Η Άννα πήρε το όπλο της: Μια ιστορία ελληνικής περηφάνιας…

  Το κορίτσι που προπονούταν σε νταμάρι, όσο διεφθαρμένοι κάθε εξουσίας έγδυναν τα δημόσια ταμεία. Η συνηθισμένη made in Greece ιστορία των αθλητών που η χώρα τους έχει παραπεταμένους, τους φτιάχνει γιορτές υποκρισίας όταν διακρίνονται και μετά τους παραπετά ξανά, με ένα μισθουλάκο στο στράτευμα.

  

  Η Σταχτοπούτα του αθλήματος, που οι ξεφτίλες ομοσπονδίες δεν της είχαν δώσει ούτε τις σφαίρες για την προπόνηση της, αξίζει τις επευφημίες και τη γενική αποδοχή, όχι επειδή έφερε δυο μετάλλια, αλλά επειδή το έκανε μόνη της, παιδί του περιθωρίου ενός συστήματος που μοναδικό του στόχο έχει τη ρεμούλα.

  Ο,τι και αν της επιφυλάξει η πολιτεία, θα της έλεγα να το απορρίψει, πριν γίνει άθελα της μέρος του συστήματος που της αρνήθηκε συστημικά και συστηματικά τη ζωή που διεκδικούσε.

  Άννα, περήφανοι είναι οι πραγματικοί και ειλικρινείς Έλληνες! Οι ψευδεπίγραφοι της εξουσίας δεν έχουν δικαίωμα, ούτε καν προνόμιο, σε μέρισμα της νίκης σου, του χαρακτήρα σου και της ομάδας των καταφρονημένων ταλαντούχων νέων που η χώρα αυτή αγνοεί, παιδεύει και καταναγκάζει σε εξορία επιβίωσης...

  Θεώρησε τους όλους αυτούς τους άστοχους σαν άσφαιρα που απλώς κάνουν θόρυβο.

  H σπουδή και μόνο να γκρεμίσουν την παράγκα που σε είχαν βάλει να προπονείσαι, ξεγυμνώνει τις «παράγκες» της εξουσίας και του αθλητισμού που δεν ντρέπονται παρά μόνο όταν κινδυνεύουν να έρθουν αντιμέτωπες με τις κάμερες.

  Η πολιτεία ξέρει να γκρεμίζει αστραπιαία, αλλά δεν έμαθε ποτέ να κτίζει.

  Τράβα τη σκανδάλη και στις ζόμπι σειρήνες των ΜΜΕ, που σε αγνοούσαν παντελώς όλα τα προηγούμενα χρόνια και σε λατρεύουν τώρα αλλά δεν θα σε θυμούνται ένα μήνα μετά.

  Kαι μην κάνεις ποτέ το σφάλμα να πεις …«για την Ελλάδα, ρε γαμώτο». Για τους γονείς σου και για σένα, ρε γαμώτο….