Μη μιλάς μη γελάς, κινδυνεύει η Ελλάς…

Του Α.Θ.Ρ. (Από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ)

  Όταν σκέφτεσαι ν’ ανοίξεις ένα μαγαζί, μια επιχείρηση, πρώτ’ απ’ όλα αναρωτιέσαι και ψάχνεις να δεις τι λείπει και τι ζητιέται στην αγορά. Αν ζητιέται κάτι…

  Τι μπορεί να επιβιώσει σ’ ένα περιβάλλον σήμερα, αλλά και στο προσεχές μέλλον σαφώς αρνητικό για το «επιχειρείν», σε μια Ελλάδα – νεκροταφείο …στις δουλειές.

  

  Μαγικές λύσεις και «Λυδία Λίθος» των αλχημιστών, να μετατρέπει το σίδερο σε χρυσό, δυστυχώς δεν υπάρχουν, ιδίως σήμερα. Ή αν υπάρχουν τις έχουν κτήμα τους κάποιοι άλλοι, όχι εμείς.

  Εκτός, αν στο χωράφι σου βρεθεί πετρέλαιο, αέριο, ο κρυμμένος θησαυρός του Αλή Πασά, ή κερδίσεις τριπλό τζακ – ποτ.

  Ακόμα κι οι πλούσιες νύφες έχουν λιγοστέψει, αφού οι αλλοτινοί παραλήδες πεθεροί χτυπήθηκαν απ’ την κρίση κι αυτοί, κι όσοι τα ‘χουν ακόμη δεν τα σκορπάνε σ’ ένα αβέβαιο και εχθρικό μέλλον, για τους πλείστους!

  Γέμισαν οι πόλεις καφετέριες και φαστφουτάδικα, σε μια κίνηση απόγνωσης εργασιακής κι αδιεξόδου, όπως παλιότερα άνοιγαν ψιλικατζίδικα…

  Ένας γνωστός μου Βούλγαρος, μου είπε κάποτε… «αφού υπάρχει κόσμος στις καφετέριες, δεν έχετε φτάσει ακόμη στον πάτο»... Είχε ζήσει στο πετσί του τη φτώχεια της ελεύθερης Ευρωπαϊκής Βουλγαρίας…

  Σίγουρα, ακόμα υπάρχει –όλο και ελαττούμενο- συσσωρευμένο από παλιά «λίπος» στα περισσότερα νοικοκυριά και κινείται, ή φαίνεται να κινείται η «πιάτσα», σαν μια μαγική – απατηλή εικόνα ευημερίας.

  Αυτό φυσικά, ο αληθινό ή υποθετικό «λίπος», το ‘χουν στοχευμένο οι Τροικανοί, που επιβάλλουν όλο και πιο αδυσώπητα φορολογικά μέτρα για τους υπηκόους. Όπως έκαμνε ο Σουλτάνος, όταν έβλεπε ότι αντέχουν οι ραγιάδες.

  Φυσικά, εκείνη η δαιμονοποιημένη «δεκάτη» επί των εισοδημάτων των δύστυχων ραγιάδων, μοιάζει αστεία με το 26% φόρου στους σύγχρονους αλλά Ελεύθερους Έλληνες!!! από το πρώτο ευρώ! Συν το θηριώδες ΕΝΦΙΑ που θα ρημάξει το όνειρο για σπίτι των Ελλήνων…

  Αρκετά ακριβούτσικη, αλλά χαλάλι της ελευθερίας μας. (Κάποιοι κακεντρεχείς, με λένε φιλό-Τουρκο!) Ούστ ρε! Το Brant name «Έλληνας» κοστίζει, πώς να το κάνουμε…

  Σ’ ένα παγκόσμιο χωριό παραγωγής, κατανάλωσης, με κυρίαρχο στοιχείο τον ακραίο ανταγωνισμό, χωρίς τα αλλοτινά προστατευτικά τελωνειακά κόλπα, πρέπει να βρεις τον ρόλο ή τον ρολίσκο σου, ακόμα και αυτόν του κομπάρσου, απ’ το να μένεις άνεργος, για να μην καταλήξεις τριτοκοσμικός, θαλασσοπνιγμένος, λαθρομετανάστης της απελπισίας.

