Τραγικοί, όσο κι αστείοι, ανεγκέφαλοι κι επικίνδυνοι μικρομεγαλισμοί…

(Του Α.Θ.Ρ., από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Είναι γνωστή σε όλους, η με σαφήνεια περιγραφική ρήση… «όταν μαλώνουν στο βάλτο τα βουβάλια, συνήθως την πληρώνουν τα βατράχια»!

  Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα μικρομεγαλισμού, που θύμιζε ένα μικρόσωμο κανίς να γαυγίζει απειλητικά ένα μεγάλο μαντρόσκυλο, υπήρξε πριν κάποιες δεκαετίες, η γραφική, περίκλειστη τότε, Αλβανία του Χότζα.

 

  Με στεντόρεια, δυνατή φωνή, το «Ράδιο Τίρανα» βάφτιζε βρίζοντας τους «ρεφορμιστές» τους Σοβιετικούς, «ρεβιζιονιστές» τους Κινέζους (πρώην ομοϊδεάτες της).

  Όλοι πουλημένοι, υποταγμένοι, νικημένοι, πράκτορες του εχθρού, με μόνους ελεύθερους, ανεξάρτητους, άφοβους και ανίκητους, τους «αετούς» του Χότζα, που φυτοζωούσαν δίπλα σ’ αναρίθμητα τσιμεντένια πολυβολεία, με το όπλα «παρά πόδα»!

  …«Πάρε ρε φασίστα Ρακόπουλε, να διαβάσεις «Λαϊκό Δρόμο», φώναζε χαμογελαστός, με τη τσιριχτή φωνή του, μόλις με έβλεπε, ο φίλος και πατριώτης μας Αντώνης Τσ., που διαλαλούσε τη φίλη Αλβανική εφημερίδα έξω απ' το «Ανατόλια», μέσα δεκαετίας του ’70! (Φυσικά και δεν ήμουν φασίστας, έτσι όμως αποκαλούσαν τότε, σχεδόν όλους οι ακροαριστεροί, όσους δεν ήταν σύντροφοί τους!).

  Η φοιτητική ΠΠΣΠ, πρώην Κινεζόφιλη κι αργότερα Αλβανόφιλη, είχε τους καλύτερους ρήτορες στα αμφιθέατρα των σχολών, κι έπιανε και δυσανάλογα, καλά ποσοστά στις φοιτητικές εκλογές, ιδίως στα Πολυτεχνεία…

  Σίγουρα, αργότερα, σήμερα, θα διηγούνται γελώντας στις παρέες και στα παιδιά τους, σημερινοί 70ντάρηδες, σκαμπρόζικες «ηρωικές» ιστορίες, μιας εποχής που έβλεπε την Επανάσταση να έρχεται ακάθεκτη!

  Μικρομέγαλοι, ανεδαφικοί κι ανερμάτιστοι λεονταρισμοί, και οι δικοί μας, όταν βροντοφωνάζαμε… «Στις 18 Σοσιαλισμός!», (18/10/81, η νίκη του ΠΑΣΟΚ) και πιστεύαμε ακράδαντα στο… «Έξω οι βάσεις του θανάτου»! «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»! όταν υποσχόμασταν σαν αδιαπραγμάτευτο τον χωρισμό εκκλησίας – κράτους! (Κάτι που υπάρχει στη Δύση, αλλά και στην τριτοκοσμική Τουρκία!).

  Κι άντε να μας νικήσει το ΝΑΤΟ με τους τοτινούς πυραύλους Πέρσινγκ και Κρουζ, το ωραίο είναι ότι μας νίκησα και οι δεσποτάδες, με τα θυμιατήρια! (Φυσικά και με τα εκατομμύρια των… ψήφων, που σφικτο – ελέγχουν σαν πολιτευτές παλιομοδίτες)!

