Ντίλι – ντίλι το καντήλι, που έφεγγε και κένταγε, η κόρη το μαντήλι…

(Του Α.Θ.Ρ. από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)

  Άντε λοιπόν, ξανά – μανά, να βροντοφωνάξουμε κρατώντας ψηλά Ελληνικές σημαίες (που φτιάχνονται στη Κίνα!), σεβάσμιοι ρασοφόροι, αναρχο – καλόγεροι, που το αίμα τους βράζει, σεβαστοί νοικοκυραίοι συν γυναιξί και τέκνοις, αγριωποί κι αιμοβόροι χρυσαυγήτες

 

 και χουλιγκάνοι, άσχετοι μπαχαλάκηδες που ακούνε θόρυβο και τρέχουν για τον τζερτζελέ, αξύριστες θεούσες, καντηλανάφτες, επίτροποι και κατηχητόπουλα.

  Αντάμα όλοι μαζί, πακέτο, με Νεοδημοκράτες ψευτο - φιλελεύθερους, παλιο – Πασόκους, παλιούς λάτρεις του Ανδρέα, που τώρα αλληθωρίζουν προς το Μητσοτακέϊκο, κι ακούγονται να τρίζουν τα κόκκαλα του μακαρίτη Ανδρέα, που είχε τέτοιους οπαδούς!

  Μαυροντυμένοι Παοκτσήδες, κι όσοι αισθάνονται μόνιμα ριγμένοι, απ’ το σατανικά διαχρονικό γκουβέρνο, οπαδοί του Σώρρα, του ψώρα, του Λώλα, του φούφουτου πρώην ένστολου σωτήρα, που βγήκε στη σύνταξη απ’ τα πενήντα του και δε ξέρει τι να κάνει, του Μήτσου, του Τρύφου, της Κατίνας, της Βαρβάρας, του Λαλάκη και του Μάκη, όλοι μαζί αντάμα, να φωνάξουμε, να ουρλιάξουμε, να κράξουμε, να κλάψουμε και να τραντάξουμε, για το χωρισμό κράτους – εκκλησίας, που θέλει να προχωρήσει ο άθεος ο ΣΥΡΙΖΑΣ.

  Ακόμα δεν ξαποστάσαμε απ’ τα τρεχαλητά και την ορθοστασία στα συλλαλητήρια σε πόλεις, πλατείες και βουνά στο Πισοδέρι, κι άντε πάλι σε νέους αγώνες, μας καλεί το πατριωτικό – θρησκευτικό μας καθήκον…

  Μόνο στα χρόνια της χούντας ξεκουραστήκαμε ήσυχοι κι ευτυχισμένοι, απ’ τα τωρινά μας τρεχάματα και τα απρόοπτα που μας παρουσιάζει κάθε τόσο, ο ΣΥΡΙΖΑΣ…

  Τώρα, γι’ αυτά που ακούγονται, ότι κάποιοι ταλαιπωρήθηκαν εκείνη την ήσυχη εποχή, εμείς τα αγνοούμε παντελώς, γιατί «διαβάζαμε», όπως είπε κι ο μακαριστός Χριστόδουλος και σίγουρα πρόκειται για συκοφαντίες των ξενοκίνητων αριστερών…

  Κάποιοι, για το υπό συζήτηση «χαλαρό διαζύγιο» απ’ το σφιχταγκάλιασμα κράτους – εκκλησίας, λένε ότι έρχεται με καθυστέρηση δεκαετιών, αφού πάντα το κράτος έκαμνε πίσω, μπρός στην οργισμένη αγιαστούρα των δεσποτάδων, του Δεσποτάτου μας του Ελληνικού.

  Στις τοτινές διαπραγματεύσεις, ακόμα απ’ τα χρόνια του μακαρίτη Τρίτση, το κράτος …πήγαινε για μαλλί κι έφευγε κουρεμένο!

  Τα …δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου, ήταν σχεδόν μόνιμο μοτίβο, από μεριάς ιεραρχίας.

  Έτσι, έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι οι παπάδες, κι οι μόνοι χωρίς ΑΣΕΠ και φρένο στους διορισμούς…

  Ακόμα κι η φοβερή πρώτη τρόικα έκανε πίσω στο θέμα διορισμών, αριθμού και λογαριασμού του κλήρου.

  Αυτοί, ψυχρά στατιστικά, είδαν στα τόσα εκατομμύρια πιστών, χρειάζονται τόσοι ιερωμένοι. Δεν ξέραν τι σημαίνει Βυζαντινοπαπαδίστικη διπλωματία και παζαρέματα καλογερίστικα.

