Πρωταγωνιστής το Αμύνταιο (τότε Σόροβιτς), σε μια πτυχή του «Μακεδονικού»!

(Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Επειδή τελείως ανιστόρητα κι με περισσή σκοπιμότητα από εμάς, και αληθοφανή αφέλεια, γράφεται και αναφέρεται ότι το «Μακεδονικό» είναι δημιούργημα κι εφεύρημα του Τίτο, γράφω μια ξεχασμένη ιστορική ψηφίδα, ενός γεγονότος του τόπου μας, που εκ των πραγμάτων με γλαφυρότητα, άλλα μας λέει…

 

  Φυσικά, χωρίς να διεκδικώ δάφνες ή την εγκυρότητα ιστορικού, ή έστω ιστοριοδίφη…

  Πιστεύω μου, φαντάζομαι και κάθε σκεπτόμενου κι αντικειμενικού ανθρώπου, είναι ότι …η ιστορία, δεν πρέπει να πολιτεύεται «αλά – κάρτ» και για εξυπηρέτηση ακόμη και πιθανού εθνικού συμφέροντος, αν θέλει να νοείται σαν καθαρή επιστήμη, κι όχι …μοχαμπέτι μιας παρέας καφενείου…

  Αντιγράφω λοιπόν, από άρθρο που είχε δημοσιεύσει πριν χρόνια, ο έγκριτος και γνωστός δημοσιογράφος, Νίκος Δήμου…

  «Το Ελληνικό κράτος, που επί δεκαετίες αρνείται την ύπαρξη αυτής της μειονότητας (Μακεδονικής ή Σλαβομακεδονικής), είχε τυπώσει το 1925 ένα αναγνωστικό Abecedar (Αμπετσένταρ), στην «ανύπαρκτη» γι’ αυτό γλώσσα, για να διδάσκονται τα σλαβόφωνα Ελληνόπουλα της Βόρειας Ελλάδας!!!

  Ήταν η φωτεινή στιγμή, με τη συμμόρφωση στα άρθρα 7, 8, 9 της Συνθήκης των Σερβών, που υπογράφηκε το 1920, με την εποπτεία της «Κοινωνίας των Εθνών» (πρόδρομου του ΟΗΕ).

  Ειδικά το άρθρο 9, γράφει … «Σχετικά με την εκπαίδευση των Ελληνόπουλων, η κυβέρνηση, στις πόλεις ή τις περιοχές που κατοικεί μεγάλος αριθμός πολιτών, οι οποίοι δεν ομιλούν την Ελληνική, θα τους παραχωρήσει τις κατάλληλες διευκολύνσεις, ώστε να μπορούν τα παιδιά αυτών των Ελλήνων πολιτών, στα Δημοτικά σχολεία, να μαθαίνουν τη μητρική τους γλώσσα»!!!

  Σε συμφωνία λοιπόν με τη Συνθήκη των Σερβών (1920) και τα πρωτόκολλα της Γενεύης (1924), η κυβέρνηση της Ελλάδας μας, παρουσίασε το αλφάβητο Abecedar.

  Το συνέταξαν, ο Εθνολόγος – Γλωσσολόγος Γεώργιος Σαγιαξής, σπουδαγμένος με υποτροφία του Υπουργείου Εξωτερικών στη Γερμανία, κι οι Φιλόλογοι, Ιωσήφ Λαζάρου και Ι. Παπαζαχαρίου.

  Η βάση της γλώσσας του, ήταν η ομιλούμενη Σλαβομακεδονική στη περιοχή της Φλώρινας – Μοναστηρίου.

