Στον αστερισμό της Μακεδονίας…

  Δεκαετίες ολόκληρες μετά το ’50, μόνιμη επωδός της Ελληνικής διπλωματίας και της κυβερνώσας δεξιάς, ήταν το σλόγκαν «Δεν υφίσταται για την Ελλάδα, Μακεδονικό»!!! θέση, που απευθύνονταν σαν αυταπόδεικτο δόγμα, σε φίλους κι εχθρούς.

 

  Και ήταν εν μέρει λογικό να σκεπάζεις με το χαλί μια εκατοχρονίτικη χαϊνουσα πληγή, που σε εποχές ταραγμένες κι ανθρωποφάγες, το «Μακεδονικό» έπαιζε άλλοτε πρωταγωνιστής, κι άλλοτε σημαντικός παράγοντας της ιστορικής εκείνης περιόδου, που κροτάλιζαν άλλοτε τα «Μάνλιχερ» κι άλλοτε η «τουρτούρα» και τα Τόμσον», κι αργότερα η παγωμένη σιωπή του «ψυχρού πολέμου», με εκατέρωθεν, το «όπλο παρά πόδας»…

  Εκείνη η πολυεθνική, πολυφυλετική, πολυθρησκευτική, πολύγλωσση Οθωμανική αυτοκρατορία που κατέρρευσε νομοτελειακά το ’12 – ’13, άφατη χαρά των κατακτημένων αλλά και των Ευρωπαϊκών κυρίαρχων δυνάμεων, άφηνε κενό ένα «οικόπεδο» γεμάτο ανθρώπους, φυλές, γλώσσες, θρησκείες, συμφέροντα, επεκτατικές βλέψεις γειτόνων, αλύτρωτους αδελφούς, που πλέον προσδοκούσαν τη προσάρτηση τους στους ομοίους τους, κι άλλους, που ήλπιζαν κι ήθελαν την πολυπόθητη ανεξαρτησία τους, μετά αιώνες σκλαβιάς. Κι όλα αυτά, με τραγική «γαρνίρα» άφθονο άλικο αίμα εκατέρωθεν.

  Με προδότες και ήρωες, δικούς μας κι εχθρούς, με θυσίες και εκατόμβες, με νίκες και ήττες, με ύμνους σε βασιλιάδες Κωνσταντίνους ή Φερδινάρδους, κι αρματωμένους ως τα δόντια Μακεδονομάχους ή κομιτατζήδες, που σίγουρα δεν ράντιζαν με αγιασμό τους ανθρώπους του τόπου, αλλά με βόλια, μαχαιριές τους αντιπάλους και λόγια πατριωτικά –αν όχι προπαγανδιστικά- για το καλό που θα τους έβρισκε, τώρα με τη προσάρτηση τους στη μητέρα πατρίδα…

  Αυτό το εκρηκτικό περιεχόμενο –κι αρκετά ακαταλαβίστικο στους ξένους- έγινε, η γνωστή έκφραση στην Ευρώπη, σαν «Μακεδονική σαλάτα».

  Εκατό τόσα χρόνια, πάμπολλοι, ιδίως άνθρωποι της παραεξουσίας, κάναν καριέρα –κάποιοι και περιουσίες- πουλώντας ακριβά πατριωτισμό κι …αέρα, με θέμα της έρμη Μακεδονία. Άλλοι στην Ελλάδα, άλλοι στην Σερβία κι άλλοι στην Βουλγαρία…

  Το ωραίο είναι, ότι τέτοιες καριέρες υπήρξαν σαν εξαγώγιμο προϊόν και ευδοκίμησαν και στο εξωτερικό, ιδίως Καναδά, Αυστραλία, ΗΠΑ.

  Κι είναι σίγουρο κι επικερδές επάγγελμα η πατριδοκαπηλία, όπως και η αγιεμπορία, ιδιαίτερα όταν σε χρόνια ειρήνης, ασφάλειας και Δημοκρατίας, αρπάζεις το μικρόφωνο στην εξέδρα, την κάμερα στη TiVi, την έδρα στο Πανεπιστήμιο, το θρόνο στη Μητρόπολη, την έδρα στη βουλή, στο Δήμο και βγάζεις με στεντόρεια φωνή και δάκρυα στα μάτια, λόγους – δεκάρικους για τη Μακεδονία, τη Βόρειο Ήπειρο, την Κύπρο, που κινδυνεύουν όλες από βάρβαρους εχθρούς.

