Σκουπιδότοπος …40 χρόνια τώρα, με βαριά βιομηχανία τον τουρισμό!

(Του Α.Θ.Ρ. από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Καλά, είναι πασίγνωστο ότι σαν λαός και χώρα δεν φημιζόμαστε για τη καθαριότητα, ιδίως των κοινόχρηστων – δημόσιων χώρων.

  Είμαστε οι πλείστοι, σχολαστικά καθαροί με το σπιτικό και την αυλή μας, κι αδιάφοροι μέχρι ρυπαντές του δημόσιου, ανοιχτού χώρου.

  

  Το αντίθετο ακριβώς με τους Αγγλοσάξονες, που λίγο νοιάζονται για τη καθαριότητα του σπιτικού τους, αλλά σέβονται απόλυτα και δε λερώνουν το δημόσιο χώρο.

  Πρόστιμα επί προστίμων πληρώνουμε στην Ε.Ε., μετά από καταδίκες μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, που σαν παιδονόμος του ’50 προσπαθεί να μας συνεφέρει απ’ τη πρακτική μας σε παράνομες χωματερές, όπου ξεβράζονται ανεπεξέργαστα, εκατομμύρια τόνοι σκουπιδιών.

  Ακρογιαλιές, χαράδρες, ξέφωτα στα δάση, χαντάκια στους δημόσιους δρόμους, ξέφραγα οικόπεδα, γίνονται χώροι σκουπιδιών, που απερίσκεπτα κι απενοχοποιημένα βιάζονται από έναν Έλληνα, εχθρό της νομιμότητας, της τάξης, της ευπρέπειας, της κοινοτικής συνείδησης κι ευθύνης.

  Οι ίδιοι, εμείς που πετάμε το άδειο πλαστικό μπουκάλι νερού απ’ το ανοιχτό παράθυρο του γυαλιστερού αυτοκινήτου μας, τη σακούλα με τα φαγωμένα γαριδάκια, το άδειο πακέτο τσιγάρων, στα γειτονικά Bitola, σβήνουμε τη γόπα στο σταχτοδοχείο του κάδου απορριμμάτων, κι όχι στο πλακόστρωτο του πεζόδρομού τους!

  Ζούμε σε μια χώρα, που έχει βασίλειο η πλαστική σακούλα…

  Για ένα ματσάκι μαϊντανό στη λαϊκή, φορτώνεται το Ελληνικό περιβάλλον με μια νάιλον σακούλα, που θα κάνει χρόνια να διαλυθεί.

  Μέσα σε 30 – 40 χρόνια, βρομίσαμε, μολύναμε, φαρμακώσαμε έδαφος, γλυκό νερό και θάλασσα, σαν αδυσώπητοι κατακτητές που αδιαφορούν για το μέλλον της χώρας και των απογόνων τους.

  Νομίζω ότι το στίγμα του ρυπαντή και καταστροφέα του περιβάλλοντος μιας όμορφης, καθαρής και χωρίς βιομηχανική ανάπτυξη χώρας που θα βαρύνει τη γενιά μας, θα είναι βαρύτερο απ’ τα «φέσια» χρεών, δημόσιων και ιδιωτικών, που θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας.

  Εκείνη η θεϊκή μουσική, τα βράδια της άνοιξης που ακούγονταν στο Αμύνταιο απ’ το κόασμα δισεκατομμυρίων βατράχων της λίμνης και των ολοπράσινων κήπων, κανείς απ’ τους νέους μας δεν απόλαυσε, ούτε φαντάζετε. 

  Ούτε είδε να κολυμπούν, αμέριμνες νωχελικά νεροχελώνες και άκακα νερόφιδα στις λιμνούλες που έφτιαχνε το πεντακάθαρο ποτάμι μας, πριν εκβάλει στη λίμνη.

  Κανείς δεν πείνασε τα χρόνια της φρικτής κατοχής στο Αμύνταιο και τα γύρω χωριά των λιμνών και του βάλτου.

  Το ψάρι, με τη θρεπτική πρωτεΐνη, ήταν πάμφθηνη και πρόσφορη τροφή για τον πληθυσμό, όταν στις πόλεις λιμοκτονούσαν και πέθαιναν.

  Τίποτε πλέον δεν απέμεινε απ’ το φυσικό αυτό πλούτο, που μας χάριζε αιώνες ο θεός της Ελλάδας, απλόχερα κι ανέξοδα.

