Εθνικισμός ή εθνομηδενισμός, ή ένας προσγειωμένος κι αληθινός πατριωτισμός;

  Ο 19^ος αιώνας, ήταν η μήτρα που γέννησε τα Εθνικά κράτη, ιδίως στην Ευρώπη, όπως σχεδόν τα γνωρίζουμε σήμερα. Αυτοκρατορίες κυρίαρχες και παντοδύναμες έως τα τότε, κατέρρευσαν, άλλοτε από επαναστάσεις (Ρωσία των Ρομανόφ), Γερμανίας – Αυστροουγγαρία, άλλοτε από αντιαποικιοκρατικό ξεσηκωμό

 

 (Βρετανία, Γαλλία, Ιαπωνία, Ιταλία), άλλοτε από γήρανση κι εκφύλιση (Οθωμανική αυτοκρατορία). (Eric J. Hobsbawm Ιστορικός).

  Δύο μνημεία, γραφικά πλέον υπολείμματα ενός ένδοξου, αυταρχικού, αντιδημοκρατικού, ιμπεριαλιστικού πλέον παρελθόντος, έχουν απομείνει παγκόσμια να μας θυμίζουν, με τις εθιμοτυπικές τους μεγαλειότητες, άλλες, σκοτεινές εποχές… Η βασίλισσα της Αγγλίας, κι ο αυτοκράτορας της Ιαπωνίας! Ευτυχώς, επικεφαλείς απόλυτα δημοκρατικών και πολιτισμένων κρατών.

  Το κράτος σε σχέση με το έθνος, είναι ένα κατασκεύασμα ρεαλιστικό, χειροπιαστό, αναγνωρισμένο στο διεθνή χώρο, με «συμβολαιογραφικά» έγγραφα και διεθνείς συνθήκες.

  Έχει στρατό, σημαία, «οικόπεδο» καθορισμένο, εθνικό ύμνο και μία ιστορία ή «ιστορία» επίσημη – εγκεκριμένη από δικούς του ανθρώπους, που διδάσκεται –αν όχι προπαγανδίζεται- για εσωτερική κι εξωτερική κατανάλωση.

  Το έθνος, είναι μια πιο γενική κι αφηρημένη και δύσκολα προσδιορίσημη έννοια.

  Τα κράτη με ιστορία, δοξασίες, μύθους, εικόνες, προσπαθούν ν’ αποδείξουν και να κάνουν πιστευτά, στους εαυτούς τους και στους άλλους, ότι αποτελούν κάτι ξεχωριστό, μοναδικό, σπάνιο φαινόμενο στη περιοχή τους –πάντα συγκρινόμενοι με τους γείτονες-, αν όχι στον πλανήτη όλο!

  Το 1928 – 30, επισημοποιήθηκε η σύγχρονη –Κεμαλική- ιστορία του Τουρκικού έθνους.

  Σύμφωνα με τα σοφά της αποστάγματα που προσπαθούσε να ξεκόψει απ’ το Οθωμανικό της παρελθόν και να γεννήσει τον σωβινισμό της σύγχρονης Τουρκίας, του ενός λαού:

Α) Οι Τούρκοι είναι λευκή – Άρια φυλή, που ήρθε στην Ανατολία απ’ την Κεντρική Ασία, το 7000πΧ!

Β) Οι πολιτισμοί όλων των αρχαίων λαών, (Κινεζικός, Ινδικός, Ελληνικός) προέρχονται απ’ τον Τουρκικό! (Ο Όμηρος λέγεται Ομέρ!)

Γ) σκαπανείς των πολιτισμών της Μέσης Ανατολής, είναι οι Τούρκοι!