  Το παρουσίασε περήφανα, στη «Κοινωνία των Εθνών», ο έλληνας επιτετραμμένος, Βασίλειος Δερδάμης, στις 10/11/1925, λέγοντας ότι …η Μακεδονική γλώσσα, είναι διαφορετική από τη Βουλγαρική και γι’ αυτό φτιάχτηκε αυτό το Αναγνωστικό της…

  Αυτή ήταν η επίσημη θέση του Ελληνικού κράτους το 1925 και εξ επί τούτου επιλέχθηκε να γραφτεί το Αλφάβητο με Λατινικά σύμβολα, κι όχι με Κυριλλικά, που θα το έκαμνε να μοιάζει περισσότερο με τη Βουλγαρική, πράγμα που δε σύμφερε τότε στην Ελλάδα.

  Στη παρουσίαση του, έντονη ήταν η αντίδραση του Βουλγαρικού κράτους, που διαμαρτυρήθηκε στη «Κοινωνία των Εθνών», όπου ανέφερε χαρακτηριστικά ότι …Η χρησιμοποίηση Λατινικού Αλφάβητου, είναι ύβρις για τους Βουλγαρο – Μακεδόνες, που θα υποβιβάσει το πολιτιστικό τους επίπεδο, σε ημιβάρβαρη κατάσταση»!!!

  …Μια στιγμή όμως, κρατάει μια στιγμή, όπως γράφει ο Ν. Δήμου, που αντιγράφω…

  Το Αλφαβητάρι με το όνομα Abecedar, αποσύρθηκε πριν διανεμηθεί στα πλείστα σχολεία! Κι από κει και πέρα, το Ελληνικό κράτος, επιμένει στο φοβικό ΟΧΙ και το αρνητικό ΔΕΝ…

  Η επίσημη εκδοχή είναι, χρόνια τώρα, ότι η «Μακεδονική» γλώσσα είναι δημιούργημα του Τίτο, (μόνο που το 1925, δεν υπήρχε στρατάρχης Τίτο!!!). Λεπτομέρεια, θα πείτε…

  Για δεκαετίες, η γλώσσα, ήταν υπό διωγμό. Όποιος τη χρησιμοποιούσε ανοιχτά, είχε να κάνει με τον χωροφύλακα και τον δικαστή..

  Έχω ξαναγράψει για την σκαμπρόζικη ιστοριούλα, με τον γραφικό Ξινονερίτη Τουρούντζια…   σε μια απ’ τις επανειλημμένες προσαγωγές του στο Ειρηνοδικείο Αμυνταίου, γιατί μιλούσε μακεδόνικα, κι όπου η τιμωρία ήταν γνωστή στο αντίτιμο των μεταλλικών δραχμών, που πλήρωνες, ρώτησε βλοσυρά ο δικαστής τον αδιόρθωτο Τουρούντζια

…Ξέρεις κατηγορούμενε τι σημαίνει Ελλάς;

…Ξέρω κύριε πρόεδρε, απάντησε ο ετοιμόλογος γέρος, πλήρωσε και μη μιλάς!!!

  Εκτός απ’ τη γλώσσα, στο στόχαστρο του Αστυνομικού – Κράτους, ήταν και η δήλωση κι έννοια Μακεδόνας!

  Από τότε που ο Γκλιγκόροφ σήκωσε τη σημαία του «Μακεδονισμού», κι αργότερα ο εθνικιστής Γκρούεφσκι, με την αστεία αρχαιολατρία του, γίναμε στην Ελλάδα όλοι Μακεδόνες, απ’ το Καστελόριζο μέχρι τους Ψαράδες…

  Απ’ τον Ψωμιάδη τον Πόντιο, μέχρι τον Σαμαρά το χαμουτζή, Μακεδόνες και ξερό ψωμί! Όλε!

  Παράκαμψη και ξεγλίστρημα, τα πέτρινα χρόνια απ’ τη δήλωση Μακεδόνας, αποτέλεσε εκείνη η άοσμη, άχρωμη κι άγευστη έννοια «ντόπιος», που είχαν εύκολη στο σύνολό τους σχεδόν, οι γηγενείς Μακεδόνες…

  Οι Πόντιοι ήταν Πόντιοι, οι Βλάχοι, οι Αρβανίτες, οι Θρακιώτες, οι Μικρασιάτες, οι πάντες, είχαν μια καταγωγή και πολύ σωστά όλοι τους, ήταν περήφανοι γι’ αυτήν. Μόνο οι Μακεδόνες δεν είχαν καταγωγή, ήταν απλά …ντόπιοι, κι η γλώσσα τους …ντόπια!!!

