Η τραγική θυσία τόσων ανθρώπων, στο βωμό της ανευθυνότητας και της αυθαιρεσίας, ας γίνει μάθημα για μια άλλη Ελλάδα…

(Γράφει ο Α.Θ.Ρ.) 

  Ο πρώτος που εγκλημάτησε στην ιστορία της ανθρωπότητας, κατά τον Ζαν Ζακ Ρουσσώ, δεν ήταν ο Κάιν της βιβλικής ιστορίας των Εβραίων.  Ήταν αυτός που πρώτος περίφραξε κομμάτι γης και είπε «αυτή η γη είναι δική μου»!

 

   Αυτά, τα άκρως Μαρξιστικά, τα είπε πριν τον Μαρξ, που επιστημονικά στοχοποίησε για πάμπολλα δεινά της ανθρωπότητας την ιδιωτική περιουσία».

  Από εκείνο το φραγμένο «οικόπεδο» και πέρα ξεκίνησαν οι πόλεμοι, οι κατακτήσεις, οι αρπαγές, η βουλιμία, τα σπίτια μεσ’ τα δάση, τους αιγιαλούς τους φραγμένους, την απληστία και το πλιάτσικο, που εμπεριέχονται στην ληστρική προτροπή: «Δούλεψε να φας κι άρπαξε για να ‘χεις»!

  Οι φραγμένοι αιγιαλοί, που γίνονται αλλοίμονο, φούρνοι ενός σύγχρονου Άουσβιτς στο μόνος μιας αδυσώπητης κι ανίκητης φωτιάς, που μετά την επικαιρότητα κάποιου χρόνου όλα ξεχνιούνται και …πάμε γι’ άλλα…

  Εκείνα τα παλούκια τα πρωτόγονα, τα’ αγκωνάρια, που όριζαν την ιδιοκτησία, τα σύνορα του κράτους, όλο και γύρευαν να μετακινηθούν, να μαντρώσουν κι άλλη απ’ τη ξέφραγη γη, ή τη φραγμένη, απ’ τον όμοιο γείτονα του.

  Βέβαια, και πολύ ορθά, θα αντιτείνει κάποιος ότι και τα ζώα, τα’ αδέσποτα σκυλιά και τα άγρια θηρία του δάσους σημαδεύουν το χώρο τους, την κυριαρχία τους, άλλοτε με τα ούρα κι άλλοτε με τις τρίχες που αφήνουν ξύνοντας τη ράχη τους στους κορμούς των δέντρων και τους βράχους.

  Σίγουρα, αυτή η μανία η αγιάτρευτη της ιδιοκτησίας, της κυριαρχίας στη γη, που τόσο καυτηρίασε ο Ρουσσώ κι ο Μάρξ, έχει τις ρίζες της στην αρχέγονη καταγωγή μας, που η εξέλιξη μας σαν είδος κι ικανότητες, την ενδυνάμωσε, την κατέστησε μέτρο κύρους, δύναμης, πλούτου, επίδειξης, επιτυχίας, ένα πρώτης τάξης κυρίαρχο ιδανικό για τον άνθρωπο…

  Κι ας δίδασκαν από χιλιάδες χρόνια οι φιλόσοφοι όλων των πολιτισμών του πλανήτη και κείνος ο επαναστάτης Ναζωραίος, για την αξία των άυλων αγαθών, της ψυχής, του πνεύματος, της ηθικής, της αγάπης…

  …Ούτε μπαστούνι, ούτε σακούλι απαιτούσε ο Ιησούς απ’ τους μαθητές του στις πεζοπορίες τους στην Παλαιστίνη…

  Φυσικά, ούτε χρυσές καδένες, με διαμαντοστόλιστους σταυρούς στο στήθος, βάρους ασήκωτου, που κρέμασαν πιστοί στο πρόσταγμα Του, οι εκπρόσωποί του, Δεσποτάδες…

  Αργότερα, διαπρύσιοι κήρυκες κατά της ιδιοκτησίας, υπήρξαν εκείνοι οι πιονέροι κομμουνιστές, που φλέγονταν από τη πίστη της αλήθειας τους, σαν τους πρώτους χριστιανούς.

  Όμως, απρ’ όλη αυτή την επίθεση που δέχθηκε το «κεραμίδι», το χωράφι, το οικόπεδο, το τσιφλίκι, το εξοχικό, εμείς το 99,9%, λαός κι αρχόντοι, κληρικοί και λαϊκοί, πιστοί και άπιστοι, εκεί, κολλημένοι στον μπεζαχτά, το οικόπεδο, το χωράφι, το τριώροφο που με ιδρώτα και δάνειο αποκτήσαμε, κι η μόνη μας έγνοια είναι, πως θα τα’ αυγατίσουμε!