  Έχουμε σε αριθμό, για 10 εκατομμύρια πιστών, 82 Δεσποτάδες, όταν οι Ρώσοι, για 135 εκατομμύρια Χριστιανών έχουν 80 Δεσποτάδες! Και φυσικά μιλάμε για καθαρά ορθόδοξους και περισσότερο από εμάς θρησκόληπτους!

  Οι δε παπάδες μας, είναι πολύ περισσότεροι απ’ τους γιατρούς του ΕΣΥ! τουλάχιστον εδώ πηγαίνουμε στον άλλο κόσμο, όχι αδιάβαστοι!

  Φυσικά, υπάρχουν και χειρότερα γύρω μας, για να μη πάμε σε μακρινές και μυστήριες χώρες.

  Τα χειρότερα είναι το κράτος του Βατικανού, οι εβραίοι του Ισραήλ κι η Αρχιεπισκοπή Κύπρου, όπου, πολιτική και θρησκευτική ηγεσία, είναι σφιχταγκαλιασμένοι σαν νέοι ερωτευμένοι!

  Πριν περίπου έναν αιώνα, εκείνος ο μισητός ή έστω αντιπαθής απ’ τους πλείστους τωνΕλλήνων, ο Κεμάλ της Τουρκίας, επέβαλε το διαζύγιο κράτους – θρησκείας, στο σωστά τότε ασφυκτικό σφιχταγκάλιασμα, της βαριά Μουσουλμανικής και καθυστερημένης τότε Τουρκίας.

  Ο πολιτικό γάμος απ’ το 1923, είναι ο επίσημα απ’ το κράτος αποδεκτός. Ο θρησκευτικός, είναι προαιρετικός και προσωπική υπόθεση του κάθε ζευγαριού.

  Εδώ, πριν 30 περίπου χρόνια, όταν ο Ανδρέας έφερε στη Βουλή τον πολιτικό γάμο, χάλασε πάλι ο κόσμος από διαδηλωτές, συλλαλητήρια και τερατολογίες, από πολιτικούς και ιερωμένους, σα να επείκειταν η καταστροφή του πλανήτη.

  Τώρα, για οικονομικούς λόγους, οι μισοί νέοι επιλέγουν τον πολιτικό γάμο, χωρίς να …χάνει η Βενετιά βελόνι!

  Όταν ο Σημίτης, πριν 20 χρόνια, έβγαλε το θρήσκευμα –σαν αυστηρά προσωπικό δεδομένο- απ’ τις νέες ταυτότητες, το ίδιο έργο καταστροφολογίας ζήσαμε.

  Ο πολλά βαρύς Κ. Καραμανλής, ο μικρός, μαζί με την γιατρέσα πλέον Νατάσα, υπέγραψαν φαρδιά – πλατιά στον κατάλογο συλλογής υπογραφών που μάζευε η ιεραρχία για απόσυρση του νομοσχεδίου, που θα έκαμνε πλέον …άθεους Έλληνες!

  Μόνο που ο χρόνος έρχεται και δικαιώνει τα μικρά, απαραίτητα βήματα που κάνει μια μισο – ευρωπαία, μισο – Χομεϊνική δήθεν Ευρωπαϊκή Ελλάδα.

  Και για να μην κατηγορηθώ για προκατάληψη και «άθεα» προπαγάνδα, θα παραθέσω μερικά μόνο περίεργα και μοναδικά στοιχεία, που δίνουν το χρώμα και το ποιόν της ιδιαιτερότητας, στην αγλαή Ελλαδάρα μας.

  Είμαστε κάτοικοι της μοναδικής χώρας του πλανήτη, που έχουμε –μόνο εμείς απ’ τα 2 δις Χριστιανών του κόσμου- που δέχεται την ευλογία του Αγίου Φωτός, που έρχεται αεροπορικώς με τσολιάδες και απαραίτητες παράτες, απ’ τα Ιεροσόλυμα και διαχέεται σ’ όλη την Ελλάδα, το Μεγάλο Σάββατο!

  Φαντάζεστε τη ζήλια και το παράπονο των υπολοίπων Χριστιανών του πλανήτη; …Εκτός κι αν γελούν με το θέαμα…

  Κι αν το γεγονός αυτό στηρίζονταν σε κάποιο διαχρονικό έθιμο και παράδοση, σίγουρα, θα είχε κατανόηση αυτής της μοναδικής εθνικής ευλογίας, μιας παγκόσμιας κυρίαρχης θρησκείας του πολιτισμένου κόσμου.

  Όμως, το «έθιμο» το ξεκίνησε πριν κάποια χρόνια ιδιώτης, ιδιοκτήτης ταξιδιωτικού γραφείου, που ειδικεύεται σε ταξίδια στους αγίου Τόπους! Φυσικά, με το αζημίωτο.