  Το οποίον, τίποτε στην ουσία. Ή ένοχο κι αμαρτωλό κι επιλήψιμο και ρετσινόλαδο!

  Τέλη Ιανουαρίου του 1926, το Abecedar στάλθηκε δοκιμαστικά σε σχολεία της περιοχής Αμυνταίου.

  Την !/2/1926, μέρα παζαριού Δευτέρα, διοργανώνεται μεγάλο συλλαλητήριο, με συμμετοχή Ελληνόφωνων, Σλαβόφωνων, νομίζω, την οργάνωση είχε η Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών της πόλης μας και λόγος, η αντίθεση των πολιτών στο νέο Αλφαβητάρι, για τους Σλαβόφωνους.

  Κακοποιήθηκαν κάποιοι δάσκαλοι και ρίχτηκαν στη πυρά, αντίτυπα του Abecedar.

  Κύριος ομιλητής, ήταν ο πρόεδρος της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών, ο Χ’’Τρύφων Ντίνε.

   Εκδόθηκε και ψήφισμα, που κοινοποιήθηκε στο υπουργείο εξωτερικών, με απαίτηση να διαβιβαστεί στη «Κοινωνία των Εθνών».

  … «Απαξάπαντες, κάτοικοι, γονείς τέκνων φοιτώντων στα σχολεία Σόροβιτς, πληροφορηθέντες παρά τέκνων των εισαγωγήν διδασκαλίας σλαβικού ιδιώματος, συμμεριζόμενη δίκαιην αγανάκτησιν και διαμαρτυρίαν τέκνων των, δι εισαγωγήν εν διδακτηρίοις, ανεπιθυμήτου γλώσσης, συνελθόντες σήμερον, εν αγανακτήσει, εις αυτόβουλον κι αυθόρμητον συγκέντρωσιν, ομοφώνως εκφράζουμε πόνον δια τελούμενον ανουσιούργημα ημετέρας Κυβερνήσεως, διαταξάσης εισαγωγήν ανεπιθυμήτου γλωσσικού ιδιώματος, ΨΗΦΙΖΟΜΕΝ, εξορκίζομεν κυβέρνησιν, διαβιβάση «κοινωνία των Εθνών» έντονον διαμαρτυρίαν, ημών και τέκνων, δια τελούμενη βαρείαν προσβολήν εθνικής φιλοτιμίας και ελληνικής συνειδήσεως.

  Διαπιστούμεν εμμονήν, μέχρι θανάτου πάτρια θέσμια και Ελληνική Μεγάλου Αλεξάνδρου, ένδοξον γνήσιαν παράδοσιν.  Διακηρύττομεν, ανάληψιν αιματηρού πλέον αγώνος κατά πάσης βίας κι ανελευθέρας επιβουλής πατρίου Ελληνική γλώσσα ημών.

  Αποκρούομεν εισαγωγήν σχολείου ημών, διδαχής Μακεδονοσλαβικής διαλέκτου, αναπολούσης εποχόν βίας, απειλής, τρόμου, αγχότης, αιωνίων μέσων Βουλγαρικής τακτικής.

  Ορίζομεν επιτροπήν, εκ των Κ. Χ’’Τρύφωνος, Ι. Τάικον, Ν. Χ’’Μήτσεφ και Δ. Πέτρου Δίνε».

