Η εκκλησία κινδυνεύει …ψάχνει σωτήρες (Εξηγήσεις - Αναλύσεις)…

  Δεν χρειάζεται να σχολιάσω τους προσωπικούς χαρακτηρισμούς, που μου αποδίδει ο κ. Βασίλης Κερμενιώτης, τους θεωρώ πολύ επαινετικούς και άκρως τιμητικούς, το ίδιο και όσα γράφει το ιστολόγιο των «ανωνύμων» διαχειριστών, «Αυγουστίνος Καντιώτης»( http://www.augoustinos-kantiotis.gr/).

  

  Ο σκοπός της συγγραφής του παρόντος άρθρου, είναι να διευκρινίσει και να τεκμηριώσει όλες εκείνες τις αμφισβητούμενες θεολογικές θέσεις, κατά τον κ. Κερμενιώτη. Ενώ επιπλέον, να αποκαταστήσει τα πρόσωπα εκείνα που άνευ λόγου εμπλέκονται τα ονόματα τους στην ανταπάντηση του.

  Αρχικά, μου καταλογίζεται ειρωνικός τρόπος γραφής, προς όλους εκείνους που «μάχονται» υπέρ της «ορθοδοξίας» εναντίον του οικουμενισμού. Δυστυχώς, εκείνοι προσδίδουν στο εαυτό τους χαρακτηριστικά «σωτήρων» της πίστεως που κινδυνεύει και επειδή η ορθόδοξη πίστη, δεν είναι αόριστη, όπως πολύ σωστά παρατηρείτε, αλλά εκφράζεται μέσα στην εκκλησία, τότε και η εκκλησία κινδυνεύει.

  Επομένως όταν κάτι κινδυνεύει να χαθεί πρέπει να διασωθεί, άρα αυτοί που αναλαμβάνουν την διαδικασία της διάσωσης, ονομάζονται διασώστες και βάση του πλούτου της ελληνικής γλώσσης μπορούν να αποκληθούν και «σωτήρες».

  Αυτό τουλάχιστον δείχνουν τέτοιες ενέργειες. Βέβαια, εφόσον παραδέχεστε ότι η εκκλησία δεν κινδυνεύει, τότε είναι η κιβωτός της σωτηρίας, όλων των ανθρώπων και επομένως όσοι βρίσκονται μέσα σ’ αυτή δεν κινδυνεύουν από τίποτα. Άρα λοιπόν η παραμονή μέσα στην εκκλησία διασφαλίζει την σωτηρία και προστατεύει από τις αιρέσεις και τα σχίσματα, όταν όμως κάποιος επιχειρήσει να αποκοπεί, ή έστω να αποτειχιστεί(η φαρισαϊκή δειλία και η πιο εγωιστική συμπεριφορά, «των αντιοικουμενιστών»), τότε βγαίνει εκτός του σώματος του Χριστού και εύκολα χάνεται. Σας είναι δύσκολο να κατανοήσετε τι σημαίνει εκκλησία, εφόσον δεν γνωρίζεται πρώτα, τι είναι ο επίσκοπος για την εκκλησία.

  Έπειτα, χρησιμοποιείτε τον άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη, όχι τυχαία, αλλά σκοπίμως για να συνδέσετε την ενέργεια της παύσης του μνημοσύνου που έκανε και εκείνος προς τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Άγιο Ταράσιο, με όσους επιθυμούν να παύσουν το μνημόσυνο του επισκόπου πατρός Θεοκλήτου στην περιοχή μας. Επειδή στο μέλλον συν Θεώ, θα επανέλθω αναλυτικότερα στον σχολιασμό της όντως αντικανονικής ενέργειας του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου, που αποτελεί λανθασμένα σημαία στην λεγόμενη αποτείχιση, προς το παρόν ας γίνει κατανοητό, πως η εκκλησία εκφράζεται εν συνόλω και όχι μεμονωμένα από τις θέσεις κάθε πατρός. Συγκεκριμένα, κακώς διέκοψε το μνημόσυνο ο άγιος Θεόδωρος, η ενέργεια ήταν περά για πέρα αντικανονική και επιπλέον, η αιτία δεν είχε να κάνει με αίρεση.

  Όσα δεν τελούντο από τον άγιο κατά την παύση του μνημοσύνου λογίζονται ως άκυρα. Άλλωστε αν δεχθούμε ότι όσα οι πατέρες της εκκλησίας αναφέρουν δεν επιδέχονται αμφισβήτηση και η εκκλησία τα δέχεται άνευ εξετάσεως, τότε θα πρέπει να δεχθούμε «τον απόλυτο προορισμό» του ιερού Αυγουστίνου και την θεωρία «περί αποκαταστάσεως των πάντων» του αγίου Γρηγορίου Νύσσης, θέσεις που κατεδίκασε και απέρριψε η εκκλησία. Επομένως, η αποδοχή των λεγομένων των πατέρων στην εκκλησία γίνεται μέσα στην ορθόδοξη βιωματική της εμπειρία και η αγιότητα αυτών δεν αναιρεί το γεγονός πως ως άνθρωποι μπορούν να πέσουν σε εσφαλμένες απόψεις.