  Τέτοια σοφά και άκρως επιστημονικά(!) μαθαίνουν τα Τουρκόπουλα στα σχολεία και φυσικά, πιστεύουν οι δικοί τους εθνικιστές (γκρίζοι λύκοι), ή μαύρα κοπρόσκυλα…

  Ένα απ’ τα γνωστά αποφθέγματα του Κεμάλ, ήταν το … «Ο Τούρκος έχει φίλο μόνο τον εαυτό του»…

  Κάτι ανάλογο με το «Σαρζετάκειο», «Ανάδελφο έθνος» και φυσικά, το φασιστικό πολλών δικών μας, νομίζω το είπε ο Πάγκαλος… «Καλός Τούρκος, μόνο ο νεκρός Τούρκος». Φρίκη!

  Η «βιομηχανία του ακραίου εθνικισμού» υπερτονίζει την αντιπαράθεση, τη βία, το αίμα, την αδικία, το βιασμό, από αυτά τρέφεται και θεριεύει.

  Αποφεύγει, σαν ο διάολος το λιβάνι, παραδείγματα ομαλής συμβίωσης αλλόφυλων, αλλόδοξων, δε μιλάει για αντικειμενικότητα, ψυχραιμία, για κοινά προβλήματα του φτωχού εργαζόμενου λαού και της εκμετάλλευσης του, είτε αυτός είναι Ελληναράς, είτε Μπαγκλαντεσιανός παράτυπος πρόσφυγας. Είτε «γκιαούρης» σκλάβος, είτε φτωχός Τούρκος, δήθεν κυρίαρχος, τα χρόνια της Οθωμανικής σκλαβιάς.

  Σίγουρα όλα αυτά –όταν προέρχονται από επίσημη αρχή- σχεδιάζονται και εκτοξεύονται για να «τσιμενταριστεί» ένα φρόνημα, ένας πατριωτικός πατριωτισμός υπεροχής κι ανωτερότητας, που κατά την εκτίμηση και λογική των εθνικιστών, ενδυναμώνουν κι εμψυχώνουν κράτος και υπηκόους του.

  Ένα απ’ τα νεότερα κράτη, μέλος της Ε.Ε. και με αδελφούς μας φυλετικά το 80% των κατοίκων του, είναι η θαλασσοφίλητη Κύπρος.

  Διαχρονικό «μήλο της Έριδος», λόγω της γεωγραφικής της θέσης παλιά και τώρα, λόγω των σημαντικών ενεργειακών κοιτασμάτων, πάνω στα οποία κάθεται, κι απ’ όπου ξεπετάχτηκε η Αφροδίτη…

  Και επειδή κάθε κράτος, νομοτελειακά, εκτός απ’  τη σημαία του και τον εθνικό του ύμνο θέλει και μια ιστορία ή «ιστορία» ηρωική για να πορεύεται με περηφάνια, έτσι λοιπόν κι η Κύπρος, έφτιαξε τη δική της…

  Σε μια θέση, στο κέντρο της Ανατολικής Μεσογείου, κι απέναντι απ’ την αρχαία θαλασσοκράτειρα Φοινίκη, κοντά στη μήτρα του πολιτισμού Μεσοποταμία, πριν 10.000 χρόνια, ήταν αδύνατο να μη γίνει πέρασμα κι αραξοβόλι για κάθε ανοιχτομάτη ναυτικό – έμπορα – κατακτητή.

  Φοίνικες, Χετταίοι, Μυκηναίοι, (Αρκάδες), πειρατές Αλγερινοί, Βυζαντινοί, Σταυροφόροι, Τούρκοι, Άγγλοι, Ρωμαίοι. Ένας αχταρμάς εκρηκτικός, παρορμητικός, ζεστός μεσογειακός, φιλότιμος, φιλόξενος, ξεχωριστός.

  Τη σημαία της Κύπρου –που είναι πανέμορφη- με το όμορφο περίγραμμα της νήσου τα κλαδιά της ελιάς και το χρώμα του χαλκού των ορυχείων της και του άσπρου των ασβεστολιθικών υψωμάτων της, τη σχεδίασε Τουρκοκύπριος, κι έγινε το 1960, η σημαία του νέου κράτους…

  Μόνο, που τη βλέπεις να κυματίζει στα δημόσια κτήρια και να την έχουν σε υπόληψη οι αριστεροί (30%) του νησιού! Οι δεξιο – ακροδεξιοί, έχουν για σημαία τους την γαλανόλευκη Ελληνική, κι απεχθάνονται τη σημαία του κράτους τους!!!