  Αυτά με το ιστορικό και καθοριστικό συλλαλητήριο που έγινε στη πόλη μας και σίγουρα, οι πλείστοι θα αγνοούσατε…

  Τώρα, σαν σχόλια δικά μου, μου προκαλούν ερωτηματικά, η απουσία απ’ την επιτροπή, του τότε Προέδρου της κοινότητας, κάποιου επώνυμου απ’ την κυρίαρχη τότε Γραικομάνικη οικογένεια των Χατζήδων, κάποιος απ’ τους επώνυμους τοπικούς Μακεδονομάχους (Κωτσόπουλος, Τσάλκος, Τζήκας, Τάσκας), απ’ τους επώνυμους κομματάρχες των δύο μεγάλων κι αντιμαχόμενων τότε παρατάξεων, Βενιζελικών – Βασιλικών.

  Αν δεν υπήρξε σκοπιμότητα, σίγουρα υπήρξε κάποια επιφύλαξη κι ερωτηματικά για το συλλαλητήριο και τη σκοπιμότητα του.

  Η ουσία του πράγματος, σε σχέση με το Μακεδονικό και τη γλώσσα του, εμένα μου θυμίζει την ιστορία με τον Γαλιλαίο, που στην Ιερή Εξέταση και με τον κίνδυνο της πυράς, αρνήθηκε τη θεωρία του, που έλεγε ότι η Γη γυρίζει γύρω απ’ τον Ήλιο, κι όχι ο Ήλιος απ’ τη Γή, κι αφού απαλλάχτηκε απ’ την κατηγορία, κι αποχωρούσε απ’ το δικαστήριο, ψιθύρισε το γνωστό …κι όμως γυρίζει!!!

  Λόγω της φύσης της δουλειάς, βρέθηκα σ’ αρκετές τελευταίες στιγμές, ανθρώπων της περιοχής μας.

  Στα πλείστα απ’ αυτά, που δεν είχα άλλοτε ακούσει σλαβική λαλιά, μπροστά στην αμείλικτη στιγμή και τον πόνο του θανάτου, αυθόρμητα, έβγαινε το μοιρολόι στα «μακεδόνικα», με κυρίαρχο το «Λέ – λε»! Ποτέ μου δεν άκουσα μοιρολόι σε σπίτι ντόπιου στα ελληνικά! Όπως, ποτέ του σχεδόν, δεν είδε κανείς «ντόπιο», να παραγγέλνει τσάμικο ή πεντοζάλη!

  Η μακαρίτισσα η μάνα μου, που ποτέ της δε θυμάμαι να μου ‘χε μιλήσει «μακεδόνικα», στα τελευταία της, ένα – δύο χρόνια πριν καταλήξει και με εγκατεστημένη μια ψιλο – άνοια, σχεδόν πάντα μου μιλούσε στη μητρική της γλώσσα, αθέλητα. Κι όταν τη ρωτούσα …γιατί μάνα δε μου μιλάς Ελληνικά; …Γιατί, πώς σου μιλάω; Απορούσε για τη λαλιά που έβγαινε απ’ τη ψυχή της…

  Ένας πλούτος πολιτιστικός, ανθρώπινος, ιστορικός, εθνολογικός, είναι η διαφορετικότητα, η πολυσυλλεκτικότητα, η πολυμορφία στους ανθρώπους, τα λουλούδια, τα φυτά, τα ζώα, που μπορούν να συμβιώνουν άριστα κι αρμονικά, όταν δεν παρεμβαίνουν φανατισμοί, απολυτότητες, ρατσισμοί, ακραίοι εθνικισμοί και πονηρά συμφέροντα.

   Είναι ευτυχία, που απολαμβάνουμε στο τόπο μας εκείνη τη γλυκύτατη σλάβικη μουσική των χάλκινων, που τόσο όμορφα αντέγραψαν και προσάρμοσαν οι Γυφτο – Βαλκάνιοι μουζικάντηδες, απ’ τις μπάντες των Αυστρο – Ουγγρικών και Οθωμανικών στρατών.

  Εκείνο το θεϊκό Αρβανίτικο «μπεράτι», εκείνα τα περήφανα Βλάχικα μουσικά ακούσματα.

