Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

Ήρωες, μάρτυρες, άνθρωποι…



Γράφει ο Α.Θ.Ρ. (Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…
  Είναι ηρωικό και μεγαλειώδες και τ’ όνομα σου θα γραφτεί στο ηρώο του χωριού σου, παρά την τραγικότητα που συνιστά η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής κι όλα τα φρικτά συμπαρομαρτούντα, που σέρνει για τους οικείους ο θάνατος ενός νέου στον πόλεμο, στο πεδίο της τιμής, στην υπεράσπιση της φιλτάτης πατρίδας, στο όνομα κάποιας δοξασίας, ακόμα και μιας χίμαιρας…
  
  Χιλιάδες, εκατομμύρια εκατόμβες νέων, απ’ τα βάθη της ανθρώπινης ιστορίας, ασταμάτητα μέχρι τον σύγχρονο άνθρωπο, στο όνομα της πατρίδας, της φυλής, του θεού, της τιμής, του τυφλού φανατισμού, της μισαλλοδοξίας, συνεχίζουν να χύνουν το άλικο ζεστό αίμα στο αχόρταγο χώμα μιας γης, που σίγουρα θα απορεί με τη διαχρονική βλακεία του ανθρώπινου είδους, που την κατέκτησε.
  Κανένα άλλο είδος του ζωικού βασιλείου δεν αλληλοσφάζεται με τόση επιμονή, κακία και διαχρονική συνέχεια! Κι όλο και πιο επινοημένη αποτελεσματικότητα (Δίδυμοι πύργοι Νέας Υόρκης).
  Χώρια τα κομμένα πόδια, τα σακατεμένα κορμιά, οι ισόβιες αναπηρίες, οι μετατραυματικές ψυχώσεις όσων έζησαν τον ορυμαγδό ενός βομβαρδισμού, ενός μακελέματος, μιας φρικτής ανθρώπινης κτηνωδίας, στο όνομα μιας ιδέας ή μιας βλακείας.
  50.000 Αμερικανοί χάθηκαν στον 10ετή πόλεμο του Βιετνάμ, στην προσπάθειά τους να μην γίνουν κομουνιστές οι Βιετναμέζοι!!! Οι οποίοι τελικά και κομουνιστές έγιναν και συνεργάζονται ειρηνικά με τους Αμερικανούς επιχειρηματίες! Και τουριστικός προορισμός των Αμερικανών έγινε η όμορφη χώρα τους, που μέχρι πριν κάποια χρόνια ήταν μια επίγεια κόλαση!
  Στη σπαρασσόμενη σήμερα Ουκρανία, στείλαμε και μείς (πανάθεμά μας) εκστρατευτικό σώμα, μ’ εντολή των συμμάχων μας, να κατατροπώσουμε την μπολσεβίκικη επανάσταση της Ρωσίας.
  Το ίδιο και το ’51 – ’52 στην Κορέα, να σταματήσουμε την εξάπλωση του κομουνισμού της Κίνας, που τώρα παρακαλάμε να επενδύσει στην Ελλάδα, αν όχι να την αγοράσει όλη…
  Δεν ξέρω αν υπάρχει έστω και ένα κράτος που το Εθνικό του μνημείο (ο δικός μας –πανέμορφος- Άγνωστος Στρατιώτης), να είναι αφιερωμένο στο αγαθό της ΕΙΡΗΝΗΣ!
  Του ανθρώπου, της προόδου, της συναδελφοσύνης… έστω της Μητέρας – Γης, που μας κουβαλάει αγόγγυστα εκατομμύρια χρόνια πάνω της, σαν λαθρεπιβάτες επεισοδιακοί. Παντού ένας μαχητής, ένας ήρωας, ένας νεκρός του πολέμου! Ένας βασιλιάς, ένας στρατηγός… Δεκαβάλας… Παντού πολεμιστές. Λάτρεις του αίματος…
  …Αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή. Έτσι δεν βροντοφωνάζουν οι φίλοι, τα σαΐνια των εκτελεστών τώρα νέο-ναζιστών; Γιατί μας ξενίζει και το βρίσκουμε ακραίο; Αίμα και πάλι αίμα… κι όλα θα στρώσουν μετά…
  Μάχες, σελίδες  δόξας, άμυνας ή κατακτήσεων (εκπολιτισμό χαρακτηρίζουν όλοι τις κατακτήσεις…).