  Είμαστε η μοναδική χώρα του πλανήτη –σίγουρα εκτός Χομεϊνικού Ιράν και σκοταδικής Σαουδικής Αραβίας, που στην ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης και την ετήσια έναρξη εργασιών του Κοινοβουλίου, πλημυρίζει η αίθουσα από γενειοφόρους – ρασοφόρους ιεράρχες, σα να ξεκινάει τη λειτουργία του κάποιο θρησκευτικό ίδρυμα ή κατηχητικό σχολείο!

  Η μόνη χώρα, σίγουρα πάλι εκτός Ιράν, Σαουδικής Αραβίας, Υεμένης, Πακιστάν, που σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της έχουν κοινή καταγωγή μια εθνότητα και ένα θρήσκευμα, σα να βγήκαμε από κλωσσομηχανή ορνιθοτροφείου!

  Απ’ τις ελάχιστες, αν όχι μοναδική χώρα, που μόλις γεννηθεί κάποιος …μπλούμ! Στη κολυμβήθρα, παρά τα ουρανομήκη ουρλιαχτά του μπόμπιρα ή της κουκλίτσας και …γράψε άλλον ένα Χριστιανό Ορθόδοξο, χωρίς να ρωτηθεί αν επιθυμεί ο ίδιος!

  Ευτυχώς που με τη βάπτιση δε γράφεται και το κόμμα που θα πρέπει να ψηφίζει στο μέλλον.

  Μάλλον, οι πολιτικοί μας δεν έχουν τη δύναμη των Δεσποτάδων, να το επιβάλουν…

  Εδώ, λόγο έχει η παράδοση, θα ισχυριστεί ο θρησκευόμενος. Κι είν’ αλήθεια αυτό.

  Δεν είναι περίεργο όμως, ο θεός και ιδρυτής της θρησκείας μας, να βαπτίστηκε στα 30 του;

  Γιατί οι οπαδοί του, με τη γέννηση – μπλούμ βάπτιση και συν ένας ομόδοξος Ελληνοχριστιανός, έτοιμος για αγώνες για τη Μακεδονία και το διαζύγιο κράτους – εκκλησίας, για καταδίκη και πυρά του τάδε βλάσφημου βιβλίου, ταινίας, θεατρικού έργου του Αγγελόπουλου, ή άλλης απ’ τη δική τους άποψης, όπου τον καλεί ο Δεσπότης του, που βλέπει να γκρεμίζονται τα ιερά και όσια του γένους των Νεοελλήνων;

  Μόνο, που δεν τον κάλεσε σε συλλαλητήρια όταν βυθιζόταν η χώρα, στην άβυσσο της ρεμούλας και της λαμογιάς, που έφεραν τα δεινά ενός απύθμενου Εθνικού χρέους και μιας καταρράκωσης του επιπέδου ζωής πολλών, μέχρι την εξαθλίωση Ελλήνων Χριστιανών πολιτών…

  Φυσικά και κανείς λογικός δεν αρνείται τους στενούς δεσμούς συνύπαρξης, πορείας και επιβίωσης, του Ελληνισμού με την Ορθοδοξία και τους ιερούς κανόνες των Ελληνογραμμένων Ευαγγελίων. Η επιβίωση μέχρι σήμερα της Ελληνικής γλώσσας, σ’ αυτά τα Ελληνογραμμένα ιερά κείμενα, οφείλεται, κι αυτό και μόνο κάνει ξεχωριστή για τους Έλληνες, την Ορθοδοξία.

  Απ’ αυτή τη συνύπαρξη και συμπορεία όμως, μέχρι τη ποδηγέτηση και συλλειτουργία πολιτείας – εκκλησίας, υπάρχει μεγάλη ειδοποιός διαφορά που πρέπει ξεκάθαρα και με συνέπεια, να οριστούν ρόλοι, υποχρεώσεις και δικαιώματα.

  Κι αυτό, γιατί είμαστε –μ’ όλες τις ιδιαιτερότητες- «νόμω κρατούσα πολιτεία» με δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, που απ’ το Σύνταγμα καθορίζει τα της επίγειας ζωής των πολιτών της, κι όχι «Θεοκρατούσα – Χομεϊνική πολιτεία», που κουμαντάρουν τη ζωή και το μέλλον τους, ιερωμένοι. Κι ευτυχώς δηλαδή…

  Κι όλα αυτά, όταν πριν 2.000 χρόνια, ο ίδιος ο αρχηγός της εκκλησίας μας, ρητά ξεκαθάρισε με το Ευαγγελικό …«Απόδοτε τα του θεού τω θεώ και τα του Καίσαρος τα Καίσαρι»! Καθαρά και ντόμπρα λόγια, από θεϊκά χείλη που θέλουν κάποιοι να αγνοούν, για να το παίζουν νέο – καίσαρες…

  Γιατί είν’ αλήθεια, η αίσθηση εξουσίας και δύναμης, είναι ισχυρότατο ναρκωτικό, σχεδόν για όλους.

