Υπάρχει Ελπίς…

(Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Εκεί, στο 15^ο και 16^ο Δημοτικό σχολείο Αθήνας, στις γειτονιές των «μπαρουτοκαπνισμένων» Εξαρχείων, στα παιδιά, τους γονείς, τους δασκάλους τους, που μας ταρακούνησαν ευχάριστα με την απόφαση του Συλλόγου Γονέων

 Κηδεμόνων, που πήραν πρόσφατα και …ζητούν να επιστρέψουν στα θρανία των σχολείων τους τα προσφυγόπουλα που είχαν βρει στέγη, με τις οικογένειες τους, στα καταλυμένα κτήρια της περιοχής τους!!!

  …«Θέλουμε τους συμμαθητές των παιδιών μας πίσω»! αναφέρουν σε κοινή ανακοίνωση των Συλλόγων Γονέων, 15^ου – 16^ου Δημοτικού Σχολείου της Αθήνας.

  Ακούστηκε μάλιστα, στη συνέλευση των γονέων, η ιδέα να βάλουν οι ίδιοι λεφτά, ώστε να παίρνει λεωφορείο τα προσφυγόπουλα, απ’ τη νέα τους διαμονή και να τα φέρνει στα σχολεία των Εξαρχείων, που είχαν ενταχτεί και μάθαιναν Ελληνικά, κι είχαν φίλους τα παιδιά τους!

  …«Για τα παιδιά μας, τα προσφυγόπουλα ήταν οι συμμαθητές, οι φίλοι τους, τα γειτονόπουλα που έπαιζαν μετά το σχολείο μας».

  Δε φοβήθηκαν οι Εξαρχιώτες γονείς τα γνωστά …ανεμβολίαστα παιδιά που θα μολύνουν, θ’ αρρωστήσουν, τα …αποστειρωμένα υπερπροστατευτικά Ελληνόπουλα.

  Δεν τους τρόμαξε το αλλόφυλο, το ξένο, το μουσουλμανικό, η μαντήλα, το χρώμα, η άλλη νοοτροπία.

  Και σίγουρα, αποκλείεται ν’ αγαπούν λιγότερο από κάποιους άλλους τα παιδιά τους, που απεχθάνονται τον συγχρωτισμό, τη πολυμορφία, την κοινωνικότητα, την ανοιχτή αγκαλιά, το φιλότιμο, την ανθρωπιά.

  Φυσικά, αν πρόκειται για διάσημο αστέρι τύπου Αντετοκούνμπο, ούτε το χρώμα, ούτε το ξένο, ούτε το αλλόφυλο ενοχλούν τους μυγιάγγιχτους, στενόκαρδους αυτούς Υπερέλληνες…

  Εκεί, η χρυσόσκονη της δημοσιότητας σκεπάζει τη …μαυρίλα της Αφρικανικής καταγωγής, που όμως κάποτε παλιά είχαμε κι εμείς οι «Αρίοι» στο δέρμα μας.

  Στο 35^ο Δημοτικό, λειτουργούσαν τέσσερις τάξεις υποδοχής των προσφυγόπουλων. Απομακρύνθηκαν βίαια, χωρίς να ρωτηθουν απ’ τη γειτονιά, τους φίλους, το σχολείο, το περιβάλλον τους.

  Αυτή είναι η μια εικόνα που μας έδειξαν τα …βοθροκάναλα, που από όρθρου βαθέως, ήταν στημένα, ειδοποιημένα, στο πρωϊνάδικο εκείνο ξεπάτωμα απελπισμένων ανθρώπων, που βρήκαν απάγκιο για τις οικογένειες τους στους αραχνιασμένους χώρους εγκαταλελειμμένων κτιρίων στο κέντρο της Αθήνας.

  Έτσι όπως οι αδέσποτες γατούλες, τρυπώνουν στα παρατημένα νεοκλασικά και ζευγαρώνουν και γενούν γατάκια παιχνιδιάρικα και πάμπολλες φιλόζωες ηλικιωμένες κυρίες, βλέπω στη Σαλονίκη, φροντίζουν όλο στοργή, για το καθημερινό τους συσσίτιο!