  Επιπλέον, υποστηρίζετε ότι ο άγιος Κοσμάς «πήρε την ευχή του Πατριάρχη και έκανε υπακοή σ’ αυτόν διότι ο Πατριάρχης, τότε, ήταν ορθόδοξος και όχι αιρεσιάρχης, όπως είναι ο τωρινός.» Πως συμπεραίνετε ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης είναι αιρετικός; Ξέρετε στην εκκλησιολογία, που παντελώς αγνοείται, κάποιος είναι αιρετικός όταν καταδικαστεί εν συνόλω από την εκκλησία, δια των αρμοδίων οργάνων αυτής. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει και ούτε πρόκειται να συμβεί, επειδή αν κάποιος γνωρίζει τι σημαίνει εκκλησία, ξέρει σε βάθος τους πατέρας αυτής,  μαρτυρά και αγωνίζεται για  την ενότητα της ως σώμα Χριστού, δεν είναι άλλος από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο. Σαφέστατα, η δράση προσηλυτισμού των παπικών τα χρόνια του αγίου Κοσμά, ήταν σε έξαρση, σε συνδυασμό με το επίπεδο των υπόδουλων Ελλήνων και την έλλειψη θεολογικά κατηρτισμένων ιερέων της εκκλησίας, ο λαός ήταν ευάλωτος σε κάθε προσπάθεια προσεταιρισμού.

Όσο αφορά την Πανορθόδοξο Σύνοδο, η εκκλησίες εκφράζονται εν συνόλω δια των προκαθημένων αυτών, οι οποίοι καταθέτουν όσα ως σώμα της ιεραρχία αποφάσισαν και επειδή η εκκλησία, δεν είναι βουλή, δεν βασίζεται στην πλειοψηφία των μελών, αλλά των εκκλησιών και οι εκκλησίες αυτές εκφράζονται δια των Πατριαρχών και Αρχιεπισκόπων, αλλιώς θα είχαμε από την αρχή, αν συμμετείχε τελικά η εκκλησία της Ρωσίας, μια αριθμητική υπεροχή μελών που θα ποδηγετούσε τις αποφάσεις της Συνόδου.

  Όσο δε αφορά, τον Σεβασμιώτατο Προύσης, επειδή είχα την τιμή να τον έχω καθηγητή, η έννοια του Πρωτείου εκφράζεται ως μορφή διακονίας και κατευθύνσεως του πληρώματος της εκκλησίας. Αναλογιστείτε το πώς το Οικουμενικό Πατριαρχείο ανέστησε τα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία κατά την Τουρκοκρατία, έδωσε το Αυτοκέφαλο, ή την Αυτονομία σ’ όλα τα νεωτερά Πατριαρχεία και τις Αυτοκέφαλες εκκλησίες, αλλά και την ευθύνη που απορρέει απ’ αυτό, για την ενότητα και την αποφυγή των διενέξεων μεταξύ των εκκλησιών, όπως παλαιότερα με την εκκλησία της Βουγλαρίας και την πρόσφατη διαμάχη των πατριαρχείων Αντιοχείας Ιεροσολύμων. Η ισότητα και η λειτουργική χρήση του πρωτείου εκφράζεται με βάση την Τριαδολογία, όπως λέγει παρακάτω, ο Σεβασμιώτατος Προύσης. Καθώς ο Πατήρ γεννά τον Υιό και εκπορεύει το Πνεύμα, επομένως τα δυο πρόσωπα εκπηγάζουν από τον Πατέρα, αυτός τα φανερώνει, δεν υπάρχει Υιός, αν δεν υπάρχει Πατήρ, ούτε Άγιο Πνεύμα χωρίς τον Πατέρα, από πού θα εκπορεύεται, αλλά και ο Πατήρ δεν μπορεί να σταθεί χωρίς τον Υιό, που είναι η Σοφία και ο Λόγος του, ούτε χωρίς το Άγιο Πνεύμα . Έτσι και η εκκλησία, δεν πορεύεται άναρχα, στην Θεία Λειτουργία, ο πρώτος τη τάξει την τελεί, οι υπόλοιποι μετέχουν και βοηθούν, αυτός κάνει τον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, δεν μπαίνουν άναρχα όλοι στην μέση, αλλά όλοι είναι ίσοι, επομένως έχουμε  λειτουργική χρήση του πρωτείου.

