Νύχτες του Ιούλη, τότε που μαζευόμαστε ούλοι...

Βραδιές πανηγυριού, πεδίο δόξης μέγα

και η μουσική ν’ ακούγεται σα χαλασμένη ...Sega…

  

Mες σε πλατείες, σε ραχούλες και σε ρεματιές

θα απλώσουμε ψήστες και καρέκλες πλαστικές,

τραπέζια ώσπου φτάνει το μάτι

και το καλύτερο μπροστά να ‘ρθουν οι κουστουμάτοι.

Καλές είν’ οι  ρετσίνες και τα λουκανικάκια

αυτό που δε χορταίνουνε είναι τα σταυρουδάκια….

«Είμαστε χαρούμενοι εδώ στις εξοχές!!!

τώρα θα μας δείτε ξανά στις εκλογές»...

Ο πρόεδρος θα μετράει ρετσίνες και σουβλάκια

κι οι καλλιτέχνες το ρευστό, θα παίρνουν σε τουβλάκια

και το χειμώνα στο Κολωνάκι αραχτοί

θα λένε τι καλά τους έκατσε κι αυτή η αρπαχτή…

Θα ξεκινήσουμε  με λίγα ποντιακά,

συνέχεια με ντόπια η βραδιά

και αν αυτό το πρόγραμμα δε πιάνει μάτι

βάλε και λίγα λαϊκά για να ‘μαστε γεμάτοι.

Αν θέλουμε κάτι εξωτικό

φωνάζουμε το καινούριο αυτό το κρητικό…

Με χαβανέζικα πουκάμισα από τον Καναδά

θα σκάσουν μύτη του ΄50 τα τεκνά

«για δες πως άλλαξαν τα χωριά, νομίζαμε θα δούμε ακόμη αραμπά»…

Σε άλλο τραπέζι πιο εκεί

από τη Γερμανία ήρθε το ζευγαράκι ,

θα ξεχωρίζουν άλλωστε

από την  άσπρη κάλτσα με το πεδιλάκι…

Η νεολαία του χωριού με έδρα την Αθήνα

στήνει και ψήνει και ρωτά για τούτα και για κείνα…

Δουλεύοντας τις μπύρες τους θα πιούν

και μόλις τα όργανα σχολάσουν θα εξαφανιστούν.

«Εμείς το αγαπάμε το χωριό (αρκεί να έχει γκόμενες βαβούρα και ποτό)»…

Για άλλη μια χρονιά γεμίσαμε πολιτισμό

με ρετσίνα στα στομάχια μας κάναμε κατακλυσμό

αφού ικανοποιήσαμε του λαού τα  καλοκαιρινά τερτίπια

όλοι θα συμφωνήσουμε

ΚΑΚΟ ΧΩΡΙΟ ΤΑ ΛΙΓΑ ΣΠΙΤΙΑ…

Αφτός Ο. Τέτοιος...