  Σίγουρα όλ’ αυτά, χωρίς να εισπράττουν μίζα, όπως μας διαβεβαιώνουν απόλυτα αλλ’ αναπόδεικτα, ότι γίνονταν με κάποιες «συλλογικότητες» που εγκαθιστούσαν πρόσφυγες, στ’ ακατοίκητα του κέντρου…

  Κάποιοι κρίνουν …εξ ιδίων τα αλλότρια, αφού αδυνατούν να εννοήσουν ότι υπάρχει κι άδολη βοήθεια στον ανήμπορο, χωρίς προσωπικό κέρδος…

  Η σαπίλα του «τι θα κερδίσω εγά1», έχει κυριεύσει τη κοινωνία του λούσου, της μόστρας, του θεαθήναι, του τίποτε!

  Είδαμε σε γκρο – πλαν, εικόνες με ξεσπιτωμένες μαντηλοφορούσες μανάδες, να σφίγγουν στην αγκαλιά τους το κυνηγημένο – αδέσποτο προσφυγόπουλο, έτσι ψυχρά κι ασυγκίνητα, μισοξαπλωμένοι στον καναπέ του σπιτιού μας, με τον πρωινό καφέ στο χέρι, την ασφάλεια της κλειδωμένης εξώθυρας μας και τη ψευδαίσθηση, ότι αυτές οι μανάδες, αυτοί οι πατεράδες, αυτά τα παιδιά …τα ‘θελαν και τα ‘παθαν!

  Ότι κάπου έχουν λερωμένη τη φωλιά τους, ότι έτσι υπήρξαν πάντοτε, περιφερόμενοι κι ανώνυμοι ζήτουλες, κι αποδιοπομπαίοι. Άνθρωποι δεύτερης διαλογής, απάτριδες, άγνωστοι, ξένοι…

  Ότι δεν είχαν ποτέ τους σπίτι, γειτονιά, κλειδωμένη εξώπορτα, στρατό και σύνορα να τους φυλάει, σχολείο, εκκλησία, κοινωνία, δουλειά, φίλους και συγγενείς, γλέντια, λύπες και χαρές, που όλα μαζί κάνουν τη ζωή!

  Ότι δεν γνώρισαν τη φρίκη των βομβαρδισμών, του χαμού, της κόλασης, του σκοτωμού, που τους έδιωξε βίαια απ’ τη γενέθλια τους γη, μιας πατρίδας με ιστορία, στα βάθη των αιώνων.

  …«Και τι φταίμε εμείς να τους περιμαζεύουμε;», θα πει ο κλασικός, συντηρητικός, θεοσεβούμενος νοικοκύρης, που πιθανότατα δεν αδίκησε, ούτε έβλαψε άνθρωπο, στη μίζερη και μετρημένη του ψευτοζωή… «Είναι αλλόφυλοι, αλλόδοξοι, τελείως ξένοι μ’ εμάς τους Χριστιανούς, Έλληνες, Ευρωπαίους»…

  Είναι μια άποψη και μια πολιτική θέση κι αυτή, που βρίσκει σύμφωνους κάποιους, άλλους προβληματίζει, τους απωθεί, κι άλλους ξεχωριστούς, σαν τους γονείς των μαθητών του 15^ου 16^ου Δημ. Σχολείου Αθηνών των τόσο στοχοποιημένων Εξαρχείων, πιστούς του Ξένιου Δία και στο δόγμα ν’ ανοίγουν την αγκαλιά τους στους ικέτες που ζητούν προστασία!

  Τώρα, ποιοι είναι Έλληνες και ποιοι τους παριστάνουν, είναι ηλίου φαεινότερο… Γιατί δεν σε κάνει Έλληνα η περικεφαλαία και η αποκριάτικη χλαμύδα και το μίσος σου για τους …Σκοπιανούς.

  Το μεταναστευτικό κι η ασύμμετρη διόγκωση του τα τελευταία χρόνια, είναι ένα τεράστιο δισεπίλυτο, παγκόσμιο, αλλά ιδίως Ευρωπαϊκό πρόβλημα, κι όχι μια λανθασμένη πολιτική που χρέωναν οι σημερινοί φωστήρες στον ΣΥΡΙΖΑ και την …Τασία Χριστοδουλοπούλου!

  Σαφέστατα, επείγει η αντιμετώπιση του προβλήματος, πριν γίνει εκκωφαντική έκρηξη, ιδίως σε χώρες σαν τη δική μας, που είναι πύλη εισόδου.

