Η ιερή πόλη των μονοθεϊστών…

(Του Α.Θ.Ρ., από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Είναι τραγικά οξύμωρο και τελείως ακαταλαβίστικο, τουλάχιστον για τον μέσο άνθρωπο, μ’ ότι συμβαίνει χιλιάδες χρόνια στην ιερότερη πόλη Χριστιανών, Μουσουλμάνων κι Εβραίων, την πολύπαθη και διαχρονικά αιμορραγούσα, Ιερουσαλήμ.

 

  Αυτός, ο ιερός τόπος προσκυνήματος των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών, περίπου συγγενών, με τις τόσες ομοιότητες κι επιρροές μεταξύ τους, κάθε τόσο γίνεται θέρετρο αντιδικίας, διεκδικήσεων, ταραχών, κι αλίμονο, ανθρωποθυσιών…

  Τι είναι αυτό που οπλίζει φονικά χέρια, να σκοτώνουν τον αλλόθρησκο πολλές φορές συμπατριώτη τους, κι άλλες φορές –ιδίως παλιότερα- μακελάρηδες σιδερόφρακτοι εισβολείς, ή ελευθερωτές, να αιματοκυλούν έναν τόπο με τόσο ιερό φορτίο στα χώματα του;

  Ένας ξερότοπος, ηλιοκαμένος και σκονισμένος η Παλαιστίνη, ή το Ισραήλ –ανάλογα με την οπτική γωνία του παρατηρητή-, χωρίς την ευλογία του Αραβικού πετρελαίου, που έδωσε αμύθητο πλούτο και ισχύ σε άλλες Αραβικές χώρες κι άλλαξε την παρουσία κι ιστορία τους στον κόσμο.

  Ακόμα κι η μεγάλη λίμνη –νεκρά θάλασσα- της, είναι φαρμακωμένη από το αλάτι και νεκρή από ζωή.

  Αυτή η «Γη της επαγγελίας», που έταξε ο θεός στον Μωυσή και τον Εβραϊκό Λαό πριν 5.000 χρόνια, περισσότερο με δέλεαρ για εθνικοαπελευθερωτική εξέγερση έμοιαζε, παρά για τη κατοίκηση, μετά πορεία 40 χρόνων στην έρημο, σ’ ένα παραδεισένιο τόπο…

  Πλουσιότερη κι ομορφότερη απ’ τη κοιλάδα του Νείλου, που συνετέλεσε στη δημιουργία του μεγαλύτερου κι αρχαιότερου πολιτισμού του κόσμου, αποκλείεται να ‘ταν η Παλαιστίνη, μ’ όση κλιματική αλλαγή κι αν έγινε στη πορεία του χρόνου.

  Εκείνο που ξεσήκωσε τους Εβραίους της εποχής των Φαραώ, ήταν η σκλαβιά, κι όχι η αναζήτηση μιας πλουσιότερης εγκατάστασης.

  Ούτε η γεωστρατηγική θέση της Παλαιστίνης και της Ιερουσαλήμ είναι αυτή, που η αξία της και μοναδικότητα της θα την έκαμναν διαχρονικά «μήλον της έριδος» και κατακτημένο τόπο, κάθε φορά από άλλους κατακτητές ή ελευθερωτές.

  Βαβυλώνιοι, Μακεδόνες, Ρωμαίοι, Καθολικοί Σταυροφόροι, Τούρκοι, Άγγλοι, Γάλλοι κατακτητές, πάτησαν βαθειά τα άνυδρα εδάφη της και τα πότισαν με άλικο αίμα αθώων ανθρώπων, της ταραχώδους αυτής γωνιάς της γης.

  Πριν χιλιάδες χρόνια, σίγουρα μια κύρια αιτία της διαχρονικής συμφοράς τους, που τους στοχοποιούσε, θα ήταν εκείνη η μυστήρια, μοναδική τότε στον γνωστό κόσμο, μονοθεϊστική θρησκεία, που τους έκαμνε «μαύρο πρόβατο», σ’ ένα παγκόσμιο τότε κυρίαρχο πολυθεϊσμό.

