Σκόρπιες ψηφίδες, με αναφορά στην «ανάπτυξη» ενός τόπου, από έναν αδαή… (Όχι υποψήφιο πλέον, σε εκλογές…)

  Η «χαμένη κιβωτός» που εναγώνια και αγχωμένα, πάνω από 10 χρόνια αναζητούν σαν άλλοι Ιντιάνα Τζόουνς οι πολιτικοί μας, είναι η απολεσθείσα απ’ την πατρίδα μας «ανάπτυξη».

 

  Αρχιερέας και μέγας μάγιστρος, με έτοιμες λύσεις και προτάσεις, που βγαίνουν σαν άσσοι απ’ το μανίκι, είναι αναντίρρητα ο Μητσοτάκης ο Κυριάκος.

  Δυστυχώς, πριν 5 χρόνια, εκτός απ’ το διώξιμο των καθαριστριών –μαζί με τις σφουγγαρίστρες τους- απ’ το Υπουργείο οικονομικών, πράγμα που βοήθησε, χωρίς άλλο, την ανάπτυξη της χώρας, δεν πρόλαβε, λόγω του επερχόμενου τυφώνα ΣΥΡΙΖΑ να βάλει σε πλήρη δράση το ρηξικέλευθο και σωτήριο σχέδιο του, που θα μας έβγαζε απ’ την υπανάπτυξη, τα χρέη και τη μιζέρια. Ουάου!

  Με μπακαλίστικη λοιπόν λογική και κάποιες αναφορές στο απώτερο παρελθόν μας, θα προσπαθήσω να δείξω και να θυμίσω δρόμους και καταστάσεις και συγκυρίες, που συνέτειναν στην «ανάπτυξη» -σε σχέση τότε με διπλανά του, πιο ανεπτυγμένα κεφαλοχώρια-, μιας μικρής, ασήμαντης κοινότητας (Σόροβιτσ), να γίνει ένα ζωντανό διοικητικό, εμπορικό, διαμετακομιστικό, συγκοινωνιακό κέντρο, που τις δεκαετίες ’20 – ’30, έτρεχε με ρυθμούς ανάπτυξης σημερινής …Κίνας!

  Φυσικά, όλοι ξέρουμε ότι το νέο Αμύνταιο, είναι δημιούργημα του τραίνου και του σταθμού του. Σταθμό και τρένο όμως, πολύ κοντά είχαν και δύο άλλα, πολύ μεγάλα κεφαλοχώρια την εποχή εκείνη, το Ξινό και ο Άγιος, που είχαν και έναν μεγάλο ομοιογενή – συμπαγή πληθυσμό.

  Κι επειδή η ανάπτυξη θέλει, εκτός από χρήμα κι υλικά και το βασικότερο ανθρώπους, ποιοι ήταν αυτοί οι δραστήριοι – ανοιχτομάτηδες, που «πόνταραν τα ρέστα» τους στην προοπτική ανάπτυξης, του μίζερου αγροτικού οικισμού Σόροβιτς, σε εμπορικό, διοικητικό, διαμετακομιστικό κέντρο όλης της περιοχής;

  Απέναντι ακριβώς απ’ την αποβάθρα του σταθμού, στήσανε οι Χατζήδες, τη δεκαετία του ’10, ένα τεράστιο για τα δεδομένα της εποχής, ξενοδοχείο, με καφενείο – εστιατόριο στο ισόγειο, με μια μεγάλη πινακίδα «Μεγάλη Ελλάς»!

  Σίγουρα, η πινακίδα μπήκε, αφού το ’12 – ’13 είχε έρθει πλέον η Ελλάς… αλλά και για να μην τους τρώμε το δίκιο, τα «γκεσέμια» της οικογένειας τους, ήταν ενεργά μέλη του Μακεδονικού Αγώνα, όταν παίζονταν μαύρα – κόκκινα η Μακεδονία, κι ήθελε κότσια να κρατάς μια συνεπή στάση, την άγρια και μπερδεμένη εκείνη περίοδο της πατρίδας μας, πράγμα που οι πλείστοι απέφευγαν…

  Άλλο ένα ντοκουμέντο της οικογένειας, που τους έδενε με τη νικήτρια Ελλάδα, ήταν η καταγωγή της, που ήταν παλιο – Ελλαδίτικη.