  Λίγη σοβαρότητα, ψυχραιμία και λογική απ’ όλους τους εμπλεκόμενους, εκτός απ’ το κέρδος που θ’ αποφέρει στο σύνολο πολιτείας – εκκλησίας, θα είναι κι ένα σοβαρό βήμα προς τα εμπρός, την πρόοδο, την υπευθυνότητα που πρέπει να χαρακτηρίζει τους ηγέτες του λαού μας, αν θέλουμε να ‘μαστε στην ομάδα των Ευρωπαϊκών λαών, κι όχι στον κόσμο φερετζέδων και μπούρκας, που κάθε ελεύθερος άνθρωπος, απεχθάνεται…

ΥΓ 1: Το άρθρο το έγραψα πριν τη συμφωνία Τσίπρα – Ιερώνυμου και τα σταυροφιλήματα και τα καλά τους λόγια, αμφότερων.

  Την πάτησα γενικώς προβλέποντας ένα άλλο σενάριο στις σχέσεις κράτους – εκκλησίας.

  Σίγουρα, κάποιοι ξέρουν καλύτερα τις δυσκολίες και τα όποια προβλήματα του σεναρίου ενός χωρισμού κράτους – εκκλησίας, που παρακάμφτηκε προσώρας.

  Το Άγιο Δημόσιο υπαλληλίκι μόνο την πλήρωσε στην ουσία, με τη συμφωνία των δύο πλευρών.

  Δημιούργημα κι αυτό του Ανδρέα, γύρω στο ’85 – ’86, όταν διαπραγματευόταν την εκκλησιαστική περιουσία, που δήθεν θα έπαιρνε το κράτος… πάπαλα όμως…

  Την εποχή εκείνη δούλευα στο ΙΚΑ Φλώρινας, με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου, και έπαιρνα 40.000 δρχ. μηνιαία.

  Καθημερινά, ανεβοκατεβαίναμε Φλώρινα, μία με το δικό μου αυτοκίνητο, μία με το δικό του, μ’ έναν πατριώτη μας παπά, μακαρίτη τώρα, που πήγαινε στο Εκκλησιαστικό Λύκειο της Μητρόπολης.

 «Τι σημαίνει παπά μου, για σένα, τώρα που έγινες Δημόσιος Υπάλληλος»; ρώτησα μια μέρα το φίλο παπά.

  «Πάρα πολλά» μου λέει χαμογελαστά. «Έπαιρνα 80.000 Δρχ. και τώρα παίρνω 150.000 το μήνα»!

  Κι ο γιατρός του ΙΚΑ, έπαιρνε 40.000 Δρχ.!!!

ΥΓ 2: Τα πρώτα χρόνια κυκλοφορίας του Ευρώ, η μάννα μου έλεγε ότι οι πιο κερδισμένοι είναι οι παπάδες απ’ το Ευρώ.

  «Δίναμε 100 δρχ. παλιά για κάποια ευχή στα μνήματα, ή σε κάποια γιορτή, στη «λειτουργία», κι ήταν ευχαριστημένος ο παπάς. Τώρα, ντρέπεσαι να δώσεις κέρμα 2 Ευρώ (700 δρχ), δίνουμε πεντάευρω (1.500 δρχ)».

  Κι ήταν και …θεούσα η μακαρίτισσα…

  Φυσικά, κι εξαιρούνται κάποιοι ελάχιστοι λευίτες αληθινοί, που αρνούνται συστηματικά το καθιερωμένο «μπαξίσι» απ’ τα χρόνια που οι παπάδες ζούσαν με «λειτουργίες» και προσφορές των πιστών χριστιανών της ενορίας τους.

  Κι ούτε θέλουμε να επιστρέψουν –οι οικογενειάρχες άνθρωποι- στα χρόνια αυτά. Προς θεού, όχι.

  Το μέτρο κι η λογική, είναι αυτό που επιζητούμε, κι είναι αυτό προς το συμφέρον όλων.

  Κι επειδή πάντα το καλό πρέπει ν’ αναφέρεται και για το οφειλόμενο μπράβο και για παραδειγματισμό των άλλων, θα αναφέρω σαν άξιους λευίτες στη περιοχή μας –χωρίς ν’ αποκλείω σίγουρα κι άλλους που δεν αναφέρω-, τον πάτερ Σεβαστιανό στη περιοχή, τον πάτερ Μάρκο στο Σωτήρα, τον παπά Γιώργη στον Άγιο μας Κωνσταντίνο. Να ‘ναι πάντα καλά, για τους ίδιους και για όλους μας…