  Πολύ πιθανόν, σε άλλες εποχές, ο σημερινός ακράτητος στρατηλάτης, να έκαμνε …την πάπια, τότε που οι κομιτατζήδες κόβαν λαιμούς Ελλήνων…

  Ο κέρβερος και ασυμβίβαστος δεσπότης, να έπινε τον καφέ του στο σαράι, με τον πασά… τίποτε δεν είναι σίγουρο, αφού μιλάμε υποθετικά.

  Ή μπορεί, ο λαλίστατος σημερινός Μακεδονομάχος της εξέδρας, να ‘παιρνε μέρος στην επιδρομή και στη σφαγή των πάνω από 30 ανδρο – γυναικόπαιδων στο Σκλήθρο, που βρίσκονταν στο γλέντι του γάμου συγχωριανού τους, ου έμεινε στη λαϊκή παράδοση σαν «ματωμένος γάμος». (Ο Μακεδονομάχος Καραβίτης, περιγράφει το γεγονός στ’ απομνημονεύματα του. Με φυσικά, τη δικαιολόγηση ότι ήταν …εξαρχικοί! Χριστιανού, αλλά εξαρχικοί!!!

  Μετά έναν αιώνα, σχεδόν εξευρωπαϊσμένο σήμερα και με στόχο το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» απ’ όλους τους Βαλκάνιους γείτονες, είναι τουλάχιστον αστείο –φυσικά και γραφικό με τους ντυμένους Μακεδονομάχους και βρακοφόρους Κρήτες στα συλλαλητήρια- να μη μπορούμε ψύχραιμα, πολιτισμένα, χωρίς υστερόβουλες χαζοπονηριές, με αφημένο στην άκρη το ολέθριο «πολιτικό κόστος», να μη μπορούμε να συζητήσουμε με τους γείτονες μας, είτε είναι της ΦΥΡΟΜ, είτε Αλβανοί, είτε Βούλγαροι, είτε κυρίως Τούρκοι!

  Κι αυτή η ευκαιρία που δίνεται σήμερα για διαπραγμάτευση και επίλυση κρίσιμων ζητημάτων με τη ΦΥΡΟΜ, δεν πρέπει να τορπιλίσει ένας επαρχιώτικος κι ανέξοδος δήθεν πατριωτισμός.

  Ειδικά οι Βορειοελλαδίτες, κι ιδίως η Σαλονίκη, θα είναι απόλυτα κερδισμένη απ’ τη στενότερη και υγιή επαφή με τους βόρειους και ανατολικό γείτονα μας.

  Είσοδος στην Ευρώπη, Κέντρο Βαλκανικό, λιμάνι της ενδοχώρας τους μπορεί να γίνει. Ένα Αμβούργο, ένα Ρότερνταμ, που είναι για την Ευρώπη.

  Πνευματικό, επιχειρηματικό, ιατρικό, τουριστικό σημείο αναφοράς για τα Βαλκάνια.

  Ο Αξιός, μπορεί να γίνει πλωτό κανάλι, που θα φέρει τη θάλασσα μέχρι το Δούναβη και μέσω αυτού, στην καρδιά της Ευρώπης.

  Φυσικά, είναι πιο εύκολο να ντυθείς Ζορό σαν τον Ψωμιάδη και …να μην προδίδεις τη Μακεδονία!

  Εγώ, φαντάζομαι και σεις, θα περιμένατε τουλάχιστον στο συλλαλητήριο της Σαλονίκης, κύριο ομιλητή τον Νίκο Μέρτζο, τον πιο γνωστό και αγωνιστή, δεκάδες χρόνια τώρα, για τα συμφέροντα της Μακεδονίας μας.

  Τον μέχρι πρόσφατα Πρόεδρο, του πιο υπεύθυνου Οργανισμού για την υπόθεση της Ελληνικής Μακεδονίας.

  Σίγουρα, δε θα του προτάθηκε να ανέβει σαν ομιλητής στην εξέδρα της συγκέντρωσης.