  Όμως, αν αυτοί ήταν αναίμακτοι, κι ίσως αστείοι μικρομέγαλοι μεγαλοϊδεαλισμοί, υπήρξαν ιστορικά και αντίστοιχοι τραγικοί, ανθρωποφάγοι, εγκληματικοί, που γύρισαν αιώνες πίσω την ιστορία…

  Τέτοιος μικρομεγαλισμός, ανεγκέφαλος και εγκληματικός, ήταν, όταν από τη μεριά μας, σ’ ένα παραλήρημα βλακώδους αντιβενιζελικού δεξιού υπερ – πατριωτισμού, επιχειρήσαμε, τη δεκαετία του ’20, να κτυπήσουμε το πληγωμένο «θηρίο» Τουρκία, στην καρδιά του την Άγκυρα!

  Γεγονός που ξερίζωσε τον Ελληνισμό της Ανατολής, του Πόντου, των Μικρασιατικών παραλίων, της Θράκης! Και κόστισε χιλιάδες θύματα, του υποχωρούντος άτακτα Ελληνικού στρατού, που βρέθηκε στην θάλασσα και μας τα θυμίζει τώρα, απειλώντας μας, ο Ερντογάν.

  Τρία χρόνια έμεινε αιχμάλωτος στην Τουρκία, σαν στρατιώτης, ο αδελφός του παππού μου, Χρήστος Καραπαλίδης! Βέβαια, μπορεί να γλύτωσε απ’ τους άγριους Τούρκους, δεν είχε όμως την ίδια τύχη με τους «πολιτισμένους» Έλληνες, που το ’49, τον καταδίκασαν στην Φλώρινα σε θάνατο και σε τρείς μέρες τον τουφέκισαν, μαζί με άλλους 32 πατριώτες μας!!! Φρίκη «ανθρωποφάγα»!

  Σίγουρα θα βιάζονταν να τελειώσουν, οι στρατοδίκες, να γυρίσουν στην οικογενειακή τους θαλπωρή, διαφορετικά, κάποιος τους εύλογα θα ρωτούσε… «πως πέρασες ρε κακομοίρη Καραπαλίδη, 3 χρόνια αιχμάλωτος και πως πέρασαν τα τρία παιδιά και η γυναίκα σου, που άφησες πίσω, στο τοτινό αρχοντοχώρι Σκλήθρο;».

  Ένας φοβισμένος άνθρωπος –ίσως και λόγω της αιχμαλωσίας του- ήταν ο θείος Χρήστος, έλεγε η μάννα μου. Δεν έσφαζε ούτε κότα! Μακεδόνας, φοβισμένος νοικοκύρης κι αθώος!

  Σίγουρα, όταν γύρισε στο όμορφο, πολυάριθμο τότε χωριό του, θα έκανε σχέδια και όνειρα για το μέλλον! Και φυσικά, δεν πρόλαβε τη σοφή ρήση του Αϊνστάιν… «Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο θεός γελάει»!!!

  Το μέγιστο της μεγαλοϊδεάτικης, εγκληματικής και άφρονης μανίας, τουλάχιστον για κάποιους αιώνες της ιστορίας, το κατέχει ο Χίτλερ, που πίστεψε ότι μπορεί να ισοπεδώσει τον μη Γερμανικό κόσμο και να τον μετατρέψει σ’ ένα τεράστιο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας, κάτω απ’ την ναζιστική μπότα, των πάντων, γεγονός που κόστισε 50 εκατ. νεκρούς! Κι έφερε την ιστορία στον μεσαίωνα.

  Το αδιανόητο είναι, ότι υπάρχουν σήμερα θαυμαστές και πιστοί αυτού του μέγα εγκληματία, σ’ όλον σχεδόν τον κόσμο!

  Ένατη(!!!) στα παγκόσμια αποθέματα υδρογονανθράκων, βρίσκεται η τεράστια σε έκταση Αφρικανο – Μεσογειακή Λιβύη, που εμμέσως, εκόντες – άκοντες, μπλεχτήκαμε κι εμείς –μαζί με τα βουβάλια- και σίγουρα, ακόμα και οι ψύχραιμοι διπλωμάτες μας, κι ο Μητσοτάκης μαζί, θ’ αγωνιούν και θ’ αγνοούν την εξέλιξη της παράτολμης αυτής εμπλοκής με τον πολέμαρχο Χαφτάρ! Μπρρρ! Που πάς ρε καραμήτρο!

