Μια άλλη ανάγνωση –ολίγον ανορθόδοξη- αλλά ρεαλιστική, για τις πρόσφατες Δημοτικές εκλογές του τόπου μας…

  Και …εν αρχή, απόλυτα σεβαστή κι αποδεκτή η ψήφος του Δημότη, έστω κι αν μας πίκρανες πολύ με την απόφαση σου …τη σοφή! Κατά δεύτερον, συγχαρητήρια στον Άνθιμο και …μαγκιά του, που γίνεται Δήμαρχος Αμυνταίου, ενώ, μόνο 9 Φιλωτιανοί περισσότεροι τίμησαν τον πατριώτη τους με την προτίμηση τους, στο ξεχωριστό και Δημοκρατικό χωριό τους…

 

  Θα μου πείτε, «άβυσσος η ψυχή κι η κρίση του Δημότη»!

  Ίσως να ισχύει αυτό, ίσως όμως και κάτι άλλο…

  Στον φίλο μου τον Ντάνη που πρώτευσε απ’ όλους, μπράβο και πάλι μπράβο Ντάνη μου! Μόνο που δίστασες λεβέντη μου για …το μεγάλο βήμα. Έχεις όμως καιρό μπροστά σου, να μεγαλώσεις…

  Τώρα, αν στο ψηφοδέλτιο Μπιτάκη υπήρχε υποψήφιος κι εκλεγόταν κι ένας Χατζής, μετά μισόν αιώνα, Μπάντηδες, Θωμαϊδηδες και Χατζήδες, που είχαν τις τύχες μας στο Αμύνταιο, στα τίμια τα χέρια τους, απ’ την Τουρκοκρατία μέχρι κι εδώ, ξανά θα επανέκαμπταν με δόξες και τιμές… Μπρρ!

  Σίγουρα, τα «μοντέλα», στο πέρασμα των χρόνων εκσυγχρονίζονται κι αλλάζουν, κι άλλα ήταν τα FORD με συμπαγή λάστιχα, πριν 100 χρόνια, κι άλλα τα σύγχρονα – σημερινά FORDάκια!

  Τα άτιμα όμως και επιμένοντα γονίδια, δε χαμπαριάζουν χρόνους…

  Απώλεια για το Δήμο μας και το Συμβούλιο του, είναι οι ελάχιστες κυρίες – σύμβουλοι που εκλέγονται, στο νέο μας Δημοτικό.

  Απώλεια, είναι η απουσία της Μέλης, που έστω κι αν κοντραριζόμασταν  συχνά, είχε πολιτικό επίπεδο, περιεχόμενο κι έκφραση σωστή, πάντα, η τοποθέτηση της.

  Απώλεια, η σοβαρή και πάντα ουσιαστική στο λόγο της –σαν καθηγήτρια που είναι- η Λεμονιά η Μπούτσκου.

  Ακόμα κι ο Νίκος Παπαχρήστου, με τον οξύ και ακραίο πολλές φορές λόγο του, είναι απώλεια, για όσους σαν τη πάρτη μου αρέσκονται στις κόντρες και την ένταση.

  Απώλεια, ο φίλος μου ο σοβαρός Βολιώτης, πάντοτε εύστοχος, ήρεμος, με χρήσιμες κι ουσιαστικές για το Δημότη τοποθετήσεις.

   Ξεχωριστή απώλεια, ο αγαπητός και άξιος Ευθύμης Χαριτίδης, που έτρεξε, φρόντισε, έφτιαξε έργο σωστό, στη τηλεθέρμανση.

  Η Ελενίτσα η Τζίτζιου, που δούλεψε στο πόστο της σαν σκλάβα, κι ήταν στη πρώτη γραμμή πάντα, δίπλα στον Δήμαρχο μας, είναι απώλεια η απουσία της για τον Δημότη.

  Φυσικά, η μέγιστη απώλεια (για μας), αλλά νομίζω και για το Δημότη, είναι ότι δε θα ‘ναι Δήμαρχος ο Κώστας Θεοδωρίδης.

  Μισόν αιώνα, σχεδόν συνεχώς, ένας άνθρωπος – μηχανή, αλλά με όμορφη ψυχή, πάντα μπροστά, όρθιος, ποτέ σκυφτός, γονατιστός, άλλοτε Δήμαρχος κι άλλοτε νικημένος, αλλά πάντα χαμογελαστός. Δεν είναι κάτι το συνηθισμένο αυτό!

  Χωρίς τη στήριξη κάποιου κόμματος, του Άδωνι τη πίεση, του δείνα, γνωστού σε όλους επιχειρηματία, την υποσχεσιολογία, τις απειλές του τάδε, του άλλου, του τέτοιου, του λέτσου, του παρλαπίπα τη βλακεία, χωρίς τις 100 – 200 και βάλε (πέτσινες) θέσεις στο εργοστάσιο του Ξινού, χωρίς επικοινωνιολόγο – παπαρολόγο, χωρίς το χρήμα να ρέει, τις μηνύσεις και τις δίκες, καταφέρνει –παρά τον ανηλεή πόλεμο των εχθρών του- να βρίσκεται στο πολιτικό προσκήνιο, όταν οι άλλοι εναγωνίως ψάχνουν κάθε τετραετία για άλλον …αντι – Θεοδωρίδη αρχηγό!

  Δεν είναι κάτι το αξιοπερίεργο και μοναδικό; Δεν συμφωνείτε; Δεν απορείτε;

  Τι όμως είναι αυτό που δένει –μισόν αιώνα τώρα- τους ανθρώπους να στέκονται δίπλα του, στις μάχες που δίνει κάθε τόσο;

  Σίγουρα είναι κάτι ωραίο και ξεχωριστό, που σπάνια συναντιέται στους ανθρώπους. Η αλληλοεκτίμηση, ο σεβασμός, η φιλία, η παραδοχή της ικανότητας, της αξίας, της τιμιότητας. Κι είναι ότι ευγενέστερο κι ευτυχέστερο αυτό, για τους ανθρώπους!

  Όλα τα άλλα είναι απλά …οδοντόκρεμες! Ακόμα και να χάσεις για εβδομήντα – τόσους ψήφους!

  Συγχαρητήρια Κώστα! Σε σένα και στους φίλους σου! Και το ‘χουμε αποδείξει διαχρονικά, ότι … «πίπτομεν, αλλά δεν υποκύπτομε»!

Α.Θ.Ρ.