  Εκείνο το συγκινητικό Ποντιακό, τον τελειότερο ύμνο στη Μάννα… μάνα εν κρύο νερόν και σο ποτήρ' κε μπαίν'!!!

  Ακόμα , κι ο θλιμμένος ύμνος στο θάνατο του Π. Μελά, έχει σλαβικο – βαλκάνια μελωδία κι είναι τόσο αγαπητός απ’ όλους τους μη φανατικούς. (Σίγουρα, δε θα τον συμπαθούν οι Χρυσαυγήτες, που αρέσκονται σε αλήστου μνήμης εμβατήρια).

  Αυτή είναι η Μακεδονία μας και σε όποιον αρέσουμε…

  Με την ιστορία της, τη πολυμορφία της, το αιματοβαμμένο της παρελθόν και το ξεκλήρισα των παλληκαριών της και τώρα, με την ελπίδα ν’ αποτελέσει τη γέφυρα και την είσοδο στα Βαλκάνια και την Ευρώπη.

  Αυτό, σίγουρα θα γίνει, αν όχι τώρα, σίγουρα αύριο, όσο κι αν κάποιοι στήνουν οδοφράγματα, για μια δημοκρατική, ανοικτή, ανθρώπινη, ειρηνική Ελλάδα του αύριο και των παιδιών μας.

  ΥΓ. Άλλο ένα ιστορικό – τραγικό- γεγονός, άγνωστο στους πολλούς, θα αναφέρω, που αφορά τη περιοχή μας και που πάλι, οι πλείστοι θ’ αγνοούν…

  Η πρώτη πανελλαδικά γυναίκα, αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης, που εκτελέστηκε το ’46, μετά από απόφαση στρατοδικείου στη πατρίδα μας, ήταν η Ξανθογίτισσα δασκάλα, η Μακεδόνισα Ειρήνη Γκίνη (Μίρκα Γκίνοβα).

 Μια τραγική πρωτοπορία της περιοχής…

  Χαράματα 26 Ιουλίου 1946, πέντε άνδρες και μια γυναίκα, η Ειρήνη! Τα πρώτα θύματα του φοβερού Γ’ ψηφίσματος, που οδήγησε στο εκτελεστικό χιλιάδες ανθρώπους, που αγωνίζονταν για τις ιδέες τους, ή που γίναν στόχοι σκοτεινών ανθρώπων, μιας άγριας εποχής.

  Τέλη Αυγούστου του ’49, απ’ τους 112 συμπολίτες του Δήμου μας που κάθισαν στο εδώλιο του στρατοδικείου της Φλώρινας –κανείς τους δεν πιάστηκε αντάρτης στο βουνό- χαράματα 30/8/49, 28 εκτελέστηκαν!!!

  Όλ’ αυτά, όχι στο Ντιγιαρμπακίρ του Κουρδιστάν της Τουρκίας, στη Μακεδονία της Ελλάδας. Αλίμονο! Σα μια μόνο δίκη!

  …Εθνικό το αληθινόν! είπε ο Σολωμός, κι η λήθη λαθών, γεγονότων και ιστορίας, οδηγεί στην τραγική επανάληψη τους…

  Αν βλέπαμε τις τραγικές ιστορίες αυτές σε μια σκληρή ταινία, θα λέγαμε σίγουρα για υπερβολές του κινηματογράφου, για να κόψει εισιτήρια.

  Όπως ταινία, με σχετικά αίσιο τέλος, θα είχε η ιστορία που μου διηγήθηκε ο Π.Σ. πατριώτης μας, που νομίζω έχω ξαναγράψει.

  … «Δικάζονταν ο πατέρας μου μαζί με άλλους, στο στρατοδικείο της Φλώρινας, σε άλλη δίκη, όχι σ’ αυτή των Αμυνταιωτών. Εγώ στρατιώτης, πολεμούσαμε τους αντάρτες στο Βόιο της Κοζάνης. Ζητάω και παίρνω άδεια και με τη στολή του φαντάρου, παρακολουθώ τη δίκη του πατέρα μου, κι ακούω τον εισαγγελέα να προτείνει θάνατο!