  Μια παρέα κολλητών φίλων, ενός ακροδεξιού, ενός δεξιού (κουνιάδος μου) κι ενός αριστερού, τρωγοπίνουν γελαστοί σε μια απ’ τις υπέροχες σε γεύσεις Κυπριακή ταβέρνα. Η κουβέντα πάντα ανάβει με πολιτικολογία κι ένταση, όταν υπάρχουν μαζί αντιφρονούντες…

  … «Εγώ «κουμπάρε» τη σημαία τη Κυπριακή την έχω στην εξώπορτά μου, να σκουπίζω τα παπούτσια μου», φωνάζει ο ακροδεξιός. «Κι ο πρόεδρος της Κύπρου, έχει αξία λιγότερη από Νομάρχη της Ελλάδας»!

  Πετιέται έξαλλος ο αριστερός… «Επιμένεις «κουμπάρε» σ’ αυτό που είπες; Συμφωνείς κι εσύ;» λέει στον δεξιό.

  «Επιμένω!» και το ξαναεπαναλαμβάνει ο ακροδεξιός.

  Φεύγει αγριεμένος ο αριστερός και μετά λίγη ώρα, μπουκάρει αστυνομία και βάζει χειροπέδες στους δύο ακρο – δεξιό φίλους, που συνέχιζαν στη ταβέρνα.

  Έγινε καταγγελία για περιύβριση συμβόλου και του προσώπου της Δημοκρατίας απ’ τον φίλο τους! Ευτυχώς στο Τμήμα, ο Διοικητής ήταν γνωστός τους και πείστηκε ο φίλος ν’ αποσύρει τη καταγγελία και να φανεί ένα επεισόδιο από μεθυσμένους!

  Στην Κύπρο, παντού, σε κάθε υπηρεσία, όλοι έχουν κάποιο γνωστό να εξυπηρετηθούν…

  Το 1960, στο πρώτο του ταξίδι στο εξωτερικό, ο Πρόεδρος Μακάριος, πήγε στην Αίγυπτο του Νάσερ, που μαζί του, με τον Τίτο και τον Νεχρού της Ινδίας, ηγούνταν στους «αδέσμευτους» τότε.

  Μόλις κατέβηκε απ’ το αεροπλάνο και βάδισε στο κόκκινο χαλί, η μπάντα παιάνιζε τον ύμνο της Κύπρου, ενώ ο Μακάριος –αγνοώντας τον- συνέχιζε να βαδίζει. Κάποιος επίσημος, έτρεξε και του ψιθύρισε στα αφτί… «Σταμάτα και χαιρέτα Πρόεδρε, αυτός είναι ο Εθνικός μας ύμνος»!

  Ήταν ένα κομμάτι κλασικής μουσικής, αντιηρωικό, αντιπολεμικό, που είχε επιλεγεί για Εθνικός ύμνος του νεοσύστατου τότε Κυπριακού κράτους, που είχε δύο βασικές εθνότητες.

  Από τότε δε ξανακούστηκε Εθνικός ύμνος, ενιαίος του κράτους. Οι Ελληνοκύπριοι έχουν τον Ελληνικό κι οι Τουρκοκύπριοι τον τουρκικό! Και περιμένουμε οι άλλοι εμείς να γίνει κάποτε η Κύπρος ενιαίο, ομόσπονδο κι ελεύθερο κράτος!

  Εκείνος ο θαυμάσιος ζωγραφικός πίνακας του Γύζη, το «Κρυφό Σχολειό», με τον συμπαθητικό καμπουριασμένο καλόγερο που διδάσκει στο φως των κεριών τα Ελληνόπουλα, στο μισοσκότεινο ναό, γίνεται αδιαμφισβήτητο ιστορικά – αποκαλυπτικό ντοκουμέντο για την απόδειξη ότι έτσι σώθηκε ο Ελληνισμός, τα χρόνια της βάρβαρης τουρκικής σκλαβιάς!