  Το τρένο λοιπόν, το ξενοδοχείο των Χατζήδων «Μεγάλη Ελλάς», η εγνωσμένη τους ελληνικότητα, ήταν το θεμέλιο της ανάπτυξης, που θα ‘ρχονταν σύντομα.

  Το σταθμό, το ξενοδοχείο που μπαινόβγαιναν τώρα οι ταξιδιώτες κι οι επίσημοι απ’ την Ελλάδα, τη γρήγορη μεταφορά των εμπορευμάτων πλέον με το σίγουρο τρένο, είδαν σαν ευκαιρία κι αλλαγή στα έως τότε δεδομένα, οι πανέξυπνοι και κοσμογυρισμένοι έμποροι και μαγαζάτορες απ’ τα διπλανά Βλαχοχώρια και κατέβηκαν στο Αμύνταιο.

  (Ο παππούς του Άδωνι, Λεωνίδας Γεωργιάδης, είχε μεταφορική εταιρεία). Τον θυμάμαι κορδωτό – κορδωτό, με καδένα ρολογιού στη τσέπη του γιλέκου. Κοντά σ’ αυτούς, κατέβηκαν κι έξυπνοι μαγαζάτορες και εμπορευόμενοι, από τα τριγύρω χωριά. Κι όταν άρχισαν οι δουλειές, με το χρήμα που φέρνουν οι παραλήδες, έρχονται μετά κι η φτωχολογιά που πολεμάει για μεροκάματο. Κοντά βέβαια στην ποιότητα, ήρθε και σκαρταδούρα… το ένα φέρνει τ’ άλλο. Περίπου έτσι δεν προσμένουμε σήμερα, τους πλούσιους επενδυτές;

  Η εμπορική και διαμετακομιστική δραστηριότητα κι αύξηση του πληθυσμού, σίγουρα κι οι διασυνδέσεις των ανθρώπων με την καινούργια εξουσία, έφερε στο Αμύνταιο τις Δημόσιες υπηρεσίες και το στρατό, άλλους δύο σημαντικότατους παράγοντες, που δένουν με την ανάπτυξη.

  Το Αμύνταιο είναι συνδεδεμένο σε βάθος ιστορίας, με πολλαπλάσιο –πολλές φορές- αριθμό στρατιωτών, απ’ τον αστικό πληθυσμό του. Τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, μεγάλα συγκροτήματα της ΑΝΤΑΝΤ, Γάλλων – Άγγλων – Ιταλών (συμμάχων), εγκαταστάθηκε τριγύρω απ’ το Σόροβιτς.

  Σίγουρα, ο σταθμός και το τραίνο κι η αναπτυσσόμενη πλέον μικρόπολη, συνέτειναν σ’ αυτή την επιλογή.

  Το μέτωπο πολέμου ήταν στη κορυφή του Καϊμάκτσαλαν, με αντίπαλους τους Γερμανο – Βουλγάρους. Τη νύχτα φαίνονταν οι ανταύγειες απ’ τις εκρήξεις των κανονιών, μέχρι το Αμύνταιο.

  Διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων της περιοχής, ήταν Γάλλος στρατηγός, με έδρα το ακμαίο κεφαλοχώρι τότε τη Βεύη (Μπάνιτσα). Ο Γαλλικός στρατός, μεγάλο μέρος του οποίου ήταν στρατοπεδευμένο στα τότε λιβάδια –γύρω από το σημερινό Κέντρο υγείας-. Ήταν ένας πλούσιος, αυτοκρατορικός στρατός οι άντρες του οποίου ξόδευαν ασύστολα κι εύκολα το χρήμα.

  Φανατικοί λάτρεις του κρασιού οι Γάλλοι και Ιταλοί, βρήκαν ευκαιρία οι Αμυνταιώτες και πουλούσαν μέχρι τα κατακάθια των βαρελιών τους, τα 2 – 3 χρόνια της παρουσίας των συμμάχων.

  Επιπλέον, η «μαύρη αγορά» με κλεμμένα είδη (κουβέρτες, ρουχισμός υπόδησης) απ’ τους στρατιώτες, δημιούργησε ένα αλισβερίσι εμπορικό, στη πόλη.