  Και όχι μόνο να βρεις το ρόλο σου, αλλά να τον παίζεις με επιτυχία, χωρίς τα γιούχα; Του σκληρού ακροατηρίου που απευθύνεσαι και το οποίο σε πληρώνει επιλέγοντας σε από άλλους χιλιάδες ίδιους με σένα, κι εύκολα μπορεί να σ’ εγκαταλείψει.

  Παλιότερα, μπορεί να σ’ έσωζε ένας «μπάρμπας στη Κορώνη»… Ο μύθος της ιστορίας και των προγόνων σου, η προσωπική πολιτική αίγλη ενός Βενιζέλου, ενός Καραμανλή, ενός Παπανδρέου (αναφέρομαι στους μακαρίτες κι όχι τις άστοχες ρεπλίκες των απογόνων τους). Τώρα είσαι εσύ και η υποτιθέμενη δυνατότητα σου.

  Ο ρόλος είναι το προϊόν που παράγεις, αυτό που πουλάς και κερδίζεις τη ζωή σου. Χειροπιαστό υλικό ή άυλη αξία. Αυτό το ξεχωριστό, ποιοτικό, ακόμα καλλίτερα μοναδικό προϊόν, που σου δίνει κέρδος, κύρος, όνομα.

  Μια μικρή σε έκταση – πληθυσμό χώρα, με λίγες πλουτοπαραγωγικές πηγές –άσχετα τι λένε αυτοί που πιστεύουν ότι οι πρόγονοί μας ήρθαν από το Άλφα του Κενταύρου-, μια τέτοια χώρα, είναι το τέλειο αδιέξοδο να παράγει μαζικά προϊόντα σε ανταγωνιστική τιμή (σιτάρι, καλαμπόκι, βαμβάκι, κρέας, γάλα, ζάχαρη).

  Είναι τελείως παρανοϊκό να προσπαθήσει να παράξει βιομηχανικά προϊόντα (αυτοκίνητα, τρακτέρ, στρατιωτικά – εργαλεία).

  Είναι πολύ μακρινό και ιδεατό, ν’ ανακαλύψει καινοτόμες ιδέες και εφαρμογές, που θα ‘χουν αποκλειστικότητα και ζήτηση στην παγκόσμια πιάτσα.

  Είναι άπιαστο όνειρο να γίνουν πρωτοπόρα ερευνητικά κέντρα τα –κλειστά- Πανεπιστήμια μας και να συνδεθούν με τους κολοσσούς στην παραγωγή πολυεθνικές που κυριαρχούν στον κόσμο της αγοράς.

  Είναι τελείως κουφό, η Ιατρική μας να γίνει τόσο πρωτοπόρα και αποτελεσματική, να κερδίζει πελάτες, όνομα και χρήμα από τους πλούσιους Άραβες που θα τρέχουν να γιατρευτούν, όπως συμβαίνει, στο Λονδίνο.

  Το αέριο, το πετρέλαιο, οι βωξίτες μας, είναι πιθανότατα κάτι υπαρκτό και εκμεταλλεύσιμο, αλλά την μερίδα του λέοντος θα καρπωθούν οι εταιρείες που θα επενδύσουν στην εκμετάλλευση τους.

  Μας μένει η γεωγραφική μας θέση, το μοναδικό κλίμα και περιβάλλον μας, η ιστορία και ο αρχαίος πολιτισμός, που είναι ανεκτίμητα και μοναδικά περιουσιακά στοιχεία, που μπορούν να δώσουν πολύ περισσότερα απ’ ότι δίνουν σήμερα.

  Ποιοτική γεωργία, σε μια ηλιόφωτη με ανάγλυφο κι εναλλαγές χώρα.

  Το Κτήμα Άλφα, ο Μπουτάρης, άνοιξαν πόρτες στην αχανή Κίνα…

  Αρωματικά φυτά, φαρμακευτικά φυτά, βότανα, βιολογικά προϊόντα (κρέας, τυρί, οπωροκηπευτικά), θερμοκηπιακά για εξαγωγή και εντόπια αγορά.

  Αγροτουρισμός, με εδέσματα προϊόντα του τόπου, κι όχι τυρί ΦΑΓΕ, ντομάτες και πιπεριές από το lidl.

  Δύσκολα όντως πράγματα, αλλά νομίζω είναι η μόνη σανίδα διαφυγής και σωτηρίας, απ’ την σύντομα επερχόμενη ολοκληρωτική μας καθίζηση…

  Χασάπικα, μανάβικα, ρουχάδικα, παπουτσάδικα, φουρνάρικα, θα τα καταπιεί σε λίγο πολυεθνική καταβόθρα, που έχει στήσει το μπλόκο της στην είσοδο της κάθε πόλης μας.