  Το κρυφό σχολειό έσωσε τη γλώσσα, την ιστορία, την Ελλάδα, όχι ο Κοραής, ο Ρήγας, ο Σολωμός, ο Υψηλάντης, ο Μαυροκορδάτος, οι Φαναριώτες, οι έμποροι Ρωμιοί των Βαλκανίων, της Ρωσίας, της Βενετίας, της Πόλης, κυρίαρχοι τότε σε μια παρηκμασμένη πολυφυλετική Οθωμανική Αυτοκρατορία.

  Πόσο πιο συμπαθητικό, συγκινητικό, πατριωτικό είναι το «Κρυφό Σχολειό» απ’ τον έχοντα απόλυτη σχεδόν εξουσία, δοσμένη απ’ τον Μωάμεθ Πορθητή, εκάστοτε Πατριάρχη της Πόλης στο γένος των Ρωμιών όλης της επικράτειας…

  Και μέσω του Πατριάρχη, οι Δεσποτάδες μέχρι τον καλόγερο του ορεινού Μοναστηριού, στο οποίο οι υπόδουλοι ρωμιοί, μεταβίβαζαν ομαδικά τα κτήματα τους για να απαλλαγούν απ’ τη φορολογία, που απάλλασσε τη Μοναστηριακή περιουσία.

  Αυτήν, που δε μπόρεσε ακόμα να υπολογίσει και να καταλογίσει το καταχρεωμένο Ελληνικό κράτος.

  Ναι, αι, αι, βέβαια, κρέμασαν οι Τούρκοι τον πατριάρχη! Αυτού που είχε αφορίσει γεννιές δεκατέσσερις, Φιλική Εταιρεία, Επανάσταση και επαναστάτες!

  Οι παπάδες, ας ανάβουν κανένα κερί στη ψυχή εκείνου  του ασυγκράτητου – θεοπάλαβου Παπαφλέσσα και σίγουρα κάποιων Λευιτών ξεχωριστών, που πάντα υπάρχουν στους αγώνες, σαν εξαίρεση απ’ τον γενικευμένο κανόνα, του συνεργάτη, του προδότη, του κηφήνα, του θεομπαίχτη, του φαρισαίου, που ακόμα και τώρα κάνει κηρύγματα πατριωτισμού, λες κι απευθύνεται σε πρόβατα του …ποιμνίου του, κι όχι σε Ελεύθερους, σκεπτόμενους ανθρώπους.

  Σίγουρα, σε κάποιο μοναστήρι των Αγράφων, των Τζουμέρκων, της Γκιώνας, υπήρχε και λειτουργούσε το «Κρυφό Σχολειό» για τα κλεφτόπουλα που έτυχε να ‘χουν στο τόπο τους, έναν κακούργο δυνάστη Τούρκο πασά…

  Το εύλογο ερώτημα είναι, πώς σώθηκε η γλώσσα κι ο Ελληνισμός στην πολυάνθρωπη Πόλη, τη Σμύρνη, την Σαμψούντα, τη Σαλονίκη, τα Γιάννενα, τα Σάλωνα, την Τρίπολη;

  Πόσα «Κρυφά Σχολειά» λειτουργούσαν –κάτω απ’ τη μύτη του κατακτητή- για τις χιλιάδες των ραγιάδων;

  Οι αμέτρητες Βυζαντινές και παλιές ορθόδοξες εκκλησίες και τα μοναστήρια, πως δεν εξαφανίστηκαν από προσώπου γης, με 500 χρόνια αλλόφυλης κι αλλόδοξης θρησκείας, ενός απολίτιστου –εννοείται- κατακτητή;