  Εν συνεχεία υποστηρίζετε ότι γράφω «κάτι αιρετικό: ότι δεν τελείται η «Θεία Λειτουργία στο όνομα του Χριστού, αλλά στου επισκόπου και όταν μνημονεύουν αυτόν τότε τελείται εξ ονόματος αυτού στο  όνομα του Χριστού» και ότι είναι «κέντρο της λατρείας ο επίσκοπος». Η «θεολογία» του Οικουμενισμού!», δεν είναι άποψη απλώς του Μητροπολίτου Περγάμου Ιωάννου Ζησιούλα, διακεκριμένου ακαδημαϊκού, στου οποίου την θεολογία περί πρωτείο διαφωνώ και εγώ, όχι ως προς την αρχή της φανερώσεως των δυο προσώπων από τον Πατέρα, αλλά ως προς την διαβάθμιση που υποστηρίζει, και όχι την συνύπαρξη που είναι το σωστό. Πιστεύετε ότι η Θεία Λειτουργία άμεσα τελείται στο όνομα του Χριστού και όχι του επισκόπου, όσο αφορά τους ιερείς, υποστηρίζετε ότι, «Κέντρο της Θείας Λειτουργίας είναι ο Χριστός, όχι ο επίσκοπος!». Αν ισχύει αυτό τότε μπορούμε να κοινωνούμε και στους σχισματικούς παλαιοημερολογίτες, ακόμα δε και στους ουνίτες εφόσον έχουν ελληνόρυθμο λειτουργικό τύπο τελούν κι αυτοί την Θεία Λειτουργία, όπως εμείς, άρα δεν υπάρχει πρόβλημα.  Και άρα τα μυστήρια αυτών είναι έγκυρα.

  Μην εθελοτυφλείτε, κέντρο και αναφορά της λατρείας στην ορθόδοξη εκκλησία είναι ο επίσκοπος, αυτός προσδίδει εγκυρότητα στα μυστήρια, η επίκληση του ονόματος του διαφοροποιεί την εκκλησία από τις αιρέσεις και τα σχίσματα, άλλωστε η ουνία είναι αίρεση, επειδή ακριβώς μνημονεύει τον πάπα και δεν έχει κοινωνία με τους ορθοδόξους επισκόπους. Ο Χριστό δανείζει τα χέρια του στους ιερείς στο να τελούν την Θεία Λειτουργία, γι’ αυτό και είναι κατά τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό ανώτεροι των αγγέλων, τότε τους δανείζει και το Αρχιερατικό του χάρισμα, ποίος όμως τους το μεταδίδει ο επίσκοπος, άρα αυτός γίνεται τύπος Χριστού στον τόπο του την εκκλησία και η επίκληση του ονόματος του από τους ιερείς, αναγάγεται στο ίδιο τον Χριστό, που δια του επισκόπου οδηγεί την εκκλησία.

  Τέλος, θεωρείτε ότι ο μητροπολίτης μας π. Θεόκλητος, «τα είπε αυτά χωρίς να τα πιστεύει. Τα είπε με σκοπό να τρομάξει και να αποτρέψει, και τους κληρικούς που σκέφτονται να του κόψουν το μνημόσυνο και τους λαϊκούς που θα τους ακολουθήσουν.». Ξέρετε η εκκλησία δεν τρομοκρατεί, ούτε απειλεί, αλλά σαν φιλόστοργη μητέρα προστατεύει τα παιδιά της από τα σχίσματα και τις αιρέσεις και αποβάλλει το σάπιο μέλος, για να μην συμπαρασύρει στην σήψη και τα άλλα. ‘Όσο αφορά τον πατέρα Αυγουστίνο ναι, όσο καιρό δεν μνημόνευε τον Πατριάρχη Αθηναγόρα οι θείες λειτουργίες που τελούσε ήταν άκυρες, αλλά προσέξτε την διαφορά, αυτοπαγιδέυεστε, επειδή αγνοείται την εκκλησιολογία.