  Ένας ξεροκέφαλος, φανατικός, μονόχνοτος λαός, οι Εβραίοι, πιστοί στον Γιεχωβά και τους προφήτες τους, έρχονταν σε αντίθεση με τη πολυθεΐα των ισχυρών της οικουμένης.

  Κάτι περίπου αντίστοιχο, με τη βαριά κατηγορία της «ειδωλολατρίας» που πλήρωσαν βαριά όσοι ξεροκέφαλοι και πιστοί στην παράδοση, επέμεναν να λατρεύουν τους θεούς τους, όταν επεκράτησε στους ισχυρούς της Δύσης ο Χριστιανισμός, κι αργότερα ο Μουσουλμανισμός.

  Η ιστορία της εξέλιξης του Δυτικού πολιτισμού, που βρίσκεται στο γνωστό μας περίγυρο, είναι στενά δεμένη κι επηρεασμένη, απ’ την ιστορία και τη πορεία των τριών αυτών μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών, που ξεκίνησαν απ’ τη καρδιά της Μέσης Ανατολής.

  Φυσικά, τα δισεκατομμύρια των Απω – Ασιατών, Ινδών, Κινέζων, Ιαπώνων, Ινδοκινέζων, ή η πορεία τους στην ιστορία και την ανάπτυξη, είναι έξω και πέρα απ’ τον αναφερόμενο Μονοθεϊσμό μας.

  Και είναι λογικό, ελάχιστα να ξέρουμε για τα των θρησκειών, της παράδοσης και λεπτομερειών της ιστορίας τους, για να ‘χουμε θετική ή αρνητική άποψη.

  Αυτό ίσως είναι το μικρότερο κακό. Εκείνο που είναι τραγικό, είναι ότι ξέρουμε ελάχιστα έως καθόλου, για τους υποτιθέμενους προγόνους μας, τις δοξασίες και τις κατακτήσεις του πνεύματος και της τέχνης τους, που φτάσαν σε ασύγκριτα για τα παγκόσμια δεδομένα, ύψη.

  Χιλιάδες μαθητικές ώρες κατασπαταλήθηκαν στους προφήτες του Εβραϊκού μονοθεϊσμού, στους βασιλιάδες και τους ήρωες του, που έδρασαν στα χρόνια της προϊστορίας και παρουσιάστηκαν στον αθώο μαθητή, σαν ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα, κι όχι σαν την παράδοση ενός λαού, που συνήθως έχει λίγη σχέση με τη ιστορική αλήθεια.

  Την ίδια στιγμή, η πλούσια Ελληνική Μυθολογία, είτε αγνοήθηκε, είτε υποτιμήθηκε, είτε διαβάστηκε σαν παιδικό παραμυθάκι. Σκέτος αφελληνισμός, Ελληνοελληνικός… όλα γνωστά και εύκολα εξηγήσιμα…

  Οι παραπάνω θέσεις μου, δεν έχουν ίχνος βλακώδους εθνικιστικής υστερίας τύπου Πλεύρη, ή αστείων πολυθεϊστών.

  Άλλωστε, πιστεύω, ότι πλην της γλώσσας που την έσωσαν ειν’ αλήθεια, τα Ευαγγέλια, ο Χριστιανισμός κι εκείνος ο Μέγα Μακεδόνας επίγονος του Αλέξανδρου, ο Πτολεμαίος ο Φιλάδελφος που κάλεσε στην Αλεξάνδρεια 70 σοφούς, Ελληνομαθείς, Εβραίους, να μεταφράσουν στην Ελληνιστική γλώσσα την Παλαιά Διαθήκη των Εβραίων.

