόνα των μικρών παιδιών ξεγυμνωμένων, που στοίβαζαν πάνω απ’ τα κεφάλια των μεγάλων, περνούσε αδιάκοπα απ’ τα μάτια ου. Άρχισα να πίνω. Μερικά ποτήρια κονιάκ με βοηθούν να κοιμηθώ. Δεν είμαι ικανοποιημένος απ’ το σύστημα μεταφοράς των καμένων υπολειμμάτων των σωμάτων, στο μύλο που τ’ αλέθει μέχρι να γίνουν σκόνη! Ύστερα ο ποταμός Σόλα του Άουσβιτς, πόσο ακόμα θα απορροφά αυτούς τους ατέλειωτους τόνους στάχτης που του ρίχνουμε;

  Κάθισα στον καναπέ. Είχαμε μαζέψει, χάρη στην γενναιοδωρία του Άιχμαν, μια εξαιρετική συλλογή ακριβών εβραϊκών επίπλων για το σπίτι …Η Μάρθα ήρθε και μ’ αγκάλιασε στη μέση.

(Μάρθα): «Καμιά φορά φοβάμαι, μήπως τιμωρηθούμε κάποτε για όλα αυτά! Γι’ αυτό πρέπει να πεθάνουν όλοι, να μη μάθει κανένας γι’ αυτά»… «Την αγκάλιασα κι εγώ. Τα σώματα μας όμως ήταν τόσο κρύα, παγωμένα».

Άουσβιτς 1943 (Ντόρφ): «Βρήκα τον θείο Κούρτ, που ήταν υπεύθυνος για μεγάλα έργα, ιδίως δρόμους σε Πολωνία, Ρωσία».

(Κούρτ): «Για όνομα του θεού Έρικ, τι χρειάζεται να τους ξετσιτσιδώνετε αυτές τις χιλιάδες δύστυχους ανθρώπους που δολοφονείται εδώ! Στο όνομα μιας ελάχιστης ανθρωπιάς κι αξιοπρέπειας, αφήστε τους ένα κουρέλι στα σκέλη, να πεθάνουν χωρίς ντροπή»!

Άουσβιτς, Αύγουστος 1943 (Ντόρφ): «Το τέλος του πολέμου και η ήττα μας, είναι πλέον ζήτημα χρόνου. Ποτέ όμως άλλοτε δεν είδα στους υπεύθυνους, Κάλτενμπρουνερ και Άϊχμαν, περισσότερη αποφασιστικότητα να προχωρήσει το «σχέδιο». Το γκέτο της Βαρσοβίας κι η εξέγερση των Εβραίων σ’ αυτό, ισοπεδώθηκε… Το ποτάμι έχει φρακάρει απ’ τη στάχτη. Τώρα, τη ρίχνουν σαν λίπασμα στα χωράφια.

…Πήρα γράμμα απ’ την Μάρθα. Βομβάρδισαν το δρόμο μας, κι όλα τριγύρω καταστράφηκαν! Ο Άίχμαν που τα’ άκουσε, είπε σοβαρά «οι Άγγλοι και Αμερικάνοι είναι απολίτιστοι, βάρβαροι, χωρίς το παραμικρό σεβασμό στον άνθρωπο»!

(Άίχμαν), αφού άφησε το μαχαίρι και το πιρούνι του… «η βρώμα απ’ τις καμινάδες, είναι ανυπόφορη».

(Χόες): «Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε αν θέλουμε να κρατήσουμε το ρυθμό των 12.000 ατόμων την ημέρα»!

Πόζεν, Πολωνία, Οκτώβριο; 1943. (Ντόρφ): «100 μεγαλοστελέχη των Ες – Ες με τον Χίμλερ, σε σύσκεψη για την πορεία της «τελικής λύσης». Ο Χίμλερ ρωτάει όλους, αν η όλη επιχείρηση καλύπτεται από μυστικότητα. Τώρα που πέθανε ο Χάιμλερ, εγώ βρίσκομαι στο περιθώριο… Έχω αυξήσει τις δόσεις κονιάκ».

(Χίμλερ): «Οι περισσότεροι από σας, ξέρουν καλά τι σημαίνει να βλέπεις μπροστά σου 100, 500, 1000 πτώματα δίπλα στη σειρά. Και παράλληλα να έχεις καταφέρει να παραμένεις ένας αξιοπρεπείς άνθρωπος! Αυτή είναι μια σελίδα δόξας της ιστορίας»!