  Ποιος όμως είναι ο τρόπος κι η αντιμετώπιση της πλημμυρίδας των εξαθλιωμένων ικετών, που ρισκάρουν τη ζωή τους για μια θέση στον ήλιο της γης της επαγγελίας, που λέγεται Δύση;

  Τα κλειστά σύνορα; Τα πολυβόλα του στρατού; Ο πνιγμός στη θάλασσα;

  Πάντοτε, την προεκλογική περίοδο, προτείνονται απ’ τα κόμματα που δεν ασκούν εξουσία, θαυμάσιες, εφικτές, μαγικές λύσεις, που άμεσα, την επόμενη της νίκης τους θα ‘χει βρεθεί η …Λυδία Λίθος του προβλήματος.

  Αφού λοιπόν περιλούσουν τον προηγούμενο κυβερνήτη με αμέτρητες κατηγορίες για την ανικανότητα του στην επίλυση του προβλήματος, παραπέμπουν τη λύση του στο κοντινό μέλλον!

  Ο Μητσοτάκης, μ’ εκείνο το σαγηνευτικό κι «όλα τα λεφτά» χαμόγελο του, έταξε στους νησιώτες να βγάλει …λαγούς απ’ το καπέλο του! μόλις τον κάνουν πρωθυπουργό.

  Δυστυχώς γι’ αυτόν, τώρα ισχύει το… «εδώ σε θέλω κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα»!

  Και δεν σώνει την κατάσταση το ξεπάτωμα 100 – 200 προσφύγων απ’ τα εγκαταλειμμένα χρόνια τώρα κτίρια, που τα ζωντάνεψαν παιδικές φωνούλες, η ανθρώπινη παρουσία και οι γεμάτες πλέον αίθουσες των Δημοτικών των Εξαρχείων, που είχαν εγκαταλείψει εδώ και χρόνια, οι αστοί της Αθήνας.

  Πάντοτε, στο βάθος της ιστορίας, υπήρξαν προσφυγιές και μεταναστευτικές ροές, άλλοτε σαν βίαιη αιματοκυλισμένη εισβολή κι άλλοτε σαν ανθρώπινα εργατικά χέρια, ή μισθοφορικοί στρατοί.

  Κι οι Ελληνικές αποικίες στη Μεσόγειο και την Μαύρη θάλασσα, περίπου τέτοιες μεταναστευτικές ροές ήταν, που σίγουρα ταλαιπώρησαν τους γηγενείς «βαρβάρους».

  Για να μην πάμε στην πρωιμότερη κάθοδο των Δωριέων, που κατέστρεψε τον πολιτισμό των Αχαιών – Μυκηναίων.

  Οι Σλάβοι, οι Αρβανίτες, οι Βλάχοι, εποίκησαν μια μισοκατεστραμμένη και μισο – έρημη Ελληνική χερσόνησο, μέχρι το Ταίναρο και τα νησιά.

  Περίπου τέτοια –επιστημονικά και με στοιχεία όμως- έγραφε ο Γερμανός αρχαιολάτρης και σοφός Φαλμεράγιερ, που από φιλέλληνας που ήταν, τον είπαμε μισέλληνα, αφού, ποτέ δε μας αρέσει η αλήθεια που πονάει…

  Πάντοτε υπήρχαν μετακινήσεις και συγχρωτισμοί, επιγαμίες λαών, αφού η φύση δεν αγαπά το κενό, την ανισότητα, την πρόκληση, τη διαφορά και βιολογικά σωτήρια ζευγαρώνει διαφορετικές φυλές και DNA, γεγονός που δυναμώνουν το νέο άνθρωπο που γεννιέται και η ζωή συνεχίζεται ες αεί! Προς δόξα, του… «Τα πάντα ρει», του Ηράκλειτου.

  Ένα εκατομμύριο Αλβανοί, νέοι άνθρωποι, μπήκαν γύρω στο ’90 στη χώρα, τη κοινωνία, τη γειτονιά μας και συγχρωτίστηκαν κι αφομοιώθηκαν και προόδεψαν και πολλά παιδιά τους γνωρίζουν καλύτερα Ελληνικά, από κάποια ελληναράκια!

  Μαυράκια, μελαχρινάκια, κινεζάκια, μπολιάζονται χρόνο με το χρόνο στην υπογεννητική Ελλάδα μας, που το 2050 θα έχει 8 εκατομμύρια κατοίκους, όταν η Τουρκία θα έχει 100 εκατομμύρια!!!