  Αν κέρδιζε ο Χίτλερ τον πόλεμο, σήμερα θα διδάσκονταν τα παιδιά στην ιστορία και την πατριδογνωσία για το μεγάλο εκπολιτιστικό έργο του μεγάλου ανδρός… που κατατρόπωσε την Εβραιο – Αμερικανική μασονική συμμορία και τους μπολσεβίκους συμμάχους τους, του αιμοσταγούς Στάλιν
  Κι αυτό το τροπάριο για 200 – 300 χρόνια, μέχρι να βρεθεί ένας άλλος «εκπολιτιστής», πιθανόν ένας Ισλαμιστής Άραβας, να μας υποβάλει το λιγότερο σε περιτομή… τώρα στα γεράματα, με τη χατζάρα. Και να πιστέψουμε στη δική του εκδοχή της ιστορίας. …Σας απελευθέρωσα, στο όνομα του Αλλάχ, απ’ τον βούρκο της Αμερικανο – Ευρωπαϊκής συμμορίας που σας οδηγούσε στην κόλαση, άπιστοι έ άπιστοι
  Ηρωισμοί, γαλόνια, παράσημα αληθινά ή κίβδηλα, χαντζάρες, πιστόλες, ξεσηκωμοί οπλαρχηγών (αφού προηγούμενα υπηρετούσαν το ντοβλέτι του Πολυχρονεμένου)…
  Εξαιρούνται εδώ οι Κολοκοτρωναίοι, οι Μποτσαρο-Τζαβελαίοι, οι Υψηλάντηδες, οι δικοί μας μεγάλοι, Γερο-Καρατάσος, Γάτσος, Ολύμπιος Φαρμάκης, που η Παπαρηγοπουλική ιστορία τους έκανε παρακατιανούς.
  Σελίδες ιστορίας, αλλού τονισμένες κι αλλού αποσιωπημένες, φτιαγμένες σαν μια ωραία ιστοριούλα για μικρά παιδιά. Μόνο, που αυτήν διαβάζουμε και πιστεύουμε και οι μεγάλοι, που λίγο διαφέρουμε στην κρίση από τα σχολιαρούδια. …Από δω πάντα οι καλοί, οι όμορφοι, οι αδικημένοι… από εκεί οι κακοί, οι βάρβαροι, οι σφαγείς, οι σφετεριστές… μπλα, μπλα, μπλα, χάπια με επικάλυψη κάντιο - ζάχαρης, για εύκολη κατάποση. Κι όλα τελειώνουν με χειροκρότημα και Ζήτω… Ούτε γιατί, ούτε πώς, ούτε μήπως, ούτε αν… Τελεία και παύλα.
  Αυτό λέει η κρατική ιστορία όλων. Τα δικά της δίκια η Τουρκική, το δικό τους τροπάριο οι βόρειοι γείτονες, οι «ακατανόμαστοι» (αλήθεια, πότε θα τους βαφτίσουμε, να φάμε και το κέρασμα;).
  Ιστορίες γραμμένες από διατεταγμένους σε μια συγκεκριμένη λογική κρατικούς ιστοριογράφους, παντού.
  Εμείς είμαστε σίγουροι για το δίκιο μας, να εκστρατεύσουμε στην καρδιά της Τουρκίας, στην Άγκυρα, οι Τούρκοι γιορτάζουν τη συντριβή του ξένου, αιμοσταγούς εισβολέα, στη χώρα τους…
  Εμείς είμαστε σίγουροι για την ύπαρξη 18 εκατομμυρίων Κούρδων στο κράτος της Τουρκίας… Τώρα το πιστεύει και μπράβο του… κι ο Ερντογάν. Χόρτασε φαίνεται αίμα Κουρδικό, 100 χρόνια, η αρχαία αυτή γη του Κουρδιστάν…
  Οι Φυρομαίοι γείτονες πιστεύουν στην ύπαρξη χιλιάδων εξελληνισμένων αδελφών τους στη Βόρεια Ελλάδα.
  Οι Βούλγαροι δεν βλέπουν «Μακεδόνες» αλλά Βουλγάρους…
  Οι Αλβανοί ψάχνουν εδάφη στην Ήπειρο για τους διωγμένους Τσάμηδες.
  Εμείς θέλουμε Ελληνική όλη τη Βόρειο Ήπειρο με ελληνικά σχολεία, εκκλησίες κι έναν άξιο Έλληνα Αρχιεπίσκοπο.