  Ο πατήρ Αυγουστίνος για λίγο καιρό έπαυσε το μνημόσυνο. Η χειροτονίες που ετέλεσε είναι κανονικότατες. Και πως γίνεται αυτό; Δεν είχε καταδικαστεί από την Σύνοδο και επομένως ήταν κανονικός επίσκοπος, με δικαίωμα να ευλογεί και να αγιάζει τον λαό, επιπροσθέτως να χειροτονεί, να κείρει και να χειροθετεί. Οι ιερείς του είχαν την κανονικότητα και την εγκυρότητα, επειδή ακριβώς μνημόνευαν αυτόν, αν κάποιος εκείνη την εποχή διέκοπτε το μνημόσυνο του πατρός Αυγουστίνου, χωρίς ο ίδιος να έχει καταδικαστεί συνοδικά κι όντας νόμιμος επίσκοπος, τότε ο ιερεύς αυτός θα ήταν σχισματικός με ακυρότητα κάθε μυστηρίου. Αν τελικά ο πατήρ Αυγουστίνος ενέμενε στην παύση του μνημοσύνου και καθαιρούνταν, τότε η χειροτονίες του δεν θα έχαναν την εγκυρότητα τους, αν οι ιερείς αναγνώριζαν τον νέο επίσκοπο και τον μνημόνευαν, θα ήταν κανονικά ενταγμένοι στο σώμα της εκκλησίας. Εκτός θα ήταν αυτοί που θα ακολουθούσαν τον πατέρα Αυγουστίνο. Το πρόβλημα ήταν στο πατέρα Αυγουστίνο όχι στους ιερείς, και ειδικότερα στην Θεία Λειτουργία που εκεί μνημονεύει ο επίσκοπος την εκκλησιαστική αρχή όπου υπάγεται, τα μυστήρια που τελεί εκτός αυτής δεν απαιτούν μνημόνευση της εκκλησιαστικής αρχής από τον επίσκοπο, ενώ για τους ιερείς δεν ισχύει το ίδιο, όλα τα μυστήρια απαιτούν την μνημόνευση του επισκόπου. Έτσι, ο επίσκοπος καταδικάζεται από την μη μνημόνευση μόνο από την Θεία Λειτουργία, ενώ οι ιερείς από την Θεία Λειτουργία και κάθε μυστήριο. Ενώ η τελική καταδίκη έρχεται από τα συνοδικά όργανα.

  Επειδή, μου υποδεικνύεται να συμβουλεύομαι τον πνευματικό μου, σας πληροφορώ ότι εγώ έχω τον πνευματικό μου για να λέγω τις αμαρτίες μου και να με οδηγεί ολοένα και πιο κοντά στην σχέση μου με τον Θεό και τους ανθρώπους, αυτό άλλωστε είναι το έργο του πνευματικού. Δεν τον έχω για να κατευθύνει την θεολογική μου σκέψη, επειδή ως θεολόγος αυτός, θεολόγος και εγώ, μεγάλη εμπειρία αυτός, μικρή εγώ, αντιμετωπίζει ο ένας τον άλλο ως ίσο, με την ελευθερία των απόψεων. Τώρα εσείς ως συνδικαλιστής, ίσως χρειάζεστε περαιτέρω θεολογική κατεύθυνση από τον πνευματικό σας. Επιπλέον, δεν χρειάζεται να κατευθύνει τις απόψεις μου, καθόσον εγώ πορεύομαι με τον επίσκοπο, δηλαδή με την εκκλησία, δεν έχω αποτειχιστεί, άρα δεν πρόκειται να γράψω την δική μου σκέψη και ιδεολογία. Όσο αφορά την Μονή του αγίου Παντελεήμονος, όπου ψάλλω, ούτε ο ιερεύς, ούτε η γερόντισσα με την μοναχή ανακοίνωσαν διακοπή του μνημοσύνου του επισκόπου, ούτε βέβαια και καταφέρονται εναντίον του Οικουμενικού Πατριάρχου, η μονή πορεύεται κανονικώς και εκκλησιαστικώς κατά την τάξη.

  Όσο αφορά της κολακείες προς τον επίσκοπο μου, που μου καταλογίζουν οι ανώνυμοι διαχειριστές του ιστοτόπου, ««Αυγουστίνος Καντιώτης»( http://www.augoustinos-kantiotis.gr/).», εγώ ούτε ιερεύς επιδιώκω να γίνω, ούτε θέση να καταλάβω στην μητρόπολη, ούτε να διαχειρίζομαι με το όνομα του ιστοσελίδα, κρύβοντας πίσω από την επωνυμία του, τις θέσεις μου, προσβάλλοντας την μνήμη του και αμαυρώνοντας την αρχιερατική του πορεία. Διότι έτσι όπως παρουσιάζεται ο πατήρ Αυγουστίνος, αφήνει την εντύπωση ενός ιεράρχου που επεδίωκε το σχίσμα και την διάσπαση της εκκλησίας, ενώ απ’ όσο ξέρω μέσα στην εκκλησία έδωσε τις μάχες του. Η δύναμη μου να γράφω αυτά πηγάζει από το γεγονός, ότι δεν έχω κάποιο συμφέρον από τον επίσκοπο, αλλά αγαπώ τον επίσκοπο, δεν κάνω υπακοή από φόβο, ή συμφέρον, αλλά από αγάπη στην ενότητα της εκκλησίας που αυτός εκφράζει.

Τρυφωνόπουλος Γεώργιος

Θεολόγος

Αμύνταιο

6987221930

tgeorgiosam@gmail.com