  Το 1034, η Ελλάδα είχε 7 εκατ. και η Τουρκία 16! Και βέβαια, οι ξεροί αυτοί αριθμοί δε λένε όλη τη τραγική αλήθεια για την κατάσταση. Αφού σημασία έχει και το ποσοστό νέων και ηλικιωμένων της κάθε χώρας. Και σ’ αυτό είμαστε –αλίμονο- η Τρίτη πιο γερασμένη χώρα στον κόσμο! Χώρα γηροκομείο που αργοσβήνει… Αλίμονο!

  Ένας απρόβλεπτος κύκλωπας γιγαντώνεται στα σύνορα μας, κι εμείς κυνηγάμε το …μαυράκι –αν δεν είναι Αντετοκούνμπο-!

  …«Ναι, αλλά είναι μουσουλμάνοι οι πρόσφυγες, δεν είναι χριστιανοί και δύσκολα συγχρωτίζονται»… θα πει ο συντηρητικός, χωρίς να ‘χει κι άδικο.

  Θα του θύμιζα, ότι η πλειονότητα των Ρωμιών της Πόλης, το 1453, κατάλληλα δασκαλεμένη από φανατικούς και μισαλλόδοξους, κατά τη γνωστή ρήση του ευγενούς Νοταρά, που φώναζε «κάλλιον Τούρκικον φακιόλιον, παρά Τιάρα Παπική», κι αρνιόνταν βοήθεια απ’ τη Δύση.

  Κι αυτό το εγκληματικά φανατικό μίσος από μερίδα θρησκόληπτων απέναντι στον Καθολικισμό Δύσης, που ισχύει και σήμερα, δεν υστερεί στο μίσος προς τον αλλόθρησκο, ιδίως μουσουλμάνο, (από τη θρησκεία της Αγάπης αυτό)…

  Μια συνομούμενη, δημοκρατική, λαϊκή, προοδευτική, σύγχρονη Ευρωπαϊκή χώρα, χωράει κάθε νόμιμη δοξασία κι ανθρώπινη πολυμορφία, που συντάσσεται με τους νόμους και το Σύνταγμα της χώρας.

  Φυσικά πάντα, είτε έτσι είτε αλλιώς, θα υπάρχει ο κίνδυνος ενός ή δέκα θεοπάλαβων, στο όνομα του Αλλάχ, του Φύρερ, του τρελού τους μυαλού, να μπουκάρουν σ’ ένα πολυάριθμο χώρο και να σκορπίσουν τον αναίτιο θάνατο, αθώων.

  Εγώ και σίγουρα πάμπολλοι άλλοι, προτιμούμε …τη Τιάρα τη Δυτική, παρά το ανατολίτικο… φακιόλιον, που προτιμούσαν οι καλόγεροι του Βυζαντίου, που χάθηκε οριστικά και αμετάκλητα, παρά τα παραμύθια για …μαρμαρωμένους βασιλιάδες, των κάθε λογής Βελόπουλων που αλληλογραφούν με τον Ιησού!

  Αυτό φυσικά, όταν ό μη γένοιτο, φτάσουν τα πράγματα στο …μη παρέκει, με τον τυφλωμένο κύκλωπα γείτονα… γούστα, θα πείτε, είν’ αυτά…

  Και μακάρι, με γνώμονα τη λογική και το Δίκαιο, να τα βρούμε με αμοιβαίες υποχωρήσεις και χωρίς τους μακεδονομάχους και τους βουκεφάλες των συλλαλητηρίων, για τη «Συμφωνία των Πρεσπών», που σεγκόνταρε μικροπολιτικά κι ο Μητσοτάκης. Μ’ όλα αυτά, μάλλον πρέπει να βάλω ερωτηματικό στον τίτλο. Υπάρχει ελπίς;;;

ΥΓ: Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια και σε δικούς μας ευαίσθητους, που χάρισαν χαρά, πέρασαν ένα μήνυμα συμπαράστασης, που σίγουρα εκφράζεται –έστω σιωπηλά- απ’ το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας, στα προσφυγόπουλα που φιλοξενούνται στον Άγιο Παντελεήμονα.

  Ο Βασίλης Μπούτσης και ο Παναγιώτης Τεγόπουλος με τα βιβλιοπωλεία τους, κι ο Πολιτιστικός Σύλλογος Αγίου Παντελεήμονα, πρόσφεραν από καρδιάς, γραφική ύλη και βιβλία στα ξεριζωμένα απ’ τον μαρτυρικό τόπο τους, προσφυγάκια.

  Και μακάρι, να παραδειγματιστούμε όλοι, απ’ την ευγενή πράξη τους…