  Αν δεν προτείνουν κάτι άλλο, ποιοτικό, ανταγωνιστικό, επώνυμο, διαφορετικό, σε λογικές τιμές, το λουκέτο θα ‘ναι αναπόφευκτη κατάληξη.

  Πρόκειται για επιδημία βαριάς λοιμώδους νόσου, που αν δεν παρθούν έγκαιρα μέτρα, εξαπλώνεται ραγδαία, οπότε, είναι αργά ακόμα και για δάκρυα και κατάρες.

  Ο τουρισμός έχει πολλά να δώσει. Χώρες μεγαθήρια, Κίνα, Ρωσία, θα βγάζουν εκατομμύρια τουρίστες, στο όχι μακρινό μέλλον.

  Το Λονδίνο, το Παρίσι, η Ρώμη, το Άμστερνταμ, η Βαρκελώνη, η Νέα Υόρκη, είναι τουριστικοί προορισμοί εκατομμυρίων ξένων η καθεμία τους, κι ας μην θεωρούμε τις χώρες τους τουριστικούς παράδεισους.

  Η βαριά βιομηχανία πάμπολλων χωρών, στο εγγύς μέλλον θα ‘ναι ο τουρισμός, κι ευκολία στη κίνηση των ανθρώπων.

  Η ευνοϊκή γεωγραφική θέση σαν χώρα του πλανήτη, μπορεί να γίνει είσοδος, σταθμός, πέρασμα, στη διακίνηση αγαθών, ανθρώπων, από Ανατολή σε Δύση.

  Και η κίνηση σημαίνει πλούτος, για ον έξυπνο διορατικό άνθρωπο και θέσεις δουλειάς για τους υπόλοιπους.

  Οι επιλογές που έχεις στο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, δεν είναι άλλες. Και είναι περίπου σε αδρές γραμμές προδιαγεγραμμένες, απ’ τις συνθήκες, τις δυνατότητες, τις ευκαιρίες.

  Ανταγωνιστικά, φτηνά προϊόντα η Δύση έπαψε πλέον να παράγει.

  Οι πολυεθνικές έχουν πλέον βασίλειο την Κίνα, την Ινδία, την Άπω Ανατολή.

  Υψηλή τεχνολογία, έρευνα και νέα γνώση λείπουν –κι είναι λογικό- από μια ψευτο-δυτική χώρα σαν την δική μας.

  Το μεροκάματο των 10€ που πληρώνουν οι πολυεθνικές στον τρίτο κόσμο, είναι τελείως ασύμφορο για τα Ελληνικά δεδομένα.

  Η μετανάστευση των νέων μας στη Δύση, θα γίνεται όλο και πιο δύσκολη και επιλεκτική, σε επάγγελμα και γνώση.

  Το χρέος, θα τρώει σαν υπερμεγέθης αρουραίος το όποιο περίσσευμα από τα φορολογικά έσοδα, μιας ασθμαίνουσας Ελλάδας.

  Οι αγορές δεν δανείζουμε μπατίρηδες ή φεσατζήδες. Η τους δανείζουν με ασήκωτους όρους.

  Τι μένει λοιπόν, πριν αναφωνήσουμε …εάλω η Πόλις;

  Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, για το διαφαινόμενο –αν δεν αλλάξουμε επειγόντως ρότα- αδιέξοδο της ελλαδάρας μας, θα περιγράψω τα γνωστά σε όλους δεδομένα του Αμυνταίου. Μιας μικρής τυπικής περίπου Ελληνικής πόλης.

  Αν εξαιρέσουμε το εργοστάσιο της ΔΕΗ και τον αγροτο-κτηνοτροφικό τομέα των χωριών του κάμπου που παράγουν κάποια εμπορεύσιμα καταναλωτικά προϊόντα, τι παράγει μια κωμόπολη 6.000 κατοίκων;

  Το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματος, προέρχεται από μια υπερτροφική τάξη συνταξιούχων (συνήθως πρώιμων), με την ανάλογη διακύμανση στη σύνταξη (ένστολοι, ΔΕΚΟ, τράπεζες, πρώην εκπαιδευτικοί, ΤΕΒΕτζήδες, ΙΚΑτζήδες, ΟΓΑτζήδες).