  Αυτός στην ουσία έσωσε την γλώσσα μας. Αυτός είναι ο σωτήρας της …όχι ο Μπαμπινιώτης. Άσχετα αν στο σχολείο δε μάθαμε τίποτε για το σοφό αυτόν Μακεδόνα…

   Και φυσικά ότι κατοικούμε στον Ελληνικό χώρο, σχεδόν τίποτε άλλο δεν σώθηκε απ’ τη φύτρα των μέγιστων εκείνων Ελλήνων. Εκτός ίσως, από μια ψιλο – αναρχία, που επικρατεί στις σχέσεις μας, σαν πολίτες και κράτους.

  Και ξανάρχομαι στο ερώτημα του θέματος.

  Γιατί αιματοβάφεται διαχρονικά και στρατοκρατείται η ιερή Ιερουσαλήμ;

  Εκεί που λογικά θα ‘πρεπε να κυριαρχεί ο αφοπλισμός, η ιερότητα, η αγάπη, η καταλλαγή, η ειρήνη ενός επίγειου παράδεισου σε μια ταραγμένη οικουμένη.

  Τι είναι αυτό ου την κάνει την πιο επικίνδυνη πόλη του κόσμου;

  Ούτε κυρίαρχη είναι η μαφία εκεί, ούτε συμμορίες παράνομων δρουν ανέλεγκτα, ούτε ο τόπος προδιαθέτει για το κοινό έγκλημα.

  Σοβαροί ιερωμένοι, προσκυνητές πιστοί, σεβάσμιοι ηλικιωμένοι που το ‘χουν τάμα να προσκυνήσουν τη χάρη του θεού τους, τριγυρνούν με σεβασμό τα βαρυφορτωμένα θρησκευτικότητα και ιστορία σοκάκια της.

  Κι όμως, ο φόβος ενός ξαφνικού αιματοκυλίσματος, κυριαρχεί βασανιστικά στις ψυχές των προσκυνητών.

  Δεν υπάρχει χειρότερη απειλή για τον άνθρωπο, απ’ τον φωλιασμένο φόβο στη ψυχή και το μυαλό του.

  Ο φόβος του διπλανού σου στο λεωφορείο, του νεαρού που στέκεται στο πεζοδρόμιο, του φορτηγού που έρχεται από απέναντι, απ’ το σταθμευμένο στη άκρη αυτοκίνητο…

  Εκείνο το φρικτό, εκκωφαντικό μπάαμμ!!! Η σκόνη και τα συντρίμμια στον αέρα, τα ουρλιαχτά, τα αίματα, τα ξεκοιλιασμένα σώματα, τα βογγητά, έχουν φωλιάσει στο νου και τη ψυχή των κατοίκων.

  Απ’ την άλλη πλευρά, η βία της στρατο – αστυνομίας, με συνεχείς ελέγχους, έρευνες, ανακρίσεις, αναίτιες συλλήψεις και φυλακίσεις, γκρεμισμένα σπίτια, αρπαγμένα χωράφια και κείνο το αίσθημα μόνιμης αδικίας, που φουντώνει σε συνθήκες κατοχής και σκληρής βίας.

  Παλιότερα, η ιστορία σιδερόφρακτων εισβολέων, Φράγκων Σταυροφόρων που διαγούμισαν τη χώρα, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά απ’ τη πατρίδα τους.

  Και στο μέσον, τα ιερά και όσια τριών θρησκειών, που καλύπτουν τον πληθυσμό του μισού πλανήτη, άγιος τόπος και προσκυνηματικός για εκατομμύρια πιστών του κόσμου όλου.

  Κι ένα ιερατείο των τριών θρησκειών, που κρατάει άσβεστη τη φλόγα της αγιότητας του χώρου, αδιαπραγμάτευτα, με την απόλυτη πίστη, στη δική του μοναδική αλήθεια, στο δικό του – κατάδικο του θεό, τον δικό του άνθρωπο, το δικό του μνημείο.

