Η τρομολαγνεία της ληστο-κλεπτοκρατίας…

(Του Α.Θ.Ρ. από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…

  Φυσικά, δεν αναφέρομαι στην επίσημη κλεπτοκρατία που υποστήκαμε όλοι μας την τρέχουσα 7/ετία της Ελληνικής κρίσης και που τελειωμό δεν έχει στον ορατό μας ορίζοντα.

  Ούτε στη μιζαδόρικη, των μεγάλων λαμογιών, που εκτίναξαν το κόστος κατασκευών, εξοπλισμών, φαρμακευτικής δαπάνης, Siemens, ΟΣΕ, ΔΕΗ.

  

  Ούτε στα εγχώρια τραπεζο-πολιτικά τρωκτικά των δανείων του αέρα, των ρημαγμένων ασφαλιστικών.

  Ούτε στα χρόνια, διεθνή, σούπερ – μέγα κλεπτοκρατία των Goldman Sachs και των κυρίαρχων μεγαλοτραπεζιτών, που κινούν τα νήματα των πολιτικών – μαριονετών του Δυτικού κόσμου.

  Αφορμή και ερέθισμα, πήρα από το νούμερο της Τροχαίας, που ανέφερε ότι το 4/ήμερο του φετινού Πάσχα –εν μέσω κρίσης-, μόνο απ’ το λεκανοπέδιο της Αθήνας, βγήκαν προς την επαρχία, 770.000 ΙΧ αυτοκίνητα!!!

  Το οποίον μεταφράζεται –εκτός από άλλα σχόλια για το μέγεθος της κρίσης- σε 770.000 κλειστά διαμερίσματα και μονοκατοικίες στο κλεινόν άστυ… έρμαια στις ορέξεις και τα αντικλείδια, των χωρίς διακοπές εορτών, εργαζομένων κλεπτο – διαρρηκτών!

  Και εννοείται, ότι υπήρξαν και κάποιες άλλες δεκάδες χιλιάδες κλειστά διαμερίσματα, όσων ταξίδεψαν με λεωφορεία και τραίνα.

  Κι επειδή δεν άκουσα σε κρεσέντο, απ’ την βιτσιόζα TiVi, κλαυθμούς κι οδυρμούς για δεκάδες διαρρήξεις, ληστείες, επιθέσεις στα 770.000 τόσα, κλειστά – χωρίς ενοίκους διαμερίσματα, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν…

  Ή τα κλεφτρόνια άρχισαν να γιορτάζουν σαν όλους μας το όμορφο Ελληνικό Πάσχα, με ραστώνη, φαγοπότι και τσιπουροκατάνυξη, ή οι αστυνομικού μας; Γίναν «τσακάλια» στη δουλειά τους και φύλαξαν αποτελεσματικά τα παρατημένα Αθηναϊκά σπιτικά.

  Φυσικά, καθημερινά, παίζει το σχετικό τρομολάγνο σενάριο, το πιασάρικο, με τον μελοδραματικό δημοσιογράφο –το πιθανότερο απλήρωτο- με το μαρκούτσι στη μούρη του απελπισμένου πολίτη… Εμένα μ’ έχουν διαρρήξει τρεις φορές, στο σπίτι στη Βραυρώνα…

  …Τα Μεσόγεια, είναι στο έλεος των διαρρηκτών…

  ..Το εξοχικό μας στη Καλλικράτεια, το ‘χουν ανοίξει δύο φορές…

  …Μπήκαν στη κρεβατοκάμαρα ενώ κοιμόμασταν με την κυρά, σαν νοικοκύρηδες…

  …Φοβόμαστε πλέον για τη ζωή μας…

  Τρομαγμένα, απελπισμένα, συνήθως αδύναμα γεροντάκια, που η αγωνία κι ο φόβος τους, σου φέρνουν θλίψη κι ένα αδυσώπητο …γιατί;

  Σχεδόν καθημερινές τέτοιες μακάβριες ειδήσεις, που σου περνούν τον φόβο σαν πρώτη αίσθηση, χωρίς τη λογική επεξεργασία του νου.

