Των γραφειοκρατών η φάρα…

(Θ. Μικρούτσικος, Wolf Biermann - τραγούδι Μ. Δημητριάδη)

Του Α.Θ.Ρ. από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί…

  Μια παγκόσμια υπερδύναμη που τσάκισε –σωτήρια για όλους μας το Ναζισμό-, που έστειλε πρώτη αυτή άνθρωπο στο διάστημα, που πάρκαρε τα τανκς της στη Πύλη του Μαγδεμβούργου στο Βερολίνο, στη μισή Γερμανία, εκεί που μεγάλωσε η Μέρκελ που μας κυβερνάει

 

τώρα, κατέρρευσε, όχι από δράση της πανίσχυρης Αμερικανο - Νατοϊκής πολεμικής μηχανής, ούτε απ’ τη διαβρωτική –ανατρεπτική- άλλων καθεστώτων σατανική μηχανή της CIA, αλλά απ’ την υποχθόνια, μουλωχτή, ύπουλη και διαλυτική δράση ή απραξία των γραφειοκρατόρων.

  Είναι φοβερή και σχεδόν ανίκητη η δύναμη αυτού του πεμπτοφαλαγγίτικου εσωτερικού εχθρού, κάθε προσπάθειας για εξέλιξη, πρόοδο, εξυγίανση.

  Μοιάζει, με την αντοχή των κατσαρίδων, που όπως λένε θα επιβιώσουν, οι μόνες, από έναν ολοκληρωτικό παγκόσμιο πυρηνικό όλεθρο.

  Μόνο ο Μάο, γύρω στα ’70, με τον ολοκληρωτικό αμείλικτο πόλεμο που κήρυξε στους γραφειοκράτες, μπόρεσε να καθαρίσει το σαρακοφαγωμένο σκελετό της αχανούς χώρας του, κι άνοιξε τον δρόμο για τον ρηξικέλευθο Ντενγκ Χσια Πινγκ, που μετέτρεψε έναν δυσκίνητο ελέφαντα, σε μια φτεροπόδαρη ασιατική τίγρη – παγκόσμια δύναμη και πρόκληση της εποχής μας.

  Μια μικρή απόμακρη επαρχία της Μπρεζνεφικής Σοβιετίας, είναι πολλά χρόνια τώρα –και όχι μονάχα στα λιγοστά, του αριστερόστροφου ΣΥΡΙΖΑ- η κατά τα άλλα Ευρωπαϊκή μας Ελλάδα και μέλος της Ευρωζώνης – πανάθεμα την!

  Μεγάλη ευθύνη, βαρύτατη, για το στήσιμο ενός κράτους ανελέητων γραφειοκρατόρων μέσα στη καρδιά του κράτους, έχει το ΠΑΣΟΚ, που έκανε καθεστώς τον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό.

  Αυτός ο υπερτροφικός κισσός, που σφιχταγκάλιασε το δένδρο – κράτος που απομυζά, τον ντάντεψε μετά το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ των Μητσοτακηδο – Καραμανλο – Σαμαράδων, κι ήταν επόμενο να βρει καλλιεργητές και λιπαντές του στους κόλπους της ΝΔ αφού η καρέκλα του κράτους, για το παιδί μας, –άσχετα μ’ αυτά που λέμε στα καφενεία- είναι λιμάνι απάνεμο και σίγουρο…

  Μ’ αυτά και με κείνα, τους κρατικοδίαιτους λήσταρχους, εργολάβους, προμηθευτές, Μιντιάρχες, μας βρήκαν μνημόνια, Δυο Νου Του, χρέη κι ασήκωτα βάρη, κι ευτυχώς, μια ρήτρα Ευρωπαϊκή που λέει ότι… όχι άλλες προσλήψεις στο Δημόσιο, αφού δεν έχετε …καρέκλες να καθίσουν!

  Το οποίο όμως με τους συνδικαλιστές του φωνάζει ακόμη για κάποιες χιλιάδες κενά, κρατικών υπαλλήλων…

Όχι ότι παλιά το Δημόσιο δούλευε ρολόι και δεν ήταν η καρέκλα του υπαλλήλου θρόνος εξουσιαστή, για τον ανώνυμο – αδύνατο πολίτη…

  Το «περάστε αύριο»!!! ήταν η πιο αθώα συνηθισμένη κι ανώδυνη απάντηση του βλοσυρού γραφιά, στο πιο απλό αίτημα του υπηκόου του Ελληνικού Βασιλείου, που έμπαινε με δέος και το καπέλο σφικτά στο χέρι, στο παλάτι του «πολυχρονεμένου» καλαμαρά.