  Οι δικοί μου, πρόσφυγες απ’ την Ανατολική Θράκη –από μεριά πατέρα- που εγκαταστάθηκαν στο Αμύνταιο το ’14, βρήκαν ένα πληθυσμό περίπου ντυμένο στο σύνολό του με στρατιωτικό ρουχισμό! Το παζάρι του Αμυνταίου, θύμιζε στρατώνα με ντυμένους στα χακί ανθρώπους…

  Φτιάξαν οι Γάλλοι πετρόκτιστο, αποστραγγιστικό χαντάκι, που έπιανε όλη τη βόρεια πλευρά της πόλης, μήκους 2 – 3 χλμ. κι έβγαζε τα νερά μέχρι το ποτάμι. Και θα ‘ταν σωστό, κάποτε, να καθαριστεί και να αναδειχθεί σαν ένα έργο χειροποίητο, του περασμένου αιώνα.

  Στο Ξινό, φτιάξαν εργοστάσιο εμφιάλωσης νερού. Φτιάξαν νεκροταφείο, με πετρόκτιστο περίβολο, ενώ για Νοσοκομείο, χρησιμοποίησαν το νεόκτιστο τότε υπέροχο Δημοτικό σχολείο του χωριού.

  Εννοείται ότι ένας μεγάλος αριθμός στρατιωτών, εγκατεστημένος για χρόνια, μεγάλο μέρος της διατροφής του το στήριζε σε ντόπια, αγορασμένα προϊόντα.

  Πιστεύετε εσείς ότι οι χιλιάδες πρόσφυγες, εγκατεστημένοι χρόνια τώρα ιδίως στη Λέσβο, είναι μόνο πρόξενοι ζημιών και ανησυχίας για τον τοπικό πληθυσμό; Κάποια από τα εκατομμύρια που ξοδεύονται για έργα υποδομών και της καθημερινής τους διατροφής, διοχετεύονται εύλογα στο νησί. Έτσι εξηγείται, πλην των άλλων, η ανυπαρξία στην ουσία αντιδράσεων, από μέρους των κατοίκων.

  Η παρουσία ανθρώπινου δυναμικού σ’ έναν τόπο, ακόμα κι αν είναι πρόσφυγες, μπορεί να γίνει ψηφίδα για ανάπτυξη. Έστω κι αν στην αρχή ο ξένος κι η αλλαγή του status quo προκαλούν τριβές και αντιδράσεις, ακόμα κι όταν πρόκειται για εθνικά συγγενής πληθυσμό. Εκείνο το … «Τουρκόσποροι»! για τους πρόσφυγες του Πόντου και της Μικράς Ασίας, έκανε δεκάδες χρόνια για να ξεπεραστεί…

  Φυσικά, βαρύτερος κι επικινδυνότερος χαρακτηρισμός, που πληρώθηκε με πόνο και αίμα, ήταν το «Βούλγαροι», για τον ντόπιο Μακεδόνικο πληθυσμό. Ο χρόνος όμως, αδέκαστα και νομοτελειακά, πάντα ξεπερνάει τα’ αγκάθια που αναπτύσσονται σ’ ανώμαλες κι άγριες περιόδους.

  Ο «μπεζαχτάς» που φτιάχτηκε στον πληθυσμό του τόπου –οι Γάλλοι πλήρωναν με χρυσά ναπολεόντεια- μετά το τέλος του «Μεγάλου Πολέμου», που δεν κόστισε ιδιαίτερα στον τόπο κι ούτε κατά διάνοια συγκρίνεται με την αιματοχυσία και το θανατικό του Δεύτερου Παγκόσμιου για τη πατρίδα μας, έγινε, νέα πετρόκτιστα νεοκλασικά στο Αμύνταιο.

  Οι Τούρκικες χρυσές, που είχαν στο κεμέρι τους οι τσορμπατζήδες, οι Εγγλέζικες με τον καβαλάρη, έγιναν  εμπορικά, εργαστήρια, ξενοδοχεία, εστιατόρια, σ’ έναν τόπο που έδειχνε ότι έχει μέλλον.