  Το μόνο που ξέχασε, ήταν να μας χαρίσει και φρόνηση και μυαλό και σύνεση, για να διαχειριστούμε σωστά αυτόν τον σπάνιο πλούτο.

  Είμαι σίγουρος, ότι σε κάποια χρόνια, το νερό που θα ‘ναι κατάλληλο για πόση, θα εισάγεται εμφιαλωμένο απ’ την …Ελβετία!

  Τα φαρμακωμένα χωράφια, με τη χουβαρδάδικη κι αλόγιστη δόση λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων, θα παράγουν όλο και πιο φτηνιάρικα, μη ανταγωνιστικά στις πλούσιες αγορές, άνοστα, μέχρι ύποπτα προϊόντα.

  Η απόκοσμη, τριτοκοσμική εικόνα με τους βρωμερούς, δύσοσμους σωρούς σκουπιδιών, λόγω της απεργίας λίγων εκατοντάδων συμβασιούχων οδοκαθαριστών στις πόλεις που βράζουν σε καμίνι 40 βαθμών θερμοκρασίας, είναι απλά, η κορυφή ενός παγόβουνου.

  Αυτό δηλαδή που βλέπουμε, που μυρίζει έντονα και δυσανασχετούμε, όχι άδικα.

  Μακάρι η λύση του προβλήματος των σκουπιδιών της Ελλάδας, να είναι η πρόσληψη 2, 3, 5, 10 χιλιάδων οδοκαθαριστών …έστω και πενηντάρηδων.

  Το πρόβλημα είναι βαθύτερο, είναι πολιτικό, είναι μορφωτικό, είναι ποιοτικό, είναι πρόβλημα μειωμένης κοινωνικής συνείδησης σχεδόν όλων μας.

  Καταστρέφουμε συστηματικά κι εγκληματικά κι απερίσκεπτα, έναν πανέμορφο, προικισμένο τόπο που κληρονομήσαμε και θα πρέπει να τον παραδώσουμε τουλάχιστον καλύτερο, στους επόμενους κατοίκους του.

  Ο σύγχρονος, δυτικός πολιτισμός της υπερκατανάλωσης, που ζούμε δεκάδες χρόνια τώρα, χωρίς αυστηρές δικλίδες διαχείρισης των αποβλήτων που υπερπαράγονται (σκουπίδια, ραδιενεργά απόβλητα, ρύπανση του γλυκού νερού και εδάφους και θαλασσών), θα οδηγήσει τον πληγωμένο πλανήτη σε ασύλληπτη και απροσδιόριστου μεγέθους, αλλαγή της συμπεριφοράς του.

  Θα ζήσουμε, έναν θυμωμένο, άρρωστο κι αγνώριστο πλανήτη γη, απ’ αυτόν που γνώρισε ο άνθρωπος πολλές δεκάδες χιλιάδες χρόνια, κι αναπτύχθηκε και τον κυρίευσε, απ’ άκρου εις άκρον.

   Φυσικά, πολύ νωρίτερα, θα υποστούν τις συνέπειες της αβελτηρίας τους κι αδυναμίας τους, οι πιο ανίσχυροι κρίκοι του πλανητικού χώρου που ζούμε, εμείς, οι ψευτο – δυτικοί κι οι τριτοκοσμικές χώρες.

  Ανεγκέφαλοι, εγωιστές, φιγουρατζήδες κι επιπόλαιοι, που δεν νοιάζονται πέρα απ’ το σήμερα, σύντομα θα βρεθούμε μέχρι το λαιμό θαμμένοι, σ’ έναν σκουπιδότοπο – χώρα, τότε πλέον, χωρίς καμία ελπίδα επιστροφής, έστω στο σημερινό μας χάλι…

  Το άρθρο μου είναι αφιερωμένο στους μακαρίτες, Στάθη, Μίχα, Τάκη, Βαγγέλη, που με δύο κάρα και δύο άλογα ζεμένα, μάζευαν τα σκουπίδια όλου του τοτινού Αμύνταιου. (Το μισό περιεχόμενο των σκουπιδιών, το μισό χρόνο, ήταν στάχτη απ’ τις σόμπες που έκαιγαν κάρβουνο. Το καλοκαίρι κυριαρχούσαν οι καρπουζόφλουδες).

  Με σκούπες και φαράσια, 3 – 4 άνθρωποι σκούπιζαν όλη την τότε πόλη!