(Ντορφ): «Είχα πιεί, ακούγοντας, μισή μπουκάλα κονιακ. Υπήρχαν αρκετές όμορφες Πολωνέζες πόρνες που μπορούσαν να πάνε με όλους μας, εγώ προτίμησα τη φιάλη του κονιάκ».

Άουσβιτς, Νοέμβριος 1944. (Ντόρφ): «Τον Ιούλη οι Ρώσοι κατέλαβαν το στρατόπεδο του Λούμπλιν. Έτσι έγινα όλα γνωστά σ’ όλο τον κόσμο! Οι μεταφορές Εβραίων συνεχίζονται αδιάλειπτα. Αρχίσαμε απ’ το Άουσβιτς, να στέλνουμε τους κρατούμενους δυτικά. Ο Άϊχμαν ανέφερε στον Χίμλερ ότι έχουμε σκοτώσει ωα τα τώρα 6 εκατ. Εβραίους, 4 εκατ. Στα στρατόπεδα και 2 εκατ. Οι ομάδες κρούσης. Όλα είναι καταγραμμένα. Άρχισα να πετάω φακέλους στις φλόγες του Άουσβιτς.

…Οι σύμμαχοι θα μας καταλάβουν σύντομα. Εκείνους που πρέπει ν’ αποφύγουμε, είναι οι Ρώσοι. Οι Άγγλοι – Αμερικάνοι, θα μας δουν με συμπάθεια. Το Κατοβίτσε έχει εκκενωθεί εντελώς κι ο στρατός μας παραδίδεται. Ο Ερυθρός Σταυρός θα είναι εδώ σε 2 μέρες. Υπάρχουν 7 τόνοι ανθρώπινα μαλλιά τακτοποιημένα με πινακίδες σε κιβώτια. 58.000 κατάδικοι υπάρχουν στο στρατόπεδο! Τώρα τα καταιγιστικά πυρά των πυροβόλων των Ρώσων, ακούγονται όλο και πιο καθαρά»!

Αλφ Ωση Αυστρίας, 1945 (Ντόρφ): «Εδώ σ’ αυτή τη μικρή κοιλάδα της Αυστρίας, πολλοί από μας έχουν μαζευτεί και κρυβόμαστε φορώντας πολιτικά ρούχα. Προσπαθούμε ν’ αποφύγουμε ο ένας τον άλλον. Σε περίπτωση που με συλλάβουν, θα πω στους ανακριτές μου ότι ήμουν ένας καθ’ όλα έντιμος Γερμανός αξιωματικός, που εκτελούσε άμεμπτα τις διαταγές των ανωτέρων του! Σαν δικηγόρος που είμαι ξέρω ότι τα πάντα μπορούν κατάλληλα να δικαιολογηθούν»…

  Εδώ τελειώνει το ημερολόγιο του Έρικ Ντόρφ. Προσπάθησα, όσο μπόρεσα, να συμπτύξω 456 σελίδες, σε λίγες σελίδες του άρθρου μου, χωρίς να χαθεί το νόημα. …Και συγνώμη για τη σεντονιάδα…

  Το άρθρο ταιριάζει με τη θλίψη της Μεγάλης Εβδομάδας που έχουμε μπροστά μας. Ακολουθεί όμως η χαρά της Ανάστασης.

  Μέσα στο νόημα της Ανάστασης, υπάρχουν οι έννοιες και χαρές που ζούμε σήμερα, κι ελπίζουμε και αύριο.

  Η ειρήνη, η Δημοκρατία, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, το δικαίωμα όλων των ανθρώπων τουλάχιστον στα στοιχειώδη, η ελπίδα για το καλύτερο, η κατανόηση της άλλης άποψης, και αν είναι δύσκολη η αγάπη, τουλάχιστον ας αποφύγουμε το μίσος… Γιατί, πολύ εύκολα ένας λαός μετατρέπεται σε ανθρωποφάγο, αδελφοφάγο, ρατσιστή, μισαλλόδοξο και εγκληματία (βλέπε Νέα Ζηλανδία!).

  Αυτό, με τον πολιτισμένο λαό, αν τώρα συμβαίνει να ‘ναι κι απολίτιστος, τότε …άστα να πάνε… Παρ ‘ όλα αυτά, Καλό Πάσχα σε όλους…