  Το κράτος του Βενιζέλου, άρχισε να φτιάχνει έργα Δημόσια (όλα με φτυάρι και κασμά), μεροκάματα πολλά δηλαδή. Ο δρόμος Αμύνταιο – Καστοριά, έγινε γύρω στα ’30. Κτίστηκαν σχολεία σ’ όλα τα κεφαλοχώρια, περίπου στο ίδιο σχέδιο, υδραγωγεία και δίκτυα ύδρευσης.

  Το Αμύνταιο πλέον έπινε νερό καθαρό απ’ τις πηγές των Πετρών, κι όχι από πηγάδια και βρύσες αμφίβολης υγιεινής, από επιφανειακά νερά. Μια τέτοια βρύση, που έτρεχε χειμώνα – καλοκαίρι, υπήρχε βόρεια του Αη Νικόλα. Όταν, πολύ συχνά, υπήρχε διακοπή στο νερό της ύδρευσης, όλη η γειτονιά μας έπαιρνε νερό από εκεί.

  Οι Χατζήδες φέραν τα πρώτα φορτηγάκια FORD με συμπαγή λάστιχα.

  Ο πατέρας μου έλεγε ότι είχε συμμαθητές Γερμανάκια στο Δημοτικό! Ήταν τα παιδιά των οδηγών και μηχανικών των πρώτων αυτοκινήτων, μέχρι να μάθουν οδήγηση οι δικοί μας σωφέρηδες.

  Τα εμπορεύματα με τα αυτοκίνητα, απ’ τον σταθμό φτάναν μέχρι Γρεβενά και Κορυτσά. Φυσικά, στο πιο παραδοσιακό, υπήρχαν οι καμήλες που κάναν μεταφορικά δρομολόγια. Καμηλιέρηδες ήταν πρόσφυγες απ’ την Μικρά Ασία, κάτοικοι του Φιλώτα.

  Διαβάζοντας το δικόγραφο της φοβερής δίκης του ’49 των πατριωτών μας στο Στρατοδικείο της Φλώρινας, εντυπωσιάζει ο μεγάλος αριθμό οδηγών φορτηγού και βοηθών που δηλώνουν επάγγελμα, για ένα μικρό τόπο. (112 κάθισαν στο εδώλιο, 28 εκτελέστηκαν)!!! Φρίκη…

  Η πόλη πλέον αλλάζει όψη, με σχέδιο πόλης. Νεόκτιστα, πλατείες, δενδροφυτεμένοι δρόμοι, υπηρεσίες, κι ένας καινούργιος πανέμορφος ναός, του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης (1929), με έναν τεράστιο τρούλο, κι όμορφες αγιογραφίες.

  Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι γκρεμίστηκε επί χούντας απ’ τον Καντιώτη, σαν «Βουλγάρικος»!!! ενώ, τ’ όνομα του δόθηκε προς τιμή του στρατηλάτη Κων/νου, με πρόταση των βασιλόφρονων Χατζήδων!!!

  Οι πρόσφυγες του ’22 – ’23, μπόλιασαν με γόνιμο υλικό το από τότε πολυπολιτισμικό Αμύνταιο. Έφεραν τον Βενιζελισμό στον φιλοβασιλικό ντόπιο πληθυσμό, έφεραν άλλες ιδέες αριστερές, άλλα ήθη, έθιμα, τέχνες. Σαν όλους τους πρόσφυγες του κόσμου, ρίχτηκαν με νύχια και δόντια στον αγώνα της επιβίωσης, της μόρφωσης, της διάκρισης, κι αυτό βοήθησε όλους μας και τον τόπο, στην ανάπτυξη του.

  Με τα σύννεφα του πολέμου να μαζεύονται το ’40, δημιουργούνται τεράστιες αποθήκες τροφίμων, υλικών του στρατού, που έβλεπε μπροστά του σύρραξη με την Ιταλία, με σκοπό τη τροφοδοσία των μονάδων εμπροσθοφυλακής των συνόρων.

  Το 28^ο Σύνταγμα Πεζικού του Αμυνταίου, είναι ήδη μαζί με τους επίστρατούς του από τον Αύγουστο στα σύνορα στην Πρέσπα.