  Ένας κηπουρός, ο Αχιλλέας Πατρίκης, φρόντιζε με τσάπα και κλαδευτήρι για εργαλεία, μόνος του, το τεράστιο γεμάτο λουλούδια και τριανταφυλλιές πάρκο του Δήμου. Κι ήταν ο φόβος κι ο τρόμος μας, όταν η μπάλα μας, απ’ την αυλή του σχολείου έμπαινε στην …επικράτεια του!

  Εννοείται ότι τα χρόνια εκείνα, κανένα χωριό δεν είχε οδοκαθαριστή. Κι όλοι οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια, ήταν καθαρά κι ασβεστωμένα τις γιορτές. Κι αυτό, τότε που υπήρχαν στα χωριά δεκάδες κοπάδια προβάτων και αγελάδων.

  Πάντα, μου έκαμνε εντύπωση η καθαριότητα δρόμων και αυλών, όταν πηγαίναμε στο πανηγύρι του Αγίου Παντελεήμονα.

  Το Πάτελι θα πρέπει να ‘ταν το καθαρότερο χωριό απ’ όλα της περιοχής μας. Το ίδιο και το Λέχοβο, με τα σκουπισμένα καλντερίμια του.

  Αυτή η σταδιακή έκπτωση, αποστασιοποίηση, απενοχοποίηση, αποκοινωνικοποίηση του πολίτη, που από ενεργός συμμέτοχος έγινε αμίλητος θεατής του SURVIVOR και αυστηρός κριτής των άλλων και που τώρα χαρακτηρίζει τη πλειοψηφία των Ελλήνων, είναι η πεμπτουσία της από – πολιτικοποίησης της ιδιώτευσης, μ’ ότι πραγματικά σημαίνει η έννοια…

  Ένας μη – πολίτης. Ένας εγωιστάκος, μονόχνωτος, γκρινιάρης δικαστής των πάντων (ίσως περιγράφω τον εαυτό μου;). ότι χειρότερο σαν ποιοτικό ανθρώπινο δυναμικό.

  Μια ακτίνα ελπίδας υπάρχει για τον τόπο.

  Αφορά ένα ψαγμένο, μορφωμένο κι ευαίσθητο, με σηκωμένες κεραίες νεανικό κοινό, που σίγουρα θ’ αποτελέσει το προζύμι για μια άλλη θεώρηση των πραγμάτων στο μέλλον.

  Παλιότερα, το ρόλο αυτό έπαιξε ο απλός, λαϊκός, αμόρφωτος εν πολλοίς, ζωντανός και ανήσυχος, προοδευτικός άνθρωπος, είδος σε ανεπάρκεια κι εξαφάνιση σχεδόν, τώρα…

  ΥΓ. Μια συνέχεια στο σήριαλ της λαμογιάς που πούλησε το Ερρίκος Ντυνάν μπιρ – παρά, στον τραπεζίτη Σάλλα.

  …Αυτόν που είπε ο βουλευτής Νικολόπουλος, στην εξεταστική της βουλής ότι …τον γνώρισα το ’74, σαν τραπεζικό υπάλληλο!

… Καλά κύριοι Αβραμο – Λομβερδο – Γεωργιαδο – Βορίδηδες, δεν είχε το έρμο κράτος μας 18 εκατομμυριάκια να το αγοράσει και να ‘ναι κρατικό του ΕΣΥ, ένα απ’ τα πιο σύγχρονα Νοσοκομεία;

  Εύλογα κι αναπάντητα ερωτήματα, σε μια σχεδιασμένη Δημόσια λεηλασία αργόμισθων (2.500€ άφαντος οδοντίατρος, σύζυγος της Φώφης στο Ε. Ντυνάν, κι όλο το ανφάν γκατέ πολιτικών γόνων – μεγαλοδημοσιογράφων και λοιπών τρωκτικών Δημόσιων σαρκών)…

  Δεν είναι δικές μου υπερβολές, ειπώθηκαν στην εξεταστική του καθηγητή Λιαρόπουλου, που παντελόνιασε 70.000€ για μια εργασία την οποία δεν καλογνώρισε, ν’ απαντά στις ερωτήσεις των βουλευτών!

  Βέβαια, βέβαια, οπωσδήποτε ο Πολάκης ο Κρητίκαρος, είναι ένας πολύ κακός άνθρωπος, που ξεσκεπάζει αξιοπρεπείς και σεβαστούς απατεώνες με γραβάτα… που πιθανόν θα μας ξανα - αναλάβουν, να συνεχίσουν το πτωματοφάγο έργο τους, για το οποίο τους καταδίκασε, πριν 2,5 χρόνια ο Λαός μας!