(Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)...
Εἴπατε τῷ βασιλεῖ,
χαμαὶ πέσε δαίδαλος αὐλά, οὐκέτι Φοῖβος ἔχει
καλύβην, οὐ μάντιδα δάφνην, οὐ παγὰν λαλέουσαν, ἀπέσβετο
καὶ λάλον ὕδωρ.*
(Πείτε στον βασιλιά,
το μεγαλόπρεπο μέγαρο έπεσε στο έδαφος. Ο Φοίβος δεν έχει πια
την κατοικία του, ούτε τη δάφνη που προφητεύει, ούτε την πηγή που
μιλάει. Και το νερό που μιλάει έχει στερέψει κι αυτό)…
* Ο τελευταίος χρησμός
του Μαντείου των Δελφών.
Εσύ φαινόσουν
δήμαρχος πως ήσουν άλλης κλάσης,
μα έλα που ξεβάψανε απ’
τη βροχή οι διαβάσεις.
Και τώρα πια το έργο
σου ποιος θα το αποτελειώσει;
που όλοι οι εργολάβοι
σου έχουνε πια βουρκώσει;
Παντού η θλίψη έπεσε
και μαύρισε η μέρα,
και τώρα ποιος θα
οδηγά μόνος την αλατιέρα;
Τώρα από τη πίκρα σου
περπάτα και σκουντούφλα,
στα έλεγα από καιρό
πιτζάμες και παντούφλα...
Θα έφευγες περήφανα μ’
αυτή σου τη θητεία,
θα δίνανε και το όνομα
σε κεντρική πλατεία!
Τώρα μονάχος κάθισε
και σκέψου και μελέτα,
τα λάθη σου ήταν
πολλά και έκοψε η ομελέτα...
Άνθιμε ήρθε η ώρα σου,
πολλά δε θα σου πω,
άλλωστε να σε
κρίνουμε θα έχουμε καιρό…
Δε ξέρω πως
σχεδιάζεις να γίνονται οι δουλειές,
καθάρισε από πάνω σου
κάθε λογής σκιές...
Από αύριο έχει
δουλειά πολύ που περιμένει,
βάλε τη φαντασία σου,
το Αμύνταιο πεθαίνει!!!
Αφτός Ο. Ταίτιος
(Ιστορικός,
ελαιοχρωματιστής διαβάσεων, χορευτής Ζωναράδικου)
Οι μεν κλαινε τη μοιρα τους, οι δε πανηγυριζουν με το παλιο και βαυκαλιζονται πως ειναι το καινουριο. Όσο δεν μπορούμε να πείσουμε την αφρόκρεμα της τοπικής κοινωνίας να ασχοληθεί με τα κοινά, ανθρωπους που εχουν ιδεες, γνωσεις και εχουν αποδειξει με εργα πως ειναι ικανοι, ο Νικήτας, ο Μηνάς ο Αθανασίου, ο Βαγγέλης Νάστος (ιδανικα και οι 3 μαζί) μόνο θλίψη κι αποχή
ΑπάντησηΔιαγραφή