  Φαντάζομαι, θα σιγο – μουρμουρίζουν Αγγλο – Γαλλο – Ρωσο – Γερμανικά κι ειρωνικά οι επίσημοι φίλοι και σύμμαχοι μας.

  Η επιδεικτική αγνόηση μας, στο επίσημο τραπέζι του Βερολίνου και των διαπραγματεύσεων, δείχνει και το μέγεθος του εκτοπίσματος και της επιρροής μας, στα διεθνή φόρα.

  Ένα ψυχρό παγωμένο ντουζ, ίσως κι επιδράσει ευεργετικά ψυχοθεραπευτικά για όλους μας, και ιδίως για όσους δεν συμφωνούν με τη γνωστή – σοφή ατάκα, που εκστόμισε ο γέρος Καραμανλής.

  Στα μέσα της δεκαετίας του ’70, ο Καραμανλής επισκέφτηκε, σαν πρωθυπουργός, τους Δελφούς. Εκεί, στη ξενάγηση στο χώρο, κάποια στιγμή η ξεναγός του έδειξε την πέτρα που οι αρχαίοι θεωρούσαν «το κέντρο του κόσμου» (ομφαλός της γης).

  Τότε ο Καραμανλής είπε το αμίμητο: «Καλό είναι, αυτή τη πέτρα να τη ρίξουμε στη θάλασσα, να εξαφανιστεί»!!!

  Η εμπλοκή της σχεδόν άοπλης κι ανίσχυρης Κύπρου, εδώ και κάποια χρόνια, με την αναζήτηση και απαίτηση ενός «κρυμμένου θησαυρού» (πετρέλαιο – αέριο), στη «ναρκοθετημένη» Ανατολική Μεσόγειο, άσχετα με το δικαίωμα κυριαρχίας που της δίνει το Διεθνές Δίκαιο, νομίζω ότι την εμπλέκει σ’ ένα επικίνδυνο αδιέξοδο και σκοτεινό παιχνίδι «Ρώσικης ρουλέτας», που θα ‘χει –και μακάρι να διαψευστώ- κακή κατάληξη.

  Η θαλασσοφίλητη Κύπρος, που κατά έναν όχι ανεξήγητο λόγο δεν έχει επίσημο κρατικό εθνικό ύμνο και οι πλείστοι υπήκοοί της δεν εκτιμούν την πανέμορφη σημαία της, αφού διέσχισε επικίνδυνα πολιτικά, ντόπια και διεθνή ναρκοπέδια, με την άφρονα εγκληματική χουντική πρακτική, το ’74, βρέθηκε διχοτομημένη, λοβοτομημένη, λαβωμένη, προσφυγοποιημένη.

  Με 40.000 Τούρκικο στρατό απέναντί της – μέσα της, σαν «δαμόκλειος σπάθη» και τραγική υπενθύμιση, ότι η Τουρκία είναι κοντά, σε αντίθεση με την Ελλάδα, που ηθικά, φραστικά και παρασκηνιακά, μόνο τη στηρίζει!

  Απ’ την ανεξαρτησία της το ’60, με τις κρατικές και ιδίως παρακρατικές παρεμβάσεις, Ελλάδα και Τουρκία, που εκδηλώνουν ασφυκτικά –μέχρι πνιγμού- την αγάπη για τους ομοεθνείς τους, η Κύπρος, στα 14 χρόνια μέχρι την εισβολή των Τούρκων βρίσκονταν στην σχεδόν απόλυτη κυριαρχία του πλειοψηφούντος με διαφορά, Ελληνικού στοιχείου.