  Μύλος η κατάσταση, γενικά…
  Ευτυχώς που δεν ζητάνε οι Αλβανοί στην Ελλάδα Αλβανό αρχι-χότζα… Μας σώζει αυτή η απίθανη ανεξιθρησκία τους, μην πω αθεΐα…
  Φυσικά, για εκείνο το μουσουλμανικό τζαμί της Αθήνας, θα συζητάμε όλο τον 21ο αιώνα..
  Γεια σου ρε Μπουτάρη, πατριώτη και μπροστάρη…
  Ατέλειωτες τέτοιες ιστορίες, αστείες για κάποιον λογικό άνθρωπο, που όμως πίσω τους κρύβουν «μπαρούτι», χαλάσματα, κομμένα πόδια και μνημεία για τους «ηρωικούς πεσόντες».
  Τελικά, όλοι οι «πατριώτες» πιστεύουν στο αδιαπραγμάτευτο δίκιο τους …που όμως, μόνο αυτοί αντιλαμβάνονται. Έτσι, σαν νταήδες έτοιμοι για καβγά…
  Το άρθρο γράφτηκε στη μνήμη και προς τιμή εκείνου του Ισπανού παπά – ιεραπόστολου, στην Λιβερία, που είναι το πρώτο –κι ας ευχηθούμε τελευταίο- κρούσμα με θύμα του δυτικού κόσμου, απ’ τον ιό ΕΜΠΟΛΑ (υπήρξε αργότερα και δεύτερος παπάς θύμα).
  Στη μνήμη εκείνων των τριών μαύρων γιατρών (στην κυριολεξία μαύρων), της Μονρόβια, που πέθαναν μολυσμένοι απ’ τον φονικό ιό.
  Στη μνήμη εκείνων των γιατρών και νοσηλευτών του Νοσοκομείου της ΓΑΖΑΣ, που μέσα στη φρίκη των ανελέητων βομβαρδισμών των αμάχων, πάλευαν απεγνωσμένα, βουτηγμένοι στο αίμα, τον θάνατο και την αγωνία, να σώσουν τη ζωή κάποιου ακρωτηριασμένου παιδιού που αιμορραγούσε.
  Δυστυχώς η κοινωνία μας, όλοι μας σχεδόν, αναγνωρίζουμε, τιμάμε και θαυμάζουμε άλλου τύπου και είδους περσόνες.
  Τον συμπαθέστατο κατά τα άλλα και ικανότατο στη δουλειά του κ. Φουστάνο, να περιγράφει χαμογελαστός, πως κάνει λαχταριστά κι αφράτα τα πεσμένα ή ανύπαρκτα στήθη επώνυμων γοησσών…
  Γνωστότατους τηλεπροβαλλόμενους Δεσποτάδες (το παιχνίδι ξεκίνησε με τον Χριστόδουλο), με χρυσοποίκιλτες φανταχτερές και πανάκριβες στολές και ύφος αδιαπραγμάτευτο -1000 Καρδιναλίων- να κηρύσσουν κάποιον επίκαιρο …πόλεμο. Δεν άκουσα δηλώσεις τους για το περιεχόμενο του Τύμβου της Αμφίπολης… (Αν είναι ο τάφος της σφαγμένης απ’ τον Κάσσανδρο, Ρωξάνης, που ήταν πριγκηπέσα της Κανταχάρ του Αφγανιστάν, προβλέπω να μας εμπλέκουν οι Ταλιμπάν της ταραγμένης αυτής χώρας, σε τράβαλα).
  …Συμπέθεροι Αφγανοί καθίστε φρόνημα, δεν δίνουμε πίσω την προίκα της πριγκηπέσας σας…
  Άκαπνους (ευτυχώς) στρατηγούς τεσσάρων αστέρων (Φράγκος Φραγκούλης), να ‘ναι έτοιμοι, με τις γνώσεις που απέκτησαν στη σχολή τους στα οικονομικά (όρα Μακαρέζος), να μας σώσουν απ’ την οικονομική μας καταβαράθρωση…
  Βέβαια, όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι είναι άλλο πράγμα να ψηλαφείς (έστω και ιατρικά, αμήν και πότε θεούλη μου) το υπέροχο στήθος της Μενεγάκη κι άλλο την παγωμένη, μολυσμένη, τυμπανισμένη κοιλιά του αρρώστου με ΕΜΠΟΛΑ, ΕΙΤΖ, Ηπατίτιδα…
  Άλλο πράγμα να κηρύσσεις το λόγο του θεού στο μοσχομυρωδάτο, δροσερό, με εκστασιασμένο πλήρωμα ηλικιωμένων, μητροπολιτικό σου  Ναό κι άλλο να ζεις με τους απόκληρους φτωχούληδες του θεού στις χαμοκέλες της αρρώστιας, του θανάτου και της επίγειας κόλασης.
