Ο παράδεισος κι η κόλαση της παγκοσμιοποίησης…

  Εδώ και λίγο καιρό στη Κύπρο, που σε σχέση με μας πάντα βρίσκεται σε καινοτόμες και ρηξικέλευθες πρακτικές, δημόσιες και ιδιωτικές, πολύ μπροστά από τη μάνα – Ελλάδα, άκουσα τελευταία για κάτι που με εντυπωσίασε και με προβλημάτισε, θετικά και αρνητικά.

 

  Αρκετοί λοιπόν Κύπριοι που κτίζουν σπίτι, τώρα που ξεκίνησε η «οικοδομή» ξανά, μετά λίγα χρόνια στασιμότητας λόγω του «κουρέματος» στις καταθέσεις, που τους επιβλήθηκε απ’ την Ε.Ε. και τη πίεση απ’ τα διεθνή οικονομικά φόρα, βγάζουν λοιπόν αεροπορικό εισιτήριο για …Κίνα!

  Όχι για διακοπές, εργασία, ή εξερεύνηση στην αχανή αυτή χώρα, που πρωτοείδε δυτικό ο Μάρκο Πόλο, αλλά για να ψωνίσουν υλικά, εφόδια, κι όλα με ότι εννοούμε στη κατασκευή κι εγκατάσταση σε νεόκτιστο σπίτι!

  Και στη Κύπρο, γενικά, τα σπίτια που κτίζονται, είναι μικρά παλάτια…

  Μ’ όλο λοιπόν τον φάκελο της «άδειας οικοδομής» παραμάσχαλα (κατόψεις, μηχανολογική μελέτη, αρχιτεκτονικά, ηλεκτρολογικά, θέρμανση, ψύξη, υδραυλικά). Σίγουρο κάποιες φωτογραφίες του οικοδομήματος, κάποιες γραπτές πληροφορίες του μηχανικού, του αρχιτέκτονα, του απαραίτητου στη Κύπρο διακοσμητή, αγκαζέ τη σύζυγο, που μέχρι την αναχώρηση του αεροπλάνου θα σβαρνιέται στα Duty Free, «καλό ταξίδι» για κάποια μεγαλούπολη της αχανούς Κίνας!

  Στη Κύπρο άφησαν ένα νεόκτιστο, στα μπετά, τα τούβλα και το σοβά, μαζί μ’ ότι κόστισαν αυτά τα υλικά, μεροκάματα – μαστορικά, κι εμπόρους υλικών οικοδομών.

  Σίγουρα, όλ’ αυτά, δεν αφορούν μια γενικευμένη απ’ όλους τακτική στη «βιομηχανία της οικοδομής», που και στη Κύπρο, όπως και σε μας, είναι η μεγαλύτερη και η πιο πολυάνθρωπη της χώρας οικονομική δραστηριότητα.

  Όταν ξεκινήσει όμως κι ευδοκιμήσει κάτι, περίμενε σύντομα τη γενίκευση του…

  Κι αυτό, σε χώρα μικρή, που σχεδόν όλοι γνωρίζονται και σχολιάζουν τα γενόμενα, κι όπου ο νεοπλουτίστικος μικροαστισμός και η επίδειξη, έγινε δυστυχώς κυρίαρχο στοιχείο στη νέο – Κυπριακή κοινωνία.

  Τι  θα παραγγελθεί και θα φορτωθεί σε κοντέινερ κάποιας Cosco και από τη Κίνα, σε 3 το αργότερο μήνες θα ξεφορτωθεί στο λιμάνι της Λεμεσού;

  Έχουμε και λέμε… Υλικά υδραυλικών, ηλεκτρολογικών, μπάνια, πλακάκια, μάρμαρα ή ξύλινα δάπεδα, κουφώματα, κουζίνα, σύστημα θέρμανσης – ψύξης, υλικά πισίνας, αφού το σύνολο των νεόκτιστων διαθέτει πισίνα.

  Αυτά για τη κατασκευή. Για τη κατοίκιση, κρεβατοκάμαρες, σαλόνια, τραπεζαρία, κουρτίνες, φωτιστικά, χαλιά, διακοσμητικά, όλα όσα προτείνει ο γκλαμουράτος διακοσμητής!

  Αυτά όλα φυσικά, παραγγέλνονται σ’ ένα θηριώδη Κινέζικο συγκρότημα, που φτιάχτηκε εξεπιτούτου για τέτοιες μελλοντικές παγκοσμιοποιημένες αγορές, κι αποστολές σε κάθε γωνία του πλανήτη.