  Αυτή η απολυτότητα, στη μοναδική –δική μας- αλήθεια, ο φανατισμός, η αδιαλλαξία, η αδιαμφισβήτητη πίστη, καταλήγει πολλές φορές σε μισαλλοδοξία.

  Στην πεισματική άρνηση της υποτιθέμενης αλήθειας του άλλου, στην υπεράσπιση με κάθε μέσο και φανατισμό, στο πραγματικό ή υποτιθέμενο δίκιο σου.

  Από κει και πέρα, ο κατήφορος έχει απλά διαβαθμίσεις, από απλά – ασεβή σπρωξίματα, για το πιο δόγμα Χριστιανικό θα μπει πρώτο στον Άγιο Τάφο, μέχρι ολέθρια παρανόηση ιερών κειμένων, που πείθουν νεαρούς, να ζωστούν εκρηκτικά και να αιματοκυλίσουν αθώους ανθρώπους, στο όνομα του δικού τους θεού, που θα τους προσμένει στον παράδεισο…

  Ή, οι πιο πιστοί – φανατικοί στο θεό τους Εβραίοι, να είναι και οι πιο φανατικοί στην εξολόθρευση ή εξαπανδρισμό των αδύναμων, χωρίς τανκς κι αεροπλάνα Παλαιστίνιων, κατοίκων της προαιώνιας πατρίδας τους. Θεός φυλάξοι…

  Φυσικά, πέρα και από την αθωότερη πλευρά του έστω, φανατικού πιστού, υπάρχει και το γυαλιστερό «χρυσίον» που ρέει πάντα αστείρευτα στα παγκάρια ή τις τσέπες αυτών που ελέγχουν –κατά κανόνα ανεξέλεγκτα-, ιερά προσκυνήματα.

  Υπάρχει ένα πλούσιο αλισβερίσι με πονηρούς διαχειριστές, που πάντα συνωστίζονται «ευλαβικά», όπου λάμπει χρυσός, ή έστω, Ευρουλάκια…

  Όλο λοιπόν αυτό το έτσι ή αλλιώς συσσωρευμένο μπαρούτι σε μια πόλη, απλά χρειάζεται έναν δήθεν Χριστιανό, επικίνδυνο Τράμπ, ή κάποιον φανατίλα – σκοτεινό σαρικοφόρο, ή έναν σιωνιστή Εβραίο, για να αναφλεγεί σαν πυροτέχνημα όλη η εκρηκτική περιοχή.

  Και φυσικά, εκείνη η πανάρχαιη θεϊκή εντολή του Μωσαϊκού Νόμου, το «ου φονεύσεις», να γίνει ριπές πολυβόλων σε αμάχους διαδηλωτές, εκρήξεις νεαρών καμικάζι μέσα σε αθώους πολίτες, βομβαρδισμούς Δυτικών αεροπλάνων σε πόλεις, περίπου ισοπεδωμένες.

  Εκείνο το απαράμιλλο «αγαπάτε και τους εχθρούς ημών» του επαναστάτη Ιησού, να γίνει απλά, μια ρουτινιάρικη ψαλμωδία χωρίς νόημα.

  Εκείνο το αρκετά ανεξίθρησκο μήνυμα του Μουσουλμανισμού, που άφησε σχεδόν απείραχτη τη Χριστιανική θρησκεία σε συνθήκες Οθωμανικής σκλαβιάς, κι άφησε εκκλησίες και Πατριαρχείο στη καρδιά του Αραβικού Μουσουλμανισμού, να γίνεται κουρέλι μίσους και εγκληματικής μισαλλοδοξίας, απ’ τους μακελάρηδες του 1515, για Χριστιανούς αλλά και για Μουσουλμάνους.