  …Παλιότερα, δεν κλειδώναμε σχεδόν κανείς τη πόρτα στο χωριό… Κι όταν τη κλειδώναμε, το κλειδί κρέμονταν δίπλα στο καρφί, ή το ένοιωθες κάτω απ’ το χαλάκι…

  Κι αν οι διαρρήξεις οι αναίμακτες είναι σχεδόν το σύνηθες, τι να πει κανείς για τη βαριά παρανομία, όταν «κροταλίζει» το Καλάσνικοφ, ιδίως στ πρωτεύουσα…

  Σωρεία διαρρήξεων –ευτυχώς αναίμακτων- είχαμε και στο Αμύνταιο, σε σπίτια γνωστών και φίλων, τον τελευταίο καιρό, κι αυτό, παρά την έντονη παρουσία και δραστηριοποίηση της τοπικής Αστυνομίας.

  Τι συμβαίνει αδέλφια; Καλά, καλά, ξέρω τι θα πούμε αυτόματα, χωρίς άλλη σκέψη, οι πλείστοι μας…

  …Έχουμε γίνει ξέφραγο αμπέλι και μπήκε ο κάθε φτωχός γείτονας, ή Ασιάτης, ή Αφρικανός…

  Η ευκολότερη και πιο αναγνωρίσιμη ανάλυση στο φαινόμενο της αυξημένης εγκληματικότητας. Κι έχει τη λογική της, σε κάποιο βαθμό.

  Μια περισσότερο πολιτικά ορθή ανάγνωση, θα ‘λεγε …Γίναμε εδώ και χρόνια Ευρωπαίοι ψιλοπλούσιοι, με σπίτια γεμάτα καλούδια καταναλωτικά, σε σχέση με πριν 50 χρόνια, που τίποτε δεν υπήρχε στα σπίτια για κλέψιμο, εκτός από καμία φλοκάτη, ή κανα μπακιρένιο κατσαρολικό…

  Μια άλλη συνεπικουρούσα άποψη, θα ‘λεγε, ότι τώρα πλέον, μετά τη κατάρρευση του «Σιδηρού παραπετάσματος», δεν υπάρχει έντονη φύλαξη των συνόρων, κι επιπλέον, υπάρχει μια γενικότερη ευαισθησία κι ανοχή στους παράνομους οικονομικούς μετανάστες, που περνούν τον αποναρκοθετημένο Έβρο –και πολύ ορθά αποναρκοθετημένο-.

  Χάθηκε, και χάνεται παγκόσμια, ο έλεγχος των απελπισμένων, φτωχών του τρίτου κόσμου, που σαν πλημμυρίδα αυξάνεται πληθυσμιακά και ψάχνει να φωλιάσει στη πλούσια Δύση.

  Αυτά τα «ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα» που προπαγάνδιζαν οι Δυτικοί φιλελέδες, ότι έχουν δεμένους τους άτυχους υπηκόους του Σοβιετικού Μπλοκ και που το ’89 κατέρρευσαν, μας έφεραν, εκτός από προκομένους κι εργατικούς – φτηνούς εργάτες και κάποιους αλητήριους Αλβανούς, Βούλγαρους, Ρουμάνους, Γεωργιανούς, Ρώσους, που κάναν επάγγελμά τους τη παρανομία, συχνά σε συνεργασία με δικά μας, ντόπια «λουλούδια» του είδους.

  Οι πλούσιες Δυτικές χώρες, το ‘ζησαν το φαινόμενο της αυξημένης εγκληματικότητας, πού πριν από εμάς. Κι εν μέρει, το ‘χουν λύσει.

  Ακούγαμε όλο έκπληξη τους μετανάστες μας να λένε, ότι στη Νέα Υόρκη, το βράδυ, κανείς λογικός δε βαδίζει σε πεζοδρόμιο. Όλοι κινούνται με αυτοκίνητα.

  Κανείς δεν κουβαλάει πάνω από 5 – 10 δολάρια στο πορτοφόλι του…

  Αυτά, όταν στην Αθήνα ξενυχτούσαν στα μπουζουξίδικα και στις ταβέρνες, κι έσφυζαν οι δρόμοι από ανθρώπους…

  Γύρω στα ’80, πήγα πρώτη φορά στο Λονδίνο. Το πρώτο που είπαν στη γυναίκα μου οι συγγενείς της που μας φιλοξενούσαν, ήταν, …βγάλε Ρούλα την αλυσίδα απ’ τον λαιμό σου, θα στην αρπάξει κανένας μαύρος…

  Εδώ και χρόνια που πηγαίναμε, ποτέ δεν αισθανθήκαμε να κινδυνεύουμε στο δρόμο.

