Μια βραδιά γεμάτη αναμνήσεις και συγκίνηση,
με πρόσωπα που μπορεί να άλλαξαν αλλά δεν έχασαν την λάμψη στα μάτια τους, ήταν
η συνάντηση των αποφοίτων του Γυμνασίου Αμυνταίου του έτους 1978, το βράδυ του
Σαββάτου 1 Σεπτεμβρίου 2018 στο Αμύνταιο.
Οι παλιοί συμμαθητές έγιναν ξανά μια παρέα,
κάθισαν ξανά στα θρανία του Γυμνασίου, μοιράστηκαν αναμνήσεις, νέα και
εμπειρίες μιας ζωής.
Στην ευχάριστη και συγκινησιακή αυτή βραδιά,
μια εκ των πρωτεργατών αυτής της συνάντησης, η Μαρίνα Κάγκα από τον Αγ. Παντελεήμονα, καλωσορίζοντας τους συμμαθητές
της και τους καθηγητές που τίμησαν με την παρουσία τους τη συνάντηση, ανέφερε:
«Τα
παιδιά πρέπει να ’χουν φτερά για να πετάνε και ρίζες για να γυρνάνε… Και εμείς
40 χρόνια μετά, γυρίσαμε για να ανταμώσουμε, εδώ από όπου ξεκινήσαμε…
Σήμερα 1η Σεπτεμβρίου 2018 και
ώρα 18.00 μ.μ. στο προαύλιο του Γυμνασίου Αμυνταίου, στις αίθουσες και στους
διαδρόμους του, η καρδιά μας έλαβε νέους χτύπους, άνοιξαν τα παράθυρα της ψυχής
μας, που μαντάλωσαν επί τόσα χρόνια, και ο νους μας πέταξε σε ανέμελους,
γαλανούς και καθάριους ουρανούς όπως τότε...
Κι αν ο χρόνος άφησε τα σημάδια
του σε όλους μας, ένα κοίταγμα στα μάτια, μια έκφραση, ένα σημάδι παλιό για ν’
ανοίξουν οι αγκαλιές και να σμίξουν τα γέλια με τα δάκρια της χαράς…
Φίλες και φίλοι, σεβαστοί
δάσκαλοι.
Πώς στ’ αλήθεια, σε ένα τόσο
σύντομο χαιρετισμό να μπορέσω να κλείσω τη σκέψη μου, που φτερουγίζει σε τόσες
όμορφες και γεμάτες ποίηση αναμνήσεις; Κάποιες από αυτές θα έρθουν ξανά απόψε
στο προσκήνιο και ως μικρές ψηφίδες θα ενωθούν για να σχηματίσουν το μωσαϊκό της
κοινής μας σχολικής ζωής.
Στον λαβύρινθο του νου μας ένας
μίτος θα ανασύρει εικόνες, ήχους και συναισθήματα: το κουδούνι, η σχολική
ποδιά, το βαθμολόγιο, το απουσιολόγιο, οι παρελάσεις, οι αγώνες του χάντμπολ
που καθιέρωσαν το Αμύνταιο ως γενέτειρά του, οι εκδρομές, οι εξετάσεις και φυσικά
οι αγαπημένοι μας καθηγητές· Ζάκας
Θανάσης, Κωνσταντής Θωμάς, Μπατζής Παναγιώτης, Τσιρίκογλου Φωτεινή, τους ευχαριστούμε
θερμά που βρίσκονται σήμερα κοντά μας, για να μας ταξιδέψουν με τις αναμνήσεις
του «τότε» και να επιβεβαιώσουν πως η αμοιβαία αγάπη και η αλληλοεκτίμησή μας
κρατιούνται ακόμα ζωντανές.
Είμαστε εδώ γιατί υπακούσαμε
στο κάλεσμα της ψυχής μας…
Κάποιοι είχαν προγραμματίσει να
έρθουν και δεν τα κατάφεραν για οικογενειακούς λόγους. Στέλνουν όμως τους χαιρετισμούς
και την αγάπη τους …
Στους αδικαιολογήτως απόντες,
παρακαλώ να μπει απουσία.
Εκείνοι, όμως, που έφυγαν για
πάντα από κοντά μας, τόσο νωρίς και άδικα, νιώθουμε ότι είναι ανάμεσά μας γιατί
κατέχουν δεσπόζουσα θέση στο μυαλό και στην καρδιά μας.
Η ζωή όμως συνεχίζεται,
αγαπημένοι μου συμμαθητές και δάσκαλοι, και όσο βρισκόμαστε σ’ αυτήν εύχομαι να
μας έχει «ο Θεός γερούς πάντα ν’ ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε».