  Πίστεψε υπέρμετρα ότι νίκησε την Βρετανική αυτοκρατορία, κι ελευθερώθηκε, κι αυτό της έδωσε μια απατηλή ψευδαίσθηση ισχύος, ανωτερότητας, τόλμης, ενός υπερπατριωτισμού που δεν διαπραγματεύεται σοβαρά με το μειοψηφικό, αλλά όλο και αυξανόμενο αριθμητικά Τουρκικό στοιχείο.

  Στην πραγματικότητα, εγκατέλειψε την αποικία – Κύπρο, εξαντλημένη απ’ τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο –αφού άφησε δύο τεράστιες Βρετανικές βάσεις-. Τη 10ετία του ’50, εγκατέλειψε όλες τις αποικίες της η Βρετανία.

  Μια οικονομική άνθιση κι ευμάρεια, για την πλειοψηφία τν Ελληνοκυπρίων, που την τελευταία 30/ετια, αύξανε, όχι πάντοτε με απόλυτα νόμιμα οικονομικά μέσα, ξέπλυμα χρήματος (Σερβικού, Ρωσικού), ήταν επόμενο ν’ αυξήσει την υπερεκτίμηση, την αυταρέσκεια, τον αυτοθαυμασμό, τον εγωισμό, την αδιαλλαξία και τον ακραίο εθνικισμό.

  Η κυριαρχία ενός «Αμερικανόφερτου» πρότυπου έχει επικαθίσει στην αλλοτινή αγαθή, φιλόξενη, λαϊκή, ανθρώπινη Ελληνική Ανατολή της Κύπρου.

  Κάθε μεσαία, μικροαστική οικογένεια της Κύπρου, έχει τη μόνιμη οικιακή βοηθό(!). η «μαυρού» όπως χαρακτηριστικά λένε οι Κύπριοι τις εγκατεστημένες στο σπίτι τους υπηρέτριες από Σρι Λάνκα, Φιλιππίνες, Βιετνάμ, είναι κάτι τελείως σύνηθες!

  Δεν είναι κακό αυτό! Μόνο που σου αλλάζει γρήγορα χαρακτήρα, να σου μαγειρεύουν άλλοι, να σου πλένουν, να σου σερβίρουν τον καφέ!

  Να δίνεις εντολές, με σπασμένα Αγγλικά! Εύκολα, το «καλάμι» της υπεροψίας, γίνεται έτοιμο για …καβάλημα…

  Αυτή η υπέρμετρη αυτάρεσκη νοοτροπία, σε κάνει αδιάφορο σχεδόν, όταν στη θάλασσα σου απέναντι τρυπάει την ΑΟΖ σου το YAVUZ!

  Περιμένεις το Ισραήλ, τον Μακρόν, τους Έλληνες να σε σώσουν, εσύ έχεις έγνοιες. Να φτιάξουμε, να αγοράσουμε, να πάμε βόλτα στην Ελλάδα, την Αγγλία, το εξωτερικό! Τέτοια…

  Κυρίαρχη η Κυπριακή Αρχιεπισκοπή, πολιτικά, οικονομικά, πατερναλιστικά, εθνικιστικά, σπρώχνει την αδιαλλαξία και την ανυποχωρητικότητα, την μη – συνδιαλλαγή, τον μη – διάλογο με το άλλο Κυπριακό στοιχείο, τους Τουρκοκύπριους, που χρόνο με το χρόνο γίναν όλο και περισσότερο Τούρκοι, παρά Κύπριοι!

  Η Παιδεία άκρα υπερεθνικιστική, με υπερβολές που έχουμε χρόνια τώρα ξεπεράσει στην Ελλάδα.

  Ένας επαρχιώτικος μεγαλοϊδεατισμός κυριαρχεί, που αδικεί έναν στην ουσία φιλότιμο, άξιο, εργατικό, δραστήριο, φιλοπρόοδο, φιλόξενο λαό, που ακόμα υπάρχει, ιδίως στις μεγαλύτερες ηλικίες των Κυπρίων, ευτυχώς.