  Δεν υπάρχει σπίτι με «σιδεριά» σε πόρτες, παράθυρα, περίφραξη, σ’ όλη την Αγγλία. Οι πόρτες τους, στα συνήθως παλιά σπίτια, άνοιγαν μ’ ένα σπρώξιμο.

  Μια φοβερή αντίθεση με τα ¨θωρακισμένα» Ελληνικά σπίτια, που μοιάζουν με «Φυλακές Κορυδαλλού».

  …Πως φυλάγεστε απ’ τους κλέφτες; ρώτησα τον γιό μου.

  …Παντού υπάρχουν κάμερες και πάντοτε φτάνει έγκαιρα η εγγλέζικη Αστυνομία! Κι υπάρχει κι η Εγγλέζικη έκφραση …Το σπίτι σου, το φυλάει ο γείτονας!

  Αυτή νομίζω είναι η λύση του προβλήματος.

  Γύρω στα ’65, βούιξε το Αμύνταιο για έναν «κλέφτη» που έπιασε η Αστυνομία στο ζαχαροπλαστείο – γιαουρτατζίδικο του Καλέα.

  Ο συνομήλικος μου, συμπαθέστατος κι αγαπητός απ’ όλους Σαϊ – Σάϊ, μπήκε βράδυ απ’ τη σχάρα – φεγγίτη, που είχαν όλα τα μαγαζιά τότε στο πεζοδρόμιο και φώτιζε το υπόγειο τους, στο μαγαζί του Καλέα, στη Μ. Αλεξάνδρου, δίπλα στον Μηντσούλη.

  Έφαγε, ανοικονόμητα, πάστες, μπακλαβάδες, γιαούρτια, λουκουμάδες, τόσους που φούσκωσε, κι ήταν αδύνατο να χωρέσει να βγει απ’ τον στενό φεγγίτη – σχάρα, που είχε τρυπώσει…

  Έτσι, το πρωί τον βρήκε ο Καλέας στο μαγαζί του και …επελήφθη η Αστυνομία…

  Πέρα κι έξω απ’ την όποια απόλαυση ή γελοιοποίηση του θέματος, είναι σοβαρότατο ζήτημα, η αίσθηση της ασφάλειας και της προστασίας της πολιτείας στους πολίτες της.

  Σήμερα, τα μέσα υπάρχουν, τα παραδείγματα άλλων χωρών που έλυσαν, έστω υποφερτά, το πρόβλημα υπάρχει, μια περισσότερη αποτελεσματικότητα κι επαγγελματισμός, είναι νομίζω αυτό που λείπει απ’ την Αστυνομία.

  Και για να μην την αδικούμε, η ίδια αποτελεσματικότητα κι επαγγελματισμός, λείπει στον ίδιο ή περισσότερο βαθμό, απ’ τους λειτουργούς Υγείας, της Παιδείας, της Δικαιοσύνης της χώρας, της άμυνας της, του κρατικού της εν γένει μηχανισμού, αλλά και μεγάλου μέρους του ιδιωτικού της τομέα.

  …Αυτή είναι η Ελλάδα… όπως είχε πει κάποτε κι ο Σημίτης!

  Τίποτε, άλλωστε, δεν είναι τυχαίο κι όλα είναι αλληλένδετα, αυτά που χαρακτηρίζουν μια χώρα οργανωμένη, αποτελεσματική, ξεχωριστή κι αγαπητή στους πολίτες της και τους ξένους.

  Ούτε να μετατρέψουμε, σαν μια παλιομοδίτικη Ελλάδα, σε «Αστυνομοκρατούμενο» ανελεύθερο κράτος, τότε που μας ζητούσε ο Νωματάρχης Κίτσος «Άδεια Κυκλοφορίας του ποδηλάτου» μας, κι όταν δεν είχαμε, μας έβγαζε κι έπαιρνε τις βαλβίδες των τροχών, ούτε να καταντήσουμε «μπάτε σκύλοι αλέστε, κι αλεστικά μη δίνετε»! Μέτρον άριστον, που έλεγαν κι εκείνοι οι «ειδωλολάτρες»! αρχαίοι Έλληνες.

  Ενώ, εμείς οι νέοι Έλληνες, δεν είμαστε «ειδωλολάτρες». Απλά, απ’ τα 8 δις των ανθρώπων του πλανήτη μας, στέλνει ο θεός το «Άγιο Φως» του στα 11 εκατομμύρια, μόνο, ανθρώπων του πλανήτη!

  …Και πάλι μυαλό δεν βάζουμε και χαΐρι δεν βλέπουμε…