  Άλλο να ‘σαι στον πόλεμο γίγαντας Γολιάθ με χαντζάρα (Ισραήλ) κι άλλο κοντορεβιθούλης Δαυίδ με σφεντόνα (Παλαιστίνιοι). Άλλο τώρα, αν η ιστοριούλα η Εβραϊκή, για να ‘χει Happy End, άλλαξε ήρωες, σενάριο και νικητή.
  Το άρθρο γράφτηκε στη μνήμη φίλων και γνωστών γιατρών, που άφησαν τη ζωή τους πολύ πριν τα 60 χρόνια τους, σ’ ένα μικρό νομό σαν τον δικό μας κι όχι στο πεδίο μιας πολεμικής μάχης, αλλά στη μάχη της καθημερινότητας, ενός επαγγέλματος γεμάτο άγχος και κινδύνους, που τρώει τελικά άδοξα και πρόωρα, πολλούς μαχητές του τα τελευταία 30 χρόνια.
  Ο φίλος, ακτινολόγος διαβασμένος, του νοσοκομείου μας, το ομορφόπαιδο που έκλαψε όλη η Φλώρινα, ο Βαγγέλης Μπαζόπουλος, έφυγε πριν τα 50 χρόνια του από λέμφωμα (σίγουρη αιτία, η φύση της ειδικότητας του).
  Ο φρόνιμος και καλοσυνάτος Βαγγέλης Διβίτκος, νομίζω πρώτος καρδιολόγος της Φλώρινας, έφυγε πριν τα 50 χρόνια του.
  Ο καλύτερος παθολόγος της Φλώρινας, ένας πραγματικός γιατρός, ο Χρήστος Παπαγιαννάκης, έφυγε κι αυτός πριν τα 50 χρόνια του.
  Ο ορθοπεδικός του νοσοκομείου μας και συμφοιτητής στη Σαλονίκη, Γιώργος Ράππος απ’ την Βεύη, πριν τα 50 χρόνια του.
  Ο φίλτατος και ξεχωριστός νευρολόγος, σπουδαγμένος στην Γερμανία Θόδωρος Σαββίδης, κόσμημα πραγματικό για επαρχιακό νοσοκομείο, πριν τα 50 χρόνια.
  Ο ουρολόγος του νοσοκομείου μας, Ιωάννου, πριν τα 50 χρόνια του.
  Ο Κύπριος νευρολόγος Γιαννάκης, πριν τα 60 χρόνια του.
  Ο άλλος ουρολόγος, πρόσφατα, ο καλοσυνάτος  Χ’’Μαλιάκας, πριν τα 60 χρόνια του.
  Ο νεφρολόγος του νοσοκομείου μας, ο ακούραστος κι αγαπητός στους αιμοκαθαρόμενους, ο Χ’’Νικολάου, γύρω στα 55 χρόνια.
  Ο φίλτατος καρδιολόγος και πάντα χωρατατζής, Στάθης Μαυρόπουλος, λίγο πριν βγει στη σύνταξη.
  Ο διευθυντής χειρουργός του νοσοκομείου μας, ο Σίμος Μήτρας, λίγο πριν βγει στη σύνταξη.
  Ο άλλος χειρουργός, ο ακούραστος και ταχύτατος Κύπριος Δήμος Μιλτιάδου, κάτω από τα 60 χρόνια του. Τον έκλαψε όλη η Φλώρινα.
  Ο άλλος χειρουργός, ο πάντα χαρούμενος Κυριάκος Σαριόγλου, που μετατέθηκε στο Μποδοσάκειο, πριν τα 60 του.
  Ο για χρόνια πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Φλώρινας, ο ορθοπεδικός Χρήστος Γεωργόπουλος, ίσως λίγο πάνω από τα 60.
  Οι φίλτατοι Πόντιοι, για χρόνια Δ/ντής της Παθολογικής Φλώρινας, Ματθαίος Πετίδης κι ο Δ/ντής του Κέντρου Υγείας, Παναγιώτης Γουρζουλίδης, ένα χρόνο μετά την συνταξιοδότηση τους.