  Στην Κύπρο, όλους τους Έλληνες τους λένε «καλαμαράδες»! Ίσως, εντυπωσιάστηκαν απ’ τον αριθμό και το ύφος των υπαλλήλων, ιδίως παλιά.

  Υπήρχε όμως παλιά, ένα αόρατο «φρένο», που λεγόταν καταγγελία, αναφορά, παράπονα στον προϊστάμενο, απ’ τον ταλαιπωρημένο πολίτη, θύμα του κακού κρατικού υπαλλήλου.

  Ήταν και κείνο το θεϊκό Ελληνικό σκατο-φιλότιμο κι η συνείδηση πολλών υπαλλήλων, που έδινε λύση και κινούσε τη σκουριασμένη μηχανή του γκουβέρνου, που διψούσε για «λάδι», «ρουσφέτι», λαμογιά.

  Στο βίαιο εξευρωπαϊσμό μας, χάθηκε πρώτ’ απ’ όλα το φιλότιμο.

  Στον καθυστερημένο εκδημοκρατισμό μας, χάθηκε το μέτρο του ελέγχου, του εύλογου φόβου της αναφοράς, του προϊσταμένου, του νόμου, που κινεί σ’ όλο τον κόσμο τη μηχανή που παράγει, από τυρόπιτες μέχρι επενδύσεις εκατομμυρίων Ευρώ.

  Αυτό που μας έμεινε, είναι η τύχη να πέσουμε στο γραφείο ενός ευσυνείδητου, εργατικού, γνώστη δημόσιου υπάλληλου. Διαφορετικά, όλοι έχουμε ζήσει σκηνές απείρου κάλους με φωνές και τσιρίδες αγανακτισμένου πολίτη, στους διαδρόμους κάποιας δημόσιας υπηρεσίας.

  Δεν υπάρχει μεγαλύτερη γαϊδουριά, αναρχία, ασυδοσία, απ’ το να μην απαντά ο Υπάλληλος του κράτους –ιδίως κεντρικής υπηρεσίας- στο τηλέφωνο του πολίτη…

  Για μένα, αυτό είναι ο ορισμός ενός κράτους – μαριονέτα, ενός καθεστώτος Οθωμανικού δεσποτισμού ενός ψευτοκράτους που κανακεύεται ότι είναι κράτος.

  Δοκιμάστε να πάρετε τηλέφωνο σε γραφείο Υπουργείου, ή άλλης κεντρικής υπηρεσίας… Άκρα του τάφου σιωπή… του – του – του… ή απ’ τον Άννα θα σε στέλνουν στον Καϊάφα, ευτυχώς ο Γολγοθάς σου, δεν καταλήγει σε αληθινή σταύρωση.

  Τη δεκαετία του ’70, υπήρχε κρατικό σύνθημα στον Καναδά, που έλεγε στους πολίτες του …το κράτος απαντάει στο τηλέφωνο, μην παραπονιέσαι, να ‘ρθεις στην υπηρεσία που ζητάς, πάρε τηλέφωνο!!! Πριν 50 χρόνια αυτά…

  Αυτό είναι κράτος… Το άλλο είναι μια κακότεχνη φάρσα, δήθεν κράτους.

  Κι επειδή ποτέ δεν γενικεύω, ούτε μιλάω με αφορισμούς και μισόλογα, κι επειδή το παράδειγμα είναι η καλύτερη απόδειξη των λεγομένων σου, προχωρώ με γεγονότα, χωρίς φιοριτούρες, φραμπαλάδες και σου, μου, του ή υπερβολές…

  13/5/16, υποβάλω στην προϊσταμένη αρχή (3^η ΥΠΕ Θεσ/νίκης) προσωπικά, αίτηση συνταξιοδότησης, στον υπεύθυνο του πρωτοκόλλου της υπηρεσίας.

  Αφού είναι αδύνατη η τηλεφωνική επικοινωνία για την ενημέρωση της πορείας της αίτησης μου, σαν να ζητώ υπηρεσία δημόσια τηλεφωνικά, στο δύσμοιρο ισοπεδωμένο Χαλέπι της Συρίας, (σίγουρα, ο εφευρέτης του θαυμαστού τηλεφώνου Μπέλ, είναι άγνωστος στις κεντρικές ελληνικές υπηρεσίες), μετά 20 μέρες πηγαίνω στο αρμόδιο γραφείο, με τον βαρύγδουπο τίτλο (πανάθεμα τους), «Τμήμα Διαχείρισης Ανθρώπινου δυναμικού»… κουραφέξαλα κι ελληνικούρες του εντυπωσιασμού…

    Σ’ ένα δαίδαλο γραφείων, διαδρόμων, κιβωτίων και λοιπών θαυμαστών του ελληνικού χαρτοβασιλείου, κτυπώ, με τον προσήκοντα σεβασμό του επαρχιώτη, τη πόρτα τους…

  Ανοίγω, μπαίνω, τρία γραφεία στη σειρά, τρείς κυρίες 30 – 35 χρονών, συζητούν για κάποιον Παιδικό Σταθμό που θα έστελναν τα παιδιά τους… ούτε ορίστε, τι θέλετε, ούτε καθίστε!