  Μια πρακτική που σηματοδοτεί τη πορεία και το μέλλον του παγκόσμιου εμπορίου.

  Σας λέει κάτι το ενδιαφέρον της Κίνας για τα λιμάνια του Πειραιά, της Σαλονίκης, τον σιδηρόδρομο, τον «δρόμο του Μεταξιού», που περνάει μέσα απ΄ την Ελλάδα και ψάχνει δίοδο για την Ευρώπη;

  Σταθμός του και γέφυρα θα είναι η Ελλάδα, με κυρίαρχο ρόλο τη Σαλονίκη!

  Όμως εμείς … το ‘νομά μας είναι η ψυχή μας!!! Μια παραλλαγή του αλήστου μνήμης …ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά!

  Άβυσσος η ψυχή του Έλληνος, ο οποίος λόγον δεν σηκώνει… αλλά θαυμάζει και χειροκροτεί τον Παπαδόπουλο και τους καραβανάδες, οι οποίοι κάναν τόσα καλά στην Ελληνοχριστιανική Ελλάδα… Βρε ούστ!

  Επανέρχομαι λοιπόν.

  Φυσικά το κόστος όλης αυτής της φαραωνικής παραγγελίας, σε σχέση με τη ποιότητα των προϊόντων, είναι ασύγκριτα φτηνότερη από κάθε άλλη χώρα του παγκόσμιου πλανήτη.

  Η πληρωμή γίνεται μέσω τραπεζών, με αρχική προκαταβολή και τελική στη παράδοση των υλικών και με εγγύηση, για τυχόν ζημίες στη μεταφορά τους.

  Έτσι λοιπόν, γίνεται ο πολίτης ένας μικρός – ανεξάρτητος εισαγωγέας – έμπορος, που βάζει στη γωνία δεκάδες επαγγελματίες διάφορων επαγγελμάτων, απ’ τους οποίους αφαιρεί έσοδα των επιχειρήσεων τους.

  Κι αυτές οι επιχειρήσεις, εννοείται, είχαν υπαλλήλους, τεχνίτες, επιστήμονες. Πλήρωναν φόρους, ασφαλιστικά, είχαν δάνεια, υποχρεώσεις, κι είχαν κτίσει ελπίδες και όνειρα για το μέλλον και τη προοπτική τους.

  Και πάμπολλα απ’ αυτά τα προϊόντα που κατασκευάζουν, είχαν πίσω τους άλλους παραγωγούς, με μικρότερες επιχειρήσεις, που έβγαζαν τίμια απ’ τη δουλειά τους, τα προς το ζην!

  Μια αλυσίδα με πάμπολλους κρίκους, δεμένους αρμονικά, που αλληλοστηρίζονται στο σκληρό καθημερινό οδοιπορικό της βιοπάλης, που ζούνε δίπλα μας, κοντά, ανάμεσα μας.

  Τώρα βέβαια, όταν στραβώσει ο μεντεσές και κρεμάσει η βαριά εξώπορτα σου και δε βρίσκεις πουθενά ανταλλακτικό να λειτουργεί η πόρτα σου, στον κοντινό αλουμινά θα τρέξεις, να σου δώσει λύση φτηνή και σωστή, για τη περίπτωση σου…

  Που να τρέχεις στον …Τσιάν Τσίν, 20 ώρες με τα αεροπλάνο, να παραπονεθείς στους σχιστοματηδες για την αστοχία του υλικού στα μεντεσέ σου;

  Κι ο αλουμινάς σου όμως, κι ο χασάπης σου, κι ο μανάβης, κι ο μικροράφτης, κι ο υδραυλικός σου έμπορος υλικών, όταν είχαν το «πάνω χέρι» της αποκλειστικότητας τους, το παίζαν …αρχοντολόι κι Εβραίοι σαράφηδες και μάζευαν στο συρτάρι τους υπέρογκα, απ’ ότι πρόσφεραν…

  Πίστευαν τελείως ανόητα στην αιωνιότητα την αδιατάραχτη, στην ηγεμονία τους στην αγορά.

  Τελείως ανιστόρητα, αφού η αγορά κι η ιστορία της ισχύος των Αυτοκρατοριών, αλλάζουν πάντοτε μέσα στο χρόνο.