  Στη διακοπή της δίκης για τη διάσκεψη των στρατοδικών, ζαλισμένος, φαρμακωμένος, βλέπω στην είσοδο του κτηρίου έναν φαντάρο, μ’ ένα δίσκο με καφέδες, να πηγαίνει προς την αίθουσα της διάσκεψης του στρατοδικείου.

  Σαν αστραπή, παρακαλώ τον συνάδελφο να πάω εγώ τους καφέδες, για να ζητήσω μια χάρη απ’ τους στρατοδίκες.

  Τον πείθω και τρέμοντας, σέρβιρα τους καφέδες στο τραπέζι και μια στιγμή σαν υπνωτισμένος, απευθύνομαι στους απορημένους αξιωματικούς.

  …Σας παρακαλώ κύριοι δικαστές, μη σκοτώσετε τον πατέρα μου! Με κοίταξαν περίεργα και αυστηρά, κι ένας τους με ρώτησε …πως λέγεσαι παιδί μου; Αυτό ήταν, γλίτωσα τον πατέρα μου, με λίγα χρόνια φυλακή»!

  Ένα συμπαθέστατο, καλόγνωμο γεροντάκι ο πατέρας του, που γνωρίσαμε οι νεότεροι, αγρότης, που πέθανε κοντά στα εκατό του.

  Μικρές ιστορικές ψηφίδες, στο «ναρκοθετημένο» διαχρονικά πάζλ που λέγεται Μακεδονία, κι είναι ευτυχώς ή δυστυχώς, ο τόπος κι η πατρίδα μας.

  8-22/8/49, έγινε η φοβερή δίκη των Αμυνταιωτών – Σωτηριωτών και κατοίκων των πέριξ ντόπιων χωριών.

  …Κύριε Ρακόπουλε, πρόσεξε τι θα πεις! Εδώ εύκολα έρχεσαι αλλά δύσκολα φεύγεις! τον προειδοποίησε ο βασιλικός επίτροπος τον παππού μου Άγγελο, που ήταν μάρτυρας υπεράσπισης, δικαζόμενου γείτονα του.

  Ντιγιαρμπακίρ Ελλάδας! Αλλοίμονο!

  Και σίγουρα, πάμπολλοι απ’ τους 112 κατηγορούμενους ήταν παιδιά αυτών που πολέμησαν σκληρά με το ηρωικό 28^ο Σύνταγμα Πεζικού της περιοχής μας, που βρίσκονταν μαζί με τους επίστρατους του, απ’ τον Αύγουστο 1940 στα σύνορα στις Πρέσπες, περιμένοντας την επίθεση των Ιταλών, που για τους άλλους Έλληνες άρχισε τον Οκτώβρη…

  Κάποια συντάγματα από άλλες περιοχές της Ελλάδας, φτάσαν στο μέτωπο την άνοιξη του ’41… Πρόσφατη – ζωντανή ιστορία είν’ όλα αυτά, που τελείως βλακωδέστατα, αν όχι εγκληματικά, προσπερνάμε οι πλείστοι, καλυμμένοι με περισσή έγνοια στο …αν οι Μακεδόνες ήταν Δωρικό, Προελληνικό ή Αρειανό φύλο!

  Πάνω απ’ όλα, κυνηγοί και εραστές της επιστημονικής αλήθειας, η μιας γραφικής μυθοπλασίας, που μας ιντρικαρει παιδιάστικα, αν όχι επιπόλαια και κάνουμε καταλήψεις στα σχολεία για τη Μακεδονία. Είναι λογικό και κατανοητό, η ιστορία που διδάσκονται στα Δημοτικό τα παιδιά μας, να ‘χει στοιχεία μυθοπλασίας, σκόπιμης ωραιοποίησης κι αποσιώπησης σκοτεινών στιγμών, στη διαδρομή του χρόνου, ιδίως άγριων εποχών.

