Το παιδί της μαμάς και το καμάρι του μπαμπά…

(Του Γιώργου Μπέλτση, από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Ήγγικεν λοιπόν και η ώρα των φετινών μηχανογραφικών. Η οποία, όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, θα βρει πολλούς νέους αλλά και γονείς απροετοίμαστους γι αυτό που έρχεται. Όχι για τους βαθμούς, δεν θα είναι τόσο κοινότοπο το θέμα μας.

 

Μιλάμε για τον αποχωρισμό και την απώλεια σήμερα. Κάποιοι θα πρέπει να αντιμετωπίσουν κατάματα τον χαρακτήρα που έχτισαν και γαλούχησαν. Και για να εξηγούμαι: όσον καιρό οι γονείς παιδιών με αναπηρία προσπαθούν να ασκήσουν και να ενδυναμώσουν τον χαρακτήρα και τις δεξιότητες του παιδιού τους, υπάρχουν –δυσανάλογα–  πολλοί άλλοι στην Ελλάδα που υπερπροστατεύουν το αρχικά υγιέστατο τέκνο τους, μεταλλάσσοντάς το σε ανάπηρο. Βαριά κουβέντα αλλά είναι έτσι ακριβώς.

  Πολλοί από εμάς μεγαλώνουμε το παιδί μας αφαιρώντας από τον δρόμο των παιδικών του χρόνων ακόμα και το παραμικρό εμπόδιο, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται απίστευτα στην ενήλικη ζωή του. Βλέπουμε το παιδί μας συνεχώς ως ένα αδύναμο πλάσμα, και προσπαθούμε να το καλύψουμε με τις φτερούγες μας για όσο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μπορούμε.

  «Πρόκειται για μια καλοπροαίρετη αλλά μυωπική θεώρηση, που δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος της βλάβης που προκαλεί στο αντικείμενο της αγάπης. Η στάση αυτή είναι οφθαλμοφανώς αντιληπτή από τους τρίτους, αλλά δύσκολα αναστρέψιμη». Σε εισαγωγικά θα βλέπετε αυτούσια αποσπάσματα ομιλιών και γραπτών, ειδικών.

  Είναι άδικο κάποιος να παραμένει για πάντα μικρός και ανώριμος για τους δικούς του, όσο ακριβώς και το να είναι μεγάλος από τη παιδική του ηλικία. Και έχει αποδειχθεί εδώ, ότι το λάθος που γίνεται είναι το εξής: «ο γονιός που υπερπροστατεύει, είναι ο ίδιος που δυσκολεύεται σε αντίστοιχες καταστάσεις και επομένως προστατεύει ένα δικό του ανασφαλές στοιχείο.

  Ο γονιός που συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο είναι πεπεισμένος ότι μια διαφορετική στάση, πιο ισορροπημένη, ισοδυναμεί με συναισθηματική εγκατάλειψη του παιδιού του».

  Ναι αλλά έτσι το παιδί χάνει την ευκαιρία να αναπτύξει πολλές επικοινωνιακές δεξιότητες και ψυχικές αντιστάσεις. Ζει σε έναν κοινωνικό γυάλινο πύργο. Το «ψυχικό» ανοσοποιητικό του σύστημα δεν έρχεται σε επαφή με τον πραγματικό κόσμο και παύει να αναπτύσσεται.

  Πάμε τώρα και σε ένα άλλο θέμα σχετικό με τις σχέσεις γονέων - τέκνων.

  Η σύγκριση. Αχ αυτή η έρμη η σύγκριση! Όλοι οι γονείς προκειμένου να παραδειγματίσουμε και να κινητοποιήσουμε τα παιδιά μας, πέφτουμε στην παγίδα της σύγκρισης με άλλα παιδιά. Αυτό μπορεί να γίνεται περιστασιακά, αλλά όταν γίνεται συνεχώς δημιουργεί σοβαρές δυσλειτουργίες στο παιδί. Κι αυτό επειδή «η σύγκριση ζει ισόβια με το άγχος των εξετάσεων. Είναι συνεχής πόλεμος με έναν αόρατο εχθρό. Η χαρά της επιτυχίας χάνεται την αμέσως επόμενη στιγμή, καθώς επικρέμεται διαρκώς η επιβουλή κάποιου αντιπάλου.

  Η σύγκριση αρρωσταίνει τους υγιείς. Δημιουργεί ντοπαρισμένους, άρρωστους, πρωταθλητές. Όταν κανείς μετρά τη ζωή του με γνώμονα την σύγκριση, τότε το βλέμμα του είναι μόνιμα στραμμένο προς τους άλλους. Δεν ικανοποιείται από τα όποια δικά του επιτεύγματα, καθώς το σημαντικό δεν είναι το ίδιο το γεγονός, αλλά η επικράτηση.

  Η αίσθηση αδικίας είναι μονίμως παρούσα στις συγκρίσεις. Από την βαθμολογία και την κατάταξη των παιδιών στο σχολείο και στις Πανελλήνιες, μέχρι την κατάληψη μιας ανώτατης επαγγελματικής θέσης».

  Προσέξτε αυτό τώρα: Αυτοί που μαθαίνουν να διψούν για αναγνώριση δεν νιώθουν ότι κρίνεται ένα έργο τους, αλλά εισπράττουν την αξιολόγηση ως κρίση του ίδιου του εαυτού τους. Δεν είναι δόκιμο λοιπόν να φορτώνουμε τα παιδιά μας με ευθύνες που δεν τους αναλογούν σε καμία περίπτωση, ζητώντας τους να είναι συνεχώς πρώτα.

  Η πρωτιά έρχεται και φεύγει σύντομα. Αμέσως ορθώνεται ένας καινούργιος στόχος, συνήθως δυσκολότερος από τον προηγούμενο! Όταν όμως το παιδί δέχεται να παίξει τον ρόλο του κυνηγού της πρωτιάς, υφίσταται τέτοια εσωτερική πίεση που πολλές φορές το καταβάλλει.

  «Αυτός που κάνει συγκρίσεις για να νιώσει καλά, δεν συνειδητοποιεί ότι θέτει τον εαυτό του σε διαρκή ανασφάλεια. Η σύγκριση είναι μια πληγή διαρκώς ανοιχτή και δεν επουλώνεται. Ανεξάρτητα από το όποιο  αποτέλεσμα, αξιολογείται ως βλαπτική».

  Εν κατακλείδι: ας αφήσουμε το παιδί να μεγαλώσει σαν παιδί, με προτροπές ναι, αλλά όχι με άγχος για την επίτευξη των όποιων στόχων. Ένα υγιές παιδί είναι αυτό που βρίσκεται σε συνεχή επαφή με τα μικρόβια της κοινωνίας, αλλά ταυτόχρονα που έχει αναπτύξει τα ολόδικά του αντισώματα. Που ευχαριστιέται και αγαπά να μαθαίνει για τον εαυτό του και όχι για κάποιον άλλο.

Γ. Μ.

παραΕκπαιδευτικός