  Πως δεν ξεπατώθηκαν, όπως έγινε πριν 1500 χρόνια, με το ξεπάτωμα και εξαφάνιση από προσώπου γης των ναών και των ιερών της Αρχαίας θρησκείας των Ελλήνων;

  Όπως έγινε πριν 200 χρόνια (100 χρόνια για την Μακεδονία), με τα μνημεία και τα ιερά των μουσουλμάνων κατακτητών μας;

  20 χρόνια συζητιέται η οικοδόμηση ενός τζαμιού, για τις εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνους της πρωτεύουσας. Ένα νεκροταφείο, να θάβονται με τα της θρησκείας τους, κι όχι να στέλνονται στη Θράκη!

  Φυσικά, μιλάμε για την Ελλάδα, μια Ευρωπαϊκή, Χριστιανική, πολιτισμένη χώρα, κι όχι για την Σαουδική Αραβία ή την Υεμένη. Ούτε εθνικισμός, ούτε εθνομηδενισμός.

  Από μια χώρα Ευρωπαϊκή, Δημοκρατική, που καμαρώνει να αναφέρεται σ’ ένα πρωτόγνωρο για την ιστορία όλου του κόσμου, ξεχωριστό παρελθόν, που πίστευε στην έρευνα, το διάλογο, την αμφισβήτηση, τον ορθολογισμό, την αίρεση, τον δύσκολο δρόμο της αναζήτησης της αλήθειας, πέρα απ’ τη πεπατημένη του ευκολοκαταπινόμενου γλυκερού παραμυθιού.

  Και μετά τη μικρούλα αυτή εισαγωγή, έρχομαι στο θέμα μου, που είναι το «ρεζουμέ» της υπόθεσης του βιβλίου του Μακάριου Δρουσιώτη «ΕΟΚΑ η σκοτεινή όψη», 502 σελ. που διάβασα πρόσφατα,  κι έμαθα την άλλη πλευρά της «ηρωικής» ΕΟΚΑ, για την οποία και τη «Ένωση» διαδήλωσαν και συγκρούονταν στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Δεξιοί κι αριστεροί αντάμα και μαζί, στους δρόμους της Αθήνας, της Σαλονίκης και των μεγάλων πόλεων, με την Αστυνομία, όπως τώρα για το «Μακεδονικό»!

  Μπροστάρηδες τότε οι φοιτητές, κόντρα στη κυβέρνηση Καραμανλή, που παζάρευε με του Εγγλέζους τη συμφωνία της Ζυρίχης, για την Κύπρο.

  Προδότης τότε ο Καραμανλής για τους εθνικιστές δεξιο – αριστερούς σούπερ πατριώτες, προδότης σήμερα ο Τσίπρας, για τους ίδιους ομοϊδεάτες ultra πατριώτες, που κλαίνε για την καημενούλα Μακεδονία μας. Το ίδιο έργο σ’ επανάληψη, χωρίς διόλου πρωτοτυπία και κάτι το καινούργιο. Ύβρεις, κατάρες και απολυτότητα.

  Το ελεύθερο πλέον κράτος της Κύπρου, το 1960, χρειαζόταν απαραίτητα και την επίσημη ιστορία του να διδάσκεται στα σχολεία του, να φτιάχνει εθνικό φρόνημα, να έχει το εθνικό της αφήγημα να πορεύεται.

  Αν αφήσουμε την αρχαία της μακραίωνη ιστορία της Κύπρου, η νέα της χάνεται στον αντιαποικιακό αγώνα ανεξαρτησίας της εναντίον της Βρετανίας, με ηγέτιδα δύναμη την ΕΟΚΑ, πολιτικός αρχηγός της οποίας ήταν ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος και στρατιωτικός της, ο Συνταγματάρχης Γεώργιος Γρίβας. Κύπριος αξιωματικός του Ελληνικού στρατού και αρχηγός τα χρόνια της κατοχής, κι αργότερα μιας αμφιλεγόμενης για τη δράση της αντικομουνιστικής οργάνωσης, που κύρια έδρασε στα «Δεκεμβριανά», στο πλευρό των Εγγλέζων στην Αθήνα. Οργάνωση Χ!