  Αυτή, σε γενικές γραμμές –και μακάρι να σφάλω- είναι η πολιτικο – οικονομική κατάσταση στο μακάριο «νησί της Αφροδίτης», που μέχρι το 600 μ.Χ. δεν είχε εκχριστιανιστεί πλήρως!

  Κι είναι τόσο κοντά στη Συρία, το Λίβανο, την Παλαιστίνη, το Ιράκ, που λίγο πριν απολάμβαναν ειρήνη, πατρίδα, οικογένεια! και τώρα, στοιβάζονται επαίτες στη Μόρια και τα νησιά μας! 

  Καλό είναι, όλοι μας να μετράμε το μπόι μας, όχι πρωί και απόγευμα που αποκτάμε ψεύτικη θεόρατη θώρια, γεγονός που μπορεί να μας οδηγήσει σε επικίνδυνους και βλακώδεις μικρομεγαλισμούς…

  Χρήσιμη είναι και μια εθνική – λαϊκή, γενική δυσπιστία σε προαναγγελλόμενα χρυσοφόρα πακέτα, που θ’ απολαμβάνουμε ευτυχείς – τυχεροί στο κοντινό μας μέλλον.

  Φαντάζεστε μια παγίδα, για τους πανέξυπνους ποντικούς της αποθήκης μας, χωρίς το δέλεαρ του νόστιμου τυριού; Θα προσπερνούσαν αδιάφοροι τη στημένη γι’ αυτούς φονική μας μηχανή.

  Χωρίς το δέλεαρ, πετρέλαιο – αέριο, θα υπήρχε ένταση και κίνδυνος πολέμου, συζήτηση και απαίτηση για F 35, φρεγάτες, S 400, αμυντικούς εξοπλισμούς, από χώρες ήδη χρεωμένες; Θα σφυρίζαμε αδιάφοροι, χωρίς το «δέλεαρ τυρί». Θα ρίχναμε κεφάλαια σε νοσοκομεία, σχολεία, ανεργία, χαμηλο – συνταξιούχους, ανάπτυξη, αντί σε τανκς και πολυβόλα, αν δε φτιάχνονταν αληθινό ή ψεύτικο σκηνικό πολέμου, που ταΐζει τους βιομήχανους της διεθνούς πολεμικής βιομηχανίας.

  Μίλησε επίσημα κάποιος, με αδιαμφισβήτητα στοιχεία, για το κέρδος το υλικό, πόσο και πότε θα γίνει χειροπιαστό αυτό απ’ τους υπό έρευνα υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου και του Αιγαίου; Και πόσο θα φτάσει στη τσέπη μας, εκτός απ’ του Βαρδιογιάννη; Και αν μετά 10 – 20 χρόνια, που θ’ αρχίσουν να ρέουν τα υποτιθέμενα «όβολα» στις τρύπιες τσέπες μας, παρουσιάσουν –σαν φακίρηδες- οι Αμερικανο – Ρωσο – Κινεζο – Ευρωπαίοι, το νέο «ενεργειακό μέσο» του πλανήτη (υδρογόνο, ήλιος, αέρας, κύματα) φτηνότερο, καθαρό, ατέλειωτο, αέναο;;; Τι θα κάνουμε εμείς τα πετρέλαια μας; Λασπόλουτρα σε μαζούτ, θεραπευτικά για το έκζεμα;

  Πάντοτε, για να τσιμπήσει το δόλωμα ο λαός και να φανατιστεί, χρειάζονταν το σχετικό «τυράκι» της φάκας.

  Οι σταυροφορίες των Καθολικών βασιλιάδων, γίνονταν για να ελευθερωθούν οι Άγιοι Τόποι απ’ τους Αγαρηνούς… Παράλληλα όμως κατέκτησαν και το Βυζάντιο και τους δρόμους της Ανατολής, των μπαχαρικών και του μεταξιού!

  Οι αποικιοκράτες Δυτικοί λήσταρχοι, θελαν να εκπολιτίσουν, να εκχριστιανίσουν τους απολίτιστους της γης! Το ‘χαν καημό και τάμα, στην αθώα τους ψυχή!