  Ο πόλεμος του ’40, πλην λίγων ηρωικών νεκρών και τραυματιών –οι πλείστοι από κρυολογήματα- πατριωτών μας, δεν έπληξε σκληρά τη πολίχνη μας την ουσία. Με την κατάρρευση του μετώπου, την συνθηκολόγηση και την επικείμενη Γερμανική εισβολή, ο πληθυσμός της περιοχής ανοίγει αποθήκες υλικών και τροφίμων, κι εύλογα οικειοποιείται το περιεχόμενο τους, πριν αυτό πέσει στα χέρια του κατακτητή. Αυτά τα τρόφιμα και τα υλικά, βοήθησαν τα μέγιστα τον πληθυσμό, ιδίως τα πρώτα χρόνια της κατοχής, να μην πεινάσει. Μάλιστα, αναπτύχθηκε και μια «μαύρη αγορά» συναλλαγής …έχω σαπούνι, δώσε μου ζάχαρη, ρύζι… Ανάλογα με τα εφόδια που είχε αρπάξει ο καθένας. Η επιχείρηση αυτή της λεηλασίας, ονομάστηκε «Γιάμα»! Τι να σήμαινε άραγε;

  Η κατοχή κύλισε χωρίς μεγάλα τραγικά γεγονότα που ζήσαν άλλοι, σημερινοί δημότες μας (Λέχοβο, Αετός). Κι αυτό αν και υπήρξε, πατριώτης μας αυτός, κορυφαίος σ’ επίπεδο νομού αντιστασιακό στέλεχος με δράση, ο ήρωας ΕΑΜίτης Πέτρος Κορίνας. Και στο σαμποτάζ του τραίνου στη Βεύη, σχεδόν όλοι οι δράστες, ήταν Αμυνταιώτες.

  Σχεδόν όλοι συμφωνούν, στην εξαιρετική και πατριωτική παρουσία που διαδραμάτισε ο τότε Πρόεδρος της Κοινότητας Αμυνταίου, ο θείος μου, Λεωνίδας Ρακόπουλος. Ο λαϊκός αυτός άνθρωπος που είχε τόση αφοβία, τόση διπλωματία, τόση αφιλοκέρδεια και κατάφερε να περάσει αλώβητη σχεδόν, η Γερμανική λαίλαπα απ’ το Αμύνταιο.

  …«Αν είναι να κάνετε συλλήψεις ομήρων για αντίποινα θα πάρετε πρώτα εμένα», έλεγε στον Γερμανό φρούραρχο Αιμίλιο! Και δεν γνώρισε τα φρικτά αντίποινα των Γερμανών, το Αμύνταιο. Κι αρχές του Οκτώβρη του ’44, σιγά – σιγά κι αθόρυβα, πήραν την ανηφόρα για το Κλειδί, απ’ όπου είχαν έρθει ο θείος μου ο Νίκος, απ’ το μισόκλειστο παντζούρι του σπιτιού τους, είδε τον τελευταίο Γερμανό πάνω στην καρότσα φορτηγού να φωνάζει «Αντίος Αμύνταιος»!!!

  Η ΕΑΜοκρατία, δεν κόστισε σχεδόν τίποτε σε κανέναν. Κάτι προσωρινές ψιλοσυλλήψεις πατεντάτων Γερμανο – Βουλγαρόφιλων μόνο. Επικεφαλής της Κοινότητας τότε, ο Δημοκράτης άρχοντας της πόλης, Γιάννης Κιόσης. 5 μήνες ΕΑΜοκρατίας στο ελεύθερο πλέον Αμύνταιο. Ούτε «Δεκεμβριανά», ούτε εκτελέσεις, ούτε βαρβαρότητες που γίναν σε άλλα μέρη, που όμως είχαν ρημαχτεί απ’ τους ταγματασφαλίτες και τους κουκουλοφόρους συνεργάτες.