  Εισόδημα δηλαδή απ’ τον κρατικό μισοάδειο κορβανά. Παραγωγή κάποιου εσόδου, κάποιου προϊόντος, κάποιου έργου, ανύπαρκτο (και δεν μιλώ για τους ηλικιωμένους απόμαχους της εργασίας).

  Η μακαρία αυτή τάξη που συντηρεί εν πολλοίς παιδιά – νύφες κι εγγόνια, σε 10 – 20 – 30 χρόνια, θα ‘χει άλλον …τόπο κατοικίας… ένθα απέδρα, πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός…

  Όταν κλείσει η ροή αυτού του κεφαλόβρυσου –που έχει τις πηγές του στο παρελθόν μας-, πιστεύετε ότι θα υπάρχουν άλλοι συνταξιούχοι, αφού οι νέοι μας 30 – 40 ετών, δεν έχουν κολλήσει ένσημο; Και όσοι τυχεροί δουλεύουν, είτε σε δημόσιο είτε σε ιδιωτικό τομέα, θα αμείβονται με μισθούς κάτω των 700€.

  Τι προϊόν παράγουν τα δεκάδες, μετά βίας συντηρούμενα μικροκαταστήματα, οι μισοί απ’ τους οποίους δεν πληρώνουν ούτε καν την ασφάλεια τους;

  4 – 5 καφετέριες επιβιώνουν, μ’ έναν αργόσχολο πληθυσμό, που καίει το εναπομείναν «λίπος» της οικογένειας, που όλο και αδειάζει τον τενεκέ…

  Ένα από συνήθεια και από αδιέξοδο μαγγανοπήγαδο, χωρίς κι αυτό να παράγει ένα ουσιαστικό προϊόν για τη πλειοψηφία (Γυμνάσιο – Λύκειο – Φροντιστήρια – Πανεπιστήμια), λειτουργεί σιωπηλά, αδιατάρακτα, διαβρωτικά στην ουσία χωρίς να δίνει μια ελπίδα και αδιέξοδο.

  Τουναντίον, περιγράφεται η παθογένεια του, με το παράδειγμα… πληρώνω φροντιστή (νόμιμο ή παράνομο) να περάσει ο γιός ή η κόρη φιλόλογος, μαθηματικός, φυσικός, να τελειώσει, να κάνει φροντιστήρια σ’ άλλα παιδιά, που θα κάνουν κι αυτά το ίδιο!! Ο ορισμός του αέναου, του μηδέν και του άπειρου.

  Ξοδεύουμε χρήσιμο και σπάνιο χρήμα, γονείς και κράτος, σε μια εκπαίδευση που κατάντησε ρουφήχτρα της ικμάδας, σ’ ένα στρεβλό αδιέξοδο μονόδρομο, που σίγουρα δεν θα ‘χει μακροημέρευση.

  Προς θεού, δεν αντικρούω τον δρόμο της γνώσης, της παιδείας, της μόρφωσης. Ότι ευγενέστερο υπάρχει στον κόσμο.

  Τη λογική και συνήθη τακτική που είναι εξαιρετικά κοστοβόρα …να γίνω αρχιτέκτονας για ν’ ανοίξω μπαράκι, κριτικάρω.

  Ακόμα, και η λύση της εξαγωγής επιστημόνων στη Δύση θα κλείσει επιλεκτικά τη στρόφιγγα, όταν τα μιλιούνια των Ινδο-Κινέζων θα εξαπλωθούν σ’ αυτήν.

  Μοιραίοι και άβουλοι, περιμένουμε να σαπίσει από μόνο του το σύστημα (όταν θα υπάρχουν 100 φιλόλογοι, 100 μαθηματικοί, 50 γιατροί, 50 νομικοί στο κάθε Αμύνταιο)…

  Με 1,5 εκατομμύριο ανέργους, με ένα δυσβάσταχτο χρέος στους ώμους μας, με μια φοβική αγκύλωση, με παρωχημένες αντιλήψεις, ή ψευτο-αριστεροδεξιούς αφορισμούς και κατάρες, μακάρι να καταστροφολογώ, αλλά πολύ φοβάμαι, να πλησιάζει το διάγγελμα κάποιου μοιραίου πρωθυπουργού, με τη φρικτή ρήση …Δυστυχώς επτωχεύσαμε. Και αλίμονο, το ακόμη πιο τραγικό… ο σώζων εαυτό, σωθήτω…