  Με αυτό το μπαγκράουντ ήταν λογικό, όταν το ’55 κατέβηκε στην Κύπρο να οργανώσει αντάρτικο – απελευθερωτικό, να μη πείσει για την καθαρότητα του την αριστερά του νησιού να συμμετέχει στον Αγώνα της ΕΟΚΑ.

  Αυτός ο πιστός συνεργάτης των Εγγλέζων, μετατρέπονταν σαν ένας «αρχιτρομοκράτης» εναντίον τους, σ’ έναν «οπερετικό» στηριγμένο κατά βάση στους μαθητές του Γυμνασίου που φλέγονται σχεδόν πάντα από αθώα πατριωτικά αισθήματα.

  Ο αγώνας άρχισε επίσημα την 1/4/55, με σειρά βομβιστικών εκρήξεων στη Λευκωσία. Ήρωες του, οι πλείστοι μαθητές Γυμνασίου. Κράτησε με αυξομειώσεις, μέχρι την Ανεξαρτησία το 1959. Κι επειδή –όπως σοφά λέει ο λαός-, τα στερνά τιμούν τα πρώτα, ο Γρίβας, ο οποίος αρχικά είχε συμφωνήσει στη «Συμφωνία της Ζυρίχης» για τους όρους λειτουργίας του νέου ανεξάρτητου πλέον Κυπριακού κράτους, ξεκίνησε με την οργάνωση ΕΟΚΑ Β’ και με τη στήριξη και τις ευλογίες της Χούντας της δικής μας, έναν υπονομευτικό – τρομοκρατικό – εγκληματικό αγώνα, με ένοπλες επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, εναντίον του νόμιμου και σχεδόν ομόθυμα εκλεγμένου Προέδρου της Κύπρου, Μακάριο.

  Τρείς απόπειρες δολοφονίας έγιναν εναντίον του μέχρι το ’74, την εκδήλωση πλέον του παρανοϊκού – εγκληματικού πραξικοπήματος, που έδωσε αφορμή στους Τούρκους να εισβάλουν στο νησί –σαν εγγυήτρια δύναμη- και με δικαιολογία τη προστασία των ομοφύλων τους, απ’ τη πρακτική ακροδεξιών συμμοριών που μετά το πραξικόπημα ανέλαβαν τη κυβέρνηση στην Κύπρο, με «πρόεδρο» του τον αρχιεκτελεστή της ΕΟΚΑ, Νίκο Σαμψών!!!

  Ένα πιστολέρο, που συνέχιζε να σκοτώνει πολίτες Εγγλέζους και μετά την ανεξαρτησία, όπως γράφει ο Μακάριος Δρουσιώτης στο βιβλίο του.

  Όλα αυτά τα «παλληκάρια» της ΕΟΚΑ, ιδίως της Β’, που σφάζαν γυναικόπαιδα Τούρκων και σκότωναν αριστερούς ή δημοκράτες ομόφυλους τους, φλέγονταν από γνήσιο «αθώο» πατριωτισμό κι αγάπη για την Ελλάδα και είχαν όνειρο τους να «ενώσουν» την Κύπρο με την Ελλάδα!

  Δεν ήταν προδότες, αργυρώνητοι, πουλημένοι, δειλοί, καλοπερασάκηδες, φτηνιάρηδες… Ήταν απλά φανατικοί τυφλοί, μισαλλόδοξοι, ρατσιστές, εθνικιστές, επιπόλαιοι και πάμπολλοι τους εγκληματίες, χωρίς ανθρώπινα χαρακτηριστικά.

  Ήταν δημιουργήματα και αποτέλεσμα μιας ανεγκέφαλης αν όχι βλακώδους λογικής, να πιστεύεις και να νομίζεις εσύ και οι όμοιοί σου, ότι κατέχεις την απόλυτη, τη μοναδική αλήθεια και το δίκιο για τη χώρα σου και το λαό της και εξ αυτού, έχεις υποχρέωση να βρίζεις, να δέρνεις, να γκρεμίζεις, κι αλλοίμονο να σκοτώνεις στο όνομα της πίστης σου αυτής!