  Με την άνοιξη του ’45 και μετά τον αφοπλισμό της αριστεράς, λόγω Βάρκιζας, έρχεται σιγά – σιγά το κράτος της δεξιάς, σαν νικητής πλέον, με τον στρατό του, το παρακράτος του, τους «Μπουραντάδες», τα όπλα και τους ανθρώπους του, οι πλείστοι απ’ τους οποίους την είχαν κάνει «τουμπεκί» στην καλύτερη περίπτωση τα χρόνια της κατοχής, αν δεν είχαν συνεργαστεί κι ανοιχτά με τον κατακτητή…

  …Ουαί τοις ηττημένοις, τώρα λοιπόν! Που τώρα, άοπλοι κι αδύναμοι, πρέπει να δώσουν λόγο, γιατί σήκωσαν κεφάλι στον κατακτητή. Κι άντε ν’ αντικρούσεις στο δικαστήριο τώρα τους κατήγορούς σου, που λένε το μακρύ και το κοντό τους, χωρίς αιδώ και μέτρο.

  Ο πατέρας μου, μέχρι το θάνατο του, δάκρυζε όταν έλεγε ότι φοβήθηκε να πάει μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη του Διοικητή του στον ΕΛΑΣ. Η τρομοκρατία όμως οργίαζε για τους πρώην ΕΛΑΣίτες…

  Κι αρχίζουν τα δις, τα τρις εις θάνατον, τα ισόβια να μοιράζονται σαν κουφέτα στο Στρατοδικείο Φλώρινας. (Λάρισας, Φλώρινας και Γιαννιτσών ήταν τα πιο φοβερά) έλληνες ήταν οι Στρατοδίκες, όχι Γερμανοί…

  Φόβος, παγωμάρα, πόνος, θρήνος βουβός, λεφτά για δικηγόρους, για μεσάζοντες, τον χι τον ψι που θα επηρεάσουν για θετική απόφαση, για τον δικό σου που πιάστηκε σε δόκανο για αρκούδες…

  Φυσικά τώρα δε μιλάμε για ανάπτυξη, αλλά μόνο για «αρπαχτή» όσων είναι καβάλα στην εξουσία ή παραεξουσία και δεν έχουν ίχνος ντροπής ή ανθρωπιάς. «Χρυσά’ αλλάξανε χέρια, σαν το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. Σίγουρα, κάποιες μαγαζάρες, κάποιες σπιταρόνες σε Σαλονίκη – Αθήνα, γίναν μ’ αυτά τα ματωμένα χρυσά. Ο θεός να μας φυλάει από τέτοια δεινά που προκάλεσαν ανθρώπινα άγρια θηρία.

  ‘46 – ’49 το Αμύνταιο είναι συρματοφραγμένο μεγάλο στρατόπεδο, γεμάτο πολίτες, στρατιώτες, χωροφυλάκους και ΜΑΥ(δες), (πρώην ΤΕΑ). Τα γύρω χωριά του κάμπου μέχρι Λέχοβο, έχουν αδειάσει κι έχουν μετοικήσει προσωρινά στο Αμύνταιο («καταφυγόντες» λέγονταν), με σκοπό ν’ απομονωθούν από εφοδιασμό οι αντάρτες που είχαν ιδίως τη νύχτα, κυριαρχία στον κάμπο. Πάνω από 15.000 έφτασε ο πληθυσμός της πόλης μας.

  Και πάλι (σαν τον λύκο που στην αντάρα χαίρεται), οι του παρακράτους κι οι διεφθαρμένοι της εξουσίας, κάναν γερό «μασούρι» με το μαζεμένο ανθρωπομάνι που έφερε τα υπάρχοντα του και τα ζωντανά του, σ’ έναν στενό ξένο τόπο και ξεσπιτώθηκε απ’ το βιός του.

  Δύο φορές χτύπησαν και μπήκαν στο Αμύνταιο οι αντάρτες, κι άφησαν πίσω τους πολύ περισσότερα δικά τους θύματα, απ’ τα τραγικά των αμάχων πατριωτών μας και των υπερασπιστών του.

  Φόβος, θανατικό, ανασφάλεια, αδιέξοδο κι η αγωνία …να περάσει ήσυχα κι η σημερινή βραδιά…

  Φυσικά, τώρα η «ανάπτυξη» γίνεται ο αγώνας για τον επιούσιο και προπάντων την ασφάλεια της οικογένειας.

