Ένα ...μικρό παράπονο, απ’ το Νυμφαίο!

  «Είδα φωτογραφίες του φοιτήτρια, στην «Μακεδονική Ζωή», ανυποψίαστη γι’ αυτό που θα συνέβαινε αργότερα. Όλες οι οικογενειακές μας διακοπές, σ’ αυτό το ορεινό δυσπρόσιτο για χρόνια χωριό, κτισμένο στο Βίτσι.

 

  Ήταν πολύ νωρίς. Ο Μπουτάρης δεν είχε ιδρύσει τον «Αρκτούρο». Ο Νίκος Μέρτζος δεν ήταν Πρόεδρος της Κοινότητας.

  Αυτά συνέβησαν αργότερα και ανέτρεψαν την προδιαγεγραμμένη πορεία του προς την ερήμωση. Τότε βιώσαμε πράματα και θάματα: Νέοι δρόμοι –καλντερίμια ή μίμηση τους-, υπογείωση δικτύων, επισκευή εκκλησιών, ίδρυση Μουσείου, Βιβλιοθήκης και Συνεδριακού Κέντρου, ξενώνες, νέα σπίτια, μαγαζιά…

  Το μέτρο όμως δε χάθηκε! Η ησυχία βασιλεύει, καθώς μουσικές δεν ακούγονται, η φύση κυριαρχεί παντοδύναμη και ανεπηρέαστη.

  Όσοι συνέβαλαν στην αναγέννηση του, εξακολουθούν να προσφέρουν.

  Ο πρώην πρόεδρος και αιώνιος συνήγορος Βλάχων Νίκος Μέρτζος, καταπλήσσει πάντα με τα νέα του βιβλία, η Τέσα Λεβαντή, ψυχή του Συνεταιρισμού Γυναικών, η Πόπη και ο Σούλης Κοντογιάννης πάντα γενναιόδωροι, η Νούλα και ο Τάκης στα πόστα τους, η Νικολέτα, η παιδίατρος, ακούραστη παρέα στο μάζεμα των σμέουρων από το βιότοπο της αρκούδας, ο παπά Γιάννης λειτουργεί τον Άγιο Νικόλαο, τις αγρυπνίες μόνο με κεριά. Μαγεία…

  Και εμείς διατηρούμε πάντα τις παλιές καλές συνήθειες: Πεζοπορίες μετά τη βροχή όταν το χώμα μοσχοβολά, βόλτες στα παζάρια του Αμυνταίου, της Φλώρινας και του Μοναστηρίου, μαρμελάδες από φραγκοστάφυλα, κορόμηλα, σμέουρα. Αυτά τα μικρά βαζάκια που τα διακοσμούμε διαφορετικά κάθε χρόνο, το χειμώνα μας θυμίζουν την ξενοιασιά, τη χαλάρωση και τη γλύκα αυτού του χωριού που φαίνεται να ανήκει στην άλλη Ελλάδα, αυτή που όλοι αναζητούμε…

  Τα εύσημα στο Νυμφαίο και τους συντελεστές του!

Σ. Α-Ζ (*1)

Στο δια ταύτα…

  Η εικόνα του χωριού που περιγράφεται στο παραπάνω μονόστηλο με τίτλο «Τα εύσημα…», μου δίνει το δικαίωμα να διατυπώσω ένα παράπονο.

  Χάλασε ο κόσμος με τη σπάνια αισθητική του. Χρειάστηκε αγώνας από τον κόσμο του, πρώτα του παρελθόντος, που δημιούργησαν αυτόν τον τόπο, όσων τον εφύλαξαν και των μετά, που τον απογείωσαν.

  Ξεκαθαρίζοντας τα χαρτιά μου, ανακάλυψα αυτό το αφιέρωμα και αφορμή για την αναδημοσίευση του στάθηκε η προχθεσινή μου γνωριμία με το Πασχαλινό στολίδι που μας χάρισε ο Δήμος Αμυνταίου.

(*2)

  Τιμή μας να γνωρίζει ο επισκέπτης πως ανήκουμε στον Δήμο Αμυνταίου. Τον ευχαριστούμε γι’ αυτή και το Πασχαλινό στολίδι.

  Εγώ όμως, ένας απλός κάτοικος, ζητώ να με συγχωρήσει για μια παρατήρηση…

  Δε θα ήταν πιο σωστό, αυτό το στολίδι να έμπαινε στην είσοδο του χωριού, αντί της περιορισμένης πλατείας μας; Σαν είδος καλωσορίσματος και αναγγελίας του φτασίματος του στον προορισμό του; Και να μην είμαστε υποχρεωμένοι όλοι εμείς να φοράμε γυαλιά μαύρα και να χάνουμε την ομορφιά της νύχτας στον περίπατό μας;

  Τόσα χρόνια αντισταθήκαμε στη λογική των επιγραφών που «βγάζουν μάτι», στον υπερφωτισμό που καταργεί την ατροσφαιρικότητα ενός τόσο γραφικού χωριού. Που μαζί με τόσα άλλα που εξασφαλίζουν την ησυχία και ξεκούραση του επισκέπτη, το καθιστούν μοναδικό.

  Ευχαριστώ την εφημερίδα και συγνώμη για το παράπονο. Άλλωστε έκανα πολλές παρόμοιες και άλλες παρεμβάσεις. και στο παρελθόν, καθώς το χωριό με απασχολούσε πολύ. Ας με συγχωρήσει και όποιος το σκέφτηκε ή το αποφάσισε. Άλλωστε, είμαι μια γηραιά γυναίκα 86 ετών, δικαιούμαι συγνώμης…

Πόπη Οικονόμου – Κοντογιάννη

Μόνιμη κάτοικος Νυμφαίου

(*1)(Εφημερίδα «ΕΒΔΟΜΗ» Καβάλα 2009)

(*2) Φωτο Μιχ. Τσίρλης – Facebook