Πριν κλείσω, ευχαριστώ θερμά
τους φίλους και συμμαθητές μας που δούλεψαν ακούραστα για την πραγματοποίηση
αυτής της συνάντησης. Την ιδέα τη χρωστάμε στον Σταύρο Παπαχρήστο, ο οποίος ζει στην μακρινή Αμερική και με πολύ
νοσταλγία, επί δύο χρόνια, μας κέντριζε για την υλοποίηση αυτής της όμορφης
εκδήλωσης που θα λάβει χώρα στο Ξενοδοχείο «Κλειώ» στο Αμύνταιο, όπου θα
γευματίσουμε, θα διασκεδάσουμε και συζητώντας θα ξετυλίξουμε το νήμα της κοινής
μας σχολικής ζωής. Σας ευχαριστώ».
Πολλοί χαρακτηρίζουν τα Reunion ως "μνημόσυνα της νιότης" μελαγχολικών και αμήχανων ενηλίκων. Η συνάντηση όμως των αποφοίτων του Γυμνασίου Αμυνταίου του έτους 1978, σαράντα χρόνια μετά, τους διαψεύδει. Και μόνο από τις φωτογραφίες διακρίνει κανείς γελαστούς "εφήβους" στην ωριμότητά τους, γεμάτους ζωντάνια που κέρδισαν τον αγώνα της ζωής, ο καθένας από το δικό του μετερίζι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρης Αγορίτσας
Φιλόλογος
Έτσι όπως συμπυκνώθηκε ο χρόνος και γυρίσαμε στην αφετηρία, μαθητές και καθηγητές στην πρώτη νιότη τότε, νιώσαμε δυνατή συγκίνηση και χαρά. Και οι απόντες όλοι ήταν μαζί μας και πολύ περισσότερο αυτοί που έφυγαν για πάντα. Ο καθένας ξετύλιγε τη δική του ζωή και παράλληλα κύματα αναμνήσεων γέμιζαν τα μάτια μας δάκρυα. Μαθητές και μαθήτριες όλοι χαριτωμένοι, γεμάτοι εμπειρίες από τη ζωή σε προχωρημένη πια ωριμότητά, αλλά με νεανική ζωντάνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ συνάντησή μου με το συνάδελφο Θωμά είχε για μένα έντονη συγκινησιακή φόρτιση. Στο μυαλό μας ήταν όλοι της τότε παρέας παρόντες. Ο Ζάκας πάντα ίδιος.
Καμαρώσαμε το επίτευγμα του Μάκη Μαυρίδη-οινοποιείο Alpha κι ο Σταύρος Παπαχρήστος μας μετέφερε στους θαυμάσιους χώρους του εστιατορίου του στο Κονέκτικατ. Στη ματιά της εγγονούλας του συναντήσαμε το μέλλον. (Α! και πολύ χάρηκα για τη νίκη του Άρη, συμμετείχα στη χαρά του Σταύρου, πρώτη φορά εγώ ποδοσφαιρόφιλη).
Η φιλοξενία των μαθητών ζεστή, ευγενική, γενναιόδωρη. Ο Βασίλης, η Χρυσούλα, η Μαρίνα μας στήριζαν. Η Γεωργία ίδια βρε παιδί μου, όπως τότε! Έναν-έναν θέλω να αναφέρω και τώρα μπορώ, τους θυμάμαι. Η οικονομία του χώρου και του χρόνου δεν το επιτρέπει.
Το ξενοδοχείο εξαιρετικό, το περιβάλλον και η φύση πανέμορφα.
Εύχομαι σε όλους να ‘ναι πάντα καλά, υγιείς αλλά προπάντων ο καθένας μας να ‘χει εσωτερική χαρά και ειρήνη και στα δύσκολα και στα ωραία.
Θερμό ευχαριστώ.
Με αγάπη,
Φωτεινή Τσιρίκογλου και Τάκης, ο σύζυγος μου που ήταν μαζί μας.
Συναντηθήκαμε και το κοίταγμα στα μάτια ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Μετά την πρώτη συγκίνηση και την μικρή σιωπή,αρχίσαμε την κουβέντα εκεί που την είχαμε αφήσει χθες! Θυμήθηκα μαζί σας τόσα πολλά μέσα σε λίγες ώρες. Λοιπόν όλοι καταλαβαίνουμε ότι τα σχολικά χρόνια είναι πολύ περισσότερο από μια γλυκιά ανάμνηση! Και μια διαπίστωση, όλα τα πρόσωπα μόνο επιτυχημένους ανθρώπους,ο καθένας με τον τρόπο του, δείχνανε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ που με καλέσατε, να είστε πάντοτε ευτυχισμένοι!
Θωμάς Κωνσταντής
Μαθηματικός 5 Σεπτεμβρίου 2018