  Και κει που οι καμπάνες προαναγγέλλουν χαρμόσυνα τη λήξη του εμφυλίου με τη πτώση του Βιτσίου (28/8/49), το Αμύνταιο κι οι νοικοκυραίοι κι οι μαγαζάτορες κι η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου, αυτοί που στάθηκαν στη μέση μιας παράλογης εμφύλιας παρεξήγησης που κόστισε σε αίμα και πόνο όσο δεν κόστισαν ο Ελληνο – Ιταλικός κι η κατοχή μαζί, είναι πάλι παγωμένοι, πάλι πληγωμένοι, πάλι μ’ ένα τεράστιο …γιατί! στα χείλη.

  22/8/49 έχει βγει η απόφαση για τους 112 πατριώτες μας, που δικάζονταν στο έκτακτο Στρατοδικείο Φλώρινας. Ήδη βρίσκονται φυλακή από τον Μάη του ’49. 28 από αυτούς, θάνατος!!! Εκτελούνται 30/8, μια μέρα μετά τη λήξη του εμφυλίου!!! Κανείς απ’ τους 112 δεν πιάστηκε στο βουνό αντάρτης!!! Απ’ το σπίτι, το μαγαζί, το χωράφι, το καφενείο του μάσανε τον Μάη…

  Θρήνος, κατάρες, οι πιο χαροκαμένοι κι άφοβοι. Βουβό κλάμα και μαύρο τσεμπέρι ως τη μύτη οι πιο φοβισμένοι… Παγωμάρα, θλίψη, σκεπτικισμός, δάκρυ στην άκρη του ματιού για τον φίλο, τον συνάδελφο, το γείτονα, τον κουμπάρο, το συμπέθερο, το συγχωριανό. Κι ένα, γιατί;;; Όλοι γνωστοί, περίπου φίλοι, περίπου συγγενείς.

  Ποια «ανάπτυξη»; Ποια διάθεση; Πια όρεξη για δουλειά; Τώρα που ήρθε η ειρήνη…

  Οι περισσότεροι, με φορεμένα τα στρατιωτικά τους ρούχα, τρέχαν για το πολυπόθητο διαβατήριο για Καναδά, Αμερική, Αυστραλία… Να γλυτώσουν απ’ το θανατικό και την ανασφάλεια. Τώρα, οι μόνοι που έχουν δουλειά είναι οι πράκτορες μετανάστευσης… χρυσές δουλειές!

  Τις δεκαετίες ’50 – ’60, τα «υπερπόντια» είχαν τη τιμητική τους στη μετανάστευση. Μετά το ’60, ανοίγουν Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία.

  Ευτυχώς ο χρόνος είναι γιατρός που κλείνει πληγές, αφήνει πίσω του τα φοβερά κι άσχημα να γίνονται μια ανθρώπινη ευχή: «Να μην τα ξαναζήσουμε ποτέ αυτά»… και προχωράει ακάθεκτη η ζωή μπροστά.

  Το Αμύνταιο σιγά – σιγά ξαναβρίσκει τον προπολεμικό ρυθμό ανάπτυξης, με μια αγορά γεμάτη εμπορικά, επαγγελματίες, εργαστήρια και τεχνίτες. Αρχίζει ξανά η ανοικοδόμηση διώροφων σπιτιών, ιδίως το ’60 – ’70, με ανύπαρκτα τότε «στεγαστικά δάνεια» που μας έδεσαν όλους πριν 10 – 15 χρόνια.

  Τώρα το σπίτι γίνεται με το περίσσεμα, με το μεταναστευτικό γερό συνάλλαγμα και με κάποιο μικρό χρέος στη τοπική αγορά. Βιοτεχνίες, με πολυάριθμο δυναμικό ξεπηδούν, με προοπτική και ορίζοντες (κεραμοποιεία, κονσερβοποιεία, εργοστάσιο εμφιάλωσης Ξινό Νερό, με τρείς βάρδιες λειτουργίας)!

  Τα πάμπολλα φορτηγά της ΚΙΦΑ, έχουν όλα καθημερινά δρομολόγια και στηρίζουν πολυάριθμες οικογένειες.

  Σχεδόν όλα τα σπίτια στο Αμύνταιο, νοικιάζουν ένα – δύο χώρους ανάλογα με τη ποιότητα του σπιτιού.