  Το μάτι μας, στο διπλανό, στο απροστάτευτο δάσος, τη ρεματιά, τη καταπάτηση της παραλίμνιας έκτασης, το ξεχέρσωμα αν είναι δυνατόν της Πίνδου, του Καϊμάκτσαλαν, της Πάρνηθας φυσικά, που το μέτρο γης της, αξίζει χρυσάφι…

  Φυσικά, οι ίδιοι εμείς, με λάβαρα, σημαίες και ντουντούκες, φωνάζουμε ανυποχώρητοι για την «αρπαγή» του ονόματος της Μακεδονίας μας!!!

  …Έτερον εκάτερον, θα πει ο καθαρευουσιάνος…

 Ανέλεγκτοι θρασείς ιδιοκτήτες – άρπαγες της γης, του νερού, του αέρα, της κάθε μορφής πανίδας και χλωρίδας, ανελέητοι θηρευτές κάθε πόρου γης, που φτιάχτηκε πριν εκατομμύρια χρόνια, βρωμεροί ρυπαντές του περιβάλλοντος, στεριάς, θάλασσας, μέχρι τη στρατόσφαιρα, κι όλα αυτά σε ανυπολόγιστη αύξηση τα τελευταία 30 -40 χρόνια!

   Ο Άλαν Γουάισμαν, στο βιβλίο του «Η γη χωρίς εμάς», ξαφνιάζει τον αναγνώστη που αντιλαμβάνεται την αντίφαση, να ‘μαστε ταυτόχρονα κυρίαρχοι κι επικίνδυνοι καταστροφείς και παράλληλα, την ίδια στιγμή, τελείως άχρηστοι σαν είδος, για τον πλανήτη γη!!!

  Αποδεικνύει λοιπόν ο συγγραφέας, με επιστημονικά στοιχεία και αναφορές, ότι, το ανθρώπινο είδος που βρίσκεται στη κορυφή της διατροφικής αλυσίδας και της εξέλιξης σαν είδος στη γη, η μακροημέρευση του σ’ αυτήν, είναι τελείως αντίθετη με την ύπαρξη ζωής στο πλανήτη, στο προσεχές μέλλον.

  Αν ξαφνικά, σαν τους αλλοτινούς κυρίαρχους της γης δεινόσαυρους, εξαφανιζόμασταν σαν είδος απ’ τον πλανήτη, τα μόνα που θα θρηνούσαν για την εξαφάνιση μας, θα ήταν οι …ψείρες κι ορισμένα βακτήρια και παράσιτα του οργανισμού μας:::

  Μόνο αυτά, σαν είδος, εξαρτώνται αποκλειστικά απ’ την ύπαρξη μας στη ζωή!

  Η υπόλοιπη χλωρίδα, πανίδα, ο αέρας, η θάλασσα …θ’ άνοιγαν σαμπάνιες, σ’ ένα ατελείωτο πάρτι!!!

  Πώς να συμβιβαστούμε, ν’ αποδεχτούμε και να ξεκαβαλικέψουμε απ’ το χοντρό καλάμι, τον μέγιστου κι εξυπνότερου θηρευτή, όταν η ίδια η ζωή μας στον πλανήτη εξαρτάται απ’ τη ύπαρξη της μέλισσας;

  Ή, ότι το πλαγκτόν των ωκεανών είναι πιο χρήσιμο για τη ζωή του πλανήτη, απ’ την υπερφίαλη αφεντιά μας;

  Είναι ευκαιρία μοναδική, μετά την τραγική καταστροφή στο Μάτι, που στοίχισε τη ζωή σε τόσους ανθρώπους, να μπουν στα αποκαΐδια, στο βιασμένο απ’ τον άνθρωπο Αττικό περιβάλλον, μπουλντόζες, ν’ ανοίξουν στοιχειώδες συνθήκες για τη ζωή και την ασφάλεια του ανθρώπου και του περιβάλλοντος.

  Κι αυτά, σε συνθήκες νομιμότητας, κατανόησης, ανάγκης, σ’ ένα χώρο που έζησε το βιασμό, την αυθαιρεσία, το … «δε βαριέσαι», τη ρεμούλα, τη μικροπολιτική ψηφοθηρία, δεκάδες χρόνια τώρα.

  Γιατί η φύση, για πάρα πολύ ακόμη, θα είναι ανίκητη δύναμη και τιμωρός πολλές φορές του βιαστή της, αλλά κοντά σ’ αυτόν, δυστυχώς και του αθώου, άτυχου, που θα βρεθεί στο δρόμο της οργής της…