Όλοι καλοί είμαστε, οι κακοί είναι στις φυλακές…

(Του Α.Θ.Ρ. από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Πιθανόν, αυτό να ισχύει μέχρι να μας κλείσουν κι εμάς, τους πρώην καλούς, στις φυλακές.

  

  Κι ο Καλούσης με τη …μετροταινία, κι η Ηλία, κι η Μπουρμπούλη, καλοί και αξιοπρεπείς και έντιμοι άνθρωποι και δικαστές ήταν, μέχρι που βρώμισε κι έσκασε σαν απόστημα το «Παραδικαστικό», με τον αρχιμανδρίτη Γιοσάκη μαέστρο και βρέθηκαν –όσοι βρέθηκαν- στις φυλακές, μ’ αυτούς που κάποτε είχαν καταδικάσει…

  Σαν μόνο αναμάρτητο στην ιστορία της ανθρωπότητας, θεωρούν οι Χριστιανοί τον Ιησού.

  Σίγουρα, τα ίδια θα πιστεύουν κι οι Μουσουλμάνοι για τον Μωάμεθ, με τις 4 νόμιμες γυναίκες του.

  Φαντάζομαι, κάτι ανάλογο σε θέμα αγνότητας κι αμαρτίας, θα αφορά τον χαμογελαστό Βούδα, για τους Βουδιστές. Όπως και η θεά Κάλι, για τους Ινδουιστές… Μόνο εκείνος ο μπερμπάντης ο Δίας, των προγόνων, δεν χαμπάριαζε αγνότητες και ηθοπλαστικά, κι όταν έβαζε μια θνητή στο μάτι του, απ’ τον Όλυμπο ψηλά, σκαρφίζονταν ανεπανάληπτα σχέδια μέχρι να τη …κουτουπώσει… Κι αυτά, ενώ είχε μια ζόρικη σύζυγο Ήρα, πανάθεμα τον.

  Καθ’ εικόνα και ομοίωση τους έκαναν οι Έλληνες τους θεούς τους, όπως και κάθε άλλος Λαός, που έφτιαξε θρησκεία.

  Επειδή όμως εμείς ζούμε σε μια χώρα που καταποντίστηκε και καταληστεύτηκε, όχι από εισβολή Τούρκων, Βουλγάρων, Γερμανών, αλλά από πάμπολλους καθόλα αξιοσέβαστους και πρώην έντιμους Έλληνες, απ’ την πολιτική κορφή (Τσοχατζόπουλος) μέχρι τον τσομπανάκο, που δήλωνε για την επιδότηση διπλάσιο αριθμό προβάτων, κι επειδή η αμφισβήτηση κι αμφιβολία –σωστά ή λάθος- έχουν φωλιάσει πλέον στο μυαλό και του πιο αφελούς πατριώτη μας, για τους πάντες και τα πάντα, εγώ προσωπικά, δεν θα ‘βαζα το χέρι στη φωτιά για το εύρος της τιμιότητας και της αρετής, ούτε για τον ίδιο τον εαυτό μου.

  Φυσικά, κι ο Πρόεδρος του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου, ο πολυπράγμων κ. Πατούλης, το ίδιο θα ‘κανε για τους δεκάδες χιλιάδες –και ζωή να ‘χουν- υπηρέτες της Υγείας.

  Πάντοτε πρέπει ν’ αφήνουμε στην άκρη ένα περιθώριο για τους πολλούς ή ελάχιστους επίορκους λειτουργούς, επαγγελματίες, πολίτες, ιερωμένους, στρατιωτικούς.

  Εκείνος ο αχόρταγος γυναικάς «Άγιος Πρεβέζης» που έγινε θέατρο και διασκέδαζε πριν 30 χρόνια το φιλοθεάμον κοινό, εκείνος ο δεσπότης Αττικής, που δικάστηκε γιατί πιάστηκε με «μαύρο» χοντρό μπαγιόκο, κι είπε το αμίμητο …το ‘χα για τα γεράματα μου…, ούτε φωτογραφίζουν, ούτε γενικεύουν μια προχωρημένη σήψη στους χώρους του κλήρου. Ούτε όμως πρέπει ν’ αγνοούνται και να σκεπάζονται, δήθεν, για να μην αμαυρώνεται η εκκλησία.

  Η συγκάλυψη και το κουκούλωμα φουντώνουν τη σήψη, τη ρεμούλα και την γενίκευση, επί δικαίων κι αδίκων. Φυσικά κι υπάρχουν επίορκοι δικαστές… Δεν γεννήθηκε το σώμα των δικαστών από τη θεϊκή γενιά εκείνου του προϊστορικού Κρητικού Βασιλιά – Δικαστή των αρχαίων μας, Ραδάμανθυ.

  Βέβαια, στην πλειοψηφία υπάρχει μια σκληρά εργαζόμενη μεριά έντιμων υπηρετών του νόμου και του δικαίου.

  Προς τι λοιπόν η αντίδραση του συνδικαλιστικού τους εκφραστή, σαν να προσέβαλε με τις δηλώσεις τους ο ασυγκράτητος Κρητίκαρος Πολάκης, τα ιερά και τα όσια της φυλής των Ελλήνων;

…Και οι κρίνοντες, κρίνοντες… είπε με τον χειμαρρώδη λόγο του παλιά, ο Γερο – Παπανδρέου.

  Όπως καμαρώνουμε και θαυμάζουμε οι πλείστοι, τον Πολυζωίδη και τον Τερτσέτη, τον Σαρτζετάκη, Δελαπόρτα, τον Ντεγιάννη, το ίδιο δεν πρέπει να ξεχνάμε ή ν’ αγνοούμε τον Καμπέρη, που μοίραζε ισόβια στους αγωνιστές κατά της Χούντας και τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου.