   Το απαράδεκτο και τραγελαφικό είναι η ίδια αφήγηση της δήθεν ιστορίας, να είναι γνώση και πίστη μέχρι φανατισμού, σε ενήλικους, λογικούς, δημοκρατικούς Ευρωπαίους Έλληνες πολίτες. Γεγονός, που το λιγότερο μας γελοιοποιεί διεθνώς.

  Πρόσφατα, στον έλεγχο διαβατηρίων, μετά το τελωνείο Νίκης, ο αστυνομικός της FYROM, χαμογελαστά βέβαια, βλέποντας το Κυπριακό διαβατήριο της γυναίκας μου, μου είπε …κι αυτή –εννοώντας την Κύπρο- είναι όλη Ελληνική; (Η βα, σετα ε Γκρτσκα;)

  …Όλα είναι ελληνικά, του απάντησα χαμογελαστά κι εγώ (Σάτισε Γκρτσκι)!, ευτυχώς, ακόμα χαμογελαστά…

   Και μακάρι να μείνουμε μ’ όλους τους γείτονες στα χαμόγελα και τα εκατέρωθεν πειράγματα, γιατί προς Ανατολάς συννεφιάζει μέχρι καταιγίδας…

  Είδα στη Σαλονίκη αφίσες του εξωκοινοβουλευτικού χώρου, που έγραφαν «Ιμπεριαλιστικοί κύκλοι Ελληνικοί και Τούρκικοι, ψάχνουν για μανούρα»! Λέτε να βλέπουν πίσω απ’ τη τετριμμένη καθημερινότητα;

  Καλή Χρονιά το 2019 κι ειρηνική για όλους μας! (χωρίς μανούρα)…

  ΥΓ 2. (Επί του πειστηρίου, όπως έγραφαν παλιά οι εφημερίδες για τη τελευταία είδηση).

  Επιτέλους βρέθηκε ένα «πιασάρικο» επιχείρημα για τους πολέμιους της «Συμφωνίας των Πρεσπών». Ο Ζάεφ είπε ότι η «Μακεδονική» γλώσσα θα διδάσκεται σε κάποια σχολεία περιοχών της Ελλάδας!!!

  Άντε, μετά το 1926 με το Abecedar που κάηκε στο Σόροβιτς (Αμύνταιο), προβλέπω νέα …μανούρα για το θέμα – αν πράγματι είναι κάτι που ισχύει, ή είναι fake news.

  Εγώ πάντως, θα ήθελα να μάθω μέχρι και …γύφτικα, πολύ περισσότερο μια γλώσσα, που μιλιέται και χρειάζεται να συνεννοείσαι με γείτονες, που καλώς ή κακώς μας έλαχαν και να παραγγέλνεις άνετα στις ταβέρνες τους … τάφτσιε κραφτσιε, αιουλιτσι Μακεντοντσκα σαλάτα ευωδιαστή, ρικία σου μπόγια… άϊντε να στράβιε… Τη Μακεντόντσκα σαλάτα εννοείται ότι θα τη λέμε Γκόρνο Μακεντόντσκα (Βορειο – Μακεδονική), μετά τη ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών.

    Εκείνοι οι εθνικόφρονες που αρνούνται τη συμφωνία, εννοείται, θέλουν να συνεχίσει να λέγεται όπως σήμερα …Μακεντόντσκα σαλάτα!

  Κουλουβάχατα γενικά, ή πιο ειδικά …ζαραβακατρανέμια! Ίλεος, ίλεος, λάμα λάμα έεμια! Αλληλούια… (Μαρκόπουλος).

  Μακεντόντσκα σαλάτα: Ντομάτες κομμένες σε κύβους, πιπεριές ψημένες και τεμαχισμένες, μπόλικο ψιλοκομμένο κρεμμύδι, τυρί άσπρο σε κύβους, ελιές (Καλαμών; Τουρκίας;). τέλεια στη γεύση. Εκτός αν τρως με …προκατάληψη!