  Αμέτρητοι αξιωματικοί, μόνοι ή με οικογένεια. Καθηγητές των σχολείων, Δημόσιοι υπάλληλοι. Και φυσικά τα κατώγια και οι χαμοκέλες, είναι γεμάτα απ’ τη μαθητιώσα νεολαία της εποχής, αφού όλα τα χωριά, πλην Ξινού – Πετρών και Βεγόρας, νοικιάζουν δωμάτια για τους μαθητές του Γυμνασίου.

  Αν σήμερα –και πολύ σωστά- θεωρούμε τη παγκοσμιοποίηση τον νεκροθάφτη του μικροεπαγγελματία, του μικροβιοτέχνη, του μικροεμπόρου, αυτού του οργασμού επαγγελματισμού που γέμιζε την αγορά του κάθε μικρού ή μεγάλου Αμύνταιου, ο νεκροθάφτης των μικρών, σαν το Αμύνταιο, εμπορικών – διοικητικών κέντρων, είναι το ιδιωτικό αυτοκίνητο και τα ηλεκτρονικά μέσα επαφής.

  Πριν από 40 χρόνια και πιο πίσω, ήταν δύσκολες ή φαινόταν τεράστιες οι αποστάσεις αυτές, που εκμηδένισε το Ι.Χ. και πάντα η πόλη έχει εύλογα, περισσότερα αγαθά. Το ιντερνέτ και το ηλεκτρονικό εμπόριο, σε κάποια χρόνια, θα εξαφανίσει και το εμπόριο των ζωντανών ακόμη σήμερα πόλεων.

  Φυσικά και δε θα έρθει το …τέλος του κόσμου. Μπορεί να πεθάνει ή πέθανε ο κόσμος που ξέραμε. Όμως, ίσως αύριο το Νυμφαίο γίνει ένα μικρό …Νταβός! Το Ξινό Νερό, ίσως φτάσει το νερό του να έχει τη φήμη του Perrier… Το ξινόμαυρο του κάμπου μας, ίσως γίνει περιζήτητο παγκόσμια και πανάκριβο κρασί… Ή να εμφανιστεί στις λίμνες μας κάποιο μυστήριο τέρας σαν αυτό του Λοχ Νες της Σκωτίας και να έρχονται τουρίστες από παντού να το δούνε…

  Ατέλειωτα ίσως, που πάντα δένουν με την ελπίδα, τη συνέχεια, τη ζωή την ίδια, που νικάει ακόμη κι όταν φαίνεται να κυριαρχεί η βλακεία κι η κακία των ανθρώπων.

  Για την ώρα, το σούπερ αισιόδοξο και σίγουρο, είναι ότι έχουμε μπροστά μας την ονειρική Άνοιξη! Ελληνική, μοναδική, θαυμάσια, ειρηνική, ελπιδοφόρα, λουλουδιασμένη και μυρωδάτη…

  Όλα θα πάνε καλά! Ακόμα κι αν δε γίνει πρωθυπουργός – μεσσίας ο …Κούλης! Το ρόλο των προφητών της Βίβλου που προετοίμασαν τον ερχομό του Μεσσία, στην περίπτωση του Κούλη τον παίζει χρόνια τώρα, ολόκληρη ορχήστρα καναλιών, εφημερίδων, ιδιοκτητών εφοπλιστών και λοιπών αγαθών παρα – χριστιανο – εθνικιστικών ομόκεντρων κύκλων… Αλλά δε πουλάει το προϊόν! Κι όλα αυτά φυσικά, για το καλό μας. Μάλιστα…

  ΥΓ. Και για να μη ξεχνιόμαστε… 2/6/19, ψηφίζουμε για Δήμαρχο του τόπου μας, αυτόν που ξέρουμε, αυτόν που εμπιστευόμαστε, αυτόν που έγραψε με τη στιβαρή του παρουσία στο Δήμο μας, με γνώση, με όραμα, με σκληρή δουλειά, με τιμιότητα! Όλοι τον ξέρουμε, δε χρειάζονται περιττές συστάσεις…

  Και το βράδυ 2/6/19, όλοι στο επινίκιο γλέντι!