  Σ’ ένα αγώνα όχι ποδοσφαιρικό αλλά ένοπλο, πάντα υπάρχουν ακρότητες, φρικαλεότητες, εγκλήματα μαζί με τους ηρωισμούς, την αυτοθυσία, την παλληκαριά.

  Στην ΕΟΚΑ και στον αγώνα της, υπήρξαν πολλοί ήρωες, μάρτυρες, αγωνιστές τίμιοι, πατριώτες άδολοι, που δε λογάριασαν τη ζωή και τα νιάτα τους.

  Ο ηρωικός Αυξεντίου, οι τραγικοί Δημητρίου και Καραολής, άλλοι πολλοί γνωστοί και άγνωστοι, που αξίζουν το θαυμασμό και την αγάπη μας για τη θυσία τους, για λευτεριά της πατρίδας τους.

  Δε θα πρέπει όμως, η «αγιότητα» αυτών κι όποιων άλλων, να γίνεται «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» να σκεπάσει και να ξεπλένει απάνθρωπα ανομήματα ηλιθίων ή εγκληματιών, στο όνομα της όποιας σκοπιμότητας.

ΥΓ 1.

  Ο Γέρος Παπανδρέου, γύρω στα ’65, είπε στη Βουλή για τον Γρίβα… «Εδοξάσθη κρυπτόμενος»!

  Πέντε χρόνια, σε μια Κύπρο όση η Δυτική Μακεδονία, τον ψάχναν οι Εγγλέζοι …και δεν τον έβρισκαν! Ένας φαντομάς – αρχηγός, που όλες οι διαταγές ξεκινούσαν χειρόγραφες απ’ αυτόν και με αγγελιοφόρους φτάναν στον προορισμό τους, κι οι Άγγλοι που μόλις είχα νικήσει ένα κραταιό Χίτλερ, έχαναν μια αποικία τους!

  Έχασαν ή την εγκατέλειψαν, αφήνοντας πίσω τους δύο θηριώδεις βάσεις; (Ακρωτήρι και Δεκέλεια).

  Χρειάζονταν, το νέο κράτος της Κύπρου, μια ηρωική ιστορία να διδάσκεται στα σχολεία και να υπερτονίζει και να αποσιωπά κάποιες εύλογες αλήθειες κι ερωτηματικά!

 Αλλά όπως κάθε κράτος, χρειάζεται κι έναν ενιαίο, παραδεκτό σε όλους, εθνικό ύμνο να παιανίζει και να τονώνει τη συνοχή, τη δομή, την ιστορία, την ισχύ του ανεξάρτητου και Ευρωπαϊκού ενιαίου κράτους, που εκ των πραγμάτων έχει δύο κύρια, συνιστώσες, εθνικές ομάδες πολιτών. Γεγονός που αρνούνται πεισματικά οι εθνικιστές «πατριώτες», οι οποίοι πιστεύουν ότι «Η Κύπρος είναι μία κι …Ελληνική»! Σας θυμίζει κάτι ανάλογο στην περίπτωση μας…

  Πόσο ίδιοι είναι παντού οι άνθρωπο! Εγώ είμαι σίγουρος, ότι ο Ρήγας, που έπνιξαν στον Δούναβη, ο Κολοκοτρώνης, που φυλάκισαν και δίκασαν, ο Καποδίστριας, που δολοφόνησαν, οι Υψηλάντηδες που φυλακίστηκαν, ο Μακεδόνας Ε. Παπάς, που έχασε όλη την περιουσία και τα παιδιά του στον Αγώνα του ’21, ο Μακεδόνας Κώτας, που κρέμασαν στο Μοναστήρι οι Τούρκοι, δεν ήταν εθνικιστές. Ήταν απλά γνήσιοι πατριώτες, άνθρωποι σωστοί και παλληκάρια!

