Πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι…

(Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Θέμα μας λοιπόν στο παρόν αρθράκι, ο Φόβος για το Άγνωστο.

 Σε κάθε συνάθροιση ανθρώπων, οικογένεια, ομάδα, κοινωνία, ό,τι θέλετε, υπάρχουν δύο ειδών άτομα: αυτά που πράττουν και αυτά που μόνο μιλούν είτε επειδή είναι εκ της φύσεώς τους αναποφάσιστοι, είτε επειδή απλά είναι τεμπέληδες, είτε επειδή αληθινά φοβούνται. Το ερώτημα όμως κάθε φορά είναι αν ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΛΗΘΙΝΑ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ΑΛΗΘΙΝΟ.

  Ε, λοιπόν τις περισσότερες φορές δεν είναι, αλλά μπορεί άνετα να οδηγήσει στην ακύρωση των αποτελεσμάτων ή ακόμη και των ίδιων των προσπαθειών όσων πράττουν. Επειδή δυστυχώς, ο φόβος είναι μεταδοτικός και ύπουλος εχθρός.

  Σε αυτό το σημείο πρέπει να θυμηθούμε τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ, ο οποίος είχε πει στους Αμερικανούς στον ιστορικό εναρκτήριο λόγο της πρώτης τετραετίας του, την 4η του Μαρτίου του 1933: So, first of all, let me assert my firm belief that the only thing we have to fear is... fear itself — nameless, unreasoning, unjustified terror which paralyzes needed efforts to convert retreat into advance.  (μτφ: Έτσι, καταρχάς, επιτρέψτε μου να διατρανώσω την πεποίθησή μου ότι ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΕΙΝΑΙ… Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΦΟΒΟΣ – ανώνυμος, αναίτιος, ατεκμηρίωτος τρόμος που παραλύει τις προσπάθειες που απαιτούνται ώστε να μετατρέψουμε την υποχώρηση σε πρόοδο). Και φυσικά αναφέρονταν στις προσπάθειες που έπρεπε να γίνουν ώστε οι Η.Π.Α. να ξεπεράσουν την οικονομική κρίση που είχε ξεσπάσει το 1929 (οποιαδήποτε ομοιότητα με την σημερινή κατάσταση στην χώρα μας ΔΕΝ είναι συμπτωματική!). Την οποία τελικά, βοηθούντος και του Β’ Π.Π., οι Η.Π.Α. την ξεπέρασαν.

  Ο Φόβος λοιπόν, που μπορεί να σιγοκαίει στην ψυχή μας για καιρό, μα που ενίοτε είναι ικανός να εξαπλωθεί με την ταχύτητα της πυρκαγιάς και να γίνει το κυρίαρχο συναίσθημα ακόμα και μιας ολόκληρης κοινωνίας, παραλύοντάς την και καθιστώντας την ανίκανη να συμμετάσχει στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Το τελικό αποτέλεσμα είναι η οικονομική στασιμότητά της, γεγονός που ισοδυναμεί με οπισθοδρόμηση στην σημερινή παγκοσμιοποιημένη οικονομία.

Ποιο ψέμα σε κρατάει

στην αλήθεια κοντά

Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι

Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν

και δεν θέλουν να βγουν

Ποια ελπίδα σ’ οδηγεί

στην πιο γλυκιά αυταπάτη

Ποια θλίψη σε κλωτσάει

πιο μακριά από παντού

Πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι.

«Τρύπες – Καινούργια Ζάλη»

  Θα αναρωτηθήκατε φυσικά ποια πρέπει να είναι η αντίδρασή μας. Πολύ απλά, όσοι ανήκουν στην κατηγορία αυτών που αγαπάνε τις πράξεις πιο πολύ από τα λόγια, πρέπει να κρατούν κλειστά τα αυτιά τους και να ακολουθήσουν το ένστικτό τους κοιτώντας μόνο μπροστά. Να συζητούν μόνο με δημιουργικούςανθρώπους και στους υπόλοιπους να μιλούν με τα έργα τους.

  Δεν πρέπει να ξεχνούμε άλλωστε, ότι η κάθε κρίση γεννά ευκαιρίες και οι επενδύσεις σε γνώσεις και υποδομές που γίνονται εν μέσω αυτής συχνά έχουν πολλαπλάσια αποτελέσματα από ότι αν γίνονταν σε «κανονικές» οικονομικές συγκυρίες.

  Επίσης δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι σε όλες τις μορφές του, το καπιταλιστικό σύστημα ανταμείβει το ρίσκο και τις έξυπνες ιδέες, δύο πράγματα που ενώ είναι διαφορετικά, πάνε συνήθως μαζί και προϋποθέτουν Θάρρος – το αντίθετο ακριβώς του Φόβου. Και φυσικά όσοι έχουν τις ιδέες και την διάθεση αλλά όχι τα χρήματα, πρέπει να θέσετε ως πρώτη προτεραιότητα την εύρεση τρόπων πειθούς αυτών που τα έχουν. Διάθεση και θάρρος λοιπόν. Επειδή νομίζω ότι έγινα σαφής και ότι δεν χρειάζεται να επεκταθώ άλλο, θα κλείσω με ένα παράδειγμα.

  Πριν έξι χρόνια άρχισε η εφαρμογή του προγράμματος εγκατάστασης φωτοβολταϊκών στις στέγες. Πολλοί είχαν ακόμα τα χρήματα που απαιτούνταν, αλλά λίγοι προχώρησαν. Η αιτία; Φυσικά ο φόβος ότι το κράτος θα αλλάξει τις τιμές αργότερα και δεν θα βγάλουν τα χρήματά τους.

  Πράγματι, το 2014 η σαμαροβενιζελική κυβέρνηση μείωσε με το έτσι θέλω τις τιμές, κίνηση που θα μπορούσε φυσικά να καταπέσει στα δικαστήρια. Παρόλη την μείωση όμως, η επένδυση που κάναμε αποσβέστηκε σε πέντε χρόνια και από φέτος δίνει καθαρό κέρδος και μας έχουν μείνει και τα υλικά. Όσοι φοβήθηκαν έχασαν. Πολλά. Τόσο απλά.

  Αυτά για σήμερα και –όπως πάντα– με τις υγείες μας.

Γ.Μ.

παραΕκπαιδευτικός