  Μια εσκεμμένη και εγκληματικά παραποιημένη των μηνυμάτων, του σκοπού, των κηρυγμάτων θρησκειών που πρότειναν την ειρήνη, την αγάπη, τη συνδιαλλαγή, τη συγνώμη, τη μετάνοια, τη συγχώρεση, γίνεται δυναμίτιδα που ανατινάζει ανθρώπινες σχέσεις και σάρκες, στον ιερότερο τόπο Χριστιανών – Εβραίων και Μουσουλμάνων.

  Απροσμέτρητα –για όλους εμάς- σκοτεινά συμφέροντα; Τυφλή μισαλλοδοξία; Εγκληματική βλακεία και φανατισμός; Τυφλός δογματισμός καλογερίστικος; Επικίνδυνος κι απάνθρωπος εθνικισμός;

  Όλα μαζί, διαχρονικό εκρηκτικό κι επικίνδυνο πακέτο!

  Και κείνοι οι αρχηγοί με τα χρυσοκέντητα ράσα τους; Ο Πάπας, ο Πατριάρχης, ο Αρχιραβίνος, ο Αρχιμουφτής; Ο Σιίτης; Ο Σουνίτης; Ο χι, ο ψι;

  Καλά, ο αρχιερέας του Ζωροάστρη που χιλιάδες χρόνια λάτρευαν στην Ανατολή, σήμερα πιθανόν είναι ένας φτωχός λευίτης, κρυπτόμενος σε κάποια ξεχασμένα χωριά της Ανατολής…

  Γιατί λοιπόν όλοι αυτοί οι άγιοι άνθρωποι, δεν βγαίνουν μπροστά στα πολυβόλα που εξ ανάγκης θα σιωπήσουν;

  Γιατί δεν βρίσκονται όλοι μαζί στο κέντρο της Ιερουσαλήμ, σε μια κοινή, αγωνιώδη προσευχή στο θεό, να ζητήσουν όλοι μαζί το έλεος του, για ειρήνη, αγάπη, συνεννόηση, μετριοπάθεια, υποταγή;

  Δεν είναι πολέμαρχοι, πολιτικοί, τραπεζίτες, μεγαλάτορες ή μεροκαματιάρηδες που τρέχουν για το μεροδούλι… Εκπρόσωποι κι αντιπρόσωποι του θεού είναι. Του ίδιου θεού, ότι όνομα κι αν του αποδίδουν.

  Εσείς δηλαδή, πιστεύεται, ότι κάποτε θα καταφέρουν ν’ απαγκιστρωθούν απ’ τα ρουτινιάρικα θυμιατήρια και τα « κύριε ελέησον» και θα σκύψουν στον πόνο του ανθρώπου;

  Θα σταματήσουν να προστατεύουν κανόνια; (Αγία Βαρβάρα). Πολεμικά αεροπλάνα; (Αρχάγγελοι). Τυφεκιοφόρους; (Άγιος Γεώργιος). Πολεμικά πλοία; (Άγιος Νικόλαος).

  Σίγουρα, τους αντίστοιχους αγίους – καθοδηγητές, σε ανθρωποκτόνες βολές θα ‘χουν κι οι Μουσουλμάνοι, κι οι Εβραίοι, τους οποίους –συγχωρήστε με- αγνοώ.

  Πόσο αλήθεια μοιάζει η Ομηρική ιστορία της ανάμειξης των θεών, άλλων στο πλευρό των Ελλήνων κι άλλων (ανθελλήνων) στο πλευρό των Τρώων;

    Δεν είναι λίγο αστείο, περίεργο, αλλά τόσο ίδιο;

  Καλή χρονιά σε όλους μας (2018). Αν και ο χρόνος, κι η πορεία του, είναι μια αφηρημένη έννοια, αφού τόσα λίγα αλλάζουν για τη ζωή των ανθρώπων, αν εξαιρέσουμε την εξέλιξη, χρόνο με το χρόνο, των …smart phones!

  Χρόνια πολλά και καλά…