  Μάγκωσαν όμως τις πηγές του χρυσού και των πρώτων υλών, μαζί με μιλιούνια σκλάβους, για αιώνες, στα πέρατα της γης…

  Πάντα κάτι ύποπτο – πονηρό υπάρχει στα «ψιλα γράμματα| της ιστορίας των δυνατών του κόσμου, όταν ακούς να νοιάζονται, ν’ αγωνιούν, να πολεμούν για την ευτυχία, την ειρήνη, την ευημερία Ελλήνων, Τούρκων, Κούρδων, Σύριων, Παλαιστίνιων, Αιγυπτίων, Λίβυων, Κυπραίων κι όλων των αδύναμων λαών του κόσμου! (εκείνοι οι Κούρδοι, εκατοντάδες χρόνια το ζούνε…)

  Σ’ αυτό το κλαμπ των δυνατών, Χριστιανών – άθεων, προσπαθεί να τρυπώσει κι ο Ερντογάνης, αλλά λόγω «μαντήλας» μένει στον προθάλαμο κι αυτό τον τρελαίνει και τον κάνει επικίνδυνα απρόβλεπτο για την ειρήνη στη περιοχή, τα νησιά, εκείνο το πανέμορφο γαλάζιο Αιγαίο μας και την θαλασσόφιλη μας Κύπρο…

  Μετά 80 χρόνια, βρισκόμαστε πάλι τόσο κοντά στον «τορπιλισμό της Έλλης»… Και οι πατεράδες μας κι οι παππούδες μας έχουν πεθάνει δυστυχώς και μαζί τους, όλη η ηρωική ανθρώπινη παρακαταθήκη της ιστορίας μας, που έσερνε απ’ τα βάθη των αιώνων.

  Με …φρέντο καπουτσίνο στο ένα χέρι και σμαρτφον κινητό στο άλλο, δύσκολα κρατάς τουφέκι…

  Σίγουρα όλ’ αυτά, πρώτοι και καλύτεροι τα ξέρουν καλά στο Πεντάγωνο και στο Μαξίμου, κι οτιδήποτε μπορείς να τους καταμαρτυρήσεις, εκτός από ηλιθιότητα…

  Το τραπέζι των διαπραγματεύσεων, είναι ήδη στρωμένο, πέρα απ’ τις όποιες «στρακαστρούκες». Εκεί, θα πρέπει να δείξουμε το ταλέντο, την ικανότητα, την υπευθυνότητα, την αποφασιστικότητα που απαιτεί η αδήριτη ανάγκη, που βρίσκεται πλέον μπροστά μας (εννοείται, αν έχουμε τέτοιες αρετές…).

  Ο άκρατος λαϊκισμός, ο φανφαρονισμός, ο υπερπατριωτισμός, για την μεγάλη πλειοψηφία Ελλήνων έχουν χάσει την αλλοτινή τους φανταχτερή αίγλη. Αναλώθηκαν μέχρι τον πάτο στη «μάχη» κόντρα στη «Συμφωνία των Πρεσπών»!

  Εξαντληθήκαμε στα «προκριματικά» και εύλογα «καθίσαμε» στην κύρια μάχη που βρίσκεται μπροστά μας. Ας προσέχαμε! Θα πει ο ρεαλιστής, ψύχραιμος παρατηρητής… (ήδη μας «γράδαρε» το ORUC REIS που «λόγω καιρού» μπήκε στα υδάτινα χωράφια μας… Μάλιστα!

…Ναίαι! αλλά ας τολμούσαν να μπούνε οι Σκοπιανοί!

…Παλεύεις ρε! Παλεύεις; Γιατί εγώ δεν παλεύω!

  Δεν ξέρω πως τα βλέπετε εσείς, αλλά εγώ νομίζω ότι …άρχισαν τα όργανα… Κι ο θεός (όχι ο Τράμπ) να βάλει το χέρι του.

  Άντε και καλή Σαρακοστή!