  Κάθομαι χωρίς ορίστε, ούτε καν μια ματιά τους… κι αρχίζω σαν τον χαζό …Λέγομαι έτσι, δούλεψα 40 χρόνια στο Δημόσιο, έκανα αίτηση συνταξιοδότησης τότε, έρχομαι από 150 χιλιόμετρα μακριά –αφού δεν σηκώνετε τηλέφωνο-, θέλω να με ενημερώσετε για τη συνέχεια της διαδικασίας για τη συνταξιοδότηση μου…

  …Άαα! Εδώ έχω την αίτηση σας! (έκανε 14 ημέρες να πάει απ’ το πρωτόκολλο στο γραφείο τους, απόσταση 15 μέτρα)!!

  …Θα την στείλουμε στο Υπουργείο ηλεκτρονικά, εμείς απλά τη διαβιβάζουμε…

  …Πότε θα γίνει αυτό; Ρωτάω σεμνά.

  …Ενός των ημερών… η απάντηση, πλήρης διαφωτιστικού περιεχομένου.

  …Και γιατί δεν τη στείλατε ως τα τώρα; Αρχίζω να ανεβάζω στροφές στο στροφόμετρο.

  …Έχουμε φόρτο εργασίας…

  Η πάγια και άκρως διαφωτιστική απάντηση από της εποχής Βούλγαρη, Δεληγιάννη, Κουμουνδούρου… στο ελληνικό δοβλέτι.

  …Κι αυτά τα ρημάδια τα κομπιούτερ (ένα σε κάθε γραφείο), γιατί τα έβαλε η πολιτεία;

  Το θράσος μου πλέον ξεφεύγει του μέτρου. Κι επειδή, ένα δεύτερο έμφραγμα αρχίζει να μου κτυπάει το στήθος, ρίχνω στροφές…

  …Πότε να περάσω, να μάθω τη συνέχεια;

  …Πάρτε μας τηλέφωνο… (στα ασήκωτα τρία τηλέφωνα των γραφείων τους)…

  Χωρίς πολυλογίες, πήγα συνολικά, όλο το καλοκαίρι του ’16, 4 φορές στο γραφείο τους!

  Έκανα χοντρό καυγά, μαζεύονταν κι άκουγαν κι απ’ τα δίπλα γραφεία αμίλητοι, σαν να φώναζε κάποιος παρανοϊκός που χρειάζεται ιατρική βοήθεια, ή θα του περάσει…

  Δύο φορές ανέβηκα και διαμαρτυρήθηκα στους προϊσταμένους τους… πάπαλα.

  Καημένε Τσίπρα, καημένε πολιτικέ που περιμένεις τον ξένο επενδυτή, να έρθει στις υπηρεσίες μιας Ευρωπαϊκής Ζιμπάμπουε, ενός γραφειοκρατικού ανεξέλεγκτου χαλιφάτου, να φέρει τα ωραία του λεφτά για επένδυση, να τα ρίξει στο τρύπιο βαρέλι της Ελλαδάρας!

  Χωρίς πολυλογίες, με νίκησε το γραφειοκρατικό τέρας, στα λιμνάζοντα κι επικίνδυνα νερά του, παρά τις κατάρες, τις φωνές, τα επιχειρήματα μου, τις απειλές, κι αφού είδα ότι κινδύνευα πλέον να μην μπορώ να κατέβω τα σκαλοπάτια τους, στην Αριστοτέλους, εγκατέλειψα τον αγώνα. Ανέλαβε τα επισκέψεις, 3 ως τώρα, ο γιός μου.

  …Ο φάκελος είναι εδώ στο γραφείο…

  …Πότε θα φύγει για Αθήνα η υπόθεση;

  …Δεν ξέρω! Η περιεκτική απάντηση.

  (Τα στοιχεία όλης της υπόθεσης με ονόματα και τηλέφωνα, είναι στη διάθεση όποιου αρμόδιου τα ζητήσει). Σίγουρα, ψάχνω ψύλλους στ’ άχυρα, είναι σίγουρος…

  Βρισκόμαστε αισίως στις 30/9/16, ακόμα ο φάκελος δεν πήγε στο Λογιστήριο του κράτους, δεν πήρε ΦΕΚ η συνταξιοδότηση μου.

  Το πιο ωραίο είναι ότι ποτέ δεν μου ανέφεραν κάποιο πρόβλημα, κάποιο έλλειμμα στα στοιχεία μου…

  …Έχουμε φόρτο εργασία!!!