  Πρόσφατα, ίσως ο καλύτερος νευροχειρουργός της Βόρειας Ελλάδας, ο Κοζανίτης Νικολαΐδης, γύρω στα 50.
  Ο αξιαγάπητος ροκάς πατριώτης μας, πνευμονολόγος, ο Κώστας Χατζής, πριν τα 50.
  Κλείνει ο μακάβριος, μακρύς κατάλογος τραγικών θυμάτων ενός ανθρωποφάγου επαγγέλματος, με το νεαρό (35 ετών) ειδικευόμενο ορθοπεδικό Σαμαρά. Πρόσφατα, πιθανόν μετά από μια κοπιώδη εφημερία στο Μποδοσάκειο, στην έξοδο του απ’ το νοσοκομείο προς Πτολεμαΐδα, κτύπησε σε κολώνα της ΔΕΗ και σκοτώθηκε!
  Είναι τυχαίες συμπτώσεις όλ’ αυτά τα τραγικά και περίεργα ή κάτι συμβαίνει τελικά;
  Υπάρχει σε άλλη επαγγελματική τάξη –όχι πολυάριθμη- τέτοια εκατόμβη νέων σχετικά εργαζομένων της;
  Οι γιατροί δεν ζητούν «επίδομα επικινδύνου εργασίας», που ποτέ τους δεν είχαν. Τη στοιχειώδη κατανόηση κι εκτίμηση στο δύσκολο έργο τους ζητούν.
  Γιατί οι σφαίρες μπορεί να σκοτώνουν τους μαχητές που πέφτουν ηρωικά στο πεδίο της τιμής, υπάρχει όμως και ένα άλλο «πεδίο», με πόνο, με αίμα, με αγωνία, με άγχος, με φρίκη, με βρώμα, με μολυσματικές θανατηφόρες αρρώστιες που καιροφυλακτούν, όπου δίνουν μια τελείως διαφορετική μάχη οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι εθελοντές.
  Και το πεδίο της τιμής και της αξίας γίνεται ακόμα πιο μεγάλο, όταν οδηγός των πράξεων και της προσφοράς τους είναι ο ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ και ανιδιοτελή προσφορά στο συνάνθρωπο.
  Σ’ ένα τέτοιο μνημείο, για τον άγνωστο ΕΘΕΛΟΝΤΗ της προσφοράς στο συνάνθρωπο, θα προσκυνούσα με κάθε σεβασμό.

ΥΓ: Αρχές του 1945 κι ενώ πλησίαζε με γρήγορο – ξέφρενο ρυθμό ο κόκκινος στρατός του Ζούκωφ το Βερολίνο, σ’ ένα αγώνα δρόμου αιματοβαμμένο, ο Χίμλερ, διοικητής των SS, έδωσε διαταγή να εκκενωθούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που τα περισσότερα τους ήταν στην Πολωνία, για να μην μάθει ο κόσμος τη φρικτή ύπαρξη τους.
  Στο Άουσβιτς έμειναν μόνο μερικές εκατοντάδες βαριά άρρωστοι και αδύναμοι ν’ ακολουθήσουν την πορεία των άλλων ημιθανών προς το βάθος της Γερμανίας (Primo Levi).
  Χωρίς ιατρο-νοσηλευτικό προσωπικό τώρα, ανίσχυροι, καθηλωμένοι στα κρεβάτια τους, αδύναμοι, για βδομάδες παρατημένοι, βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στις χολερικές κενώσεις τους… (οι πλείστοι έπασχαν από Τύφο – παρατυφικά, χολέρα, εκτός από την ασιτία, την αβιταμίνωση, φυματίωση, ψώρα).
  Το άρθρο γράφεται και στη μνήμη εκείνων των γιατρών – νοσηλευτών, που ξεσκάτωσαν, τάισαν, γιατροπόρεψαν εκείνα τα σκιάχτρα, ανθρώπινα υπολείμματα της Ναζιστικής βαρβαρότητας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η εποικοδομητική κριτική και οι εναλλακτικές προτάσεις - απόψεις είναι απαραίτητες και ευπρόσδεκτες, ειδικά όταν το ζητούμενο είναι η ανταλλαγή ιδεών.
Τα σχόλια εκφράζουν τις απόψεις των αποστολέων τους και η ευθύνη (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Κάθε υβριστικό, προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο, θα διαγράφεται όποτε εντοπίζεται από την ομάδα διαχείρισης.
Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σου.