  Φόβο και τρόμο είχαμε μικροί, όταν ζητούσαμε απ’ τους δικούς μας μια πένσα, ένα κατσαβίδι, ένα εργαλείο, να διορθώσουμε το ποδήλατο μας… Πρόσεχε μη το χάσεις! Η μόνιμη αυστηρή επίκληση…

  Κι είχαν τα δίκια τους, αφού κόστιζε ακριβά εκείνο το αθάνατο Ευρωπαϊκό εργαλείο.

  Ήταν γνωστή τότε, η αναφορά του εμπόρου για τη καλή ποιότητα του προϊόντος …είναι επαγγελματικό πράγμα!

  Τίποτε πλέον Εγγλέζικο δεν απέμεινε στη πιάτσα. Μόνο η σημαία, η Βασίλισσα τους και οι τραπεζίτες τους!

  Ένα Ευρώ τώρα το εργαλείο – έστω και φτηνιάρικο, το Ινδο – Κινέζικο στο πανηγύρι της πόλης μας, που χρόνο με το χρόνο, στο χρώμα των πωλητών του μοιάζει με παζάρι στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη, την Μπανγκόκ!

  Γέμισαν τα συρτάρια, τα ντουλάπια εργαλεία στα σπίτια μας. Άλλοτε χρήσιμα, άλλοτε άχρηστα, απλά, επειδή είναι φτηνά!

  Καημό κι όνειρο ανεκπλήρωτο είχαμε ν’ αγοράσουμε ένα τζιν Αμερικάνικο, ένα τζάκετ Αμερικάνικο, πανάκριβα και σπάνια τότε…

  Να φορέσουμε γυαλιά Ray – Ban, τα μόνα φιρμάτα της εποχής εκείνης, τότε που τα τελωνεία ήταν κράτος και εξουσίας…

  Έστω ν’ αγοράσουμε ένα μοδάτο σακάκι, από ελληνική βιοτεχνία. Πανάκριβα κι ακριβοθώρητα, τα λιγοστά προσωπικά μας είδη, όλων μας τότε…

  Μια βαλίτσα όλη κι όλη η «προίκα» μας τότε, στα φοιτητικά μας χρόνια.

  Τώρα, με την παγκοσμιοποίηση των αγορών, που έγιναν πάμφθηνες και γεμάτες, λόγω των φτηνών, άφθονων εργατικών χεριών του τρίτου κόσμου, κυριαρχεί ένας ανέλεγκτος καταναλωτισμός, που γέμισε μα αγαθά, χρήσιμα – άχρηστα, μέχρι το ταβάνι, όλα σχεδόν τα σπίτια, πλούσιων – φτωχών, ακόμα και της σημερινής μνημονιακής Ελλάδας.

  Μόνο σε κανα μανάβικο του Κολωνακίου θα έβρισκε μπανάνες, ανανά, αβοκάντο, ο Ζάχος Χ’’φωτίου της εποχής εκείνης, φρούτα, που τώρα τρώνε κι οι τσομπαναραίοι… του Άνω Γκούγκοβο!

  Το πανηγύρι της πόλης μας, γύρω στα ’60, χωρούσε όλο κι όλο, άνετα, μέσα στη πλατεία Αγοράς!

  Μαζί με το «λούνα – παρκ», το «Γύρο του θανάτου», τα 2 – 3 θέατρα και τις ψευτο-ταβέρνες, με τα κεμπάπια και το μπούκοβο!

  Φλοκάτες, βελέντζες, μαλλί για γνέψιμο, λιγοστά σεργκιά με τσαγκαράδικα, υφάσματα, σαμάρια, χάμουρα, μήλα καραμελωμένα, πετειναράκια από καραμελωμένη ζάχαρη, που απολάμβαναν τα πιτσιρίκια, ίσως γι’ αυτό τα πλείστα είχαν τερηδονισμένα δοντάκια, αυτά ήταν τα εκθέματα του ονειρεμένου μας πανηγυριού!

  Φυσικά, κι εκείνες οι μισόγυμνες χορεύτριες, που λικνίζονταν λάγνα στον ήχο κλαρίνου, τρομπέτας, ακορντεόν και νταουλιού, κι όλοι, μικροί – μεγάλοι, χαζεύαμε σαν υπνωτισμένοι, στη μισοσηκωμένη κουρτίνα της εισόδου των φακίρηδων – ταχυδακτυλουργών…

  Αυτή η πλημμυρίδα αγαθών, υλικών, κρέατος, τσίκνας, χοληστερίνης και ξέχειλης κοιλιάς, που καταλαμβάνει όλη τη πόλη απ’ άκρον σ’ άκρον, είναι η φωτογραφία κι ο ορισμός της έννοιας του ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΥ, που έφερε η παγκοσμιοποίηση.

