Περί μεταναστών και Νέας Ελλάδας…

(Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Εικόνα πρώτη: Ο Etmond Guri είναι πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αλβανικών Συλλόγων στην Ελλάδα. Στη χώρα μας μένει μόνιμα από το 1997: «Οι πρώτες εικόνες που θυμάμαι, ερχόμενος στην Ελλάδα, είναι αρκετά δύσκολες.

 

  Τρώγαμε πάρα πολύ ξύλο από τον στρατό κάθε φορά που περνούσαμε τα σύνορα για να έρθουμε εδώ – ο στρατός κυριολεκτικά εκπαιδεύτηκε πάνω μας.

  Οι τελωνειακοί μάς έκαναν τη ζωή δύσκολη. Έσκιζαν διαβατήρια, χώριζαν οικογένειες, προξενούσαν συνεχώς προβλήματα.

  Γι' αυτό και το μεγάλο μου παράπονο δεν είναι προς την Ελληνική κοινωνία, αλλά προς την Πολιτεία, το κράτος και τα ΜΜΕ. Για μεγάλο χρονικό διάστημα στιγμάτισαν ανθρώπους που αναζητούσαν μια καλύτερη ζωή.

  Η Αλβανία ήταν μια χώρα διαλυμένη, στην οποία κυριαρχούσε η διαφθορά και οι συμμορίες. Δεν υπήρχαν ούτε τα βασικά αγαθά για να ζήσεις και η επιλογή να έρθεις στην Ελλάδα ήταν μονόδρομος για εμάς.

  Η αποδοχή από την Ελληνική κοινωνία σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ήταν πολύ καλή.

  Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι οι δύο λαοί έχουν συσφίξει τις σχέσεις τους και αγγίζουν ή και ξεπερνούν τις 22.000 οι κοινές οικογένειες Αλβανών και Ελλήνων.

  Αυτά όμως δεν θα τα ακούσετε από κανένα μέσο ενημέρωσης», τονίζει ο κ. Guri.

  «Μπορεί οι Έλληνες και οι Αλβανοί πολλές φορές να τρώγονται σαν τη γάτα με το ποντίκι, αλλά ιστορικά δεν έχουν πολεμήσει ποτέ μεταξύ τους.

  Ακραία εθνικιστικά στοιχεία είναι αυτά που δημιουργούν τα προβλήματα μεταξύ μας», προσθέτει.

  Εικόνα δεύτερη: Ελλάδα, δεκαετία 1960. Με την υπογραφή της σύμβασης μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας στις 23/3/1960, άνοιξαν στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη (επί της οδού Δωδεκανήσου) οι Γερμανικές Επιτροπές, που ενέκριναν την πρόσληψη των Ελλήνων εργατών, εξετάζοντας εξονυχιστικά την καταλληλότητά τους από άποψη υγείας και ειδικών γνώσεων, ενώ οργάνωναν και το ταξίδι τους.

  Η τακτική προσέλκυσης την εποχή εκείνη θύμιζε «σύγχρονο σκλαβοπάζαρο», όπως έχει παραδεχτεί και ένας πρώην διευθυντής της Γερμανικής Επιτροπής της Αθήνας.

  Ο Χανς Γιόργκ Έκχαρντ, που εργάστηκε στο Γραφείο Θεσσαλονίκης από το 1965 έως το 1967, μας εξιστορεί, πως οι ιατρικές εξετάσεις ήταν πολύ αυστηρές: μετρήσεις μυών, ακτινογραφίες θώρακος, οδοντιατρικές εξετάσεις κ.ά.

  «Έπρεπε να επιλέξουμε καλό ανθρώπινο υλικό, αυτή ήταν η εντολή. Από Γερμανία μας λέγανε «στείλτε μας τόσα τεμάχια» και αυτό πιστέψτε με, με πονούσε πολύ, καθώς αντίκριζα καθημερινά νέους ανθρώπους να ψάχνουν για ελπίδα, ένα καλύτερο αύριο».

  Και συνεχίζει: «Οι εργοδότες ήθελαν να προσλάβουν μόνο νέους, υγιείς ανθρώπους, με γερά χέρια και πόδια, για να εργαστούν στη βιομηχανία.

  Η Ελλάδα ήταν και η πρώτη χώρα που έστειλε στη Γερμανία γυναίκες χωρίς τους συζύγους.

  Μπορείτε να φανταστείτε το δράμα αυτών των γυναικών, που πήγαιναν σε έναν ξένο τόπο, αφήνοντας συζύγους, παιδιά, χωρίς να ξέρουν ούτε μία λέξη γερμανική.

  Οι γυναίκες προτιμούνταν από τις φάμπρικές της κλωστοϋφαντουργίας αλλά και στη βιομηχανία ηλεκτρικών ειδών, καθώς τα χέρια τους ήταν πιο λεπτά και επιδέξια από αυτά των ανδρών.