  Σίγουρα, οι οργανωτές του, δεν συμφωνούν με την δημοσιοποιηθείσα θέση του, ότι …σήμερα είναι ευκαιρία για έναν έντιμο συμβιβασμό! Ο Μέρτζος το λέει, όχι ο Μπαλαούρας…

  Φυσικά, όλοι μας κατανοούμε και δικαιολογούμε ότι κι αν φωνάξει –με την αδύναμη πλέον φωνή του- απ’ την εξέδρα του Αθηναϊκού συλλαλητηρίου ο μέγας Μίκης, εμείς τον αγαπάμε… ακόμα κι αν ηγηθεί, σαν άλλος Μπρανκαλεόνε …ενός εκστρατευτικού σώματος «Μακεδονομάχων», μέσω του Αξιού – Βαρδάρη, στη καρδιά της ΦΥΡΟΜ, τα Σκόπια.

  Μόνο, μη σταματήσουν για βενζίνη, τσιγάρα και καζίνο, στη Γευγελή…

ΥΓ. Για τον «Ματωμένο Γάμο», έχουν γράψει στ’ απομνημονεύματα τους, οι Μακεδονομάχοι και δράστες του τραγικού αυτού γεγονότος, οι Καραβίτης, Καούδης, Κλειδής, Γύπαρης και ο καθηγητής ιστορίας Βακαλόπουλος, ο καθαυτού ιστορικός του Μακεδονικού.

  Αρχηγός του συγκροτήματος των 30 – 40 Μακεδονομάχων και επικεφαλής, μετά τον θάνατο του Π. Μελά, όλων των ανταρτών στη Δυτική Μακεδονία και παρών στη σφαγή στο Σκλήθρο, ήταν ο Ανθ/γος του Ελληνικού Στρατού. Κρητικός, Κατεχάκης. Δυστυχώς…

  …Εθνικόν, το αληθινόν! έγραφε ο Διονύσιος Σολωμός. Και φυσικά, δεν ήταν καλύτερα τα Βουλγαρόπαιδα κομιτατζήδες… Τάλε – κουάλε και χειρότερα ήταν…

  Ο θεός να μας φυλάει από φανατικούς, κι από επαγγελματίες πατριώτες, κι αγιέμπορους…

  Οι πολλοί, οι αγνοί πατριώτες, απλά πιστεύουν κι ακολουθούν στις εκκλήσεις των διαχρονικών, πονηρών ψευτοθόδωρων, που φωνάζουν εκκωφαντικά «Λύκος στο κοπάδι, χωριανοί…»!

  Πριν κάποιοι με βρίσουν, σαν πράκτορα της ΟΧΡΑΝΑ, θα τους πω να ρωτήσουν, τι έκανε ο παππούς τους τα χρόνια εκείνα, που «παίζονταν» η Μακεδονία…

  Γιατί ο δικός μου παππούς Άγγελος, μάζεψε τα τρία αδέλφια του, ήρθαν από την Ανατολική Θράκη στην Ελλάδα, το ’12, κατατάχτηκαν εθελοντές στο στρατό, πολέμησαν για τη Μακεδονία, το ’13, γύρισαν στη Τουρκοκρατούμενη Θράκη και το ’14, τους απέλασαν οικογενειακώς οι Τούρκοι απ’ τον τόπο τους. Ήταν οι πρώτοι πρόσφυγες στη περιοχή μας.

  Σήμερα, να ντυθείς Ζορό είναι εύκολο. Μόνο που θα ‘σαι καρναβάλι, κι όχι παλληκάρι.

  Και φυσικά τα παλληκάρια δε σφάζουν άμαχους, ειδικά, όταν τους πετυχαίνουν σε γάμο… Έστω κι αν χορεύουν …Μακεντόντσκι ορόι (Μακεδονικοί χοροί). Αυτά…

  Κι ας ελπίσουμε –προς το συμφέρον όλων- σε μια θετική έκβαση των διαπραγματεύσεων, γεγονός αρκετά δύσκολο.

  Και φυσικά, το ευκολότερο και ασφαλέστερο όλων, είναι να μην κάνεις τίποτε. Απλά, να πιστεύεις ότι είσαι το κέντρο του πλανήτη, κι ο περιούσιος λαός του θεού…

  Και να σκεπάζεις το πρόβλημα κάτω απ’ το χαλί, αφήνοντας τη λύση του σε κάποιους άλλους, που τολμούν…