  Καλό και κακό μαζί, μπλεγμένο και μπερδεμένο, αναπόφευκτο και προσχεδιασμένο απ’ αυτούς, που από χρόνια πολλά πριν, σχεδιάζουν το μάλλον μας.

  Χόρτασε το πρώην πεινασμένο μας μάτι, το πρώην μισοάδειο στομάχι μας, γέμισαν τα πρώην άδει μας σπίτια, που είχαν ξεκλείδωτες πόρτες, οι ντουλάπες, τα συρτάρια, τα υπόγεια, οι σκουπιδότοποι, η χώρα, ο πλανήτης, η στρατόσφαιρα, η θάλασσα, από σκουπιδαριό, από αέρια, που φέραν τη κλιματική αλλαγή, το λιώσιμο των πάγων…

  Αυτό το ατέλειωτο πήγαινε – έλα αεροπλάνων, να φέρνουν λεμόνια και αχλάδια απ’ την Αργεντινή, σκόρδα! Απ’ την Κίνα, κρέατα φρέσκα απ’ την Γερμανία κι αβοκάντο απ’ την Αφρική, γέμισε καυσαέρια τον πρώην γαλανό ουρανό του πλανήτη όλου.

  Φυσικά, μαζί με τα μυριάδες φουγάρα της Κίνας, της Ινδίας, της Ινδοκίνας, που φτιάχνουν όλη την καταναλωτική «πλαστικούρα» του κόσμου.

  Προϊόντα που χάνουν την αξία τους –λόγο ρόδας- σε ελάχιστο χρόνο, κι οδεύουν στους σκουπιδότοπους του κόσμου.

  Όλα έχουν το τίμημα τους, κι εδώ και αρκετό καιρό, τίποτε πλέον δε μπορεί να κρυφτεί κάτω απ’ το χαλί της αδιαφορίας και της άγνοιας.

  Τα ψάρια των θαλασσών, από τροφή παλιά υγιεινή, έχουν μετατραπεί σε φορείς πλαστικού, που συνέχεια καταλήγει στα κύτταρά μας, μαζί με τα χημικά και τα βαρέα μέταλλα, που μόλυναν γη και θάλασσα.  Κι όλα αυτά, μέσα σε μια – δύο γενιές ανθρώπων!

  Μια φαινομενική «Γη της Επαγγελία» έφερε η παγκοσμιοποίηση, που γκρέμισε σύνορα χωρίς πόλεμο, αίμα και κανόνια!

  Τα φρούτα και τα ζαρζαβατικά της εποχής μας, ήταν αυτά που έβγαζε ο κήπος μας, ή αυτά που κλέβαμε απ’ τους κήπους των άλλων…

  Και φυσικά, όσα απ’ αυτά προλάβαιναν να ωριμάσουν, απ’ την αγουρο – φαγία που συνηθίζαμε λόγω πείνας.

  Γεμίζουν τώρα Κινέζους τουρίστες, χρόνο με το χρόνο, τα τουριστικά μας θέρετρα, κι είναι οι περισσότεροι υψηλού εισοδήματος και ξοδεύουν αλόγιστα.

  Μέσα σε 10 – 20 χρόνια, όλα αυτά, μ’ έναν ξέφρενο ρυθμό έφτασε ο τουρισμός μας να μετρά πάνω από 30 εκατομμύρια τουρίστες, που δίνουν θέσεις εργασίας και ζεστό συνάλλαγμα, στη πενόμενη Ελλάδα.

  Δεν τολμούσες παλιά να κόψεις εισιτήριο αεροπορικό. Σε εξευτελιστικές τιμές σήμερα, συμφέρει να ταξιδέψεις με αεροπλάνο, περισσότερο κι απ’ το αυτοκίνητο σου.

  Χάνονται χιλιάδες θέσεις εργασίας, κι εργασιακά δικαιώματα Ευρωπαίων εργαζόμενων.

  Ανοίγονται όμως άλλες, αμέτρητες ευκαιρίες. Ένα προϊόν ποιοτικό, ξεχωριστό δικό σου, ένα καλό Πατελιώτικο κρασί, φτάνει να πωλείται στην αχανή Κίνα, την Αμερική, τη Ρωσία, πράγμα αδιανόητο και για το πιο ευφάνταστο μυαλό, πριν 30 χρόνια.

  Πολλά συν κι άλλα τόσα πλην, στη πρόκληση να επιλέξεις, Παγκοσμιοποίηση ή κλειστά σύνορα τύπου Αλβανίας του Χότζα.