  Αυτούς, που δίκασαν σαν «τροχαίο» τη δολοφονία του ειρηνιστή βουλευτή Λαμπράκη.

  Αυτούς, που μοίραζαν σαν κουφέτα τα δις – τρις εις θάνατον στα στρατοδικεία, τα άγρια χρόνια του εμφυλίου.

  …Όλοι καλοί είμαστε… Υπάρχουν όμως πάντοτε κάποιοι, ακόμα και σε πολύ άγριες εποχές, που αποδείχθηκαν καλύτεροι. Όπως υπάρχουν και πολλοί ή ελάχιστοι, που θα τους χαρακτηρίζαμε …στο ηπιότερο, αχαρακτήριστους…  κι αυτό, αφορά τους πάντες στην Ελλάδα.

  ΥΓ. Ο Πολυζωίδης, 32χρονος Μακεδόνας, ήταν ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου στη «δίκη των στρατηγών».

  Ο Τερτσέτης, 34χρονος Ζακυνθινός, μέλος του 5μελούς δικαστηρίου. Εισαγγελέας ήταν ο Σκωτσέζος (φιλέλληνας!) Εδουάρδος Μέισον.

  Στο εδώλιο κάθισαν με την κατηγορία «εσχάτη προδοσία» (δήθεν υπονόμευαν την Αντιβασιλεία των Βαυαρών), ο Κολοκοτρώνης, Πλαπόυτας και Κίτσος Τζαβέλας.

  Έπρεπε να ζει ο αθυρόστομος Καραϊσκάκης, να του πει κανένα ωραίο …θα μου κλάσετε τον μπού..στο κουφάλες…

  Μάρτυρες κατηγορίας (ψευδομάρτυρες) 44. Μάρτυρες υπεράσπισης των στρατηγών της λευτεριάς του Γένους μας 114!!!

  Στον ανακριτή του, πριν τη δίκη, ο θυμόσοφος Γέρος του Μωριά, είπε την ιστορία του Αισώπου, με το λύκο και τη προβατίνα που θα ‘τρωγε ο λύκος γιατί του βρώμισε το νερό που έπινε στο ποτάμι, ενώ η προβατίνα ήταν πιο χαμηλά στο ποτάμι απ’ τον λύκο!

  Στην ερώτηση του πρόεδρου στην έναρξη της δίκης του Κολοκοτρώνη για το επάγγελμά του, απάντησε ο Γέρος: Στρατιωτικός… κρατάω όπλο 49 χρόνους, στο χέρι, για τη πατρίδα… Είδα τους συγγενείς μου να πεθαίνουν… Τα παιδιά μου να ξεψυχάνε… Μα δεν δείλιασα!

  Όταν άκουσε ατάραχος ο Γέρος τη ποινή «θάνατος»!! για τον ίδιο και τον Πλαπούτα, είπε… Μνήσθητι μου Κύριε, όταν έρθεις εν τη Βασιλεία σου.

  Ο Πλαπούτας έκλαιγε, αναλογιζόμενος τις 7 κόρες ορφανές, που άφηνε απροστάτευτες!

  Το καθεστώς ήθελε ομόφωνη απόφαση και πίεζε αφόρητα Πολυζωϊδη και Τερτσέτη να υπογράψουν την ομοφωνία.

  Ο Μακεδόνας Πολυζωϊδης, αντέτεινε στις πιέσεις.

  …Το σώμα μου δύνασθε να το κάμετε ότι θέλητε, αλλά τον στοχασμό και τη συνείδηση μου, δεν θα δυνηθείτε να παραβιάσετε… Προτιμώ την αποκοπή της χειρός μου, αλλά δεν υπογράφω…

  Οι τρείς δικαστές που ψήφισαν θάνατο για τον Κολοκοτρώνη – Πλαπόυτα, ήταν: οι Α. Βούλγαρης, Δ. Σούτσος, Φ. Φραγκούλης, κι αυτούς πρέπει να τους γνωρίζουμε… δύο περίπου χρόνια έμειναν στη φρικτή φυλακή Ιτς Καλέ του Ναυπλίου μέχρι την αμνήστευση τους, με την ενηλικίωση του Όθωνα.

  Αποφεύχθηκε μια κατάμαυρη σελίδα της Ελληνικής ιστορίας, κορυφαίο παράδειγμα Γερμανο – τσολιαδισμού, όχι από αγράμματους χωριάτες αγριάνθρωπους, αλλά από κορυφαίους Έλληνες δικαστές, γόνους ονομαστών οικογενειών, σπουδαγμένους στην Ευρώπη, υπηρέτες της Βαυβαροκρατίας και ξενοδουλείας.

  Και δυστυχώς, σε κάθε άγρια εποχή, υπήρξαν αντίστοιχοι με τον Α. Βούλγαρη, Δ. Σούτσο, Φ. Φραγκούλη, Έλληνες δικαστές που το βράδυ έτρωγαν ήσυχοι το βραδινό τους και κοιμόντουσαν τον ύπνο του Δικαίου, αφού προηγούμενα είχαν απονείμει τον θάνατο, αν όχι στον γίγαντα Κολοκοτρώνη, στον Μιχάλη Στ., τον Θεοδόση Νικ., τον Χρήστο Κ, ανώνυμο πολίτη, θύμα μιας άγριας εποχής, που ήθελε εκτελεσμένους για να αλλοτριωθεί το φρόνημα του Λαού.

  Αυτά φυσικά, όχι πριν 200 χρόνια αλλά, πριν 66! (Αύγουστος 1949 Φλώρινα). …Και πάντοτε μπορεί να προκύψουν αντίστοιχες, φοβερές τέτοιες ιστορίες… Αλλοίμονο…