Φοβού το φόβο…

(Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)

  Εντάξει, το είπαμε, το ξανάπαμε, το ματαξανάπαμε, το εμπεδώσαμε: ζούμε σε περίοδο κρίσης. Μπορούμε να καθίσουμε κάτω και να βάλουμε τα κλάματα ή να σηκώσουμε ο καθένας τα μανίκια του και να δούμε πώς στο καλό μπορούμε να βοηθήσουμε για να βγούμε απ’ αυτήν.

 

  Για να μην αδικούμε και την Αλήθεια όμως, τα τελευταία διακόσια χρόνια ζούσαμε συνήθως μέσα σε κρίσεις, έτσι; Μην τρελαθούμε τελείως.

  Για την ακρίβεια, ξέρω πολλούς που πέρασαν όλη σχεδόν την ζωή τους σε κρίση. Που πάντα είχαν κάτι να φοβούνται, κάτι κακό να περιμένουν να τους συμβεί, κάτι να χάσουν, κάτι που τους τριβέλιζε συνεχώς το μυαλό και δεν τους άφηνε να ησυχάσουν ούτε αυτοί, ούτε –κυρίως– οι γύρω τους.

  Αυτοί λοιπόν που λέτε, είναι στο στοιχείο τους εδώ και οχτώ χρόνια. Την έχουν καταβρεί με την κρίση και δεν θέλουν να τελειώσει! Επειδή αν τελειώσει, θα τελειώσει για σένα και μένα. Γι’ αυτούς δεν θα τελειώσει ποτέ, απλά θα μείνουν μόνοι μες στη μιζέρια τους πάλι – όπως παλιά. Και γι’ αυτό κάνουν ό,τι μπορούν για να μη χαλάσει το κλίμα των τελευταίων οχτώ χρόνων, το κλίμα που τους ταιριάζει, που τους επιτρέπει να κορδώνονται σε στυλ «σου τα ‘λεγα εγώ».

  Μην ακούσουν καμιά δυσάρεστη είδηση, αμέσως να την αναμεταδώσουν λες και είναι πρακτορείο ειδήσεων!

  Μη μάθουν ότι μπορεί να κοπεί το τάδε προνόμιο της τάδε κοινωνικής ομάδας, αμέσως να φέρουν στο νου τους καταστροφές, λοιμούς, καταποντισμούς. Αλλά αν τους μιλήσεις για κάνα φαινόμενο του θερμοκηπίου, το τέρας του εθνικισμού που γιγαντώνεται εν μέρει και εξαιτίας τους, τη ρύπανση, την ανακύκλωση που δεν κάνουν, την κατακρεουργημένη και μόνο κατ’ όνομα δημοκρατία την οποία βιώνουμε, την υπεράντληση των υδάτων, την κατάχρηση των αντιβιοτικών κλπ κλπ, δεν έχουν ακούσει τίποτα. Ή δεν ξέρουν. Ποιοι; Αυτοί που ξέρουν μέχρι και ποιος τα παίρνει και πόσα παίρνει και πώς τα παίρνει και πού τα βάζει!

  Αυτούς τους ενδιαφέρει μόνο ο αριθμός που γράφει κάτω - κάτω στο βιβλιάριο καταθέσεών τους, λες κι αυτός θα τους σώσει στην ώρα την κακιά ή λες και θα τα φάνε όλα πριν αποχαιρετίσουν κι αυτοί με την σειρά τους όπως και τόσοι άλλοι πριν απ’ αυτούς, τον κόσμο αυτόν τον μάταιο.

  Χέστες. Ή χέστηδες ή κότες ή όπως αλλιώς τους λένε. Η κατάντια του ανθρώπινου γένους. Αυτό είναι. Μετά από τόσα εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης, έχουμε σκαλώσει σε μια κρίσιμη μάζα ηλίθιων φοβιτσιάρηδων, που δεν έχουν καταλάβει γρι από τις μεγάλες αλήθειες της ζωής και τις άπειρες δυνατότητες που δίνει στον σύγχρονο άνθρωπο η επιστήμη (θετικές και κοινωνικές επιστήμες), ώστε να δώσει πραγματική αξία στο σπάνιο δώρο της έλευσής του στην ζωή.

  Να βάλει το λιθαράκι του κι αυτός στην δημιουργία μιας πιο ανθρώπινης κοινωνίας.

  Να αγαπήσει και με την σειρά του να αγαπηθεί.

  Να αφήσει μια φορά τον εγωκεντρισμό του και να δει μέσα από τα μάτια του Άλλου, να νιώσει τις ανάγκες του.

  Να βοηθήσει και μέσα από αυτό, να βοηθηθεί κι αυτός.

  Αυτό που ήθελα να πω, είναι ότι στην ζωή μου δεν έχω φοβηθεί τους τρελούς, ούτε τους γενναίους ή τους δυνατούς, τους κακούς και τους εχθρούς μου, όσο τους φοβισμένους.

  Φοβάμαι μόνο τον φόβο του άλλου. Γιατί τον κάνει αντικοινωνικό, μισάνθρωπο, έτοιμο να πατήσει απάνω μου για να βγει από την παγίδα στην οποία μπορεί να νομίζει ότι τον έχουν οδηγήσει.

  Βασικά δηλαδή, φοβάμαι αυτόν που ενημερώνεται από τον ΣΚΑΙ και ΤΑ ΝΕΑ και πιστεύει ό,τι του σερβίρουν κάθε μέρα αυτά και τα άλλα ΜΜΕ της ίδιας πάστας.

  Μη γίνεις σαν αυτόν. Αυτοί φίλε μου, χρειάζονται τον φόβο σου για να ζήσουν.

  Κόψε τους το οξυγόνο και πάρε μια βαθιά ανάσα, επειδή η πραγματική κοινωνία εκεί έξω, ΣΕ χρειάζεται.

Γ. Μ.

παραΕκπαιδευτικός