  Οι πιο συντηρητικές δυνάμεις κι απόψεις, θέλουν περιχαράκωση αρχαίας Σπάρτης, συρματοπλέγματα, καθαρότητα αίματος – φυλής και το όπλο παραπόδα…

  Φυσικά, σούπερ φαν του είδους, οι φανατικοί – ακραίοι θρησκόληπτοι.

  Οι πλείστοι, φαντάζομαι, πιο large, πιο δημοκρατικοί, πιο προοδευτικοί, πιο Ευρωπαίοι, τάσσονται με τις αναπόφευκτες αλλαγές στις κοινωνίες, την οικονομία, την ιστορίας, σίγουρα, με τις όποιες επιφυλάξεις και αντιρρήσεις τους.

  Η παγκοσμιοποίηση και τα’ ανοιχτά σύνορα, δεν πρέπει ν’ αφορά μόνο μπανάνες, κατσαβίδια, κινητά τηλέφωνα, πλακάκια μπάνιου, κεφάλαια και ύποπτες κινήσεις του χρήματος, σε ανέλεγκτες Of shore εταιρείες.

  Αυτά τα ανθρώπινα πλάσματα που αφήνουν την πατρίδα τους και θαλασσοδέρνονται σε σαπιοκάραβα ν’ αγκιστρωθούν στην Ευρώπη, την Αμερική, δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού. Απλά, άργησαν χιλιάδες χρόνια στο ταξίδι τους, απ΄ τη μάνα όλου του ανθρώπινου γένους, Αφρική.

  Μαύροι – αραπάδες, ήμασταν κι εμείς πριν χιλιάδες χρόνια, που ασπρίσαμε στη πορεία του χρόνου.

  Υπήρξαμε απλά τυχερότεροι, αφού είχαμε προγόνους, που ξεκίνησαν πριν χιλιάδες χρόνια αυτό το δρόμο προς Βορρά.

  Κι αν οι δικοί μας είχαν ν’ αντιμετωπίσουν λιοντάρια και αρκούδες, στο δύσκολο δρόμο τους, για καλύτερο τόπο, οι σημερινοί βρίσκουν απέναντί τους ακροδεξιές – ρατσιστικές πολιτικές απ’ τους πλείστους του πλανήτη, που λίγο διαφέρουν απ’ τα δόντια των θηρίων…

  Η γη είναι πατρίδα ολονών μας, κι αν κάποιοι από εμάς στήνουν συρματοπλέγματα για να φυλάξουν τον αρπαγμένο πλούτο του τρίτου κόσμου, το ανθρωπομάνι της Αφρικάνικης μήτρας θα τα γκρεμίσει, σαν ανίκητος τυφώνας.

  Κανείς δεν άφησε τον τόπο του να γίνει τραγικός μετανάστης, αν είχε τα στοιχειώδη της ζωής, στη ρημαγμένη απ’ τους λευκούς της Δύσης άρπαγες, πατρίδα του.

  Η λύση του μεταναστευτικού τυφώνα, που όλο και θα φουντώνει, είναι η στήριξη με δυτικά κεφάλαια, για τη βελτίωση της ζωής και την ανάπτυξη του αφαιμαγμένου απ’ τη λευκή μειοψηφία, τρίτου κόσμου.

  Τους χρωστάει η Ευρώπη, η Αμερική, μικρή έστω επιστροφή απ’ τα αρπαγμένα εκατοντάδες χρόνια πριν, αλλά που συνεχίζουν και σήμερα με …το γάντι ν’ αρπάζουν.

  Όπως ζητάμε –και πολύ ορθά- εμείς, την επιστροφή των αρπαγμένων μαρμάρων του Παρθενώνα, έστω για λόγους ηθικής δικαίωσης, έτσι πρέπει, σύσσωμος ο τρίτος κόσμος, ν’ απαιτήσει επιστροφή μέρους των κλεμμένων, για τη φυσική τους επιβίωση σαν ανθρώπινα όντα, στη γη και τον τόπο τους.

  Η λύση του μεταναστευτικού, μοιάζει με το «Αβγό του Κολόμβου». Απλά, ο «Κονγκισταδορισμός» του μεσαίωνα, ποτέ του δεν τελείωσε…

  Κι η παγκοσμιοποίηση πρέπει να συμβάλει στη λύση του, όχι μόνο για ηθικούς λόγους, αλλά και για λόγους συμφέροντος, αν στοχεύει στη μακροημέρευση της…