ΥΓ 2. Ένα ύστατο χαίρε, στον απελθόντα πρόσφατα «πλήρης ημερών», κλασικό πολιτικό του Νομού μας, Δήμο Θεοχαρίδη.

  Τον θυμάμαι να μπαινοβγαίνει –αρχές δεκαετίας του ’50- στο σπίτι του παππού μου στο Σκλήθρο και ν’ ακούω άγνωστες, πρωτάκουστες για μένα  λέξεις… έφεση, ανακοπή, αμνηστία, χάρη, Γ’ ψήφισμα, ισόβια, θάνατος…

  Εκείνα και τα προηγούμενα φοβερά, θανατηφόρα, τρομοκρατικά χρόνια, υπήρξε το υπερασπιστικό νομικό αποκούμπι των «ντόπιων», που σέρνονταν στα στρατοδικεία! «Ντόπιοι» κι αριστεροί, ήταν τα θύματα.

  Πρόσφυγας αυτός –πατεντάτος Έλληνας-, με την ορμή του νέου, του Δημοκράτη – κεντροαριστερού, κι ολίγον ΕΑΜίτη, είχε όλα τα εχέγγυα να γίνει στήριγμα ενός πληθυσμού που βρέθηκε –εκών –ακόν στη δίνη ενός ιεροεξεταστικού καθαρτηρίου Σαβοναρόλα.

  Αργότερα σαν πολιτικός του Κεντρώου χώρου, έζησε όλη την άμετρη αγάπη κι αφοσίωση ανθρώπων που τον λάτρεψαν σα δικό τους άνθρωπο. «Σου σκινάτο πάλτο» (με σχισμένο παλτό) έλεγαν για το διαχρονικό παλτό που φορούσε, είτε εξ επί τούτου, είτε γιατί η γοητεία του δε χρειάζονταν καινούργια ρούχα…

  Αφάνταστη υπήρξε η πίκρα κι η απογοήτευση, όταν γύρω στο ’78 με τη «Διεύρυνση» του Καραμανλή, προσχώρησε στη τοτινή ΝΔ. προηγήθηκαν βέβαια άκαρπες τότε διαπραγματεύσεις, να μπει στο ΠΑΣΟΚ, για τις οποίες είχαμε χοντρές κόντρες στην οργάνωση Φλώρινας.

  …«Έρχομαι με 7.000 ψήφους, κι έχω απαιτήσεις» ήταν το επιχείρημα του. Το αριστερόστροφο τότε ΠΑΣΟΚ, του διεμήνυσε… «Να γραφτείς στην οργάνωση της Φλώρινας, κι όταν συζητούνται οι υποψηφιότητες, βάλε υποψηφιότητα»!

  … «Εγώ να κάτσω στο ίδιο τραπέζι μ’ αυτούς τους τιποτένιους»;

  Όλη κι όλη η ενεργή οργάνωση ΠΑΣΟΚ, τότε, χωρούσε σ’ ένα γραφείο… Λίγη τοπική ιστορία ποτέ δε βλάπτει…

  Εκλογές 1974. Ομιλία του Δήμου στο καφενείο του «Όμηρου» στο Σκλήθρο. Δίπλα στον ομιλητή, όρθιος, με το βλέμμα στο λιγοστό ακροατήριο, ο Σταθμάρχης του χωριού! Ήμουν παρόν εκεί. Κι η ατάκα του Δήμου… «Ψηφίστε μας Σκληθριώτες, για να μη φοβάστε τους χωροφύλακες»! Αυτή ήταν η ουσία της ομιλίας του και δε χρειαζόταν άλλα. Το μεγαλύτερο ποσοστό το ’74, το πήρε η Ένωση Κέντρου στο Νομό Φλώρινας! Λίγη τοπική ιστορία, ποτέ δε βλάπτει…

  Καλό σου ταξίδι, Δήμο!