Το ράσο δεν κάνει τον παπά…

  «Το ράσο δεν κάνει τον παπά». Και ποιος δεν το ‘χει ακούσει και ποιος δεν το ξέρει! Μα πόσοι από εμάς έχουμε στ’ αλήθεια βιώσει την επαλήθευση της συγκεκριμένης παροιμίας; Εξ άλλου, η συναναστροφή με παπάδες, προϋπόθεση απαραίτητη για παρόμοιο βίωμα, δεν είναι της μόδας.

  

  Ωστόσο, εδώ, στην ολιγάριθμη κοινωνία τού Νυμφαίου (35 νοματαίοι όλοι κι όλοι οι μόνιμοι κάτοικοι), κάθε συναναστροφή είναι χρήσιμη και κάθε παρουσία πολύτιμη. Αυτή δε τού παπά μία από τις πολυτιμότερες, καθώς οι ευθύνες του ξεπερνούν τα της εκκλησίας.

  Όπως οι περισσότεροι παπάδες της υπαίθρου, έτσι και ο δικός μας παπά-Γιάννης, καλείται να πληρώσει πολλά κενά της καθημερινότητάς μας, τα οποία δεν εμφανίζονται στις πόλεις Επιπλέον, έχει ένα ιδιαίτερο επικοινωνιακό χάρισμα και περίσσια κοινωνικότητα, χαρακτηριστικά που τον καθιστούν ως ένα από τα πιο περιζήτητα μέλη τού χωριού.

  Το που θέλω, λοιπόν, να μοιραστώ μαζί σας αφορά στην επαλήθευση της παροιμίας από τον δικό μας παπά.

  Συνέβη το περασμένο Σάββατο, παραμονή της γιορτής τού Άη-Νικόλα ντι βαέρε, δηλαδή τού Άη-Νικόλα τού καλοκαιριού, στη μνήμη τού οποίου είναι αφιερωμένη η εκκλησία και γιορτάζεται τέλη της άνοιξης, αφού οι βαρυχειμωνιές δεν επιτρέπουν τον εορτασμό του στην καθιερωμένη ημερομηνία της 6ης Δεκεμβρίου.

  Μαζεύεται πολύς κόσμος! Οι γυναίκες φτιάχνουν πίτες και γλυκά και μετά το πέρας της λειτουργίας γίνεται γλέντι στην αυλή της εκκλησίας. Φέτος θα χόρευε και το χορευτικό συγκρότημα της ΧΑΝΘ παραδοσιακούς χορούς της περιοχής! 

  Όπου και μια πρώτη απόδειξη της ορθότητας της παροιμίας μας, ήταν ίσως το ότι δεν χρειάστηκε να φορέσω φουστάνι για να συμμετάσχω στην διαδικασία των πρόσφορων, που είναι αποκλειστικά γυναικεία υπόθεση –έφτιαξα μια πρασόπιτα, μια πάστα - Φλώρα και τρεις πιατέλες σαντουϊτσάκια, που έτυχαν γενικά θετικής αποδοχής.

  Εν πάση περιπτώσει, το προηγούμενο Σάββατο βρεθήκαμε καμιά δεκαριά συνδαιτυμόνες σε μια μάζωξη σε σπίτι φιλικό. Μαζί μας και ο παπάς. Χωρίς το ράσο του. Με περιβολή εργασίας, αφού όλη μέρα ασχολιόταν με χειρονακτικές δουλειές φροντίζοντας για τον καθαρισμό και τον καλλωπισμό της εκκλησίας και της αυλής της. Ανάμεσά μας κι ένα ζευγάρι που επισκεπτόταν για πρώτη φορά το Νυμφαίο.

  Κάποια στιγμή, παραξενεμένος, ο σύζυγος, από την «ελευθεριάζουσα» συμπεριφορά τού παπά μας και παρακινημένος απ το πείραγμα κάποιων σκανδαλιάρηδων της παρέας, θέλησε ν’ ανοίξει θεολογική συζήτηση μ’ εμφανώς δεικτική διάθεση.

- Καταρχήν να δηλώσω, είπε, πως εγώ δεν πιστεύω!

- Δε με λες, τον ρωτάει ο παπά-Γιάννης που παρά την κούραση σήκωσε το γάντι, αρετές έχεις;

- Δηλαδή;       

- Προσπαθείς να ζεις μια ζωή ενάρετη;

- Όσο μπορώ…

- Ε τότε πιστεύεις! Γιατί αυτό είναι ο Χριστός, να προσπαθούμε να ζούμε ενάρετα.

- Κι ο θεός; Ρώτησε εξυπνακίστικα ο άλλος.

- Το θεό φίλε μου, τού απάντησε με ζέση ο παπάς, η όψη τού οποίου είχε αναψοκοκκινίσει και τα μάτια του λαμπύριζαν, τον βλέπω στο πρόσωπό σου, στο πρόσωπο όλων των ανθρώπων. Για μένα ο θεός είσαι Εσύ!

- …