  Ποτέ δεν θα ξεχάσω τις εικόνες στο σταθμό του τρένου, στη Θεσσαλονίκη, με τους άνδρες να αποχαιρετούν με δάκρυα στα μάτια τις συζύγους τους, κρατώντας μωρά παιδιά στην αγκαλιά τους. Και εκείνες με απόγνωση, να προσπαθούν να τούς δώσουν κουράγιο». Τώρα στην Γερμανία ζουν πάνω από 500.000 Έλληνες...

  Αυτά για όσους αρέσκονται να ξεχνούν. Ή ίσως, που δεν θέλουν να θυμούνται. Κυρίως όμως για τα σημερινά παιδιά που δεν τα γνωρίζουν. Που όμως δεν δικαιούται κανείς να τους τα κρύβει. Γιατί κάποτε θα τα μάθουν και τότε δεν θα συγχωρήσουν αυτή την κάλυψη – απόκρυψη της ιστορικής αλήθειας, που θα τα κάνει να μετανιώσουν για κουβέντες, πράξεις και παραλείψεις τις οποίες θα είχαν αποφύγει αν ήξεραν…

  Αν π.χ. ήξεραν ότι οι δουλειές που έπαιρναν τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ‘90 οι μετανάστες, ήταν δουλειές που οι Έλληνες αρνούνταν πεισματικά να κάνουν.

  Αν ήξεραν ακόμα πως ασφάλεια και ένσημα δεν υπήρχαν ούτε για πλάκα.

  Αν ήξεραν ότι σπάνια πληρώνονταν για όλα τα μεροκάματά τους. Ότι π.χ. μόλις τελείωνε η δουλειά, υπήρχαν εργοδότες που έπαιρναν τηλέφωνο την αστυνομία, η οποία ήταν υποχρεωμένη να έρθει, να πάρει τους μετανάστες και να τους απελάσει. Πριν πληρωθούν! Για να πάρουν πάλι τα βουνά και τα λαγκάδια και όσοι (και αν) τα καταφέρουν, να ξαναρχίσουν το ίδιο μαρτύριο απ’ την αρχή…

  Αυτά για τότε, αν και υπάρχουν κι άλλα πολύ χειρότερα που δεν θα τα γράψω από σεβασμό προς αυτούς που τα έζησαν.

  Στο τώρα...

  Η Φύση έχει υπάρξει και είναι ακόμα, πολύ γενναιόδωρη προς τους εκάστοτε κατοίκους αυτού του τόπου.

  Αλλά ο άνθρωπος είναι αχάριστος. Αντί να ευχαριστεί τον ήλιο, την ελιά, το αμπέλι, την θάλασσα, τον Θεό και την τύχη του που ζει σε αυτόν τον πανέμορφο τόπο και να κοιτάξει πώς να ζήσει όμορφα κι ευτυχισμένα… αντί να δει όλα τα οφέλη που έχει αποκομίσει από καθαρή τύχη, το υπογραμμίζω αυτό, όχι από το DNA που έχουν τα χρωμοσώματά του, κάθεται και φορτώνει την δική του τεμπελιά και ανικανότητα πάντα στους Άλλους.

  ΚΑΙ διώχνει τα πιο φωτισμένα του μυαλά στο εξωτερικό, ΚΑΙ βρίζει όσους έρχονται να δουλέψουν στις χειρωνακτικές εργασίες που ούτως ή άλλως, αυτός δεν είναι διατεθειμένος να κάνει.

  Τέλος πάντων… κριτής δεν είμαι και σίγουρα δεν είμαι παντογνώστης. Αλλά δεν μπορώ στην Ελλάδα του 2018 να ακούω ότι οι μετανάστες μας παίρνουν τις δουλειές.

  Όχι άλλο δούλεμα και στοχοποίηση ρε φίλε! Ελπιδοφόρο νέο ότι φέτος πολλοί πήγανε σε τρύγους και συγκομιδές,

  Ας μείνουμε σε αυτό και ας ελπίσουμε σε λίγα χρόνια ΟΛΟΙ να έχουμε κάτι δικό μας να πάμε με χαρές και πανηγύρια να το συγκομίσουμε. Διότι τα εδάφη μας είναι φτωχά, αλλά τα φυτά μεγαλώνουν με ήλιο και φροντίδα.

  Κι αν ξανακούσετε για «κωλο-μετανάστες» παιδιά, να τους πείτε να μεταναστεύσουν αυτοί που τα λένε, γιατί δυστυχώς δεν τους χωράει η νέα Πατρίδα που χτίζεται…

Γ. Μ.

παραΕκπαιδευτικός