  Γι’ αυτό έκανε 14 μέρες να σβαρνιστε΄15 μέτρα, απ’ το πρωτόκολλο στο γραφείο τους… ΑΙΣΧΟΣ! ΑΙΣΧΟΣ! ΑΙΣΧΟΣ!

  Δεν κινδυνεύεις Αλέξη απ’ τις τσιρίδες του Άδωνη, την επιχειρηματολογία της Ντόρας, το τσακίρικο μάτι του Κυριάκου.

  Απ’ τον Αλαφούζο, τον Ψυχάρη, τον Πρετεντέρη, τον Κοντομηνά, τον Ποτάμι, τη Φώφη.

  Ο Λαός τους ξέρει καλά και δεν ελπίζει σε καλύτερες μέρες μ’ αυτούς. Οι παρλαπίπες, οι υστερίες και οι ραδιουργίες τους, δεν πείθουν πλέον τους περισσότερους.

  Από κάτι που κινδυνεύεις –ίσως περισσότερο απ’ τον Σόϊμπλε- είναι αυτές οι «ταφταμπίτες» (κοριοί) του Μεσαιωνικού μας Δημοσίου, που ρουφάνε ύπουλα και συνεχώς κάθε καλή θέληση, προσπάθεια, για μια καλύτερη Ελλάδα!

  Κι όσο ηρωικό είναι, να πεθάνει κανείς παλεύοντας με τα λιοντάρια, τόσο γελοίο, άδοξο και θλιβερό είναι, να σε ξεζουμίσουν και να σ’ αφανίσουν οι …Ταφταμπίτες…

 

  ΥΓ. 1. Και για να μην καταστροφολογούμε σαν γκρινιάρες γειτόνισσες, κάπου πάντοτε υπάρχει φως. Κι ιδίως στους νέους.

  Έστειλα e-mail με κάποιο αίτημα μου, αρκετά σύνθετο, στην ΗΔΙΚΑ (υπηρεσία του Υπουργείου Υγείας).

  Σε λιγότερο από 5 λεπτά!!! Με πήρε τηλέφωνο ένας ευγενέστατος νεαρός και μου εξήγησε απλά και φιλικά, τι έπρεπε να κάνω για το πρόβλημα μου.

  Χίλια μπράβο σε τέτοιες πρακτικές.

  Για τις άλλες που ανέφερα, σίγουρα χρειάζεται …AROXOL, ή στη καλύτερη περίπτωση… πασαπόρτι.

  ΥΓ. 2. Σαν από σύμπτωση, κι αφού είχα γράψει το …πονεμένο άρθρο μου (5/10/16), διαβάζω στο «Έθνος»: «Σώμα «αδιάφθορων» θα ελέγχει τις υπηρεσίες κατά πόσο, μέσα στα ορισμένα χρονοδιαγράμματα, θα ολοκληρώνουν την εργασία που έχουν αναλάβει απέναντι στους πολίτες, όπως για παράδειγμα, την απόδοση των συντάξεων, ετοιμάζει ο Υπουργός Βερναρδάκης… (Υπουργείο Διοικητικής Ανασυγκρότησης), Υπουργείο όνομα και πράγμα… Τόμπολα!!!

  ΥΓ. 3. Πρόσφατα επισκέφτηκε την Αθήνα (Προεδρικό, Μαξίμου, ΥΠΕΞ), ο υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας, Σεργκέι Λαβρόφ.

  Το Πανεπιστήμιο Πειραιά τον τίμησε, ανακηρύσσοντας τον Διδάκτορα του.

  Ο Λαβρόφ είναι ο μόνος ΥΠΕΞ ξένης χώρας, που το καλοκαίρι του ’16, επίσημα, καταδίκασε απερίφραστα σαν παράνομες και επικίνδυνες για την ειρήνη, τις παραβιάσεις των Τουρκικών πολεμικών αεροσκαφών στο Αιγαίο!

  Τέτοιες δηλώσεις, κάνουν μόνο έλληνες πολιτικοί. Κανείς άλλος ως τα τώρα. Ούτε καν ο αδεκφός, Κύπριος ΥΠΕΞ…

  Γιατί πέρασε «ντούκου» κι αναπάντητα η θέση αυτή ενός κορυφαίου πολιτικού, μιας φίλης Υπερδύναμης;

  Εκτός κι αν ελπίζουμε σε κάποια αντίστοιχη θέση – δήλωση, στην επίσκεψη του συμπαθούς κατά τα άλλα Ομπάμα, στην Αθήνα.

  Πιθανότητα επιτυχίας, ίση με το πολλαπλό τζακ πότ…